Θα προσπαθήσω να είμαι άμεσος και απλά κατανοητός.
Δεν ξέρω αν φταίει η ηλικία μου, θεωρώ πως όχι, αλλά έφτασα να θεωρώ τους STEEL PANTHER σαν ένα κακόγουστο αστείο. ΟΚ, μου άρεσαν όταν πρωτοξεκίνησαν, μου άρεσαν πολύ όσες φορές τους έχω δει live (είναι εξαιρετικοί μουσικοί άλλωστε) και το χιούμορ επί σκηνής ήταν απολαυστικό, μα αυτό το κόλπο με την σάτιρα των 80’s, σε όλες τις διαστάσεις της υπόστασης της μπάντας, μετά από τόσα χρόνια, καταντά εξαιρετικά βαρετό, αν όχι και κουραστικό. Ήταν ενδιαφέρον εγχείρημα για κάποιο χρονικό διάστημα, ναι ήταν και πρωτότυπο αν θέλετε, μα αρκεί, καθώς κατέληξε σε τέλμα.
Φτάνουν στο πέμπτο τους άλμπουμ και πάλι έχουμε τα ίδια και τα ίδια και ακόμη μία φορά τα ίδια και τα ίδια. Fuck that, fuck this, fuck myself, fuck you bitch, suck my dick… Πόσο ακόμα; Το είπαμε μία, το τραγουδήσαμε δύο, το αναπολήσαμε τρείς, το διακωμωδήσαμε τετράκις, το ευχαριστηθήκαμε όσο έπρεπε και του άξιζε, μα αρκετά. Το πολύ “Κυριε Ελέησον” το βαριέται κι ο παπάς! Άντε και να μου πείτε μη δίνεις σημασία στους στίχους, στο image, αυτή είναι η μπάντα, αυτό γουστάρουν να κάνουν. Θα σας έλεγα, χμ… εντάξει, ΕΑΝ η μουσική ήταν καλή. Μα δεν είναι.
Μπορεί ο τίτλος του άλμπουμ να είναι πια αστείος και τετριμένος (“Heavy metal rules”), το αντίθετο ακριβώς όμως συμβαίνει με τις συνθέσεις. Αυτές είναι για κλάματα. Κακές, ανέμπνευστες, ανακυκλωτικές, γεμάτες κλισέ και κουραστικές. Ειλικρινά, δε βρήκα ούτε ένα τραγούδι να μου αρέσει και είναι πραγματικά κρίμα. Όλα εδώ μοιάζουν με υποχρέωση, του στυλ, πάμε να κάνουμε μία από τα ίδια στα γρήγορα, να τελειώνουμε. Συνθετική τσαπατσουλιά με άλλα λόγια και δεν καταλαβαίνω το λόγο.
Οι STEEL PANTHER μοιάζουν σήμερα εντελώς παγιδευμένοι σε αυτό που τους έκανε διάσημους στην Αμερική και αγαπητούς στην Ευρώπη. Παρουσιάζουν χρόνια σημάδια καμπής, αφού ξανά, τα δυο προηγούμενα τους άλμπουμ δεν ήταν δα τίποτα τρομερό και απορώ πως θα ξεφύγουν από όλο αυτό το σκηνικό που οι ίδιοι, κατ’ επιλογήν τους, έστησαν μα τώρα μοιάζει να τους καταπνίγει. Σίγουρα μία διέξοδος είναι η επάνοδος σε ποιοτικές συνθέσεις, οι οποίες ασχέτως θέματος, θα αρέσουν στους οπαδούς τους. Αυτό είναι η βάση, η καλή μουσική, η οποία απουσιάζει παντελώς στην παρούσα φάση όμως. Όσον αφορά τη θεματολογία της μπάντας, νομίζω πως εδώ θα τα βρουν σκούρα. Γιατί η αλλαγή πρέπει να είναι σοβαρή και ισορροπημένη. Αυτό όμως είναι δικό τους θέμα.
Το θέμα το δικό μας, είναι αν το “Heavy metal rules” είναι ένα άλμπουμ που θα άξιζε να δώσουμε τα χρήματα μας για να το αποκτήσουμε. Εύκολη απάντηση. Φυσικά και όχι.
3/10
Δημήτρης Σειρηνάκης
