Λοιπόν, δεν ήξερα αυτούς τους τύπους παρά το γεγονός ότι η νέα τους δουλειά είναι η τρίτη σε σχεδόν ισάριθμα χρόνια καριέρας. Από την άλλη, βέβαια, δεν είναι και τόσο εύκολο να πιάσουν τα ραντάρ σου κάθε νέο συγκρότημα ακόμη και αν όλα τα μέλη του φοράνε…άσπρο make-up και έχουν ένα αστέρι στη μέση του προσώπου διαφορετικό χρώματος το καθένα! Σας θυμίζει τίποτα; Bingo! Φανταστείτε εμφανισιακά κάτι ανάμεσα σε David Bowie –μην σας διαφεύγει άλλωστε το όνομα της μπάντας- και KISS (με special tribute, προφανώς, στον Paul Stanley). Όλα αυτά σε μία πιο…εχμμμ….γήινη και ασχημότερη εκδοχή αλλά αυτό δεν έχει σημασία αφού η μουσική μετράει.
Το “By the grace of rock n’ roll” είναι ουσιαστικά ένας φόρος τιμής στον ήχο συγκροτημάτων της δεκαετίας του ‘70 και ‘80. Την ίδια στιγμή είναι και ένα άνισο άλμπουμ αφού περιλαμβάνει όλες αυτές τις επιρροές μπερδεύοντας λίγο τον ακροατή αναφορικά με το τι θέλουν να παίξουν αυτοί οι Σουηδοί. Έτσι, για παράδειγμα, το “Pleasuredome” είναι μία classic rock σύνθεση με riff που θυμίζει εκνευριστικά –όσο και έξυπνα- το “Trampled under foot” (LED ZEPPELIN) ενώ για να μη διαμαρτύρονται οι οπαδοί των PURPLE έχουν πετάξει μέσα και κάτι από “Hungry daze”! Αντίθετα, τα “Kairi” και “Kisses of an enemy” φλερτάρουν ανοιχτά με το melodic rock, το ευρωπαϊκό AOR ακόμη και με το synth pop των βρετανικών groups των 80s. Και εκεί που νομίζεις ότι τα έχεις ακούσει όλα σου πετάνε και ένα “Black thunder white lightning” που άνετα θα το μπέρδευες με κάτι από TRAPEZE ή το πρώτο προσωπικό άλμπουμ του Glenn Hughes πίσω στο μακρινό 1977.
Όπως καταλαβαίνετε είναι λίγο περίεργη η κατάσταση με τους STARMEN. Από τη μία υπάρχει ένας ηχητικός αχταρμάς που σίγουρα αποσυντονίζει και από την άλλη οι τύποι αυτοί είναι καλοί μουσικοί όσον αφορά το εκτελεστικό κομμάτι της σύνθεσης. Από πρωτοτυπία, ούτε λόγος βέβαια αλλά στο σωτήριο έτος 2021 αυτό καθίσταται μάλλον…mission impossible.
6 / 10
Σάκης Νίκας
