a
Ένα από τα καλύτερα πράγματα που έχουν συμβεί στο black metal αυτά τα λίγα πρώτα χρόνια των 20s είναι το δίδυμο των SPIRIT POSSESSION. Η πρώτη demo κασέτα τους κυκλοφόρησε στις αρχές του 2020 και ξεχώρισε αμέσως χάρη στην τρομερή κιθαριστική δουλειά που είχε να επιδείξει. Πολύ χοντρικά θα μπορούσαμε να τους κατατάξουμε σε αυτή την συνομοταξία -μετρημένων- μπαντών που ασχολούνται με ένα black metal που χρησιμοποιεί αρκετές πρώτες ύλες από τα κλασικά παρακλάδια του metal (80s speed/thrash και πρώτο κύμα bm) καταφέρνοντας ωστόσο να ακουστούν φρέσκες και ενθουσιώδεις και όχι retro.
Οι Αμερικανοί μετά και το πρώτο τους ολοκληρωμένο άλμπουμ που κυκλοφόρησε πριν 3 καλοκαίρια από την Profound Lore, μπορούσαν να υπερηφανεύονται ότι έχουν καταφέρει έναν αρκετά αναγνωρίσιμο ήχο, κυρίως χάρη στο φανταστικό τους riffing. Χτίζοντας λοιπόν από εκεί μας παραδίδουν την πιο “γεμάτη” μέχρι στιγμής δουλειά τους, διευρύνοντας την ηχητική τους παλέτα, κρατώντας σταθερή ωστόσο τη βάση τους. Με λίγα λόγια κάνουν αυτό που περιμένει κανείς από μια τέτοια ελπιδοφόρα μπάντα, με δικό της ήχο/ταυτότητα έπειτα από ένα ήδη πολύ καλό ντεμπούτο.
Με αφετηρία το αδιανόητο εξώφυλλο της Luciana Lupe Vasconcelos, το “Of the Sign…” συστήνεται με το καλύτερο ίσως κομμάτι που έχει γράψει μέχρι στιγμής η μπάντα. Καταπληκτικό “κυκλωτικό” riffing, καταιγιστικό και ουσιαστικό drumming χωρίς πολλά στολίδια και πωρωτικά evil φωνητικά τίγκα στο echo. Η συνέχεια είναι αντίστοιχη, με τις “φροστίλες” να εναλλάσσονται με αιχμηρό, τεχνικό αλλά κατάμαυρο speed/thrash και ανάσες τελετουργικής φύσης με την καίρια συμβολή των synths. Θεματικά οι σατανίλες προφανώς είναι αυτό που θέλουμε και περιμένουμε από τέτοιες μπάντες, οπότε συμπληρώνουν την εμπειρία και γενικά το άλμπουμ βγάζει φουλ ατμόσφαιρα και συναίσθημα που είναι πάντα το κύριο ζητούμενο.
Συνοψίζοντας, δυσκολεύομαι να βρω κάτι αρνητικό να προσάψω, το άλμπουμ με κάθε ακρόαση κερδίζει παρά χάνει πόντους και έχει ήδη πάρει θέση δίπλα στο πρώτο NEGATIVE PLANE, τα δεύτερα άλμπουμ των FUNEREAL PRESENCE και CULTES DES GHOULES και το “Antimoshiach” των SPITE. Πάντα τέτοια!
8 / 10
Νίκος Χασούρας
