Ιδανική ευκαιρία το 2ο σερί ακουστικό άλμπουμ (μέσα σ’ ένα χρόνο) των SONATA ARCTICA να ειπωθούν μερικά πράγματα με το όνομα τους. Το άλμπουμ με το ομολογουμένως υπέροχο εξώφυλλο, “Acoustic Adventures Volume Two” αποτελεί τη συνέχεια του “…Volume One”, δηλαδή μιας ακόμη αμφιβόλου αξίας κυκλοφορίας στην στενάχωρη ιστορία της Φινλανδικής μπάντας, που κάποτε αρκετοί θεωρούσαμε ως μεγάλη ελπίδα του ευρωπαϊκού power metal.
Κατάντησαν γραφικοί. Κανονικά δεν θα χρειαζόταν καν να αναφέρουμε άλλο επιχείρημα, αφού μόνο και μόνο η ύπαρξη δύο ακουστικών άλμπουμ με επανεκτελέσεις παλαιού υλικού σε ένα μόλις χρόνο έρχεται να επιβεβαιώσει κάτι που εδώ και χρόνια γνωρίζουμε όσοι κάποτε ενδιαφερόμασταν γι’ αυτό το συγκρότημα: δεν υπάρχουν καλές νέες ιδέες.
Είναι άσχημο να προσπαθείς 15 χρόνια τώρα να παριστάνεις ότι το γύρισες δήθεν στο prog ή πειραματικό ήχο ώστε να δικαιολογήσεις ότι ξέχασες να συνθέτεις, ότι χάθηκε η αίσθηση μελωδίας, ότι έπαθες μουσική αμνησία. Το να επαναφέρεις το παλιό σου early days λογότυπο μήπως και δημιουργηθεί νοσταλγική διάθεση στους οπαδούς ενώ το υλικό συνεχίζει τη «νέα» κατεύθυνση πως θα το χαρακτηρίζαμε; Αλλά ακόμη και όταν, τις ελάχιστες περιπτώσεις που προσπαθείς να παίξεις «όπως παλιά» σε νέα τραγούδια και σου βγαίνει ένα “Rise a Night” το 2016, δεν είναι τραγικό; Βάλτε δίπλα δίπλα π.χ. το “Blank File” με το “Rise a Night”…η μέρα με τη νύχτα.
Πάμε στον δίσκο: τι άλλο πιστεύατε ότι μπορεί να ακούσουμε στο “Acoustic Adventures Volume Two”, που από τον τίτλο και το εξώφυλλό του φωνάζει από μακριά; Μα φυσικά ακουστικές επανεκτελέσεις κάποιων επιτυχιών τους. Πρωτότυπο, ε; Ένα συνονθύλευμα από ακουστικές κιθάρες, κιθαρόνια-γρατσουνίσματα, πιανάκια και ήχους hammond από αρμόνιο γαμήλιας μπάντας και μια παραπονεμένη “φωνούλα” (δεν μπορώ να τo χαρακτηρίσω αλλιώς) που ψέλνει-ψιθυρίζει-απαγγέλει νανουριστά αφαιρώντας από ιστορικά τραγούδια κάθε δυναμική, τεχνική ή μελωδία και στη θέση τους βάζει ένα ατέλειωτο στομφώδες ringtone-οειδές γλίνγκ-γλόνγκ. Στη διάρκεια του “Acoustic Adventures Volume Two” ακούμε την μπάντα κυριολεκτικά να “εκτελεί” εξαιρετικά τραγούδια όπως το “Full Moon”, το “My Land”, το “Victoria’s Secret” ή το “Black Sheep”, θυμίζοντας μας τι τραγουδάρες έγραψαν κάποτε, ενώ σε άλλα σημεία, καταφέρνει να χειροτερεύει ακόμη περισσότερο μετριότητες όπως το “I have a right” ή το “Half a Marathon Man”.
Η δημιουργικότητα του δίσκου εξαντλείται στο να παίρνουν ένα-δύο από τα multiple layers μελωδίας που είχαν τα τραγούδια τους, να τα αναπαράγουν με κάποιο ακουστικό όργανο (κυρίως έγχορδο) μαζί με ένα απλοϊκό πλήκτρο, πετάνε και ένα ταμπούρλο ή ένα click-clack σαν μετρονόμο από πάνω και σου λέει έτοιμο το Acoustic Adventure. Παιδιά, όχι και πάλι όχι. Την καραμέλα ότι δήθεν έχουμε “ώριμες” ή δήθεν ψαγμένες νέες εκτελέσεις που δίνουν “νέα διάσταση” στα τραγούδια, δεν την πιστεύουμε, τουλάχιστον όσοι εξ ημών κάποτε αγαπήσαμε το συγκρότημα. Αυτά είναι για τα δελτία τύπου, ή «δισκοκριτικές»-διαφημίσεις.
Κουράσατε πια, ο οπαδός δεν είναι κορόιδο, ούτε αποτελεί πλέον καμιά ιδιαίτερη πρωτοτυπία να κυκλοφορείς ένα, πόσο μάλλον δύο ακουστικά άλμπουμ. Ρωτήστε και τους (τεράστιους) HELLOWEEN που πριν χρόνια έβγαλαν ένα “Unarmed” που δεν θυμάται κανείς σήμερα και ήταν και εκατό φορές καλύτερο από τούτο εδώ. Αφενός δεν είναι όλα τα τραγούδια κατάλληλα να παριστάνεις ότι τα παίζεις γύρω από τη φωτιά στη παραλία με κιθαρούλα, αφετέρου το cool στοιχείο αυτοσχεδιασμού που σε σημεία επιχειρείτε, για να βγει πετυχημένα απαιτεί και μια σχετική άνεση χαρακτήρα, φάσης ή ηλικίας που εδώ δεν συντρέχει. Απογοήτευση λοιπόν. Ευτυχώς η μουσική κληρονομιά των “Ecliptica”, “Silence”, “Winterheart’s Guild” και “Reckoning Night” θα υπάρχει για να θυμίζει πως κάποτε οι SONATA ARCTICΑ υπήρξαν σπουδαίοι. Υπάρχει όρος «πρώην σπουδαία μπάντα»;
Δημήτρης Μελίδης
