“The necks of the Hydra”
Steve Vai. Ο απόλυτος δεξιοτέχνης της κιθάρας. Ο άνθρωπος που τα live show του, σε κάνουν να παραμιλάς. Ο άνθρωπος που έχει γράψει το απόλυτο –ίσως- instrumental, το “For the love of God”. Ένας φοβερά εύστροφος καλλιτέχνης, εντελώς ακομπλεξάριστος, με συνεχείς ανησυχίες πάνω στο όργανο της κιθάρας, μόλις έβγαλε το “Inviolate” και ήταν μία πολύ καλή αφορμή για να μιλήσουμε μαζί του μέσω Zoom. Που να φανταζόμασταν ότι θα μας έπαιζε κιθάρα, θα μας έδειχνε να παίζει (σε σκηνές που έχουν κοπεί κατόπιν παράκλησης) σε video τη νέα «Λερναία Ύδρα» που έχει για κιθάρα και θα «προκαλούσε» τον …Ralf Macchio, παρότι εκείνος έχει καταπιαστεί εκ νέου με το καράτε στο Cobra Kai. Δεν καταλάβατε; Διαβάστε τη συνέντευξη μέχρι τέλους και θα δείτε. Καλύτερο όλων, βέβαια, να δείτε το video που ακολουθεί!
Χαίρομαι πολύ που μιλάμε, πρώτα απ’ όλα πρέπει να σε ρωτήσω όμως πως είναι η υγεία σου, αφού πολύ πρόσφατα, μάθαμε ότι πρέπει να υποβληθείς σε εγχείρηση και αναβλήθηκε ολόκληρη η περιοδεία σου.
Είμαι μια χαρά. Ευχαριστώ πολύ. Τον προηγούμενο Δεκέμβριο, υποβλήθηκα σε επέμβαση στον δεξιό ώμο, ύστερα από πολλά χρόνια κακής χρήσης. Δεν ήταν κάποια ιδιαίτερα περίπλοκη διαδικασία, μου τον έφτιαξαν, γιατρεύτηκε κι έκανα το “Inviolate”. Το καλοκαίρι, όμως, έκανα κάτι πραγματικά πολύ χαζό κι έπαθα ρήξη σ’ έναν ακόμη τένοντα. Πίστευα ότι μπορούσα να το ξεπεράσω από μόνος μου και ο γιατρός μου είχε πει ότι ίσως μπορέσω να βγάλω τον πρώτο μέρος της περιοδείας. Όσο προετοιμαζόμουν όμως, άρχισε να γίνεται προφανές ότι το σχέδιο αυτό δεν μπορούσε να λειτουργήσει. Μιλάμε για μία περιοδεία που θα διαρκέσει ενάμιση χρόνο και θα δώσω πάνω από 250 συναυλίες!!! Πρέπει να φτιάξω τον ώμο μου, όμως, προτού ξεκινήσει η περιοδεία, γιατί η ζημιά που θα πάθω σε αντίθετη περίπτωση, θα είναι πολύ μεγαλύτερη.
Δεν κάνεις και μικρές σε διάρκεια συναυλίες, αφού κάθε φορά παίζεις πάνω από 2,5 ώρες!!! Δεν παίζεις 70’ όπως άλλα σχήματα…
Παλιότερα έφτανα να παίζω και τέσσερις ώρες κάθε βράδυ. Στην τελευταία μου περιοδεία, όμως, την επετειακή για το “Passion and warfare”, είπα στους μουσικούς που είναι στο συγκρότημά μου, ότι θα παίξουμε δύο ώρες και αυτό είναι. Από κάποιο σημείο και μετά, η μεγάλη διάρκεια «σκοτώνει» το κοινό. Βέβαια, υπάρχει πολύς κόσμος που μπορεί να κάτσει να βλέπει και έξι ώρες συναυλία, επειδή κι εγώ μπορώ να κάτσω στη σκηνή να παίζω τόσες ώρες. Έπιασα, λοιπόν, τον εαυτό μου, όσο προχωρούσε η περιοδεία, να θέλω να προσθέσω πράγματα, να δει ο κόσμος κι αυτό, να δει κι εκείνο…
Είμαι βέβαιος ότι υπήρξε κόσμος που θεώρησε ότι ξεπουλήθηκες και ότι το κάνεις για να «λουφάρεις»…
(γέλια) Κοίτα, Σάκη. Ό,τι και να κάνεις, πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που θα έχουν μία άποψη η οποία δεν θα είναι και πολύ φιλική (γέλια).
Ένα από τα τραγούδια που ξεχωρίζουν, είναι σίγουρα το “Knappsack”, για το οποίο έχουμε ήδη δει ένα video πριν από ένα χρόνο, να παίζεις με το δεξί σου χέρι στον «σάκο». Πως σου ήρθε η ιδέα να παίζεις μόνο με το αριστερό χέρι, την περίοδο της αποθεραπείας σου από την επέμβαση; Υπάρχει περίπτωση να δούμε κάτι τέτοιο ύστερα από τη νέα εγχείρηση που θα κάνεις τώρα;
(γέλια) Δεν μου αρέσει να επαναλαμβάνομαι! Χαχαχα!
Ίσως να το κάνεις τότε με το τραυματισμένο σου χέρι!
Χαχαχα! Ναι, για να δούμε πόσο δύσκολα μπορεί να βάλει ο Vai στον εαυτό του! Ήταν κάτι, που έγινε πολύ απλά, πολύ οργανικά, χωρίς μεγάλη σκέψη. Ο γιατρός που έκανε την επέμβαση, είναι ο Dr. Knapp. Ένας σπουδαίος γιατρός, που είχε φτιάξει αυτόν τον «σάκο» που είχα στο δεξί μου χέρι, τον οποίο και ονομάζει… “Knappsack”! Έπιασα λοιπόν την κιθάρα και προσπάθησα να δω τι μπορώ να κάνω με ένα χέρι. Ξέρεις, αν έχεις legato στο παίξιμό σου, δεν μιλάμε για επιστημονική φαντασία. Μπορείς να παίξεις, άνετα. (σ.σ. όλα αυτά, μπορείτε να δείτε στο video, που έκανε την αναπαράσταση παίζοντας με την κιθάρα του). Τότε λοιπόν, μου ήρθε η ιδέα να βγάλω ένα κομμάτι που να το παίζω με το ένα χέρι. Δεν είναι κανένα μεγάλο μυστήριο. Όλοι μπορούν να το κάνουν αν ξοδέψουν τον απαραίτητο χρόνο. Απλά εγώ το έκανα! Προτού ξεκινήσω να το γράφω, έδωσα όμως μία κατευθυντήρια πορεία στον εαυτό μου, λέγοντας πως πρέπει να είναι ένα κομμάτι που να διασκεδάζει κανείς ακούγοντάς το. Να έχει ωραία μελωδία, γιατί αυτό είναι πάντα στο προσκήνιο για εμένα. Δεν ήθελα να φαίνεται σαν κάτι ταχυδακτυλουργικό ή σαν να κάνω κάποιο μαγικό κόλπο, επειδή ο τρόπος παιξίματος, περιέχει αυτό το στοιχείο. Πολύς κόσμος, αν δει το video, μπορεί να σκεφτεί ότι το κάνω για φιγούρα, αλλά τα πράγματα ήταν πολύ πιο απλά. Είχα μόνο ένα χέρι και ήθελα να παίξω κιθάρα!
Έτσι όπως γύρισες κι έπιασες την κιθάρα, πίστευα ότι θα έφερνες τη “Hydra”…
Χαχαχα! Όχι, είναι στο άλλο δωμάτιο, δυστυχώς.
Πως ήρθε η ιδέα για τη “Hydra”; Πιστεύεις ότι υπάρχει κάτι που ΔΕΝ περιλαμβάνεται σ’ αυτήν την κιθάρα;
Χαχαχα! Ναι, ο νιπτήρας της κουζίνας, αλλά που ξέρεις, μπορεί να είναι και αυτός! Χαχαχα. Η ιδέα γι’ αυτήν την κιθάρα, προήλθε από την επιθυμία μου να γράψω ένα τραγούδι σε κιθάρα με πολλά μπράτσα, που στην πραγματικότητα ενσωματώνει όλη την κιθάρα σε μία παρουσίαση. Οπότε άρχισα να σκέφτομαι τι χρειάζομαι: Μία 12χορδη κιθάρα που η μισή να είναι άταστη, μία εφτάχορδη, ένα μπάσο ¾ που να είναι κι αυτό το μισό άταστο και χορδές άρπας. Έστειλα τις επιθυμίες μου στην Ibanez κι έμεινα με το στόμα ανοιχτό με αυτό που μου έστειλαν πίσω. Οπότε ξεκινήσαμε να στέλνουμε e-mail ο ένας στον άλλο με αυτά που θέλαμε και καταλήξαμε να μου φέρουν ένα «ομοίωμα» από χαρτόνι, ώστε έστω κι έτσι να τη νιώσω και να δω πως περίπου είναι. Όλη αυτή η διαδικασία, πήρε 4-5 χρόνια. Όταν πήρα την κιθάρα, βέβαια, στα χέρια μου, το πρώτο πράγμα που αναρωτήθηκα, ήταν «τι θα κάνω με αυτό εδώ;». Χαχαχα. Ξέρεις, εγώ είχα την αρχική ιδέα και δεν ήθελα η κιθάρα να είναι απλά ένα ανέκδοτο ή μία καινοτομία. Οι άνθρωποι της Ibanez κατασκεύασαν μία κιθάρα υψηλής τεχνολογίας, με απίστευτες δυνατότητες. Όπως ακριβώς και στην περίπτωση του “Knappsack”, ήξερα, όμως, ότι το κομμάτι που θα έγραφα με αυτήν την κιθάρα, θα έπρεπε να στέκει ως ένα απολαυστικό κομμάτι μουσικής, με την καλύτερη μελωδία που θα μπορούσα να του δώσω. Ήθελα να μην ακούγεται ασύνδετο, αλλά η μελωδία να κυλά πολύ ομαλά. Για να το πετύχω αυτό, έπρεπε να «διαπραγματευτώ» σκληρά με τα χέρια και τους ώμους μου, αλλά έγινε πολύ ωραία όλη η διαδικασία. Παίρνεις την κιθάρα, την κοιτάς και απλά σου φαίνεται απίστευτο, πάντως. Πολλές φορές, σε τέτοιες περιπτώσεις, πελαγώνεις και τα παρατάς. Όταν υπάρχει όμως έντονη επιθυμία, τότε απλά δεν τα παρατάς. Κι επιπλέον πρέπει να ξέρεις, όχι απλά να πιστεύεις, ότι αν επενδύσεις σε χρόνο, θα τα καταφέρεις. Όπως έκανα κι εγώ. Πιστεύω ότι βγήκε πάντως πραγματικά καλό το αποτέλεσμα.
Είναι σημαντικό όταν αυτό το λέει κάποιος που παίζει πολλά χρόνια με κιθάρες που έχουν πολλά μπράτσα…
Ναι, αυτό το μοντέλο βγήκε λίγο πιο …ενισχυμένο!
(σ’ εκείνο το σημείο μου έδειξε κάποια video, που έπαιζε με τη “Hydra”, αλλά με παρακάλεσε να μην τα δημοσιεύσω, οπότε στο μοντάζ έπεσε ψαλίδι!!!)
Χθες κυκλοφόρησε κι ένα video διάρκειας γύρω στο 1,5 λεπτό, που δείχνει τις δυνατότητες αυτής της κιθάρας (σ.σ. η συνέντευξη έγινε στις 20 Ιανουαρίου).
Το ξέρω. Το είδα κι έπαθα μία πλάκα, πρέπει να ομολογήσω… Το έδειξα στον γιο μου που είναι 10 ετών και μου είπε: «αυτό είναι κιθάρα ή διαστημόπλοιο»;
Χαχαχαχα! Φοβερό! Όντως μοιάζει με video για ταινία επιστημονικής φαντασίας! Πολλοί λένε: «πολύ ενδιαφέρον όργανο, αλλά τι θα κάνεις με αυτό;». Εσύ όμως, είδες τι μπορεί να γίνει με αυτό. Χαχαχα.
Το “Avalancha” είναι ίσως το πιο heavy metal κομμάτι που έχεις γράψει ποτέ. Έχει κιόλας, ένα αρκετά μεγάλο μέρος όπου ακούγεται δίκαση. Πως έγραψες αυτό το κομμάτι και πως ερμηνεύεις τη heavy metal μουσική, με το δικό σου λεξιλόγιο;
Το “Avalancha” υπήρχε από την εποχή του “Real illusions”, το 2005, με τον Billy Sheehan και τον Jeremy Colson στο μπάσο και τα ντραμς. Όταν τελείωσαν οι ηχογραφήσεις, έκανα ένα sequencing για να δω τους ρυθμούς των κομματιών κι εν τέλει, έπρεπε να διαλέξω ανάμεσα στο “Building a church” και στο “Avalancha” και διάλεξα το πρώτο. Είχα λοιπόν τα μέρη του μπάσου και των ντραμς, στο ράφι, οπότε όταν έκανα το “Inviolate”, πάντα ήθελα να τελειώσω αυτό το τραγούδι, επειδή είναι πολύ δυνατό κι έχει τρομερή μελωδία, για εμένα. Ξέρεις κάτι όμως, Σάκη; Στη μουσική μας βιομηχανία, υπάρχουν πολλά είδη. Υπάρχει jazz, fusion, metal, death metal, κλασική μουσική. Και μέσα σ’ αυτά τα είδη, υπάρχουν υπο-είδη. Πιάσε το metal και κοίτα πόσα υπο-είδη υπάρχουν. Το ίδιο και για την κλασική μουσική. Σε πολλές περιπτώσεις, οι άνθρωποι έλκονται από την υποκουλτούρα ενός υπο-είδους. Εγώ απλά δεν το κάνω αυτό, επειδή έχω να διαλέξω ανάμεσα από τόσα πολλά. Ποτέ δεν ένιωσα άνετα με τις ταμπέλες και πολλοί άλλοι καλλιτέχνες, επίσης. Δεν με πειράζει πως θα με περιγράψει κάποιος. Μπορεί να πει κανείς ότι «ο Steve Vai είναι ένας instrumental rock κιθαρίστας». Μια χαρά. Δεν με νοιάζει. Αν εγώ «προκρίνω» όμως κάτι όπως το “Avalancha” ως heavy metal, ναι, μπορεί να το αγγίζει, ίσως. Είμαι όμως μέρος αυτής της υποκουλτούρας; Χμμμ… Πολύ λίγο. Με άφησαν να μπω στο party τους. Χαχαχα. Ήμουν όμως στη guest list!!! Καταλαβαίνεις τώρα; Μπορώ να βγω με τύπους όπως οι IRON MAIDEN ή ο Ozzy Osbourne το ίδιο άνετα όπως με τον Al Di Meola ή τον Chick Corea. Δεν έχω φραγμούς. Αν μου κάνει κάτι, πάω μέχρι τέλους. Η έμπνευση για το “Avalancha” ήταν το heavy, έντονο, γρήγορο παίξιμο της ρυθμικής κιθάρας. Το λατρεύω αυτό. Απλά άκου το ρυθμικό μέρος του. Σε ικανοποιεί τόσο πολύ… Αυτό ισχύει για εμένα τουλάχιστον. Παίρνω την ίδια ικανοποίηση όπως όταν ακούω τους GHOST, για παράδειγμα.
Θα έλεγες ότι περιοδεία “Generation Axe”, σε επηρέασε στο “Inviolate”;
Θεωρώ πως οτιδήποτε συμβαίνει στη ζωή σου, είναι αδύνατο να μην σε επηρεάσει, έστω και για λίγο. Κάθε εμπειρία που έχεις, με κάποιον τρόπο αλλάζει την οπτική γωνία που βλέπεις τα πράγματα. Και όταν αλλάζει η οπτική γωνία, αλλάζει και η δημιουργικότητα. Όλη η εμπειρία του “Generation Axe”, πρόσθεσε πράγματα στις εμπειρίες της ζωής μου, αλλά και στο παίξιμό μου, με πολλούς τρόπους. Είχα την ευκαιρία, να δω, να ζήσω από κοντά, τέσσερις εξαιρετικούς rock κιθαρίστες. Το ίδιο και με το G3, όταν ήμουν, πχ με τον Joe Satriani και τον John Petrucci ή κάποιον άλλον επιτυχημένο παίχτη. Είναι επιτυχημένοι, επειδή είναι απόλυτα βέβαιοι γι’ αυτό που κάνουν. Έχουν έναν συγκεκριμένο ήχο στο όργανό τους και είναι ικανοποιημένοι και νιώθουν αυτοπεποίθηση. Όταν είσαι τριγύρω από τέτοιους ανθρώπους που είναι στην καλύτερή τους φάση, σε ωθούν να πας κι εσύ στην καλύτερή σου φάση. Από τον Zakk Wylde θα έπαιρνα, το πόσο αδίστακτος είναι με την κιθάρα. Μπορεί να παίζει για ώρες μέχρι να τη διαλύσει εντελώς! Τον έβλεπα και του έλεγα «ίσως κι εγώ μπορώ να κάνω λίγο από αυτό που κάνεις εσύ»!!! Αυτό, σου δίνει έμπνευση. Είναι αδύνατο, βέβαια να παίξω σαν τον Zakk, τόσο αδυσώπητα. Πρέπει να αφήσω τα δάχτυλά μου να ξεκουραστούν λίγο! Έχεις μετά τον Yngwie Malmsteen. Ο άνθρωπος αυτός κατέχει απόλυτα τη μουσική και το παίξιμό του. Είναι μοναδικός παίχτης. Ήμασταν σε απόσταση αναπνοής ο ένας από τον άλλο και αναρωτιόμουν τι στο διάολο κάνει με τα δάχτυλά του!!! Δηλαδή ξέρω τι κάνει, αλλά δεν το κάνω εγώ. Είναι φοβερό, λοιπόν, να βλέπεις κάποιον στην καλύτερη φόρμα του, να παίζεις μαζί κι ο ένας να υποστηρίζει τον άλλον ώστε να εξελιχθούμε περισσότερο. Αυτό είναι ένα από τα σπουδαιότερα πράγματα του να είσαι μουσικός. Από την άλλη, έχεις και το Nuno Bettencourt, που είναι σχεδόν αλεξίσφαιρος. Έχει τόσο πάθος με την κιθάρα, που είναι εντελώς αφοσιωμένος στο παίξιμο. Κι έχεις και τον Tosin που παίζει χιλιάδες νότες… Απίστευτος…
Στις ημέρες μας, υπάρχουν πολλοί, πραγματικά γρήγοροι κιθαρίστες, που παίζουν με απίστευτη τεχνική. Πιστεύεις ότι υπάρχει χώρος για καλλιτέχνες με επαναστατικό παίξιμο όπως εσύ ή ο Joe Satriani, να κυκλοφορήσουν ένα instrumental άλμπουμ που θα διεισδύσει στο ευρύ κοινό όπως είχες κάνει εσύ, πχ, με το “Passion and warfare” πριν από περίπου 30 χρόνια;
Πιστεύω ακράδαντα πως όχι μόνο είναι πιθανό, αλλά και αναπόφευκτο να συμβεί κάτι τέτοιο. Η απόδειξη γι’ αυτό, είναι η ιστορία. Όσο προοδεύουμε μουσικά, νέοι άνθρωποι έρχονται στον κόσμο και κάποιοι από αυτούς θέλουν να εξηγήσουν τι είναι η rock κιθάρα, κοιτάζουν τι συμβαίνει και βλέπουν τον Chuck Berry, για παράδειγμα και τραβάνε το δικό τους δρόμο από εκεί, όπως έκαναν οι κιθαρίστες τη δεκαετία του ’70. Τη δεκαετία του ’80, υπήρχαν τύποι όπως εγώ, που γοητεύτηκαν από τον ήχο της κιθάρας στα 70s και παίχτες όπως ο Jimmy Page, ο Brian May, ο Ritchie Blackmore. Σκεφτόμουν ότι από εκείνο το σημείο ξεκινά το παίξιμο της κιθάρας και ότι πρέπει να φτάσω το παίξιμό μου τουλάχιστον στο σημείο που βρίσκονταν κι εκείνοι τότε. Στα 90s, δεν υπήρχαν πολλοί που να εξέλιξαν το παίξιμο της κιθάρας σε επίπεδο βιρτουόζικου παιξίματος. Προόδευσε σε πολλούς άλλους τομείς, όπως την τονικότητα, του ρυθμούς και διάφορα άλλα παρόμοια πράγματα. Πολύς κόσμος πιστεύει πως όταν κυκλοφόρησα το “Passion and warfare” ήταν ο σωστός δίσκος τη σωστή εποχή. Πολύς κόσμος πιστεύει ότι κυκλοφορήσει έναν instrumental δίσκο τώρα, είναι καταδικασμένος, επειδή δεν υπάρχει κοινό. Αυτό πιστεύουν πολλοί άνθρωποι που θέλουν να βγάλουν ένα δίσκο με instrumental κιθαριστική μουσική. Όταν ο Jeff Beck έβγαλε τους instrumental δίσκους του, δεν υπήρχε παρόμοια αγορά. Τη δημιούργησε επειδή είναι ένας εμπνευσμένος καλλιτέχνης. Όταν ο Joe Satriani κυκλοφορούσε τους πρώτους του κιθαριστικούς instrumental δίσκους στα 80s, δεν υπήρχε τέτοια αγορά. Τη δημιούργησε ο ίδιος, όμως, επειδή η μουσική του ήταν εμπνευσμένη. Υπάρχει κάτι στη μουσική και το παίξιμο, που ήταν σαν να ενώθηκαν όλα τα αστέρια, καταλαβαίνεις; Ο Joe Satriani έκανε πιο εύκολο για εμένα, να έχει επιτυχία το “Passion and warfare”, επειδή κατά κάποιον τρόπο, είχε προετοιμάσει το κοινό. Ο μόνος λόγος όμως που άκουσε αρκετός κόσμος το “Passion and warfare”, ήταν επειδή είχε καλή μουσική. Ας το παραδεχτούμε. Έγινε αποδεκτό από πολλούς ανθρώπους, επειδή ήταν προσιτό, μελωδικό και μερικές φορές αρκετά έντονο παίξιμο κιθάρας. Όποιος φοβάται για την τωρινή κατάσταση της δισκογραφίας, θα του έλεγα να την αγνοήσει και να κάνει αυτό που πιστεύει. Αν θέλεις να γίνει δημοφιλής η instrumental μουσική, πρέπει να την κάνεις εσύ δημοφιλή με το να είσαι εξαιρετικός. Και αν δεν είσαι εξαιρετικός, σταμάτα να παραπονιέσαι και να απολαμβάνεις αυτό που κάνεις σε όποιο επίπεδο κι αν είσαι. Απλά να απολαμβάνεις αυτό που είσαι: ένα συγκρότημα χωρίς ελπίδα για το μέλλον. Μπορείς να έχεις τους GHOST, αλλά αν δεν απολαμβάνεις να παίζεις κιθάρα αυτήν ακριβώς τη στιγμή, υπάρχει πολύ μεγάλη πιθανότητα να μην το απολαμβάνεις αργότερα, όταν γίνεις «επιτυχημένος». Κάνε το να δουλέψει με τους δικούς σου όρους. Πρέπει να ακολουθείς τον ρυθμό του δικού σου ντράμερ και μπορείς να χρησιμοποιήσεις εξωτερικούς παράγοντες ως έμπνευση: άλλους παίχτες, νέα μουσική που εμφανίζεται. Αν θέλεις να γίνεις άνθρωπος που να δημιουργεί μόδες, πρέπει να κάνεις αυτό ακριβώς. Και αυτού του είδους οι άνθρωποι, δεν το κάνουν ενσυνείδητα, αλλά τους βγαίνει φυσικά. Ο David Bowie έκανε αυτό που του έβγαινε φυσικά. Έπαιζε σε θέατρα. Τέλος πάντων, μη μακρηγορώ άλλο! Χαχαχαχα!
Θα έπαιζες πάλι σε μία ταινία όπως το “Crossroads” όπου είχες χάσει σε κιθαριστική μάχη από τον …Ralph Macchio;
(σ.σ.: πρέπει να το δείτε στο video, πραγματικά) Την επόμενη φορά θα σου κλωτσήσω το κωλαράκι, παλιομαλα**σμένο!!! Χαχαχαχαχα!
Πρόσεχε μόνο, γιατί τώρα παίζει στο “Cobra Kai” και μπορεί να τις αρπάξεις!!!
Χαχαχαχα! Ναι, μου έχουν πει πολλοί να δω αυτή τη σειρά και μάλλον είναι ώρα να το κάνω. Δεν ξέρω αν θα κάναμε πάντως νέο αγώνα, επειδή …»η ψυχή του Jack Butler καταστράφηκε»! Χαχαχαχαχα!
Ευχαριστώ πολύ για την κουβέντα.
Εγώ ευχαριστώ πολύ. Λατρεύω την Ελλάδα και αν θέλεις να κανονίσουμε κι άλλη συνέντευξη να συνεχίσουμε την κουβέντα μας, θα χαρώ πολύ να τα ξαναπούμε σύντομα.
Σάκης Φράγκος
Photo credits: Larry DiMarzio
