“What’s behind the veils? The God machine!”
Οι θρύλοι του US metal STEEL PROPHET, κυκλοφορούν το νέο τους άλμπουμ με τίτλο “The God machine”, και το Rock Hard φυσικά δεν χάνει την ευκαιρία να συνομιλήσει με τον κιθαρίστα και ηγέτη τους Steve Kachinsky για τα παντός είδους τεκταινόμενα που αφορούν τη μπάντα. Πως συνδέονται άραγε οι STEEL PROPHET με τους FATES WARNING, το doom και τα cocktails; Αν θέλετε να μάθετε, διαβάστε την συζήτηση που ακολουθεί!
Γεια σου Steve, τιμή μας που σε έχουμε εδώ, μαζί μας! Πριν απ’ όλα μια ερώτηση για το “Omniscient” album. Πες μου, πέντε χρόνια μετά την κυκλοφορία του, πως το βλέπεις τώρα πια; Είναι όντως ένα STEEL PROPHET album το οποίο μπορεί να αποκτήσει ένα “classic status” με το πέρασμα του χρόνου και να σταθεί ισάξια δίπλα στα υπόλοιπα;
Χαιρετώ με την σειρά μου και σ’ ευχαριστώ! Χμ… θεωρώ πως σαν δίσκος είναι πολύ ενδιαφέρων και τον χαρακτηρίζει μεγάλο «βάθος». To παίξιμο είναι πραγματικά καλό, όσο και ποικίλο. Θα μπορούσα βέβαια να πω του Rick να βάλει ακόμη περισσότερη ένταση στις ερμηνείες του, αλλά και έτσι, θεωρώ πως αποδόθηκε σωστά. Είναι ένας πραγματικά καλός δίσκος.
Ωραία. Ας ξεκινήσουμε τώρα τη κουβέντα μας για τον νέο σας δίσκο, “The God machine”. Εκτός από νέο δίσκο όμως, υπάρχει και νέα σύνθεση, νέα εταιρεία… πως νιώθεις;
“I think it kicks ass” (σ.σ: αμετάφραστο φυσικά)! Ο Lia (σ.σ: υποκοριστικό του «Λιαπάκης», μην ψάχνετε για καμία Λία εδώ) τραγουδά τον κώλο του (σ.σ: “sings his ass off”, καλά ξεκινήσαμε) και κάθε φορά που ο δίσκος ακούγεται, θέλω να σηκωθώ και να αρχίσω το head banging, το fist banging και να κάνω horns up! Το ευχαριστηθήκαμε όσο δεν πάει, από την σύνθεση των κομματιών ως τα κιθαριστικά σόλο, το μπάσο και τα δολοφονικά τύμπανα, και φυσικά είμαστε 100% ικανοποιημένοι με το τελικό αποτέλεσμα. Άσε που έχει παραγωγή που «σκοτώνει»!
Για μένα, μάλλον είναι το καλύτερό σας άλμπουμ από την εποχή του “Book of the dead”. Αλλά και πάλι, δεν μπορώ να είμαι και τόσο σίγουρος… Γαμώτο, μας έχετε γεμίσει «διαμάντια» κύριε Kachinsky!
Χαχα, ευχαριστώ! Για να είμαι ειλικρινής, θεωρώ πως αυτό είναι το καλύτερό μας. Παραγωγή, μελωδίες, αρμονικές… όλα τα στοιχεία του είναι τα καλύτερα που είχαμε ποτέ σε δίσκο. Και αυτό οφείλεται πρώτον στο ότι έχουμε πια ωριμάσει απόλυτα ως μουσικοί και δεύτερον στη τελική μίξη του Henrik Udd. Ποτέ δεν είχαμε την παραγωγή που άρμοζε στις συνθέσεις μας ως τώρα, το πιστεύω αυτό (σ.σ: και εγώ).
Θέλω να ξέρω περισσότερα για την επιστροφή των Jon (σ.σ: Paget, κιθάρες) και John (σ.σ: Tarascio, τύμπανα). Πως συνετελέσθη αυτό το τόσο αναπάντεχο γεγονός;
Στην ουσία είχαν επιστρέψει στην μπάντα πριν το show μας στο “Keep it true” το 2013, και από τότε δεν ξανάφυγαν. Απλά το “Omniscient” είχε ήδη ηχογραφηθεί πριν το φεστιβάλ. Ο Jon Paget έγραψε βέβαια ένα σόλο για το “Funeral for Art”. Αυτή τη στιγμή έχουμε τα 4/5 της αυθεντικής “Inner Ascendance” σύνθεσης, και δεν μπορώ να φανταστώ καλύτερη εξέλιξη! Λατρεύω να παίζω με τα παιδιά αυτά, έχουμε κοινή ιστορία πίσω μας και κοινό όραμα για το μέλλον. Είναι υπέροχο.
Ο Rick Mythiasin τραγούδησε στην πλειοψηφία των STEEL PROPHET δίσκων και ο Nadir D’Priest τα πήγε με την σειρά του εξαιρετικά καλά στο “Beware” Αν και ο R.D έχει μια πανίσχυρη φωνή και είναι εξαιρετικός τραγουδιστής, η φωνή του διαφέρει πολύ από αυτή των προκατόχων του. Με ποιο σκεπτικό τον πλησίασες; Και με ποιον τρόπο;
Με ποιο σκεπτικό; Μα ακριβώς επειδή είναι σπουδαίος τραγουδιστής. Μου άρεσε πολύ η φωνή του από την πρώτη φορά που τον άκουσα, και, αφού είχαμε στο παρελθόν έναν σπουδαίο τραγουδιστή, έπρεπε να βρούμε έναν ισάξιό του. Το γεγονός πως όντως το στυλ του είναι πιο “bluesy” και τραχύ, δεν αποτελούσε δυσκολία για μένα ως προς το αν έπρεπε να τον προσεγγίσω. Η περίπτωση Dio – Ozzy ήταν ίδια, και όμως δούλεψε. Ο πολύ πιο bluesy Deris πήρε τη θέση του Kiske με σπουδαία αποτελέσματα (σ.σ: λυσσάξτε! Deris θεέ πάρε την ΠΑΕ!), ο Bruce δεν είχε σχέση καμία με τον Paul Di Anno κλπ, κλπ… Αρχικά μιλούσαμε με τον Δημήτρη για το νέο άλμπουμ, αν ήθελε να κάνει αυτός την μίξη. Είχαμε ηχογραφήσει ήδη κιθάρες, πλήκτρα και τύμπανα για εννέα από τα κομμάτια του δίσκου, και αυτός μου έδινε συμβουλές για τεχνικά θέματα. Καθώς μιλούσαμε λοιπόν για κάποιες φωνητικές γραμμές, μου ’ρθε η ιδέα: «Γιατί να μην τραγουδήσεις ΕΣΥ στον δίσκο;!;» Το θεώρησε τρελό, αλλά όταν ξαναμιλήσαμε και τον ξαναρώτησα για μία ακόμη φορά, μου είπε πως θα ήθελε να το σκεφτεί. Μετά από μία – δύο μέρες, δέχτηκε! Ήμουν ενθουσιασμένος με την προοπτική συνεργασίας μας, γιατί ακριβώς τέτοιων δυνατοτήτων τραγουδιστή έψαχνα. Μπορεί να κάνει τα πάντα με την φωνή του, είναι πολύ καλός μουσικός και παραγωγός.
Η άλλη του μπάντα, οι MYSTIC PROPHECY, έχουν καλό όνομα στην ευρωπαϊκή σκηνή ενώ οι STEEL PROPHET πάντοτε είχαν λόγω καταγωγής έναν US metal χαρακτήρα. Πιστεύεις πως αυτός ο συνδυασμός θα λειτουργήσει καλά;
Βέβαια! Θεωρώ πως έχουμε τις ίδιες επιρροές και στο κάτω κάτω, παίζουμε το ίδιο στυλ metal, αν και αυτό δεν παίζει ρόλο! Πολλές φορές οι μουσικοί μπορούν να παίζουν πολλά είδη μουσικής το ίδιο καλά, άλλωστε τι είναι η μουσική; Οι ίδιες νότες, παιγμένες κατά το δοκούν. Μια σπουδαία μελωδία είναι μια σπουδαία μελωδία, είτε παίζεται σε ακουστική κιθάρα, είτε σε πιάνο, είτε τραγουδιέται… με πιάνεις; Από την δική μας πλευρά, υπάρχει μεγάλη πείρα στο πως πρέπει να συνθέτει κανείς αξιόλογη μουσική. Η εμπειρία αυτή δεν «γεννήθηκε» μέσω riffs και συγχορδιών. Πιστεύω λοιπόν πως το μεγάλο μας ατού είναι το γεγονός πως έχουμε καλές ιδέες. Ποιος νοιάζεται τώρα αν είναι USPM, NWOBHM, classic heavy, speed, thrash… Σκοπός είναι να ακούς κάτι καλό!
Σου έκανα την ερώτηση αυτή, γιατί κατά την δική μου άποψη το “The God machine” είναι το πιο κλασσικίζον heavy άλμπουμ σας και σαν να απομακρύνεται από τον U.S power metal ήχο σας. Ποιος είναι υπεύθυνος για την στροφή αυτή λοιπόν;
Χμ… με ’πιασες τώρα! Δεν ξέρω πώς να το χαρακτηρίσω, ακριβώς. Γενικά το USPM χαρακτηρίζεται από «αδιαπέραστα» riffs, πολύ δυναμικά και ογκώδη, ξέρεις τώρα… Από την άλλη, θα ήθελα και να μείνω μακριά από μια «πρέπει να είναι καλό αφού δεν καταλαβαίνω τίποτα» προσέγγιση (γέλια). Το γεγονός λοιπόν είναι πως έγραψα εννέα τραγούδια ΠΡΙΝ πάρουμε τον Δημήτρη, οπότε για μένα δεν υπάρχει ιδιαίτερη «στροφή», πρέπει όμως να σου πω πως θέλαμε να προσεγγίσουμε τις παλαιές μέρες, όταν και δεν υπήρχαν στο metal πολλές «ταμπέλες» και πολλά είδη. Ακούγοντας πολύ μουσική την περίοδο της σύνθεσης των κομματιών, διαπίστωσα πως σε στιγμές τα κομμάτια που άκουγα (σ.σ: προφανώς αναφέρεται σε σύγχρονα ακούσματα) γίνονταν κουραστικά, αφού το παίξιμο ήταν μονότονο… κάτι που σαν οπαδός, δεν το ήθελα ποτέ. Ο Lia όπως σου είπα άκουσε τα κομμάτια που είχα ετοιμάσει και του άρεσαν πολύ. Έτσι, όταν μιλήσαμε για αυτά, συμφωνήσαμε πως όπου θεωρούσε αυτός σωστό, θα άλλαζε κάποια πράγματα. Ξέρεις τώρα, να βάλει κάποιο extra chorus, να «κόψει» λίγο κάποιες στροφές, να βελτιώσει τις μελωδίες, τέτοια πράγματα. Μαζί δουλέψαμε και τους στίχους βέβαια.
Πες μου τώρα και γι’ αυτούς! Έχουμε να κάνουμε με concept δίσκο; Και αν ναι, τι πραγματεύεται; Ασχολείστε ακόμη με τα sci-fi concepts;
Ένα χαλαρό concept είναι. Μπορεί τα κομμάτια να έχουν σχέση μεταξύ τους, αλλά δεν είναι αυστηρό το concept, όπως ήταν ας πούμε στο “Omniscient”.
Άρα κάτι ιδιαίτερο σημαίνει το “God Machine”…
Για τον καθένα μπορεί να σημαίνει κάτι διαφορετικό. Σε “sci fi” όρους, σημαίνει την αντικατάστασή μας από τα robots, που γίνονται ολοένα και πιο έξυπνα. Προσωπικά πιστεύω πως τα computers μπορούν να πάρουν σωστότερες αποφάσεις και να διοικήσουν εταιρείες και γιατί όχι χώρες καλύτερα από τους ανθρώπους, αρκεί να προγραμματιστούν σωστά, σε ηθική βάση. Αλλά και πάλι, δεν μιλάει αποκλειστικά για αυτό το άλμπουμ. Κάθε τραγούδι έχει την δική του ιστορία, που σχετίζεται όμως με τον όρο “God Machine”. Στο “Crucify” θέτω το ερώτημα: αν ο Ιησούς κατέβαινε ξανά στην Γη, θα τον καταλάβαινε ο κόσμος; Και πόσο θα μπορούσε να δεχτεί το κήρυγμα και την διδασκαλία του εκ νέου; Το “Life=Love=God Machine” μιλάει για την αέναη αγάπη. Το ομώνυμο για την έλλειψη πολιτικότητας στις Η.Π.Α σήμερα, το “The dark mask” ασχολείται με το πώς τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μετατρέπουν τις διασημότητες σε «θεούς», χωρίς ωστόσο ο πραγματικός, σκοτεινός και κακός τους εαυτός να μένει κρυφός πίσω από την «μάσκα». Στο “Thrashed relentlessly” μιλάμε για τους στόχους για τους οποίους κανείς δεν πρέπει να κάνει πίσω μέχρι να τους πετύχει, με οποιοδήποτε κόστος. Στο “Fight, kill” διηγούμαστε την ιστορία μιας Τσιγγάνας, η οποία βλέπει στο μέλλον ενός άνδρα πως αυτός θα γίνει δολοφόνος και τον άνδρα με την σειρά του να παλεύει για να το αλλάξει. Το “Soulhunter ” έχει να κάνει με μια σκοτεινή γυναίκα, η οποία παίρνει τις ψυχές όσων διεφθαρμένων υπηρετούν την Μηχανή του Θεού και τέλος το “Damnation calling” μιλά για την απώλεια εμπιστοσύνης και ελπίδας ως προς την ίδια την Μηχανή του Θεού.
Αν και υπάρχουν πολλά καλά κομμάτια στο νέο άλμπουμ, θα ήθελα να σταθούμε σε τρία από αυτά. Πρώτα – πρώτα, στο αγαπημένο μου “Damnation Calling”. Διαβάζοντας το promo booklet, συμφωνώ απόλυτα πως αυτό το έπος φέρνει έντονα στην “Tony Martin” εποχή των BLACK SABBATH. Από την άλλη, το “Lucifer / The Devil Inside” μου θυμίζει πολύ τα προσωπικά άλμπουμ των Bruce Dickinson και Rob Halford. Όταν συνέθετες αυτά τα δύο τραγούδια, είχες όντως τις προαναφερθείσες κυκλοφορίες στο νου σου;
Όχι, άκουσα κάποια κομμάτια από εκείνους τους δίσκους στα Silver Cloud studios όταν ο Bruce και ο Rob συνέθεταν τις solo δουλειές τους, αλλά για να είμαι ειλικρινής, δεν τις απέκτησα ποτέ! Δούλεψα για τους HALFORD πίσω στα 2003 για κάποιους μήνες, αλλά νομίζω ξέρω καλύτερα το υλικό των JUDAS PRIEST, όπως και των IRON MAIDEN. Αν πρέπει να θυμηθώ κάτι που είχα στο μυαλό όταν έγραφα τα κομμάτια του νέου δίσκου, τότε περισσότερο θα πρέπει να κινηθούμε σε NIGHT DEMON, OMEN και γενικά NWOTHM μονοπάτια. Γενικά όμως μου αρέσει η εποχή όπου το metal δεν ήταν τόσο «δυσκοίλιο» είδος και εξακολουθούσε να είναι καινοτόμο και διερευνημένο. Το κυριότερο βέβαια, είναι πως αυτά τα κομμάτια στα δικά μου αυτιά, ηχούν ως τυπικά STEEL PROPHET κομμάτια.
Μάλιστα. Τι φάση αυτό το Life = Love = God machine; Αυτό είναι ένα κλασσικό hard rock κομμάτι! Τί έγινε; Ο R.D έφερε στους STEEL PROPHET τις DEVIL’S TRAIN μέρες του;
Χαχα, όχι ακριβώς! Ανήκει σε αυτά που είχα έτοιμα πριν έρθει στην μπάντα, αλλά ναι, έβαλε το δικό του στίγμα στη σύνθεση, φαίνεται. Ίσως είναι το αγαπημένο μου από τον δίσκο!
Μπορώ να ακούσω το riff του “Narita” (σ.σ: δεν ρωτάμε ποιανών) στην αρχή του και στο μέσον του. Φόρος τιμής ή σύμπτωση Steve;
Ναι, είναι πανομοιότυπα! Χαίρομαι που το έπιασες! Σκεφτόμουν τους LEGS DIAMOND, RIOT, TYGERS OF PANG TANG, DEF LEPPARD, HEAD EAST, SCORPIONS, KISS, MOTT THE HOOPLE BOSTON στο τραγούδι αυτό. Αλλά σαν να το έκαναν με τον δικό μας τρόπο!
Το “The God machine” δεν περιέχει διασκευή κάποιας αγαπημένης σας μπάντας! Μεγάλη έκπληξη αυτό το τελευταίο, χαχα!
Είναι μικρό άλμπουμ σε διάρκεια, και έτσι το αφήσαμε ως έχει για να θέλει ο κόσμος και άλλο, συγγνώμη Δημήτρη (γέλια)! Η επόμενη διασκευή μπορεί να είναι το “Achilles Last Stand” ή το “2112” ή το “Stargazer” (σ.σ: ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ). Θα πρέπει να κάνουμε διπλό το νέο άλμπουμ μου φαίνεται!
Ξεκίνησες τους STEEL PROPHET το 1983, αλλά το ντεμπούτο σας ήρθε το 1995. Τι συνέβη τότε; Θες να μας πεις;
Μαθαίναμε τα πάντα περί μουσικής τότε, πώς να συνθέτουμε, πώς να δίνουμε live…Ηχογραφούσαμε demos ένα εκ των οποίων, το “Inner Ascendance” ήταν πραγματικά καλό. Σε αυτό δούλεψαν και ο Bill Metoyer με τον Joe Floyd φαντάσου. Σου μιλάω τώρα για το 1989-1990. Οι υπεύθυνοι της Capitol records, της Metal Blade, της Mechanic, της Megaforce και άλλων εταιρειών μας έλεγαν συνέχεια πως δεν είμαστε έτοιμοι. Τελικά η Foundations 2000 μας υπέγραψε το 1992, αλλά για τα επόμενα δύο χρόνια δεν είδαμε ποτέ λεφτά για να μπούμε στο studio. Οπότε αρχίσαμε εκ νέου να δουλεύουμε πάνω σε demo με τον Horacio Colmenares. Το demo τελικά έγινε το “The Goddess Principle”. Δεν είχαμε σκοπό να κυκλοφορήσει έτσι… Ήταν ένα pre – production demo που θα λειτουργούσε σαν «οδηγός» του άλμπουμ, αλλά η γερμανική Art of Music θέλησε να το κυκλοφορήσει ως είχε! Στο μεταξύ, κάποιος πήρε την “Inner Ascendance” demo κασσέτα μας και την κυκλοφόρησε σε cd! Κάπου εκεί στην Γερμανία άρχισαν να ενδιαφέρονται για την μπάντα, την ώρα που στις Η.Π.Α ακόμη παλεύαμε για να «ανοίξουμε» για κάποιον σε κάποιο τοπικό club…
Κοιτάζοντας πίσω στα πρώτα σας άλμπουμ (“The Goddess principle”, “Into the void”, “Dark hallucinations”), υπάρχει μια ηχητική προσέγγιση που μοιάζει με αυτή των πρώιμων FATES WARNING, μαζί με την δική σου, προσωπική ταυτότητα που περιέχει ακόμη και doom ή και thrash metal στοιχεία. Συμφωνείς με αυτό; Ήταν ο Jim Matheos και η μπάντα του επιρροή για τους STEEL PROPHET;
Φυσικά και συμφωνώ! Υπάρχουν αυτά τα στοιχεία που λες. Τώρα για τους Fates… το ξέρεις πως ήμουν παραλίγο μέλος τους δύο φορές; Την μία όταν ονομάζονταν MISFIT, και την άλλη πριν κυκλοφορήσει το “Awaken the Guardian”, όταν είχε φύγει ο Vic (σ.σ: Arduini, ο τότε κιθαρίστας). Και λέω «παραλίγο», γιατί ενώ πέρασα από ακρόαση, δεν τα κατάφερα. Πάντα μου άρεσε η μουσική τους και αν το προσέξεις, με έχουν στα “special thanks” τους από το “The spectre within” ως και το “Perfect Symmetry”, αν θυμάμαι καλά. Ήμουν οπαδός τους από την αρχή, άσε που είχαμε και έχουμε τα ίδια μουσικά γούστα. Πάντα προσπαθώ να τους δω όταν εμφανίζονται κάπου κοντά μου. Κάποτε συνεργαστήκαμε με τον Jim και σε επαγγελματικό επίπεδο εκτός μουσικής…
“Your failure inscribed in stone”, ή μήπως “Destiny falls to ruin”…; Πάντα ήθελα να σε ρωτήσω για αυτό!
Α, ναι, βέβαια… ο John Perez το ξέρει αυτό, έτσι κι αλλιώς. Του είχα πει πως θέλω να κάνω μια δική μου εκδοχή για αυτό το εκπληκτικό κομμάτι, αλλά να μην είναι μια απλή διασκευή. Κάτι σαν φόρος τιμής. Μου αρέσουν πολύ τόσο οι SOLITUDE AETURNUS, όσο και το doom metal, και το συγκεκριμένο κομμάτι είναι αριστούργημα (σ.σ: αν είναι λέει…).
Και μετά ήρθε το πιο κλασσικό, ευθύβολο power metal στον ήχο σας, από το “Messiah” ως και το “Omniscient”. Γιατί αλλάξατε τρόπο σύνθεσης σε κάτι σίγουρα όχι απλοϊκό, αλλά σαφώς πιο απλό;
Πολλή λεπτομέρεια Δημήτρη… Ένα μόνο κομμάτι από το “The Goddess principle”, έφτανε για να δώσει riffs για να γράψεις ένα ολόκληρο άλμπουμ! Κάπου νομίζω με κούρασε όλο αυτό…
Μιας και καλά μιλάμε για το παρελθόν, έλα τώρα και διάλεξε το αγαπημένο σου άλμπουμ και τα πέντε αγαπημένα σου κομμάτια. Και μην συμπεριλάβεις το “The God machine” σε παρακαλώ, ας το κάνουμε δύσκολο!
Wow! Λοιπόν, από τραγούδια τα “One way out”, “Montag”, “Reign of Christ”, “Passage of time”, και το “Through time and space”. Από δίσκους, το “Dark Hallucinations” (σ.σ: από τα καλύτερα power metal άλμπουμ των 90s, τα είπαμε αυτά) ή το “Omniscient”!
Το να συντάξεις το setlist για τις επερχόμενες συναυλίες σας, θα είναι δύσκολο πράγμα, υποθέτω…
Ναι, μπελάς είναι, αλλά ευχάριστος! Έχουμε κοντά στα 100 τραγούδια, από τα οποία θα πρέπει να διαλέξουμε τουλάχιστον μια 15άδα! Ικανός αριθμός για να διαλύσουμε τα πάντα όπου παίξουμε!
Ελπίζω να σας δούμε και από δω λοιπόν! Steve σε ευχαριστώ πολύ για την κουβέντα που είχαμε. Οι τελευταίες λέξεις, δικές σου.
Εγώ ευχαριστώ Δημήτρη! Το μόνο που θέλω να ζητήσω από τον κόσμο, είναι να ακούσει σωστά το άλμπουμ, και να το κρίνει σαν να άκουγε το άγνωστο ντεμπούτο μιας νέας μπάντας, όχι ενός γνωστού ονόματος. Είναι καλό; Αν ναι, πάρτε μια κόπια, βάλτε στο ποτήρι το αγαπημένο σας cocktail (σ.σ: μερακλής, ακούτε Νίκας – Μπασμπαγιάννης;) και ακούστε το δυνατά! Μακάρι να τα πούμε και από κοντά!
Ερωτήσεις – ανάκριση: Δημήτρης Τσέλλος
