Αν και η μπάντα υπάρχει από το 2010, μόνο μετά από εννιά χρόνια ύπαρξης και μόνο από τον τέταρτο δίσκο τους, “Lotus”, κι έπειτα, θα μπορούσαμε να πούμε ότι είχαν βρει τον ήχο τους, ένα μέρος στο ηχητικό σύμπαν όπου επιτέλους άρχισαν να νιώθουν άνετα, προστατευμένοι και απομακρυσμένοι από τις συγκρίσεις με τους TOOL και τους OPETH. Δημιουργώντας πιο συμπυκνωμένες, πιο σύντομες συνθέσεις, συγκεντρωμένες πιο πολύ στις μελωδίες και στα catchy ρεφρέν παρά στα progressive στοιχεία. Η διπλή κάσα του Martin Lopez, με τους σχεδόν αλγεβρικούς ρυθμούς, είναι αυτή που σχεδόν πάντα επιβάλλει το τι θα παίζουν τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας (από τις σπάνιες περιπτώσεις όπου ο ντράμερ είναι ο βασικός συνθέτης ενός συγκροτήματος), ενώ όταν έρθει η ώρα του κιθαριστικού σόλο, οι επιρροές κάποιου κυρίου ονόματι David Gilmour βγαίνουν στην επιφάνεια. Τα πιο αργά κομμάτια, από την άλλη, αναπόφευκτα (στην δική μου περίπτωση, τουλάχιστον) θυμίζουν κάτι από τους OPETH της εποχής του “Damnation” (2002) Βέβαια, από αυτήν την φόρμουλα δεν μπορούμε να μην συμπεριλάβουμε και την φωνή του Joel Ekelöf. Είναι τόσο χαρακτηριστική που δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε την μπάντα με άλλον τραγουδιστή πια (μαζί με τον Lopez είναι το μόνο άλλο ιδρυτικό μέλος που έχει απομείνει). Οπότε εδώ, στον καινούργιο τους δίσκο, έχουμε να κάνουμε με μια κλασσική περίπτωση του είδους “if it’s not broken, why fix it?” (εάν δεν είναι χαλασμένο, γιατί να το φτιάξεις;), δηλαδή πρόκειται για μια ηχητική συνέχεια των δύο προηγούμενων δίσκων αλλά, όπως λέει και το Ολυμπιακό σύνθημα, εδώ παίζουν Citius, Altius, Fortius, δηλαδή πιο γρήγορα, πιο ψηλά, και πιο δυνατά.
“Sincere” είναι το τέλειο τραγούδι-εισαγωγή γιατί αμέσως μας δημιουργείται η επιθυμία για λίγο headbanging, ενώ το “Unbreakable”, μου θυμίζει κάπως το single “Antagonist” από τον προηγούμενο δίσκο τους, αλλά η ικανότητά τους να προσφέρουν ακαταμάχητα ρεφρέν έχει παραμείνει άθικτη. “Violence” φτάνει σχεδόν στα όρια του gothic metal (είπε κανείς TIAMAT;) και μαζί με την επιθετικότητα και οι σχεδόν 80s κιθάρες στο “Fortress” δεν μας προδιαθέτουν για εκείνο που έπεται: την power ballad του δίσκου, “Hollowed” (αν προσέξατε, συνεχίζουν κι εδώ να δίνουν μονολεκτικούς τίτλους στα κομμάτια), όπου συμμετέχει η Elisa, μια Ιταλίδα τραγουδίστρια. Δεν είναι εύκολο την σήμερον ημέρα να κάνει κάποιος μια power ballad που να μην έχει όλα τα κλισέ που έχουν συσσωρευθεί όλα αυτά τα χρόνια, αλλά η μπάντα καταφέρνει να μας δώσει μια συναισθηματικά φορτισμένη σύνθεση που βοηθιέται επίσης κι από κάποια ορχηστρικά μέρη ενώ το σόλο της κιθάρας θα το χαρακτήριζα ως «πιο David Gilmour, πεθαίνεις». Το δεύτερο μέρος του δίσκου συνεχίζει με κομμάτια όπως “Memorial” και “Incendiary” που έχουν ένα πιο επικό feeling λόγω της αντιπολεμικής ρητορικής τους. “Tragedian” είναι άλλο ένα τραγούδι με πιο απαλούς ρυθμούς, που διακατέχεται από μια γλυκιά μελαγχολία και είναι από τα αγαπημένα μου κομμάτια στον δίσκο. Για το τέλος του δίσκου μας επιφυλάσσουν άλλη μια power ballad, “Vitals”, που διακατέχεται από ένα feeling πιο μπλουζίστικο κι όπου ο Joel μας δείχνει τις πολύ καλές φωνητικές του ικανότητες.
‘Ίσως η εμπειρία που απόκτησαν όταν διασκεύασαν τις ενορχηστρώσεις κάποιων κομματιών στον δίσκο “Atlantis” για να παιχτούν από μια ορχήστρα, να τους επέτρεψε να πάνε τις μουσικές ιδέες τους ένα βήμα πιο πέρα, και σίγουρα η σημερινή κοινωνικοπολιτική παγκόσμια κατάσταση τους έχει κάνει να γράφουν στίχους πιο προσγειωμένους. Όμως, ο βασικός ηχητικός κορμός συνεχίζει να είναι παρών, κι αυτό δεν είναι κάτι κακό, γιατί στην προκειμένη περίπτωση αυτή η μπάντα έχει κάτι το ξεχωριστό, κάτι το τελείως δικό της, το οποίον σήμερα είναι άξιο θαυμασμού, σε μια εποχή που δεν ακούμε σχεδόν τίποτε άλλο παρά αναμασήματα του παρελθόντος. Όμως, από την άλλη, ενδέχεται να έχουν φτάσει και σε κάποιο απόγειο, σε κάποιο σημείο όπου μια μελλοντική στροφή προς κάποια άλλη κατεύθυνση θα τους απομακρύνει από τον κίνδυνο να αρχίζουν να αντιγράφουν απλά τον εαυτό τους. Μέχρι τότε, θα μπορούμε σίγουρα να λέμε ότι εδώ γινόμαστε μάρτυρες της αποκορύφωσης της δημιουργικότητάς τους.
9 / 10
Γιώργος Γκούμας
