Πριν μπούμε στα της κριτικής του νέου άλμπουμ των SOEN, ας ξανασυστηθούμε. Λατρεύω τους δίσκους που έβγαλαν οι OPETH και KATATONIA στα 90’s και 00’s, έχω πολλές ενστάσεις για την πορεία τους τα τελευταία αρκετά χρόνια. Οπότε θεωρώ ως ένα λογικό βήμα (και όχι άλμα) να θεωρώ τους SOEN του “Lykaia” ως μια συμπαθητική συνέχεια του ήχου που έχτισαν οι “KATATOPETH” και τίποτα παραπάνω. Δεν πρόσθεσαν κάτι στο όραμα κανενός, απλά έχουν τρία, πλέον, ευχάριστα album στην παρακαταθήκη του σουηδικού metal. Στο “Lykaia”, ευτυχώς για την υστεροφημία τους, δεν κάνουν ότι και στους δύο προηγούμενους δίσκους, με συνέπεια να αλλάζουμε αρκετά τον τρόπο που τους παρατηρούμε. Η μετατόπιση της βασικής τους επιρροής από τους TOOL (στο ντεμπούτο “Cognitive”, θα μπορούσαν κάλλιστα να κατηγορηθούν για κλοπή πνευματικών δικαιωμάτων) στον ζεστό, μελαγχολικό ήχο των OPETH, τους έδωσε την δυνατότητα να χτίσουν συνθέσεις πάνω στην φωνή του Joel Ekelof και κυρίως να αποκτήσουν refrain που να αιχμαλωτίζουν εύκολα τον ακροατή.
Όσο ξεπερνάς την ηχητική “κλωνοποίηση”, αφουγκράζεσαι ότι οι SOEN διαθέτουν κάτι. Το οποίο μπορεί να μην είναι αγνό ταλέντο, ας το ονομάσουμε δυνατότητα αφομοίωσης. Μη death metal σύνθεση σαν το “Lucidity” έχουμε να ακούσουμε από τους OPETH, από εποχές “Blackwater Park” και αντίστοιχα προοδευτικοί σαν το “Sectarian”, οι KATATONIA δεν ακούστηκαν ποτέ. Άρα είναι δίκαιο να πούμε ότι οι SOEN καταφέρνουν να πλεύσουν πιο εύκολα σε δύσβατα νερά και ίσως το πράττουν διότι δεν χρειάστηκε ποτέ να φέρουν το βάρος του δικού τους ήχου, της προσωπικής τους ταυτότητας.
Ίσως ισάξιο με το “Tellurian”, το “Lykaia” αποδεικνύει ότι υπάρχουν άξιοι συνεχιστές μιας πολύτιμης κληρονομιάς. Όμως χωρίς το ειδικό βάρος για την εξέλιξη του metal αυτού, σε κάτι πραγματικά αξιόλογο, ίσως έχουν πιάσει ταβάνι. Σε κάθε περίπτωση, κανείς δεν θα χάσει τίποτα να απολαύσει τον όμορφο αυτό δίσκο.
7 / 10
Αλέξανδρος Τοπιντζής
