a
Μετά από 8 χρόνια από την τελευταία κυκλοφορία τους και τα δυσάρεστα γεγονότα με τις απώλειες των Scott Weiland και Chester Bennington, τα αδέρφια Dean DeLeo (κιθάρες) και Robert DeLeo(μπάσο) μαζί με τον Eric Kretz (drums) επέστρεψαν με τον έβδομο δίσκο τους, τον δεύτερο ομώνυμο (!) και με νέο (τρίτο κατά σειρά) τραγουδιστή τον Jeff Gutt.
Ομολογώ ότι μετά την απόλυση του Weiland το 2013 τους είχα «ξεγράψει» ως μπάντα, με την έννοια ότι μπορεί μουσικά τα αδέρφια DeLeo να ήταν το σώμα και το μυαλό της μπάντας όμως ο τεράστιος Scott Weiland ήταν η ψυχή αυτής. Ήταν ο άνθρωπος που ωθούσε την μπάντα στα όρια και κέρδισε με την σκηνική του παρουσία και την ποίηση του ακόμα πιο πολλούς die-hard fans. Πάντα πίστευα ότι αργά ή γρήγορα θα ξαναγυρνούσε στους STP. Ειδικά μετά την φυγή του Chester Bennington από την μπάντα τον Νοέμβριο του 2015 για να αφοσιωθεί στους LINKIN PARK, ήταν για εμένα είδηση-βάλσαμο καθώς πίστευα ότι ήταν η ευκαιρία επιστροφής επιτέλους του Scott Weiland. Θεωρούσα ότι ήταν η ευκαιρία να ξαναβάλουν μπρος τις μηχανές οι STP και ίσως να βοηθούσε και τον ίδιο Scott Weiland που βλέποντας συναυλίες του με την τότε μπάντα του τους THE WILDABOUTS, σε έπιανε η ψυχή σου από την κατάσταση που βρισκόταν ο ίδιος σωματικά και από ενέργεια επί σκηνής. Δυστυχώς λίγες μέρες μετά ο Scott Weiland βρέθηκε νεκρός. Στο χρονικό αυτό σημείο πίστευα σχεδόν μετά βεβαιότητας, ότι οι STP «τελείωσαν» με την απώλεια του χαρισματικότατου καλλιτέχνη.
Οι STONE TEMPLE PILOTS κυκλοφόρησαν πριν λίγες μέρες τον δεύτερο ομώνυμο δίσκο τους τον οποίο έβαλα να ακούσω με «βαριά καρδιά». Σχεδόν όμως άμεσα μου κέντρισε την προσοχή. Η μουσική αλλά και η φωνή του Jeff Gutt που μοιάζει σε σημεία αρκετά με του Scott Weiland, με απορρόφησαν και άκουσα το δίσκο ξανά και ξανά καθώς τα αδέρφια DeLeo, τουλάχιστον με το πρώτο άκουσμα, ένιωσα ότι δεν κυκλοφόρησαν δίσκο «αρπαχτή», ούτε και για να έχουν κάποιο λόγο να περιοδεύουν. Σε επίπεδο μουσικής, έχουν κάνει πολύ καλή δουλειά και ενώ είναι πιο μελό και «ελαφριά», μην έχοντας τα ξεσπάσματα σε σχέση με τα τραγούδια που είχαν κυκλοφορήσει την δεκαετία του ‘90, η μουσική τους κρατείται σε υψηλά επίπεδα και κάποια τραγούδια θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι σε παλιότερες κυκλοφορίες τους. Έχουν την χαρακτηριστική σφραγίδα της μουσικής των STONE TEMPLE PILOTS. Τραγούδια όπως τα “The Art of Letting Go”, “Thought She’d Be Mine”, το νοσταλγικό “Never Enough”, το «στραβωμένο» “Roll Me Under” και το “Meadow” με τον μοντέρνο μεν αλλά grungy σχετικά ήχο δε, κεντρίζουν το ενδιαφέρον αμέσως. Ο Jeff Gutt έχει σταθεί πολύ καλά, η προσέγγιση του στα τραγούδια είναι αξιοπρεπέστατη, λείπει όμως η ποίηση στους στίχους σε σχέση με αυτά που είχαμε συνηθίσει και δεν δίνει την εκρηκτικότητα και την αίσθηση του απρόβλεπτου που έδινε ο Scott Weiland. Σαφώς θα μπορούσε να γυρίσει και μπούμερανγκ μια τέτοια προσέγγιση από τον οποιοδήποτε καλλιτέχνη στον πρώτο δίσκο την μετα-Weiland εποχή. Η αίσθηση που μου άφησαν οι STP ήταν ότι θέλαν να κυκλοφορήσουν ένα καλό δίσκο, να συστήσουν τον νέο τραγουδιστή στο κοινό και να τον αφήσουν να ξεδιπλώσει σιγά-σιγά το ταλέντο του, με ερμηνείες που δίνουν σε τραγούδια όπως τα “Middle of Nowhere” και “Guilty” μια αίσθηση νοσταλγίας, φρεσκάδας και σεβασμού στο παρελθόν τους..
Με τον ομώνυμο δίσκο του 2010 έκλεισαν έναν super επιτυχημένο κύκλο που διήρκησε 20 χρόνια σχεδόν και κατάφεραν να καταξιωθούν στην συνείδηση του κόσμου με πολύ δουλειά, παρόλη την αμφισβήτηση που δέχτηκαν τα πρώτα χρόνια της σταδιοδρομίας τους. Με τον δεύτερο ομώνυμο δίσκο βαφτίζουν και την έναρξη ενός νέου κύκλου όπως φαίνεται, με αρκετά αισιόδοξα σημάδια. Με έναν τραγουδιστή που είναι αναμφισβήτητα ταλαντούχος και που «μοιάζει» στον Scott Weiland από θέμα φωνής χωρίς όμως να δίνει την αίσθηση της αντιγραφής. Το σίγουρο και η ελπίδα μου είναι πως με την αυτοπεποίθηση που θα κερδίσει ο ίδιος αλλά και την εμπιστοσύνη από τους υπόλοιπους μουσικούς, ίσως τους δούμε πιο εκρηκτικούς και απρόβλεπτους στο μέλλον. Ο δίσκος ήταν μία ευχάριστη έκπληξη και αναμένουμε να δούμε την σκηνική παρουσία του Jeff Gutt αλλά και τα επόμενα βήματα των STONE TEMPLE PILOTS που μετά από αυτό το δίσκο, με ξανακέρδισαν και μου δώσαν ένα καλό κίνητρο για να αναμένω και να παρακολουθώ τις επόμενες κινήσεις τους, συναυλιακά και δισκογραφικά. Μετα βεβαιότητας μπορώ να πω ότι οι STONE TEMPLE PILOTS ξαναεπέστρεψαν δυναμικά, κόντρα σε κάθε πρόβλεψη.
8 / 10
Θάνος Κολοκυθάς
