Μυστήριο τρένο οι Γάλλοι φιλαράκι μου….πολύ μυστήριο. Όταν δε ανακατεύονται με το black metal, άστα να πάνε στο διάολο! Μην παρεξηγηθώ, δε το λέω με σκοπό να ψέξω επ’ ουδενί τη χώρα που μας έχει χαρίσει τους θεούς ANTAEUS και DEATHSPELL OMEGA. Ωστόσο, κάτι έχουν τα νερά τους ρε παιδί, και βγάζουν εκκεντρικές περιπτώσεις συγκροτημάτων κατά κανόνα! Τέτοια περίπτωση είναι και οι SOL DRACONI SEPTEM (“πως το πες αυτό Αντίχριστε;” που έλεγε και ο αείμνηστος Βέγγος), από την Nantes της Γαλλίας. Ντεμπούτο άλμπουμ από την Time Tombs Productions υπό τον τίτλο ”Hyperion”, που κυκλοφόρησε στις 5 Μαρτίου. Το δε δελτίο τύπου, αναφέρει διανομή από την Season Of Mist. Κάτι που να σας πω την αλήθεια, δεδομένου του ύφους που άκουσα στο δίσκο, δεν μου προκαλεί και έκπληξη. Ήταν κατ’ ελάχιστον αναμενόμενο. Αρκετά με τα γύρω-γύρω όμως, ας περάσουμε στο δια ταύτα.
Μπάσιμο με τα δύο πρώτα κομμάτια “The man who cried God”/”The war lovers”, να παρουσιάζουν το χαρακτήρα της μπάντας, καθώς και την ηχητική της προσέγγιση. Black metal διανθισμένο με industrial ανησυχίες αλλά και μια ιδέα από την ατμόσφαιρα μπαντών όπως οι Φινλανδοί AMORPHIS. Κάτι που εμφανίζεται και στο 6λεπτο “The long goodbye” όπου το industrial στοιχείο εμφανίζεται εξ αρχής. Μιλώντας για ανησυχίες, στο “The avatar” εμφανίζεται για πρώτη φορά σαξόφωνο (ίσως η τελευταία φορά που υπέπεσε στην αντίληψη μου σαξόφωνο στο black metal να ήταν το “Scarlet evil witching black” των NECROMANTIA) και στο πιο ατμοσφαιρικό “Hyperion cantas” έχουμε για πρώτη φορά την αφήγηση στο φινάλε, να προσδίδει έναν πιο soundtrack αέρα στο όλο κομμάτι.
Το “The river lethe’s taste is bitter” με το πολύ ωραίο του riff οδηγεί το κομμάτι, το οποίο εκ νέου διανθίζεται με σαξόφωνο, σε ένα από τα πιο γκαζωμένα κομμάτια του δίσκου. Τα γκάζια κατεβαίνουν στο “I remember siri” με την μελαγχολική του αύρα, αλλά και την αφήγηση στη μέση του κομματιού. Το “The last pilgrim” συνδέεται υφολογικά με το προηγούμενο κομμάτι, κλείνοντας θα έλεγε κανείς το κύριο μέρος του δίσκου. Μελαγχολικό και μεσαίων ταχυτήτων, οδηγώντας το δίσκο στο κλείσιμο του. Κλείσιμο που εν τέλει έρχεται, υπό τη μορφή του “Silenus”, ενός ατμοσφαιρικού επιλόγου.
Ένας δίσκος αξιόλογος, με πειραματική διάθεση και που σίγουρα δεν απασχολεί μόνο τους αυστηρά blacksters. Καλό πρώτο βήμα για τους Γάλλους, αναμένουμε τα επόμενα βήματα τους. Ενδεικτικός βαθμός, με δεδομένου ότι σίγουρα κάποιοι θα βρουν και παραπάνω πράγματα να τους συγκινήσουν στο “Hyperion”.
7,5 / 10
Γιάννης Σαββίδης
