“Prog symphony”
Ο Derek Sherinian είναι ένας από τους σημαντικότερους μουσικούς του σύγχρονου progressive, άσχετα του πόσο μισεί το τίτλο όπως φανερώνει στη συζήτηση που κάναμε. Παρέα με τον ηγέτη, μουσικό, συνθέτη, larger-than-life προσωπικότητα Mike Portnoy, δημιούργησε τους SONS OF APOLLO και επαναπροσδιόρισαν το σύγχρονο progressive metal με το ντεμπούτο τους “Psychotic symphony” το 2017. Λακωνικός, σε σημείο εκνευριστικό, μίλησε στο Rock Hard για το είδος που εκπροσωπούν, τις μουσικές του ρίζες, την απέχθειά του προς το μελιστάλαχτο progressive αλλά και την ελληνική του καταγωγή.
Το downloading, streaming και τα ψηφιακά media γενικότερα πλέον ορίζουν πώς καταναλώνουμε τη μουσική. Ποια η θέση σου στο θέμα αυτό και κατά πόσο πιστεύεις πως μπορεί να είναι τροχοπέδη σε μια ανερχόμενη καινούργια μπάντα;
Θα ήταν φυσικά πολύ ωραία αν όλοι πλήρωναν για κάθε δίσκο, αλλά δεν είναι πλέον έτσι τα πράγματα. Ευτυχώς υπάρχουν αρκετοί ακόμα που κατανοούν τι σημαίνει να στηρίζεις το καλλιτέχνη
Πολύ πριν τη κυκλοφορία του ντεμπούτου, υπήρχε πολύ δημοσιότητα γύρω από την επιστροφή του Mike Portnoy στο progressive metal με μια νέα μπάντα. Μιας και, απ ό,τι έχουμε διαβάσει, συμφωνείτε και οι δύο στο είδος που εκπροσωπείτε, τί είναι αυτό που κάνει τους SONS OF APOLLO progressive μπάντα και το “Psychotic symphony” progressive metal δίσκο; πως θα κατηγοριοποιούσες τη μπάντα και το ντεμπούτο σας σε σχέση με το progressive του τότε και του σήμερα;
Είμαστε μια heavy ροκ μπάντα. Υπάρχουν φυσικά πολλά progressive metal χαρακτηριστικά, αλλά αυτό που κάνει τους SONS OF APOLLO και ξεχωρίζουν από άλλες μπάντες του είδους, πέρα δηλαδή από το ταλέντο, είναι ότι έχουμε μια rock καταγωγή. Δες απλά το βιογραφικό κάθε μέλους. Δεν το βλέπεις αυτό και πολύ συχνά.
Δεν συναντάμε στο δίσκο πολλά από τα τυπικά χαρακτηριστικά του progressive rock/metal: τεράστιες διάρκειες, concept στίχους, θεατρικότητα… αντ’ αυτού συναντάμε άλλα χαρακτηριστικά του είδους με πιασάρικα ρεφραίν, δυνατά και ρυθμικά riff και έναν τραγουδιστή που ακούγεται σαν μια μίξη Dio, Joe Lynn Turner και David Coverdale – όχι δηλαδή σαν τους υψίφωνους Geddy Lee, Geoff Tate, James LaBrie. Μιλάμε δηλαδή για τη δική σου προσωπική εκδοχή του progressive metal και κάτι εντελώς καινούργιο;
Θέλαμε αρχικά άμεσα φωνητικά, ευχάριστα στο άκουσμα. Δεν είμαστε οπαδοί του οπερατικού ύφους, των “cookie monster” και γλυκανάλατων φωνητικών. Επιπλέον, δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να βλέπεις ζωντανά την αγαπημένη σου μπάντα και ο τραγουδιστής να ζορίζεται και σφίγγεται για να βγάλει τις ψιλές νότες. Ο Jeff Scott Soto θα τραγουδήσει όλα τα μέρη του δίσκου με άνεση.
Ακούς γενικά progressive rock/metal ή άλλες μπάντες; Ποιες θα έλεγες είναι οι επιρροές σου εν γένει και ειδικότερα για το “Psychotic symphony”;
Δεν ακούω progressive. Οι επιρροές μου είναι όλες οι κλασσικές rock μπάντες: VAN HALLEN, AC/DC, AEROSMITH, KANSAS, QUEEN, LED ZEPPELIN, BOSTON. Υπάρχουν όμως και επιρροές από Alan Holdsworth και MESHUGGAH.
Οι SONS OF APOLLO θεωρούνται “super group”, πράγμα αδιαμφισβήτητο όταν βλέπει κανείς το εξαιρετικό line up. Ωστόσο, έχετε προσέλθει από διαφορετικά μουσικά μονοπάτια. Ο Soto ήταν παλιότερα με τον Yngwie Malmsteen και δεν έχει διαπρέψει τόσο στο progressive. Ο Bumblefoot είναι φυσικά βιρτουόζος αλλά όχι ένας γίγας του progressive όπως εσύ και ο Mike Portnoy. Ο Billy Sheehan επίσης έχει παίξει προοδευτική μουσική αλλά όχι progressive metal. Πώς καταφέρατε να ενώσετε όλα αυτά τα μονοπάτια και να γράψετε έναν progressive metal δίσκο;
Πιστεύω πως ασχέτως του ποιος παίζει σε μια μπάντα, απ’ τη στιγμή που θα μπει ο Mike Portnoy, το μουσικό DNA θα ξεχωρίζει και θα κατηγοριοποιηθεί αυτόματα ως “prog metal”. Για να είμαι ειλικρινής μισώ τον όρο “prog”. Μου φέρνει στο νου troll και goblin. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου prog μουσικό. Είμαι ένας rock μουσικός.
Πως λειτουργεί η μπάντα σε ό,τι αφορά το κομμάτι της σύνθεσης; Έχω την εντύπωση πλέον ότι δεν συμβαίνει συχνά πολλές μπάντες να τζαμάρουν και να αναπτύσσουν χημεία μεταξύ τους λόγω ιεραρχίας. Εδώ συναντάμε εσένα και τον Mike Portnoy, δύο δυναμικές προσωπικότητες με ηγετικό χαρακτήρα. Πως λειτουργείτε γενικά και θα έλεγες πως υπάρχει κάποιος που λαμβάνει τα ηνία;
Εγώ έθεσα τα θεμέλια γενικά αλλά τζαμάραμε επίσης και γράψαμε πολλά μέρη μαζί. Εγώ έγραψα όλη τη μουσική για το “God of the sun” ενώ δούλεψα με τον Mike και τον Soto πάνω στους στίχους και της φωνητικές μελωδίες. Όλοι συμβάλουν στη μπάντα και φέρνουν ιδέες. Στο τέλος, νικάει το καλύτερο κομμάτι.
Το “Psychotic symphony” δεν έχει καμία σχέση με ό,τι έχουμε ακούσει από DREAM THEATER, WINERY DOGS, PLANET X… Ίσως από PSMS [Portnoy, Sheehan, Macalpine, Sherinian]. Μπήκατε στο στούντιο με εφόδια από τις παλιότερες αυτές μπάντες και σόλο καριέρες ή μήπως αποφασίσατε να τα διαγράψετε όλα και να κινηθείτε σε μια εντελώς διαφορετική μουσική πορεία;
Η μουσική γράφεται από μόνη της. Μοιραζόμαστε μια κοινή αγάπη για το κλασσικό rock και έτσι, όταν αρχίσαμε να ενώνουμε τα κομμάτια, θέλαμε να τιμήσουμε τις ρίζες μας ακόμα και αν αυτό θα σήμαινε πως κριτικοί και οπαδοί θα λέγανε «μα δεν είναι καθαρόαιμος prog metal δίσκος». Δεν είναι. Όμως, σε προκαλώ να με κοιτάξεις κατάματα και να μου πεις πως το “God of the sun” ή το “Labyrinth” δεν είναι όντως prog metal.
Μου έχουν κάνει μεγάλη εντύπωση τα πιασάρικα ρεφραίν του δίσκου. Πως ακριβώς προέκυψε αυτό; δεν είναι φυσικά μοναδικό φαινόμενο αλλά γενικά πολλές prog μπάντες παρασέρνονται με την πολυπλοκότητα και τα σόλο. Ακόμα και το εναρκτήριο “God of the sun” έχει ένα καταπληκτικό πιασάρικο ρεφραίν αλλά επιδεικνύει παράλληλα μουσικότητα, πολύπλοκα μέτρα και άλλα ουσιαστικά prog στοιχεία. Μετά όμως ακούς το DEEP PURPLE “Divine addiction” και το groovy “Coming home”. Πως ισορροπήσατε αυτό το συνδυασμό στο μυαλό σας και πως μετουσιώθηκε στο δίσκο;
Στη τελική, έχει να κάνει με τα γούστα μας και τις επιλογές που κάνουμε. Ο Mike Portnoy κι εγώ, κάναμε πιστεύω πολύ καλή δουλειά με την ισορροπία που ανέφερες μεταξύ της πολυπλοκότητας και των μεστών συνθέσεων. Είμαστε πολύ ικανοποιημένοι με το αποτέλεσμα!
Στο βίντεο για το “Lost in oblivion” στέκεσαι πάνω στα πλήκτρα. Μήπως εμπνεύστηκες από τον Keith Emerson; ποια η σχέση σου με τον εκλιπόντα σπουδαίο πληκτρα;
Ο Emerson ήταν αναμφισβήτητα ο σπουδαιότερος showman πληκτράς και ένας εξαιρετικός μουσικός. Εννοείται πως με ενέπνευσε.
Έχεις εν μέρει ελληνική καταγωγή. Πιστεύεις πως έχει μετουσιωθεί κάπως το πολιτισμικό σου background στο δίσκο; Τι θα έλεγες στο να συμπεριλάβεις ανατολίτικες ή μεσογειακές φόρμες στο παίξιμο και τη μουσική που γράφεις;
Μα φυσικά και υπάρχουν αυτά τα χαρακτηριστικά στο δίσκο! Μπορείς να διακρίνεις όλες αυτές τις φόρμες στο “God of the sun” και στο σόλο παίξιμο μου. Είμαι πολύ περήφανος για την ελληνική και αρμενική μου κληρονομιά.
Είχες παίξει στην Ελλάδα το 1998 με τους DREAM THEATER. Θυμάσαι τίποτα από εκείνη τη βραδιά, απ το κοινό και την ατμόσφαιρα στο θέατρο του Λυκαβηττού;
Ναι, ήταν μια φανταστική συναυλία και μάλιστα πολύ συχνά την τοποθετώ στις 10 πιο αξιομνημόνευτες συναυλίες μου.
Αν δεις τα σχόλια στο YouTube βίντεο του “Sign of the times”, φαίνεται πως πολλοί νομίζουν πως ο ήχος στα πλήκτρα και το παίξιμο σου μοιάζει με εκείνο στο “Falling into infinity”. Προσπερνώντας το πόσο λανθασμένη είναι αυτή η εντύπωση, γιατί νομίζεις πως αυτό συμβαίνει; Μήπως απλά πολλοί prog οπαδοί ακούνε μόνο DREAM THEATER και δεν σκέφτονται λίγο πιο αντισυμβατικά;
Έτσι παίζω, επομένως είναι αυτό που είναι.
Το ριφ που ανοίγει το τραγούδι είναι πολύ groovy με πολλά μπάσα και γενικά είναι πολύ βαρύ για μια progressive μπάντα. Παρόλα αυτά όμως πετυχαίνει το στόχο. Πως προέκυψαν αυτά τα groove χωρίς να παρασυρθείτε και να ακουστείτε σαν μια groove metal μπάντα;
Λειτουργούμε σαν master chef – ξέρουμε ακριβώς ποια συστατικά χρησιμοποιούμε και πόσο. Και πάλι, έχει να κάνει με το προσωπικό γούστο του καθενός, τις επιλογές μας και τον ποιοτικό έλεγχο.
Η τεχνολογία έχει επιφέρει τρομερές αλλαγές στη μουσική και στο κόσμο των μουσικών. Ποια η άποψη σου σχετικά με την εμφάνιση και σταδιακή κυριαρχία της ψηφιακής τεχνολογίας συγκεκριμένα στο πως παίζονται τα πλήκτρα; Εσύ γενικά έχεις έναν πιο παραδοσιακό ήχο, στυλ και όργανο. Θα έλεγες πως βλέπεις τον εαυτό σου στο μέλλον με 100 συσκευές στη σκηνή;
Το rock παίξιμο είναι ένας είδος τέχνης. Είναι πολύ σημαντικό να επιλέγουμε ήχους που ΕΜΠΛΟΥΤΙΖΟΥΝ τη δυναμική μιας μπάντας για να μην ακουστεί γλυκανάλατη η μουσική όπως κάνουν πολλοί πληκτράδες σήμερα. Υπάρχουν κάποια όργανα που δεν θα ακουστούν ποτέ παρωχημένα ή γλυκανάλατα: Το Hammond organ, mellotron, moog, πιάνο, Wurlitzer, Rhodes. Εγώ περνάω το Nord μου μέσα από ένα Marshall half stack και πετάλια. Όταν όμως μου φέρνεις iPad και άλλα μαραφέτια κινδυνεύεις να ακουστείς μελό και σαν καρναβάλι!
Υπάρχουν σχέδια για περιοδεία; Tι να περιμένουμε να ακούσουμε;
Έχουμε ήδη κλείσει πολλές ημερομηνίες και έρχονται και άλλες. Θα παίξουμε ολόκληρο το δίσκο, θα υπάρξουν πολλά σόλο σημεία και μερικές εκπλήξεις.
Φίλιππος Φίλης
www.sonsofapollo.com
Discography:
“Psychotic symphony” – 2017
Line up:
Jeff Scott Soto – φωνητικά
Ron “Bumblefoot” Thal: κιθάρες
Derek Sherinian: Πλήκτρα
Mike Portnoy: ντραμς
Billy Sheehan: μπάσο
