Κάποτε ήταν ένα μεγάλο «what if…». Εκείνα τα demos τους, τριάντα (!) περίπου χρόνια πίσω, είχαν δημιουργήσει ένα μύθο με την απαράμιλλη ποιότητά τους. Ο κόσμος άκουγε το μεγαλειώδες power/doom των SORCERER και ανατρίχιαζε στην ιδέα ενός επίσημου δίσκου. Η πρώτη τους ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά, ήρθε μόλις το 2015. Εξαίρετο άλμπουμ το “In the shadow of the inverted cross”. Τραχύ μα και πομπώδες, επικό, μεγαλόσχημο, από τα καλύτερα δείγματα doom metal, κάλυψε τις όποιες προσδοκίες και με το παραπάνω. Ακολούθησε σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα το “The crowning of the fire king”, που ήταν το λογικό, επόμενο βήμα για τη μπάντα. Στα ίδια χνάρια, αλλά ακόμη πιο «grande», αναδείχθηκε και ξεχώρισε όπως και ο προκάτοχός του, μέσα από πλείστες άλλες κυκλοφορίες και πλέον θεωρείται ένα από τα μεγάλα «must» του επικού (τουλάχιστον) doom. Αυτά τα δεδομένα, σε συνδυασμό με την ικανότητα των SORCERER να αποδίδουν άψογα και στο 100% το υλικό τους σε συναυλιακές συνθήκες, στοιχείο που κάνει τις πραγματικά καλές μπάντες να ξεχωρίζουν από τις υπόλοιπες, με έκανε να περιμένω συναρπαστικά πράγματα στο “Lamenting of the innocent”.
H εισαγωγή, “Τhe persecution” και το “The hammer of witches” που ακολουθεί, με ώθησαν να γνέψω γεμάτος ικανοποίηση. Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, έτσι δεν λένε; Με μια τέτοια αρχή λοιπόν, αποκλείεται η συνέχεια να ήταν κατώτερη των περιστάσεων. Το ξεσηκωτικό “The hammer of witches” ξεκινά με παραλλαγή εκείνου του αιώνιου doom-y riff του “Children of the grave” (ίσως το πιο trademark riff σε ολόκληρο το doom metal) και εξελίσσεται σε έναν ΑΠΟΛΥΤΟ ΥΜΝΟ, ο οποίος θα κάνει θραύση στις ζωντανές εμφανίσεις της μπάντας, όταν αυτές με το καλό ξεκινήσουν. Οι Justin Biggs στο μπάσο και Richard Evensand στα τύμπανα, είναι ακριβώς αυτό το rhythm section που κάθε μπάντα ονειρεύεται να έχει σε τέτοια περίπτωση. Φαντάζομαι ένα setlist να ξεκινά με αυτό το έπος… η μπάντα επί σκηνής να σφυροκοπά και από κάτω το κοινό να φωνάζει “burn, witch, burn!”. Από την εποχή του – μαζέψτε με, καταρρέω – έπους των πέντε ηπείρων και των επτά θαλασσών, που ονομάζεται “The sorcerer”, είχε η μπάντα να παίξει ΕΤΣΙ. Το αργόσυρτο ομώνυμο κομμάτι, δεύτερο στη σειρά, έχει ίσως το λυρικότερο χαρακτήρα απo όλα. Μία πραγματικά άριστη σύνθεση, όπου ο Anders Engberg στα φωνητικά χαρίζει μία μεγάλη ερμηνεία, κάνοντας μέχρι και growls. Σπουδαίο και το τελείωμά του, με τις κιθάρες να συνοδεύουν το χορωδιακό φωνητικό crescendo.
Από εκεί και μετά, όλα βαραίνουν και γίνονται ως και βασανιστικά. Νότα με τη νότα, επέρχεται η κάθαρση. Λες και ακούμε μία προσευχή-κατάρα, που γράφτηκε με νότες. Ο ήχος βαρύς, πέραν πάσης προσδοκίας για τους αμύητους, αλλά ΑΚΡΙΒΩΣ αυτό που περίμενε να ακούσει κάθε οπαδός των Σουηδών. Ένας ήχος όμως που ξεχωρίζει λόγω της προσωπικότητας και της ζηλευτής λαμπρότητάς του, που μόνο συγκροτήματα της αξίας και της ποιότητας των SORCERER μπορούν να επιτύχουν. Το, έτσι κι αλλιώς, επικότατο doom τους, διανθίζεται από power metal και progressive (αν ψάξεις πολύ καλά) επιρροές, όλες τους προερχόμενες από τη σκηνή της πατρίδας τους. Έτσι, δημιουργείται μία «ταυτότητα» από τις λίγες, τις ελάχιστες, τις τόσο προσωπικές. Ως προς το τελικό αποτέλεσμα του “Lamenting of the innocent”, βοηθά βέβαια και το θέμα που πραγματεύονται οι στίχοι. Οι «μάγισσες» του Μεσαίωνα, το «ιερό εγχειρίδιο» Malleus Maleficarum, η Ιερά Εξέταση, τα εγκλήματα της μεσαιωνικής Καθολικής Εκκλησίας, ιππότες και κυνηγοί «σατανικών πλασμάτων»… λίγα θέματα προς «συζήτηση» μπορούν να ταιριάξουν τόσο ιδανικά με μία τέτοια μουσική προσέγγιση.
Μπορώ να σου ονομάσω μερικά ακόμη highlights αν θες. Και θα το κάνω, γιατί νομίζω ότι πρέπει όντως να αναφερθούν ξεχωριστά. Για το “The hammer of witches” και το ομώνυμο κομμάτι έγινε ήδη λόγος. Τώρα, θα πρέπει να αναφερθούν και τα εξής θαυμαστά: καταρχάς, η παραγωγή, δημιούργημα των ίδιων των Σουηδών, είναι άψογη. Στο υπέροχο, συναισθηματικό “Deliverance”, ακούμε να συνεισφέρουν στα φωνητικά ο μεγάλος Johan Langquist των CANDLEMASS και στο τσέλο ο Svante Henryson. Ποιος είναι αυτός; Άκου τα “Eclipse” και “Fire and ice” του Malmsteen. Εκείνο το καταπληκτικό μπάσο που ακούς, σε αυτόν ανήκει. Επίσης, ξέρει άριστα κοντραμπάσο, παίζει κλασσικά έγχορδα σε μεγάλες ορχήστρες, είναι μέλος της jazz σκηνής της χώρας του και συνθέτει συμφωνικά έργα και μουσική δωματίου. Τεράστιος μουσικός. Το “Where spirits die”, έχει καταπληκτική ερμηνεία από τον Anders Engberg, ο οποίος γενικά «λάμπει» σε ολόκληρο το δίσκο και ακούγεται ωριμότερος από ποτέ. Στο “Condemned”, κυριαρχεί μία μοχθηρή, όσο και αρχοντική ατμόσφαιρα. Πως το κατάφερε αυτό η μπάντα; Εκπληκτικό. Τέλος, το “Path to perdition”, έχει για πολλοστή φορά κα-τα-πλη-κτι-κές κιθάρες, από τους Kristian Niemann και Peter Hallgren, σε νεοκλασσικό ύφος, που θα σε κάνουν να τους δώσεις ιδιαίτερη προσοχή. Κέντημα πραγματικό!
Οι SORCERER μεγαλούργησαν ξανά. Δεν θα μπω τώρα σε συγκρίσεις για το ποιο άλμπουμ τους είναι το καλύτερο. Θα σταθώ σε ένα μόνο σημείο, που νομίζω τα λέει όλα: το “Lamenting of the innocent”, είναι ο φυσικός, εξελιγμένος, πανάξιος διάδοχος των προηγουμένων, τιτάνιων δημιουργημάτων της καλύτερης και πιο φορμαρισμένης ευρωπαϊκής doom metal μπάντας αυτήν τη στιγμή. Θα αφήσει κλασσικότατες στιγμές για το είδος που υπηρετεί και θα βρίσκεται από τώρα, σε όλες σχεδόν τις λίστες με τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς. Τίποτα, ας το ξεχάσουμε, αυτή η μπάντα δεν πρόκειται να μας απογοητεύσει ποτέ. ΠΟΤΕ. Doomsters πάρτε μαθήματα!
8.5/10
Δημήτρης Τσέλλος
