Ο άνθρωπος των ειδικών αποστολών
Δυόμιση περίπου χρόνια χρειάστηκε ο εγκέφαλος των PORCUPINE TREE, Steven Wilson, προκειμένου να ετοιμάσει και να ολοκληρώσει το δεύτερο προσωπικό του άλμπουμ. Το “Grace for drowning” δείχνει πάνω απ’ όλα ότι η jazz τελικά δεν είναι και τόσο διαφορετική από το progressive όταν κάποιος επιθυμεί πραγματικά η μουσική που συνθέτει να είναι προοδευτική.
Λονδίνο, μέσα Ιουλίου, στο σικάτο προάστιο Belsize Park, όπου διαμένουν κάποιοι άσημοι όπως οι Tim Burton, Kate Winslet, Jude Law και Kate Moss, συναντάμε στο control room των AIR Studios (Peter Gabriel, JAMIROQUAI και Katie Melua) τον Steven Wilson, o οποίος δείχνει αρκετά ήρεμος, φοράει ένα επετειακό t-shirt του prog-avant garde online shop Burning Shed, παρακαλεί τον μάνατζέρ του να του φέρει ένα μπουκαλάκι νερό και δείχνει κάτι παραπάνω από έτοιμος και ορεξάτος να ξεκινήσουμε.
Ο Steven Wilson είναι πιο αδύνατος από ποτέ άλλοτε, στα 43 του πλέον, και παρακολουθώντας κανείς στενά την ιστοσελίδα του, του δημιουργείται εύκολα η εντύπωση πως το “Grace for drowning” είναι ένα από τα μεγαλύτερα projects της μέχρι τώρα καριέρας του. «Αναφορικά με τη σύνθεση μονάχα, μπορώ να σε διαβεβαιώσω πως για κανένα άλλο δίσκο μου δεν χρειάστηκα τόσο χρόνο, αλλά ούτε και να πιεστώ να μάθω τόσα πολλά νέα πράγματα. Ήθελα για πρώτη φορά να δουλέψω με jazz μουσικούς, ενώ είχα και μία πραγματική χορωδία. Είχα σαξόφωνο να με συνοδεύει, κλαρινέτα και ο ήχος μου έγινε πιο ανοιχτός από ποτέ άλλοτε. Πειραματίστηκα και ψάχτηκα αρκετά. Σε σύγκριση με το “Insurgentes”, το “Grace for drowning” είναι πιο κοντά στον old school progressive rock ήχο. Ορισμένα κομμάτια είναι εξαιρετικά πολύπλοκα όσον αφορά τη δομή τους. Προκειμένου να μπουν τα πάντα σε μια σειρά, ήταν δύσκολο και μου πήρε αρκετό χρόνο και ενέργεια. Βρέθηκα ξαφνικά με πολλά καρπούζια κάτω από τη μασχάλη μου και όφειλα να ισορροπήσω σε τεντωμένο σκοινί. Ρίσκαρα!».
Το αποτέλεσμα όμως μιλάει από μόνο του, αφού στο “Grace for drowning” έρχεται ο ακροατής αντιμέτωπος με 83 λεπτά μουσικής, τα οποία απλώνονται σε 12 κομμάτια, 2 διαφορετικά CDs, ενώ θα υπάρχει και μία blue ray έκδοση με διάφορα φιλμάκια και multimedia καλούδια για τους οπαδούς του ήχου του Steven Wilson.
Όσο παρέξενο κι αν ακουστεί, ο δίσκος μου έδωσε την εντύπωση της καλύτερης δουλειάς του Steven Wilson από την εποχή του “Fear of a blank planet” (PORCUPINE TREE) του 2007, μία απίστευτη αναδιαμόρφωση του jazz ήχου, παρουσιασμένου μέσα από ένα καθαρά progressive rock πρίσμα. «Πάντα γούσταρα απίστευτα τη τζαζ, ποτέ μου όμως δεν είχα μπει στον κόπο να παίξω κάτι ή να ασχοληθώ πιο διεξοδικά με το ύφος. Μέχρι που πριν λίγο καιρό άρχισα να ξαναμιξάρω τον κατάλογο των KING CRIMSON. Όταν άρχισα να ξανακούω τους δίσκους, με τους οποίους μεγάλωσα και οι οποίοι στην ουσία με γαλούχησαν μουσικά, αντιλήφθηκα ξαφνικά ότι όταν γεννήθηκε το progressive rock, δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μία παράδοξη μίξη rock και jazz. Το 1967-1968 ήταν ακόμη ροκ μουσική ή ακόμη καλύτερα, εμπορική μουσική, όπως την ονόμαζαν τότε. Επηρεασμένη κατά κύριο λόγο από τα blues και την R&B. Στη συνέχεια πρωτοεμφανίστηκαν οι KING CRIMSON και ανάμιξαν το ύφος με τη jazz, δημιουργώντας αυτό που εμείς σήμερα ονομάζουμε progressive rock. Και σ’αυτό ακριβώς το σημείο έρχομαι εγώ σήμερα και λέω ότι αυτό μου λείπει. Η προοδευτική μουσική είναι υπερβολικά κοντρολαρισμένη, πολύ «γυαλισμένη». Ο μανδύας της αρτιότητας έχει εξαλείψει τον αυτοσχεδιασμό και το πηγαίο συναίσθημα. Άκουσε για παράδειγμα τους KING CRIMSON: μουσικότητα και αρτιότητα στον υπέρατο βαθμό, ταυτόχρονα όμως και ελευθερία κινήσεων και καλλιτεχνικής έκφρασης».
Εκτός όμως από τζαζ επιρροές σε κομμάτια όπως το “Remainder the black dog” ή το 23λεπτο “Raider II” και το instrumental “Sectarian”, ο Steven Wilson δεν ξεχνάει το αγγλικό παρελθόν του στα “Deform to form a star”, “Track one” και “Like dust I have cleared from my eye”, ενώ αφήνει να φανούν ίχνη των BLACKFIELD στο “Postcard”. Το υπόλοιπο υλικό θα ξαφνιάσει σίγουρα, ρισκάρει σε κάθε περίπτωση ο δημιουργός, με τραγούδια όπως το trip-hop “No part of me” ή το επηρεασμένο από NINE INCH NAILS “Index”. Ενώ τι να πει κανείς για αρκετά περίεργο “Belle de jour”, που ακούγεται λες και βγήκε από ευρωπαϊκές ταινίες των δεκαετιών ’60 και ’70; Κάποιοι θα τον κατηγορήσουν για ομοφυλοφιλικές τάσεις, αυτό είναι σίγουρο.
Ο Steven Wilson αποδεικνύεται πολυπράγμων, υπερβολικά ανοιχτόμυαλος και μένει να δούμε εάν θα κερδίσει κι αυτό το στοίχημα. Τη φορά αυτή ρισκάρει με τους ακροατές του περισσότερο από κάθε άλλη. Να είστε προετοιμασμένοι!
Συνέντευξη : Βoris Kaiser
Μετάφραση : Μίλτος Λυμπιτσούνης
www.gracefordrowning.com
www.swhq.co.uk
Δισκογραφία
Insurgentes (2009)
Grace For Drowning (2011)
„Grace For Drowning“
„Vol 1 – Deform To Form A Star“
Grace For Drowning (2:00)
Sectarian (7:45)
Deform To Form A Star (8:00)
No Part Of Me (5:45)
Postcard (4:30)
Raider Prelude (2:30)
Remainder The Black Dog (9:30)
„Vol 2 – Like Dust I Have Cleared From My Eye
Belle De Jour (3:00)
Index (4:45)
Track One (4:15)
Raider II (23:15)
Like Dust I Have Cleared From My Eye (8:00)
