a
“Unbreakable and invincible”
Οι δύο πρώτοι τους δίσκοι, “Cognitive” (2012) και “Tellurian” (2014), είχαν τόσα κοινά σημεία με TOOL και A PERFECT CIRCLE, που ήταν αδύνατο να παραλειφθούν. Από το “Lykaia” και μετά όμως, έχουν καταφέρει να ανορθώσουν και να εξελίξουν μια δικιά τους ηχητική ταυτότητα που δεν χωρά πια στα πλαίσια του progressive/alternative rock/metal. Στον έκτο δίσκο τους, “Memorial”, που βγήκε την πρώτη μέρα του Σεπτέμβρη, έχουν κατασταλάξει σε έναν υβριδικό ήχο που περιέχει κάτι από την μελαγχολία του σκανδιναβικού metal, το αμερικάνικο groove ενώ κλείνει ταυτοχρόνως και το μάτι στο επικολυρικό Βρετανικό ροκ, αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα τα όποια progressive στοιχεία τους. O Γιώργος Γκούμας “ξεμονάχιασε» για λίγα λεπτά τον ντράμερ και βασικό συνθέτη του σχήματος, Martin Lopez, ο οποίος όπως ήταν φυσικό δεν μπόρεσε να κρύψει την έκπληξη από το πρόσωπό του όταν άρχισε να του μιλάει στα Ισπανικά, κάνοντάς τον να νομίζει ότι είχε κάνει λάθος και μίλαγε με δημοσιογράφο από Ισπανικό περιοδικό.
Εάν λάβουμε υπόψη το γεγονός ότι εσύ και ο Joel Ekelöf είστε τα δύο ιδρυτικά μέλη της μπάντας, τότε κι εκείνος θα πρέπει να θεωρηθεί συνυπεύθυνος για αυτήν την στροφή της μπάντας προς ήχους πιο… πιασάρικους, πιο λιανισμένους, έτσι δεν είναι;
Όταν συνεργάζεσαι με κάποιον για τόσα χρόνια, θέλοντας και μη, καταλήγεις, έστω και υποσυνείδητα να έχεις υπόψιν σου τα γούστα και το στυλ του. Όταν θεωρώ ότι έχω αρκετό υλικό, τότε καλώ τον Joel να έρθει να με βοηθήσει να ξεχωρίσουμε και να διασώσουμε τα εν δυνάμει διαμάντια που έχω μέσα σε τόσο βούρκο χαχα! Καμιά φορά μπορεί να του αρέσει μόνο ένα riff των τριών δευτερολέπτων, αλλά από εκεί κάλλιστα μπορεί να βγει ένα ολόκληρο κομμάτι. Καμιά φορά έρχεται και με ρωτάει εάν ξέρω την τάδε καινούργια μπάντα που εκείνου του αρέσει πολύ και μου την βάζει να την ακούω. Κάπως έτσι έγιναν οι τρεις τελευταίοι δίσκοι μας αν και θα έπρεπε να αναφέρω επίσης τους κιθαρίστες μας, Lars Åhlund και Cody Lee Ford, οι οποίοι έχουν συμβάλει κι εκείνοι με τις ιδέες τους, ο δε Lars επίσης με τις φανταστικές ενορχηστρώσεις του, ιδιαίτερα στον δίσκο “Atlantis” (δίσκος ηχογραφημένος live στο στούντιο με συνοδεία μιας οκταμελούς ορχήστρας και με δεύτερα γυναικεία φωνητικά).
Για να είμαι ειλικρινής, δεν γνωρίζω πολλές μπάντες όπου ο βασικός συνθέτης να είναι ο ντράμερ. Από ότι έχω διαβάσει, δεν έχεις θεωρητικές γνώσεις μουσικής και γι’ αυτό αναρωτιέμαι πώς καταφέρνεις να μεταδώσεις στα υπόλοιπα μέλη αυτό που έχεις δημιουργήσει στο μυαλό σου;
Η αλήθεια είναι ότι ο Joel κι εγώ είμαστε οι μόνοι στην μπάντα που δεν έχουμε αυτές τις θεωρητικές γνώσεις. Όμως ότι μας λείπει από γνώση το αντισταθμίζουμε με το μεράκι και την καλή θέληση. Όταν ηχογραφώ τα demos, παίζω όλα τα όργανα και τραγουδάω κιόλας, αλλά εννοείται ότι τα επιτεύγματά μου στους τομείς εκτός των ντραμς δεν είναι και τόσο σημαντικά, κάθε άλλο. Τραγουδάω και παίζω κιθάρα και πλήκτρα τόσο όσο χρειάζεται για να έχουν οι άλλοι μια καλή ιδέα του τι θέλω. Πρέπει να πω ότι έτσι έβλεπα κι εγώ τον Michael (Åkerfeldt) να δουλεύει με τους OPETH, οπότε, από αυτήν την άποψη, έμαθα αρκετά πράγματα όσο ήμουν στην μπάντα.
Μου άρεσε η παραγωγή του δίσκου. Ποιος την έκανε;
Τον λένε Alexander Backlund. Στην αρχή θα ηχογραφούσαμε μόνο τα ντραμς με αυτόν και μετά θα ψάχναμε άλλο στούντιο, αλλά πολύ γρήγορα συνειδητοποιήσαμε ότι γουστάραμε πολύ να είμαστε μαζί στο στούντιο γιατί είναι πολύ χαλαρός, σχεδόν ζεν χαχα, έχει πολύ καλό γούστο στην μουσική και συμφωνούσαμε απόλυτα σχετικά με τον ήχο και το feeling που θέλαμε για τον δίσκο, οπότε τελικά του ζητήσαμε να ήταν ο μοναδικός παραγωγός.
Υπάρχουν κομμάτια σε αυτόν τον δίσκο που να ξέμειναν από τον προηγούμενο;
‘Όχι! Σε αυτά τα sessions κατέληξα να έχω κάπου στα εξήντα κομμάτια σε διάφορα στάδια ολοκλήρωσης, ενώ στον προηγούμενο δίσκο, το “Imperial” (2021), είχα καταλήξει να έχω κάπου στα σαράντα, αλλά ποτέ δεν χρησιμοποιώ περισσεύματα. Πάντα μου αρέσει να κάνω μια φρέσκια αρχή σε κάθε δίσκο.
Στην power ballad “Hollowed”, συμμετέχει μια τραγουδίστρια, Elisa, αλλά δεν έχω άλλα στοιχεία σχετικά με αυτήν…
Αρχικά, αυτό το κομμάτι θα το τραγούδαγε ο Joel μόνος του, αλλά σύντομα διαπιστώσαμε ότι θα χρειαζόμασταν μια γυναικεία φωνή για να φτάσουμε στο επίπεδο δραματικότητας που θέλαμε. Τυγχάνει λοιπόν η Elisa κι εμείς να έχουμε τον ίδιο ατζέντη, οπότε όταν του είπαμε ότι χρειαζόμασταν μια γυναικεία φωνή μας την συνέστησε. Της στείλαμε το τραγούδι στην Ιταλία όπου μένει, κι αυτό ήταν.
Από ότι κατάλαβα από τους στίχους, δεν είναι τώρα τόσο απόκρυφοι και φιλοσοφικοί όσο βασισμένοι σε γεγονότα της επικαιρότητας…
Έτσι είναι. Βασικά δύο ήταν τα γεγονότα που άναψαν το φυτίλι της οργής: το πρώτο ήταν ο πόλεμος στην Ουκρανία γιατί όπως θα ξέρεις ο μπασίστας μας (Oleksii “Zlatoyar” Kobel) είναι Ουκρανός και ο πόλεμος ξεκίνησε λίγες μέρες αφότου είχε μετακομίσει στην Στοκχόλμη. Η οικογένειά του όμως είναι εκεί, κι όπως καταλαβαίνεις τον βλέπαμε να υποφέρει κάθε μέρα. Το άλλο γεγονός είχε να κάνει με εκείνη την νεαρή στο Ιράν (Mahsa Amini) που την σκότωσαν γιατί και καλά δεν φορούσα καλά την μαντήλα της και φαίνονταν τα μαλλιά της. Όπως καταλαβαίνεις, δεν μας ενδιέφερε πια να μιλάμε για κάποια θέματα αόριστα και μεταφορικά, να γράφουμε φτηνά ποιηματάκια για να αισθανόμαστε «καλλιτέχνες», αλλά θέλαμε να ουρλιάξουμε για θέματα που μας αφορούν όλους και για αυτό τα φωνητικά του Joel είναι από τα πιο επιθετικά που έχει ηχογραφήσει. Έχω απογοητευτεί λίγο από τις καινούργιες μπάντες γιατί δεν βλέπω να έχουν διάθεση να μιλήσουνε για θέματα που μας επηρεάζουν όλους. Αρκετά πια με τους δράκοντες και τις πριγκίπισσες. Εγώ που είμαι Νοτιαμερικανός, έχω εμπειρία από πρώτο χέρι σχετικά με το τι σημαίνει να είσαι θύμα διακρίσεων, διαφθοράς και βίας. Καταλαβαίνω ότι ο κόσμος ακούει μουσική με βασικό σκοπό να ξεφύγει για λίγο από την πραγματικότητα, κι ούτε απαιτώ από μια Σκανδιναβική μπάντα να γράφει τραγούδια για φτώχεια και πείνα, διότι δεν έχουν ιδέα χαχα.
Γιώργος Γκούμας
Φωτογραφίες: Jeremy Saffer
