a
Το τρομερό demo του 2016, “Satanic panic”, είχε προκαλέσει αίσθηση στους underground κύκλους. Ξέραμε, μπορούσαμε να ψυχανεμισθούμε πως κάτι καλό έρχεται. Όταν λοιπόν το “Shadow of the sword” διατέθηκε προς ακρόαση – παρουσίαση, έλαμψε το μάτι μου (ή σωστότερα, γυάλισε), όχι όμως όσο των Νεοζηλανδών. Τούτοι δω είναι εντελώς αγριεμένοι, μη πω λυσσασμένοι!
Εξώφυλλο με μια φλεγόμενη λίμνη, πιθανότατα στη Κόλαση, με τη «σατανίλα» να είναι ευδιάκριτη παντού… Ένα power trio σε «ψαρωτικές», επιβλητικές πόζες. Δερμάτινα, καρφιά, αλυσίδες, σφαίρες. Οπωσδήποτε, πρόκειται περί μπάντας – χρονομηχανή. Πατάς το play και βρίσκεσαι στο πρώτο μισό της δεκαετίας του ’80. Από τη προηγούμενη πρόταση λογικά καταλαβαίνεις πως οι επιρροές τους είναι οι σωστές και ενδεδειγμένες. RAZOR, EXCITER, AGENT STEEL, VENOM, WHIPLASH και πάνω απ’ όλα οι SLAYER του κολοσσιαίου “Show no mercy”. Speed/thrash του θανάτου που λένε! Τι άλλο να ζητήσει κανείς, παρά την προσωπική ικανότητα της μπάντας να αφομοιώσει τον ήχο των παραπάνω τιτάνων και να δώσει κάτι τόσο αξιόλογο, όσο και προσωπικό. Τα παλικάρια από το Wellington τα κατάφεραν μια χαρά. Οι κιθάρες του Chris Calavrias (πιθανότατα Έλληνας της διασποράς) μοιάζουν με ένα ηχητικό ξυράφι που στα «παίρνει κόντρα» με αλατόνερο. Υπερηχητικές ταχύτητες, τρομερός ήχος στα riffs, τα solos προς τιμή του Chris δεν έχουν αυτό το τόσο κραχτό «χλιμίντρισμα» που έχουμε συνηθίσει σε πολλά σχήματα του είδους, ενώ κάποιες σκόρπιες «φράσεις» δω και κει προσδίδουν το κάτι παραπάνω (άκου το “Path of destruction”, το “Mutilator” και το “Shadow of the sword” για παράδειγμα). Το rhythm section των Daif King και Nick Oakes (ανελέητο κοπάνημα) είναι ιδανικό για το συγκεκριμένο ύφος, ενώ ο πρώτος που έχει αναλάβει και τα φωνητικά ουρλιάζει, τσιρίζει και ακούγεται αβίαστα evil. Και ξέρετε, πολλές φορές, αυτή η χροιά που είναι συγγενής με εκείνη του Araya στο “Show no mercy”, είναι πολύ πιο σατανική από πολλά black metal φωνητικά. Για σκεφτείτε το…
Επόμενο ζήτημα, οι στίχοι. «Είμαστε υποχρεωμένοι να απελευθερώσουμε τη μανία μιας σκοτεινής και διεστραμμένης διάστασης, όπου οι πράκτορες του κακού έχουν πάρει τον έλεγχο», λέει ο Daif King. Καταλάβατε λοιπόν περί τίνος πρόκειται. Διαβόλοι, τριβόλοι, ζόμπι, εξωγήινοι, cyborgs, ατσάλι συνοδευόμενο από laser όπλα… Απροβλημάτιστη θεματολογία που στοχεύει στο ομαδικό sing along (εντάξει, στα ομαδικά ουρλιαχτά εννοώ) στις συναυλίες και σκοπό έχει να ταιριάξει με έναν τέτοιο ηχητικό ορυμαγδό. Τους βάζω άριστα.
Οι VULTURE δεν θα μπορούσαν να βαδίσουν μόνοι τους με το “The Guillotine”, όσο καλό και αν είναι το τελευταίο. Έπρεπε να βρεθεί κάποιος που να τους …καλύπτει τις πλάτες. Και βρέθηκε στο πρόσωπο των STÄLKER. “Μanic speed metal anthems, through and through”, λένε οι ίδιοι και έχουν δίκιο! Απανταχού speed metal freaks, ρετρολάγνοι, true metallers και old school thrashers, στις 17/11 ξέρετε τι πρέπει να κάνετε.
8.5 / 10
Δημήτρης Τσέλλος
