a
Ένας από τους πιο σκληρά εργαζόμενους μουσικούς του χώρου μας, είναι αδιαμφισβήτητα ο κύριος Jeff Scott Soto. Επειδή στη χώρα μας τυγχάνει σεβασμού και αναγνώρισης, δεν χρειάζεται να μείνω στα τετριμμένα (βλ. Malmsteen αναφορές, ίντριγκες περί JOURNEY, κλπ). Αυτό που ίσως λιγότεροι να γνωρίζουν, είναι η απόφαση του Αμερικάνου, να διαχωρίσει την προσωπική του πιο μελωδική καριέρα, από την σύγχρονη τάση του για πιο σκληρό ήχο. Αυτό το μονοπάτι το ακολουθεί υπό την μορφή των SOTO, μιας συνεργασίας που παρουσιάζεται περισσότερο ως μια συλλογική προσπάθεια, αν και μπροστάρης αυτής είναι ο ίδιος, οπότε και το αναγνωρίσιμο όνομά του κοσμεί τα εξώφυλλά τους.
Ήδη τα δείγματα ήταν θετικότατα, πιο μοντέρνα σε ήχο και με περισσότερο χώρο για τους συμπαίκτες του. Το “Inside the vertigo” ήταν η ομαλή μετάβαση και το “DIVAK” μας έμπασε για τα καλά στον ανανεωμένο χαρακτήρα του. Αυτό συνεχίζεται και στο “Origami”. Ένας δίσκος που για μένα είναι ο καλύτερος του JSS από το “Damage control” του 2012. Μιλάμε άλλωστε για τις δικές του κυκλοφορίες, διότι δεν αγνοούμε καθόλου το εξαίσιο ντεμπούτο των SONS OF APOLLO, όπου συνεργάστηκε με τους Sherinian, Portnoy, Sheehan, Thal. Τολμώ μάλιστα να δηλώσω ευθέως πως ο ήχος του “Origami” χρωστά αρκετά στην επιτυχία της συνταγής των SONS OF APOLLO αν και με πιο ευθύ τρόπο, ίσως πιο ADRENALINE MOB. Μοντέρνος, πιο τεχνικός σε σημεία από παλαιότερα, με βαριές κιθάρες και την φωνή του Jeff να είναι σε εξαιρετική φόρμα. Πόσο μάλλον, αφού τα τραγούδια είναι απόλυτα βασισμένα στο δικό του μελωδικό ταλέντο.
Έτσι, ένα τραγούδι όπως το “Torn” είναι μια ευχάριστη διαφοροποίηση, με το πιο απαλό πέπλο και την συναισθηματική χροιά του να χωρίζει υπέροχα το άλμπουμ στη μέση (είναι το 6ο από τα 10 τραγούδια). Εκτός αυτού όμως, το καθένα από τα υπόλοιπα 8 νέα του τραγούδια έχουν δύναμη και πάθος τέλεια χαραγμένα, όπως ένα οριγκάμι. Πάντως όσο κλασική και παραδοσιακή είναι η Γιαπωνέζικη τέχνη του origami, τόσο αντιφατικά μοντέρνο είναι το στυλ του “Hypermania” που ανοίγει το άλμπουμ, ή το “Dance with the devil”, με κάποια samples και περάσματα που μου έφεραν στο μυαλό τον Tak Matsumoto εποχής TMG κι ένα α-π-ί-σ-τ-ε-υ-τ-ο σόλο. Και το “Vanity lane” στο τέλος του δίσκου, έχει επίσης μοντέρνα κιθαριστικά τραβήγματα, που αν δεν σας ξενίσουν, θα σας ταρακουνήσουν το σβέρκο.
Μια τραγουδάρα με τίτλο “BeLie” επίσης ξεχωρίζει, αφού οι πιο καθαρές κιθάρες παραπέμπουν κάπως σε QUEENSRYCHE, αν και στην αρχή νόμιζα πως θα άκουγα τον Peavy Wagner αντί τον Jeff Scott Soto, αφού τόσο πολύ μου θύμισε RAGE εποχής “Black in mind”. Είναι οι σκληρές, χαμηλοκουρδισμένες κιθάρες του Ισπανού Jorge Salan και του Βραζιλιάνου BJ βασικού συντελεστή αυτής της μπάντας, που ορίζουν τον χαρακτήρα των SOTO. Ακόμα κι όταν το funk παρελθόν του Jeff ξεπηδά σαν σαμπάνια από το μπουκάλι, αυτό γίνεται με το νέο τους στυλ. Συγκεκριμένα το “AfterGlow” έχει πλήκτρα (αντί για χάλκινα πνευστά) που θα κάνουν αυτούς που παρακολουθούν την καριέρα του να χαμογελάσουν.
Δεν μπορώ να μην αναφερθώ και στο “Detonate” στο οποίο ακούμε τον αδικοχαμένο μπασίστα τους David Z., o οποίος σκοτώθηκε στην ύστατη περιοδεία των ADRENALINE MOB, σε ένα τραγούδι που είχε γράψει μαζί με τους SOTΟ. Δεν είναι δυστυχώς αξιοσημείωτο για άλλο λόγο, διότι ήταν λες και άκουγα ξαναπαιγμένο το “My will be done” του Gus G. στο κουπλέ, κάτι το οποίο με χάλασε. Ευτυχώς δεν μένουμε μόνο εκεί. Τελευταίο άφησα να σχολιάσω το ομώνυμο τραγούδι, το οποίο είναι από τα highlights της δισκογραφίας του Jeff (και μιλάμε για ατελείωτη δισκογραφία), από τα πιο σκληρά κομμάτια που έχει συμπεριλάβει σε δικό του άλμπουμ. Εξαιρετικό! Το άλμπουμ κλείνει με μια διασκευή στο “Give in to me” του Michael Jackson, μια μπαλάντα που επίσης έχει το μπάσο του David Z. και ομορφαίνει με την διαφορετική του αισθητική. Κάθε μια από τις 10 συνθέσεις του “Origami” έχει το δικό της τρόπο να σε κερδίσει. Με τεχνική, με μελωδία, με σύγχρονο ήχο και βαριά ριφ, με ρεφραίν και με κιθαριστικά σόλο που σου ρίχνουν το σαγόνι στο πάτωμα.
Η πρώτη τους κυκλοφορία από την Inside Out (κοινή στέγη με τους SONS OF APOLLO λοιπόν), η τρίτη τους συνολικά, είναι σίγουρα και η πιο άρτια. Με ενδιαφέρον, σημάδια προόδου και καλές συνθέσεις. Ο Jeff χτύπησε φλέβα χρυσού! Δισκάρα.
8,5 / 10
Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
