a
ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ! Οι Κύπριοι SOLITARY SABRED live στην Αθήνα, σε δική τους βραδιά, με δικό τους, full set! Όχι εμβόλιμοι στα πλαίσια μακροσκελών festivals ή support σε κάποιο ξένο, μεγάλο όνομα. Κάτι που περιμέναμε πως και πως οι οπαδοί του group και λάτρεις του υψίσυχνου, αμερικανικού power metal ήχου, για να «βάλουμε μπρος τις μηχανές» και να «τραβήξουμε» για το Piraeus Club Academy. Μαζί τους, σε ρόλο υποστηρικτικό, οι Ελλαδίτες DARKLON και DRAGON SKULL, που συμπλήρωναν ταιριαστά το «πακέτο». Με τους πρώτους μάλιστα, τα Κυπριοτόπουλα θα ανηφόριζαν την επομένη μέρα στη Θεσσαλονίκη, για ένα ακόμη show. Πάμε όμως να δούμε τι έγινε επί αθηναϊκού εδάφους.
Τη βραδιά άνοιξαν, με μια σχετική καθυστέρηση που ευτυχώς δεν πήγε πολύ πίσω το πρόγραμμα, οι DRAGON SKULL. Δεύτερη φορά που θα τους έβλεπα, μετά την εμφάνισή τους ως support των JAG PANZER πέρυσι τον Ιανουάριο, αφού δυστυχώς δεν τους πρόλαβα στο Into Battle festival του περασμένου Σεπτεμβρίου. Τώρα, αν κάτι έχει μεσολαβήσει και το λησμονώ, ας με συγχωρήσουν τα παιδιά. Μπάντα τους ενός EP είναι οι DRAGON SKULL αλλά μάλλον όχι για πολύ, καθώς το ντεμπούτο full length βρίσκεται στα μισά της ετοιμασίας του, οπότε ίσως η χρονιά τους βρει με δεύτερη κυκλοφορία στο παλμαρέ τους.
Αρκετά με τα εγκυκλοπαιδικά, ας μη χρονοτριβούμε κι ας δούμε πως τα πήγαν…
Η πεντάδα είχε πολύ καλό ήχο (γενικά ο ήχος όλο το βράδυ ήταν από πολύ καλός μέχρι άριστος), δυναμική παρουσία, ήταν καλά προβαρισμένη και «δεμένη», τα τραγούδια είναι γραμμένα για να αποδίδονται live και το “VISIGOTH meets AMON AMARTH” (έτσι τουλάχιστον «βγήκε» επί σκηνής) επικό heavy metal της, έχει ήδη αποκτήσει οπαδούς. Επικοινωνιακός, γρεζάτος frontman, ωραίοι κιθαρίστες, στιβαρό rhythm section… Έπαιξαν όλο το ομώνυμο EP πλην ενός κομματιού, μας έδωσαν μια μικρή ιδέα του επερχόμενου δίσκου μέσω τριών συνθέσεων (“Nampat”, “Dragonriders”, “Skullcrusher”) ενώ η διασκευή στο “Necropolis” των MANILLA ROAD (το “Paranoid” του επικού true metal, όπως εύστοχα σημείωσε ένας φίλος δίπλα μου) αποδόθηκε πιστά και ήταν αυτή που συμπλήρωσε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το set τους.
Για συγκρότημα «ηλικίας δύο ετών», μια χαρά τα πήγαν οι DRAGON SKULL. Αν προσέξουν, δεν τα «φορτώσουν στον κόκκορα» (συνηθισμένο φαινόμενο, τι κουβαλάει πια αυτό το συμπαθέστατο πουλί – ξυπνητήρι, δε λέγεται…) και δουλέψουν σωστά, μπορούν να καταφέρουν μόνο ωραία πράγματα. Αναμένουμε το επόμενο βήμα και ευχόμαστε ό,τι καλύτερο!
Επόμενοι στην σειρά, οι DARKLON με το εντελώς αμερικανικό, Καλιφορνέζικο για την ακρίβεια, metal τους. Τους παρακολουθώ από την στιγμή που δημιουργήθηκαν (“since day one” που λέει και ο θείος Σαμ) και έχω πλήρη εικόνα τόσο της πορείας, όσο και των ικανοτήτων τους. Δύο δίσκοι υπάρχουν στο ενεργητικό τους από το 2019 μέχρι σήμερα, το “Rise from death” και το περυσινό “The Redeemer”. Σε αυτούς όπως είναι λογικό βάσισαν την εμφάνισή τους, προσθέτοντας στο τέλος μια ξεχωριστή «πινελιά». Πιο αναλυτικά:
Τους Αθηναίους τους έχω δει επί σκηνής, με όλα τα μέχρι τώρα roster τους, σε καλές στιγμές. Δυστυχώς, τις δυο τελευταίες φορές, αυτή του Up the Hammers το 2023 και τούτη δω, δεν μπορώ να πω πως καλύφθηκα. Στην πρώτη, τους «έθαψε» ο κάκιστος ήχος που έκανε άνω-κάτω την συνοχή τους. Όμως εδώ, δεν υπήρξε κάτι τέτοιο. Ο ήχος ήταν όπως προείπαμε πολύ καλός και όλα φάνταζαν ιδανικά. Αυτό λοιπόν που εν προκειμένω μου έβγαλε η μπάντα, ήταν πως έτρεχε με δυο ταχύτητες. Από τη μια υπήρχε ο πολύ καλός, δυναμικότατος νέος drummer, ικανός να δώσει την απαιτούμενη ώθηση, από την άλλη οι υπόλοιποι, που δεν κινήθηκαν στα επίπεδα που περίμενα.
Το κυριότερο ζήτημα εντοπίστηκε στα φωνητικά. Ο Αντωνογιαννάκης ακουγόταν αρκετά κουρασμένος. Ίσως ερχόταν από περιοδεία με τους ΟΜΕΝ, δεν ξέρω, μια φορά τα απαιτούμενα standards δεν τα έπιασε και οφείλω να το σημειώσω αυτό. Όπως βέβαια οφείλω να σημειώσω πως έκανε το παν ώστε να καλύψει αυτήν την αδυναμία στηριζόμενος στη χροιά του και σε γενικές γραμμές τα κατάφερε, μια κίνηση – χαρακτηριστικό γνώρισμα των αξιόλογων επαγγελματιών.
Οι Κρασώνης/Γλυκής, δηλαδή το δίδυμο κιθάρα/μπάσο, ήταν σχετικά «μαγκωμένοι», δεν απέπνεαν άνεση. Λες να φταίει ίσως το γεγονός ότι μέσα σε έναν χρόνο, τούτο είναι μόλις το δεύτερο live που δίνει το συγκρότημα; Πιθανόν. Τι να πω, υποθέσεις κάνω κι εγώ, μη νομίζεις. Λόγω των παραπάνω, η ώρα κύλησε κάπως υποτονικά, μια κατάσταση που δεν άλλαξε ούτε η διασκευή στο “Battle cry” των ΟΜΕΝ προς το τέλος. Συμπέρασμα; Καλύτερο live από αυτό του Up the Hammers μεν, με χτυπητές αδυναμίες δε. Ευελπιστώ στο μέλλον να αλλάξουν τα πράγματα και να δούμε τη μπάντα εμφανώς αναβαθμισμένη. Δυνατότητες και περιθώρια, θεωρητικά, υπάρχουν.
Και φτάνουμε στην στιγμή που η βραδιά ανέβηκε απότομα τρία (ουδεμία υπερβολή) επίπεδα. Οι SOLITARY SABRED είναι ένα πραγματικό “powerhouse” και αν στις μέχρι τώρα συναυλίες τους μας είχαν δώσει να καταλάβουμε ένα μόνο μέρος από τις δυνατότητές τους, τώρα απελευθέρωσαν ολόκληρη τη δυναμική τους, σε ένα live πραγματικά ΙΣΟΠΕΔΩΤΙΚΟ. Από την εποχή του ενθουσιώδους ντεμπούτου “The Hero, the Monster, the Myth” ο χρόνος έχει κυλήσει ευεργετικά για τα παιδιά, που κάθε φορά παρουσιάζονται καλύτερα τόσο δισκογραφικά, με δισκάρες σαν τα “Redemption through force”, “By fire & brimstone” και “Temple of the Serpent” όσο και συναυλιακά. Ερχόμενοι λοιπόν να προωθήσουν το τελευταίο από τα albums τους (για το οποίο μπορείς να διαβάσεις τα πάντα ΕΔΩ), είχαν μαζί τους ένα ζηλευτό «οπλοστάσιο», το οποίο αρκούσε να απασφαλίσουν, για να μείνει η βραδιά αυτή στην ιστορία!
Με ήχο λες και βγαίνει από CD και όχι από μια μπάντα που παίζει εκείνη την ώρα live, οι πέντε «Τεξανοί» από το Νησί της Αφροδίτης, απίστευτα «δεμένοι», έξοχα προβαρισμένοι, ήταν ολοφάνερο πως δεν ήθελαν να αφήσουν στο τέλος ούτε το παραμικρό περιθώριο για αμφίβολα σχόλια. «Τεξανοί»… Ναι, δεν είναι τυπογραφικό λάθος. Έχουν κάθε δικαίωμα και έρεισμα να υπερηφανεύονται πως είναι από τους καλύτερους (ίσως οι καλύτεροι) Ευρωπαίοι μαθητές των μεγάλων HELSTAR, με δεύτερο δάσκαλο τους θεούς του underground US power που ονομάζονται CAULDRON BORN και γιατί όχι, τρίτο, τους JAG PANZER.
Ξέχωρα από την αδιαμφισβήτητη αξία του υλικού τους, οι SOLITARY SABRED έχουν επίσης το μεγάλο ατού να συγκαταλέγονται σε αυτούς που είναι καλύτεροι υπό «ζωντανές» συνθήκες, απ’ ότι στο studio. Ειδικότερα τα τραγούδια του έσχατου χρονολογικά, έτσι κι αλλιώς καταπληκτικού “Temple of the Serpent”, επάνω στην σκηνή δέχονται μια πέραν πάσης προσμονής και υπόθεσης, αναβάθμιση. Τώρα, θα αναρωτηθείς και δικαίως, πόση αναβάθμιση παίρνει κάτι που είναι ήδη super; Ε, να που παίρνει!
Ακούγεται ακόμη πιο δυναμικό, ογκωδέστερο, πιο ακατέργαστο, πιο «ωμό»… και σε συνδυασμό με το σωστό «πάντρεμα» με το παλαιότερο υλικό, το set που «καταστρώνεται» είναι εξαιρετικό! Τα “Redemption through force” και “By fire & brimstone” εκπροσωπήθηκαν από πέντε κομμάτια έκαστο, το δε “Temple of the Serpent” από έξι. Προς έκπληξή μου, δεν παίχτηκε κάτι από το ντεμπούτο, ούτε καν το συνηθισμένο φινάλε με το “Solitary sabred”. Περίεργο όσο και αναπάντεχο, για κάποιον οπαδό του group! Μιας και γίνεται λόγος για το ντεμπούτο, ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ αναμένω με ανυπομονησία μια επανηχογράφηση του, για να ακούσω τα έπη του αναβαθμισμένα και… αγνώριστα. Είμαι βέβαιος πως δε θα πιστεύουμε στα αυτιά μας με το τελικό αποτέλεσμα!
Πώς να χαρακτηριστεί άραγε το επικό power metal του group; «Αμερικανικό ατσάλι από τη Μεγαλόνησο» ή «Κυπριακό ατσάλι από το Τέξας»; Και τα δυο σωστά είναι. Άκρως τεχνικοί και συνάμα απόλυτα θεατρικοί, οι SOLITARY SABRED απέδειξαν πως είναι, ειλικρινά το λέω, μια “one of a kind” περίπτωση μπάντας. Σπαθιά τραβήχτηκαν από το θηκάρι, εξορκισμοί έλαβαν χώρα on stage, μάγισσες έριξαν μαύρα ξόρκια, Φοίνικες δολοφόνοι ξεπλήρωσαν συμβόλαια θανάτου, δαίμονες ξεπετάχτηκαν από το Φρέαρ της Αβύσσου και απέθαντοι βασιλείς ξύπνησαν από τον αιώνιο ύπνο τους.
Μιλάμε για διαστημική απόδοση! Το set είχε φανταστική ροή και μου φάνηκε, λόγω του ενθουσιασμού που επικρατούσε στο venue, μικρό σε διάρκεια. Οι Κύπριοι δεν έχασαν νότα, ο καθένας έβγαζε τη δική του προσωπικότητα και είχε τον δικό του ρόλο στην σκηνή της «Ακαδημίας», η οποία (σκηνή) έμοιαζε μικρή για να τους χωρέσει. ΤΕΛΕΙΑ συνεργαζόμενες οι κιθάρες των Δημητρίου/Μουτάφη, συντριπτικό drumming από τον Μουντούρη ο οποίος σαν να μην έφτανε το διαρκές σφυροκόπημα δίνει ΚΑΙ show πίσω από τα τύμπανα, αεικίνητος ο Stainlesz στο μπάσο, κινούμενος συνεχώς πέρα – δώθε και χοροπηδώντας, να με κάνει να γελώ νευρικά με το πόσο μεγάλος παίκτης είναι…
Όσο για τον δαιμονισμένο θεατρίνο που έδωσε την απόλυτη παράσταση, τα λόγια είναι δύσκολο να τον περιγράψουν. Ο Πέτρος Λεπτός είναι ένας πραγματικά ΑΚΡΑΙΟΣ τραγουδιστής, εκτός από ικανότατος frontman. Οι φωνητικές του χορδές πρέπει να είναι φτιαγμένες από λάστιχο, δεν εξηγείται αλλιώς. Οι μορφασμοί, το ύφος, το βλέμμα, οι κινήσεις του, συντελούν στο να γίνεται «ένα» με τα τραγούδια που ερμηνεύει (χαρακτηριστικό παράδειγμα το “Disillusions” με τον μονόλογο του λογοτεχνικού Conan) και το ότι τραγουδούσε στα «κόκκινα» τόση ώρα, μην έχοντας το παραμικρό πρόβλημα, δείχνει πως πρόκειται όχι μόνο για πολύ σπουδαίο ταλέντο αλλά για σωστό, ολοκληρωμένο επαγγελματία.
Τέτοια shows, ενισχύουν μια παγιωμένη προσωπική άποψη, που δεν πρόκειται να αλλάξει ο κόσμος να χαλάσει, όσα χρόνια και να περάσουν: Κάποιοι καλλιτέχνες αδικούνται. Αδικούνται κατάφορα. Πιο πάνω, έγινε μια αναφορά στο πόσο κοντά ακούγονται οι SOLITARY SABRED σε κάποιους θρύλους του αμερικανικού power metal. Θα συμπληρώσω ότι αν τούτο το κουιντέτο δεν ερχόταν από την Κύπρο αλλά από τις Η.Π.Α ή κάποια χώρα τις κεντρικής ή βόρειας Ευρώπης, όλα τα μεγάλα φεστιβάλ και οι σοβαροί, σωστοί διοργανωτές του εξωτερικού, θα «έριχναν τα τείχη» για να τους υποδεχτούν.
Ναι ρε φίλε… Τι παραπάνω έχουν δηλαδή τόσα και τόσα συγκροτήματα που εμφανίζονται για παράδειγμα στο Keep It True της Γερμανίας, από τους SOLITARY SABRED; Τίποτα. Ίσα ίσα, αν τους βάλουμε να «ανταγωνιστούν», οι Κύπριοι θα τα εξαϋλώσουν! Μη μιλήσω για θεωρητικά ηγετικά ονόματα του χώρου, που φαίνονται σαν «φτωχοί συγγενείς»… Ο πήχης ετέθη σε ύψη που φέρνουν ίλιγγο, ήδη αδημονώ για την επόμενη φορά. Μακάρι τότε να δώσει το «παρών» και περισσότερος κόσμος, κάτι που θα είχε συμβεί και τώρα, αν δεν αναγκάζονταν να «σπάσουν» στα δυο οι «παραδοσιακοί» fans, λόγω της παράλληλης εμφάνισης, λίγα μέτρα πιο κάτω, των Σουηδών θεών LUCIFER.
Μετά το καταιγιστικό live των ACHELOUS, δεύτερο συναυλιακό έπος, καταγράφηκε μέσα σε μια βδομάδα.
Πάντα τέτοια!
Ανταπόκριση: Δημήτρης Τσέλλος
