Όσοι βλέπουμε στο όνομα των SOMALI YACTH CLUB, μπαρουτοκαπνισμένους πειρατές και όχι σηκωγιακάκηδες του τοπικού ναυτικού ομίλου, γνωρίζουμε ότι κάθε φορά που το stoner τρίο από την Ουκρανία θα επιστρέφει με μια κυκλοφορία, το ενδιαφέρον και η προσμονή θα παραμένουν αμείωτα. Ήταν βλέπετε το “The Sun” που προ τετραετίας μας κόλλησε στο μυαλό. Πραγματικά επρόκειτο για έναν σπουδαίο δίσκο, σε ένα είδος που το 2014 ήταν στα ντουζένια του. Έτσι λοιπόν, δημιουργήθηκε δικαιολογημένα η αντίστοιχη αναμονή για τον διάδοχο. Και το όνομα αυτού, “The Sea”.
Όσοι είχατε πάθει την πλάκα σας με το desert/psychedelic/post rock κράμα που πραγματεύονται, ετοιμαστείτε να κάνετε μια ακόμα γύρα από τα γνωστά μονοπάτια. Μόνο που αυτή την φορά κρατείστε έναν πιο αργό ρυθμό, μπας και καταλάβετε σε τι ηχητικούς λαβυρίνθους έχετε μπλέξει. Η πρώτη τριπλέτα κομματιών του δίσκου, (“Vero”, “Religion of Man”, “Blood Leaves a Trail”), είναι εκεί για να επαναλάβουν το μεγάλο έπος που γράφτηκε πριν από τέσσερα χρόνια. Με το μεθοδικό post χτίσιμο, τα καθαρά (σχεδόν εξαγνιστικά) φωνητικά, και τα γνήσια fuzz ξεσπάσματα, η μπάντα δημιουργεί το απαραίτητο πλαίσιο για να περιηγηθεί το μυαλό ενός σύγχρονου psychedelic heavy rocker. Δυστυχώς όμως στο δεύτερο μέρος του δίσκου δεν ακολουθείται η πορεία που θα περιμέναμε. Αντί να ακούσουμε ένα δυναμικό ξέσπασμα από μεριάς της μπάντας, με τα αντίστοιχα “ποιοτικά χαρακτηριστικά”, έρχονται στο προσκήνιο ambient ατμόσφαιρες με μετρημένες μελωδίες. Πρόκειται για μουσική, ιδανική να παίζει στο background και όχι να πρωταγωνιστεί στον χώρο, και αυτό είναι το πισωγύρισμα της μπάντας.
Με μοιρασμένες συναισθήματα, θα έλεγα πως η προσδοκίες για τον δίσκο μάλλον πέφτουν στο κενό. Όχι ότι έχουμε να κάνουμε έναν κακό δίσκο, αλλά πολλές φορές η μετριότητα δεν ταιριάζει σε μια μπάντα που έχει επιδείξει ένα εξαιρετικό δισκογραφικό ντεμπούτο. Βέβαια υπάρχει και συνέχεια, και από ότι φαίνεται ήδη προσανατολιζόμαστε προς αυτό το άκουσμα. Οι λάτρεις της ψυχεδελικής μουσικής αξίζει να σταθείτε στον δίσκο.
7/10
Νίκος Ζέρης
