Είναι πολύ χαρμόσυνο κάποιες φορές να βλέπεις καλλιτέχνες που έχουν «στιγματίσει» την εφηβική σου ηλικία, να κυκλοφορούν νέες δουλειές «κάτω» από το όνομα του σχήματος που αγάπησες. Παράλληλα όμως όταν «το πακέτο» δεν είναι αυτό που έχεις συνηθίσει αλλά λειψό, δεν μπορείς παρά να έχεις πολλές επιφυλάξεις για το τελικό αποτέλεσμα.
Ο λόγος για τα παραπάνω ήταν η καινούργια δουλειά του Steve Grimmett, frontman των GRIM REAPER, ενός συγκροτήματος που έμεινε στην ιστορία με τις 3 υπεροχές κυκλοφορίες του, “See You In Hell” (1983), “Fear No Evil” (1985) και “Rock You To Hell” (1987). Οι μεγαλύτεροι θα θυμούνται ότι το ομώνυμο τραγούδι της παρθενικής δουλειάς παιζόταν πάντα σε κάθε metal club. Μετά την διάλυσή τους, το μόνο άξιο λόγου μουσικό πόνημα του Grimmett ήταν οι LIONSHEART με το μνημειώδες τραγούδι “Portrait” που περιλαμβάνεται στην ομώνυμη δουλειά του 1992. Ότι έχει κάνει από εκεί και μετά δεν χρήζει καμίας ιδιαίτερης κριτικής αφού δεν ξεπερνά τον μέσο όρο μετριότητας.
Φέτος αποφάσισε να επαναδραστηριοποιήσει τους GRIM REAPER όντας όμως ο μόνος από το αρχικό σχήμα. Έβαλε και πριν το logo του σχήματος, το δικό του όνομα και κυκλοφόρησε το “Walking In The Shadows”. Δυστυχώς «συνηθισμένος» στην μετριότητα που μας είχε δώσει τα προηγούμενα χρόνια, δεν είχα ιδιαίτερες αξιώσεις. Κάτι που όμως εκάμθη πολύ σύντομα όταν πάτησα το play. Προς τέρψη όσων αγαπούν τον ήχο του σχήματος, έχει δημιουργήσει ένα δίσκο που είναι η φυσική συνέχεια του “Rock You To Hell” 29 χρόνια μετά. Τι και αν τα χρόνια έχουν περάσει; Τι και αν οι μουσικοί που τον πλαισιώνουν δεν είναι πια οι ίδιοι όπως τότε; Έχει καταφέρει να κυκλοφορήσει τραγούδια που από το πρώτο μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο «μυρίζουν» GRIM REAPER, κάτι που σαφώς θα ευχαριστήσει τους πιο hardcore οπαδούς.
Η νέα δουλειά είναι το καλύτερο και ιδανικότερο ηχητικό μίγμα των 3 δουλειών που καθιέρωσαν το σχήμα, με λίγο περισσότερη έμφαση στην πιο «εμπορική» κατεύθυνση του “Rock You To Hell” παρά στα “in your face metal” των “See You In Hell” και “Fear No Evil”. Όλα τα τραγούδια θα μπορούσαν να είχαν παρουσιαστεί στο κοινό τότε, αφού ηχούν σαν να μην πέρασε τόσο μεγάλο διάστημα. Ο Grimmett και οι συνεργάτες του από σχήματα που συμμετείχε ή είχε δημιουργήσει τα τελευταία χρόνια, έχουν φτιάξει τραγούδια που χωρίς δισταγμό ξαναφέρνουν στο προσκήνιο όλη εκείνη την ηχητική «μαγεία» που υπήρχε την τετραετία 1983-1987. Ο ηχητικός τσαμπουκάς, τα «καλπάζοντα», στακάτα, ξεσηκωτικά ριφ, φουλ στην μελωδία και τον ρυθμό, είναι και πάλι παρόντα όπως κάποτε που ο αυχένας πονούσε κάθε φορά από το αδιάκοπο headbanging. Ακούστε πχ το “Reach Out” με ριφ που παραπέμπει αμέσως στο θρυλικό “See You In Hell” και θα με θυμηθείτε.
Χωρίς να γίνεται καμία σύγκριση με το παρελθόν, όλο το τωρινό line up φαίνεται ότι «βιώνει» την κάθε σύνθεση και δεν δείχνουν ότι δρουν μισθοφορικά. Άλλωστε η δισκογραφική εμπειρία, αν και μικρή, που έχει το κάθε μέλος έχει βοηθήσει έτσι ώστε να αποδίδουν τις συνθέσεις με περίσσιο ζήλο. Έκτος πολύ λίγων, μετρημένων στα δάκτυλα του ενός χεριού, mid tempo στιγμών, όλες οι συνθέσεις έχουν τον μετρονόμο σε υψηλή ταχύτητα. Και το πιο ωραίο και σημαντικό είναι ότι ο Grimmett δεν έχει χάσει την φόρμα του. Σαφώς και είναι η φωνή του είναι διαφοροποιημένη σχετικά με το παρελθόν, αλλά και πάλι υπερβαίνει τον μέσο ορό του «ικανοποιητικού performance». Τραγουδάει τις συνθέσεις όπως τους αρμόζει, αντρίκια και παντελονάτα χωρίς τραγουδιστικούς φανφαρονισμούς ή υπερβολές ακριβώς στο στυλ που έχει αγαπήσει ο κόσμος.
Ειλικρινά το “Walking In The Shadows” μετά από πάρα πολλά ακούσματα συνεχίζει να μου δημιουργεί ταυτόχρονα δυο συναισθήματα. Από την μια χαρά γιατί ένα σχήμα/καλλιτέχνης που «στοίχειωσε» το παρελθόν μου, έστω και κουτσουρεμένο στο αυθεντικό line up, κυκλοφόρησε έναν πάρα πολύ καλό δίσκο. Από την άλλη λύπη γιατί όλοι μαζί θα μπορούσαν να ξανακάνουν ένα τρομερό comeback και να πάρουν την θέση που τους αξίζει στον metal χάρτη. Δεν πειράζει, όμως. Δυστυχώς η μουσική βιομηχανία δεν έχει «ρόδινες στιγμές» πολλές φορές. Αρκούμαι στην τωρινή κυκλοφορία που θέλει καλό στερεοφωνικό για να ακουστεί όσο πιο δυνατά γίνεται ευελπιστώντας πάντα για το καλύτερο.
8 / 10
Θοδωρής Μηνιάτης
