SOMBRIA – “Chirographon dei” (Inverse Records)

Μένουμε και στηρίζουμε την τοπική σκηνή, η οποία μας δίνει κάτι σε πιο ατμοσφαιρικά χωράφια. Σας παρουσιάζω λοιπόν, χωρίς πολλά πολλά, τους SOMBRIA. Δημιουργήθηκαν το 2019, κινούνται στο χώρο του gothic/doom metal με την πάλαι ποτέ τραγουδίστρια των CAELESTIA, Δήμητρα Βίντσου (εδώ με το ψευδώνυμο Valentina Devin), πλαισιωμένη από διάφορους μουσικούς, με βασικό συνθέτη τον κιθαρίστα Raven Seven. Με ισχυρό βιογραφικό τα δύο πρώτα πολύ καλά άλμπουμ των CAELESTIA (“Beneath abyss”, “Thanatopsis”), η προδιάθεση είναι άκρως θετική. Διαβάζοντας επίσης, ότι η ίδια σχεδίασε το εξώφυλλο του δίσκου, παίρνει επιπλέον πόντους, και εικάζω ότι το συγκεκριμένο συγκρότημα είναι να το πούμε έτσι, προσωπική της υπόθεση. Ο δίσκος κυκλοφόρησε, το Νοέμβριο του 2020, από την Φινλανδική Inverse Records.

Ο δίσκος ξεκινάει με το κομμάτι που επιλέχθηκε video clip του, το “Voyage into lethe”. Ένα αργόσυρτο, μελαγχολικό κομμάτι, στα πρότυπα των DRACONIAN και MY DYING BRIDE, με τα κλασσικότροπα φωνητικά της Δήμητρας να δίνουν το δικό τους χρώμα σε ένα πολύ όμορφο τραγούδι. Αυτό που ακολουθεί με ξάφνιασε, ευχάριστα μπορώ να πω. Η τριπλέτα “Black december”/”Sarcophagus of roses”/”Mirror of God” γίνεται ακραία σε πολλά σημεία, με blastbeats σε συνδυασμό με το βασικό gothic/doom μοτίβο, φέρνοντας στο μυαλό μπάντες όπως οι DIMMU BORGIR από το “Spiritual black dimensions” και πέρα. Και δεν με ξάφνιασε μόνο το ακραίο στοιχείο, αλλά το πόσο όμορφα εναρμονίστηκε με ένα ετερόκλητο ύφος (κάτι πολύ πιο δύσκολο από όσο ακούγεται), δίνοντας ένα συμπαγές μα και πολυδιάστατο αποτέλεσμα.

Εκεί, το άλμπουμ σπάει ακριβώς στη μέση, με το στρατηγικά τοποθετημένο “Ballet of sadness”, ένα κομμάτι χαμηλών τόνων που κυριαρχεί το πιάνο και η φωνή, σαν διάλειμμα σε θεατρική παράσταση μεταξύ δύο πράξεων. Το πιο ισορροπημένο μεταξύ των δύο μουσικών “κόσμων”, “The soul’s manuscript” με τις “τόσο-όσο” ακραίες του εξάρσεις αναλαμβάνει να εισάγει τη δεύτερη “πλευρά” του δίσκου. Πιο χαμηλών τόνων ακόμα το αργόσυρτο “Wine of lunacy” και το μπαλαντοειδές μα και σκοτεινό “Penitence”, όπου βλέπουμε τη πιο μελαγχολική και εύθραυστη πλευρά της φωνής της Δήμητρας. Τέλος, μια πιο folk πλευρά, αχνοφαίνεται στα τελευταία λεπτά του 9λεπτου φινάλε του δίσκου “Poetry from the dead gardens”, το οποίο συνοψίζει τον δίσκο, όπως ξεκίνησε, σαν ένας κύκλος. Η ακουστική κιθάρα προσδίδει μια άλλη διάσταση στον ήχο των SOMBRIA.

Βλέποντας τους SOMBRIA σαν μια ξεχωριστή, αυτόφωτη οντότητα, μας δίνουν ένα πολύ καλό άλμπουμ, διάρκειας μιας ώρας, μεστό, απέριττο, καλοδουλεμένο και με αρκετά χρώματα για να κρατήσουν το ενδιαφέρον του ακροατή αμείωτο.

7,5 / 10

Γιάννης Σαββίδης