Ξεκινάμε με τα βασικά, για να τελειώνουμε νωρίς-νωρίς. Όσοι δεν γνωρίζετε ποιοι αποτελούν κι εν τέλει, τι είναι οι SONS OF APOLLO, για να μην χρονοτριβούμε, είναι το γκρουπ που σχημάτισαν οι Mike Portnoy, Derek Sherinian, Ron “Bumblefoot” Thal, Jeff Scott Soto, Billy Sheehan. Όσοι χρειάζεστε τις γνωστές παρενθέσεις για να δείτε το who-is-who του καθενός, google it, αν και δεν υπάρχει λόγος να διαβάζετε αυτές τις γραμμές, αφού προφανώς δεν έχετε την παραμικρή σχέση με τον συγκεκριμένο ήχο.
Δεύτερο στούντιο άλμπουμ, μετά το “Psychotic symphony” και τρίτο, αν υπολογίσει κανείς και το ζωντανά ηχογραφημένο άλμπουμ τους, με τη Συμφωνική Ορχήστρα, στο Plovdiv της Βουλγαρίας και νομίζω ότι πλέον έχουμε να κάνουμε μ’ ένα ακόμα masterpiece από τους εν λόγω καλλιτέχνες. Το “Psychotic symphony”, το λάτρεψα και στη ζωντανή τους εμφάνιση, είχα ενθουσιαστεί. Το “MMXX” (2020 δηλαδή), είναι ένα σκαλοπάτι παραπάνω κι ο λόγος είναι απλός κι εύκολα κατανοητός. Το προηγούμενο άλμπουμ, γράφτηκε από τους Portnoy, Sherinian και Bumblefoot, μέχρι τότε όμως, γνωρίζονταν καλά, μόνο οι δύο πρώτοι, από την κοινή τους θητεία στους DREAM THEATER, αλλά και στους PSMS (με τον Tony McAlpine). Όσο και να μην θέλουν να το παραδεχτούν, ο τότε δίσκος, βασίστηκε σε κάποιες ιδέες που προϋπήρχαν από την εποχή του “Falling into infinity” ή ίσως και από πιο παλιά (“A change of seasons” κανείς;), διότι δεν υπήρχε χρόνος να βρεθεί η απαραίτητη χημεία στη σύνθεση των κομματιών.
Το “MMXX” όμως, έχει τούτη τη βασική διαφορά. Το συνθετικό τρίο, πλέον, μετρούσε 83 ζωντανές εμφανίσεις με τους SONS OF APOLLO και πάρα πολλές ώρες παρέα. Λογικό είναι να βρέθηκαν πιο κοντά και σε προσωπικό, αλλά και σε μουσικό επίπεδο, οπότε τα νέα τραγούδια είναι πιο compact, πιο «τραγούδια» κι όχι τόσο αποτέλεσμα αυτοσχεδιασμών (που φυσικά υπάρχουν σε αφθονία, αφού η ποιότητα των καλλιτεχνών είναι απαράμιλλη) και συρραφής διαφόρων ιδεών που υπήρχαν στο συρτάρι από παλαιότερα.
Τα δυνατά σημεία των μουσικών, υπερτονίζονται και το συγκρότημα παίρνει το καλύτερο δυνατό από κάθε μέλος του, αφού πλέον γνωρίζονται άψογα και δεν υπάρχει μόνο ο Portnoy που είχε κοινούς συνδέσμους σχεδόν με όλους είτε από περιοδείες (Soto), είτε από άλλα γκρουπ/project (Sheehan). Το progressive rock/metal που ακούμε από τους SONS OF APOLLO, δείχνει το δρόμο που πρέπει να πορευθεί το ιδίωμα τη νέα δεκαετία. Όσοι έχουν απολαύσει το “Fall to ascend”, το συγκρίνουν ήδη με τις κορυφαίες στιγμές των DREAM THEATER. Για την ιστορία, θα πω ότι υπάρχουν ύμνοι όπως το “King of delusion”, με το βασικό του riff να μου φέρνει στο μυαλό το “Perry Mason” του Ozzy Osbourne, το μπαλαντοειδές “Desolate July”, όπου ο Soto τα δίνει όλα, το σχεδόν 16λεπτο “New world today”… Θα μπορούσα άνετα, να γράψω για όλα τα κομμάτια και να πω ότι η πιο αδύναμη στιγμή, είναι ίσως το εισαγωγικό “Goodbye divinity”!!!
Το θέμα είναι όμως, ότι σε τελική ανάλυση, οι SONS OF APOLLO, έχουν πάει την έννοια του progressive supergroup σ’ ένα άλλο επίπεδο, σ’ αυτό που δεν ασχολούμαστε για το πόσο καλοί είναι οι μουσικοί που το απαρτίζουν, αλλά πόσο καλές είναι οι συνθέσεις που ακούει κανείς. Ναι, φυσικά και μοιάζει σε αρκετά σημεία με τους DREAM THEATER, αλλά ποιος σας είπε ότι δεν το θέλουμε αυτό από τη στιγμή που τα 2/3 των συνθετών, έχουν κοινή πορεία στο σχήμα αυτό; Ναι, μπορεί να εντοπίσει κανείς επιρροές από διάφορους άλλους καλλιτέχνες, οι περισσότεροι όμως είναι από αυτούς που διασκεύασαν στο live τους, οπότε δεν είναι και κάτι κρυφό!!! Όσοι ψάχνετε με το μικροσκόπιο να βγάλετε το κόμπλεξ σας κυρίως απέναντι στον Μιχαλάκη τον Πορτνόη, συνεχίστε ακάθεκτοι, η περίπτωσή σας είναι ανίατη και είμαι βέβαιος ότι το κάνετε και για πάρα πολλούς άλλους πετυχημένους καλλιτέχνες. Όσοι πιστεύετε ότι έχετε προχωρήσει με τα ακούσματά σας σε πιο προχωρημένο progressive (που όμως έχει τις ρίζες του ακόμα πιο βαθιά στα 70’s), συνεχίστε να το παίζετε «προχώ». Όσοι πιστεύετε ότι είναι αρκετά mainstream λόγω των μουσικών, ασχοληθείτε με το να ψάχνετε άγνωστα σχήματα χωρίς λόγο ύπαρξης και να πουλάτε μούρη στα social τα media, καυχώμενοι για το «νέο διαμάντι του prog», το οποίο μόνο εσείς ξέρετε (φυσικά δεν το έχετε αγοράσει, αλλά το βρήκατε στο YouTube ή το Bandcamp) και μόλις το μάθουν άλλοι 20, αμέσως γίνεται mainstream και το αποτάσσετε!!! Εγώ αυτό που ξέρω, είναι ότι η χρονιά ξεκινά μ’ έναν δυναμίτη, που μονοπωλεί από τον Δεκέμβριο τα ακούσματά μου. Μακάρι ο κόσμος του progressive στην Ελλάδα να ξεκολλούσε από τους DREAM THEATER και τους FATES WARNING και να στήριζε συναυλίες κι άλλων σχημάτων που αξίζουν, αλλά η ιστορία (και οι αριθμοί), έχουν δείξει ότι οι υπόλοιπες συναυλίες, είναι συνδρομητικές, αφού γνωρίζουμε εκ των προτέρων πόσοι θα πάνε (μην σας πω ότι γνωριζόμαστε και φατσικά)… Το πιάσατε το νόημα.
9 / 10
Σάκης Φράγκος
