Στις 26 Ιουλίου το Chania Rock Festival θα φιλοξενήσει τους STRATOVARIUS, την ίσως πιο αντιπροσωπευτική euro power metal μπάντα και σίγουρα πολύ αγαπητή στο ελληνικό κοινό που δεν σταμάτησε να τους ακολουθεί παρόλες τις συνταρακτικές αλλαγές στο επιτελείο της ανά τα χρόνια. Όντως, οι STRATOVARIUS έχουν δημιουργήσει σχολή αλλά έχουν περάσει και από χίλια κύματα. Βρέθηκαν στο χείλος του γκρεμού αλλά εν τέλει κατάφεραν να επιζήσουν και να διατηρήσουν τη φήμη και ταυτότητα τους μέσα στα 2010s μετά την αποχώρηση του κιθαρίστα και κύριου συνθέτη Timo Tolkki το 2008. Η ιστορία, που έχει να κάνει με την ψυχική υγεία του τελευταίου και τη διάγνωση διπολικής διαταραχής, καθώς και τις προστριβές ανάμεσα στα μέλη της μπάντας, είναι πλέον γνωστή και έχει καταγραφεί εκτενώς στο Rock hard Greece. Το βασικότερο είναι πως ο Tolkki, με όλες τις περιπέτειες της υγείας του και τα πάνω-κάτω στη ζωή του, έχει καταφέρει να μείνει ενεργός μουσικά και δισκογραφικά, με τους STRATOVARIUS να συνεχίζουν με τον τραγουδιστή Timo Kotipelto ως το μόνο εναπομείναν μέλος από τη σύνθεση του 1994 (πλέον το γκρουπ αριθμεί μηδέν μέλη από το αυθεντικό lineup).
Από το 1989 μέχρι το 2022, οι STRATOVARIUS έχουν κυκλοφορήσει δεκαέξι άλμπουμ μ’ ένα ανεπανάληπτο σερί σπουδαίων δίσκων στα 90s που θεωρούνται μνημεία του euro power. Τότε ήταν που εκτοξεύτηκε η δημοτικότητα τους στην Ελλάδα οδηγώντας στο live άλμπουμ “Live! Visions of Europe” που ηχογραφήθηκε σε Ιταλία και Αθήνα, στο θρυλικό Ρόδον. Από κει και πέρα, έχουν υπάρξει αρκετά σκαμπανεβάσματα και αρκετοί δίσκοι που έδειξαν μια κουρασμένη μπάντα που έπεσε στη γνωστή παγίδα της επανάληψης και ανακύκλωσης μέχρι το σημείο που πέρασαν μια αναπόφευκτη κρίση ταυτότητας που άρχισε το 2004 και έληξε στα 2010s.
Έτσι έχουμε τους STRATOVARIUS τριών φάσεων: από το 1989 και το “Fright night” μέχρι το “Dreamspace” και το 1994 όταν ο κύριος κορμός του line-up ήταν οι Timo Tolkki (κιθάρες, φωνητικά), Antti Ikonen (πλήκτρα) και Tuomo Lassila (τύμπανα). Στο “Dreamspace” ακούμε και τον νεοεισαχθέντα Jari kainulainen στο μπάσο που θα έμενε στη μπάντα μέχρι το 2005. Το 1995 ξεκινά η μεταβατική περίοδος προς τη χρυσή εποχή του γκρουπ με τον Timo Kotipelto στα φωνητικά. Εξαιτίας καλλιτεχνικών διαφορών, οι Ikonen και Lassila φεύγουν και, στη θέση τους, έχουμε αντίστοιχα τον Jens Johansson, που ερχόταν από το στρατόπεδο του Yngwie Malmsteen, και το «πολυβόλο» Jorg Michael από τους RAGE. Τέλος, το 2009 κυκλοφορεί το πρώτο άλμπουμ από πέντε, μέχρι τώρα, χωρίς τον Tolkki σε ηγετική θέση αλλά με τον εξαιρετικό Matias Kupiainen στη κιθάρα και πλάι του στο μπάσο τον Lauri Porra. Το 2013, τέλος, θα σηματοδοτήσει την αποχώρηση του Michael με τον Rolf Pilve να αναλαμβάνει χρέη ντράμερ.
The STRATOVARIUS discography countdown:
16. “Stratovarius” (2005)
Κρίση ταυτότητας. Δεν υπάρχει ιδανικότερος πιστεύω χαρακτηρισμός για το άλμπουμ που έμελλε να είναι το ομώνυμο των STRATOVARIUS. Ο δίσκος γράφτηκε από τον Tolkki σε μια περίοδο που υπήρχε περισσότερη ένταση και διαφωνίες μεταξύ των μελών του γκρουπ παρά χημεία. Επιπλέον, στο πλαίσιο της ολοένα και δυσμενέστερης ψυχικής υγείας του Tolkki, που το 2004 έπαθε νευρικό κλονισμό, παραλίγο να διαλυθούν πλήρως. Παρόλα αυτά, βγήκαν για περιοδεία και έγραψαν τον ενδέκατο δίσκο τους που δεν περιέχει σχεδόν κανένα από τα trademark συμφωνικά χαρακτηριστικά, ούτε νεοκλασσικά στοιχεία, σόλο και δισολίες με πλήκτρα και κιθάρα. Όλος σχεδόν ο δίσκος είναι σε έναν mid-tempo ρυθμό και τα πιο μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια τείνουν να τραβάνε χωρίς λόγο. Παρόλα αυτά, ο δίσκος ανέβηκε στο νούμερο τέσσερα στα φιλανδικά charts και το single “Maniac dance” βρέθηκε στα τοπ 100 πολλών διεθνών charts. Υπάρχουν δύο άντε τρία όμορφα κομμάτια στο “Stratovarius”, αλλά προφανώς δεν μπορεί παρά να βρίσκεται στο πάτο.
Highlight του δίσκου: “Fight!!!”
- “Elements” Pt.2 (2003)
Αυτό και το πρώτο μέρος, που βγήκε επίσης το 2003, ήταν προορισμένα να βγουν ως ένα αυτοτελές άλμπουμ αλλά τελικά έσπασε στα δύο. Βγαίνει λοιπόν το πρώτο μέρος και ακόμα θυμάμαι να σκέφτομαι πως η μπάντα βρήκε ξανά την έμπνευση που είχε στα mid-90s που χάθηκε κάπως στις αρχές των 2000s. Και ξαφνικά βγαίνει το δεύτερο μέρος και ειλικρινά αναρωτήθηκα, και συνεχίζω να αναρωτιέμαι, πως ακριβώς κολλάνε τα δύο άλμπουμ μεταξύ τους αφού το ένα περιέχει έναν μουσικό πλούτο αντιπροσωπευτικό όλων όσων έκαναν μέχρι το 2003 τους STRATOVARIUS μια κορυφαία euro power μπάντα ενώ το δεύτερο φανερώνει μια απουσία έμπνευσης με πολλά κομμάτια να έχουν γραφτεί με γνώμονα ένα επαναλαμβανόμενο και άνευρο ρεφραίν. Διότι, με τρεις άντε τέσσερις εξαιρέσεις, τούτο εδώ το άλμπουμ έχει υπέρ του δέοντος απλοϊκές mid tempo συνθέσεις (“Dreamweaver”) και ματζόρε νωχελικές μπαλάντες με επαναλαμβανόμενα ρεφραίν που θυμίζουν Disney soundtrack (“Liberty”, “Luminous”). Λείπουν επομένως το πηγαίο συναίσθημα και η power metal ορμή που μας είχε μάθει το γκρουπ.
Highlight του δίσκου: “Awaken the giant”
14. “Destiny” (1998)
Ειλικρινά, το “Destiny” δεν είναι ένας κακός δίσκος. Και δεν είναι τόσο το γεγονός πως μας ήρθε αμέσως μετά το “Visions” όσο ότι το συγκρότημα δεν πήρε το χρόνο του για να γράψει κάτι διαφορετικό που να μην ακολουθεί μια πεπατημένη. Αυτό ακριβώς όμως έγινε με το “Destiny” καθώς οι STRATOVARIUS επανέλαβαν τη συνταγή του “Visions” μιας και το άλμπουμ ανοίγει με ένα δεκάλεπτό έπος με ακριβώς την ίδια δομή που έχει το ομώνυμο που κλείνει το “Visions”, που ήταν και το μεγαλύτερο σε διάρκεια κομμάτι που είχε γράψει το γκρουπ μέχρι τότε. Όλως τυχαίως, το εν λόγω κομμάτι είναι επίσης το ομώνυμο αυτού του δίσκου. Και σαν να μην έφτανε αυτό, το “Destiny” κλείνει με άλλο ένα έπος που πλησιάζει τα δέκα λεπτά, το “Anthem of the world” που ανοίγει με το ριφ που ξεκινά το μεσαίο σκέλος του “Night time eclipse” από το “Episode”. Μέγα σφάλμα. Από κει και πέρα, το “Destiny” είναι ωραίο και ας κουράζει, τα “Rebel” και “No turning back” είναι δυναμίτες και τα υπόλοιπα mid tempo και οι απαλές μπαλάντες κάπως περνάνε αλλά όλη την ώρα έχω την αίσθηση πως το γκρουπ είχε φτάσει στο ζενίθ με το “Visions” και εδώ απλά ανακύκλωνε τις προηγούμενες επιτυχίες.
Highlight του δίσκου: “No turning back”
- “Infinite” (2000)
Κάπου εδώ ξεκινά η φάση των mega hits για τους Φιλανδούς καθώς το “Infinite” ανοίγει με το “Hunting high and low” και μόνο γι’ αυτό, αρκετοί ίσως να με βλαστημάτε που έβαλα αυτό το δίσκο τόσο χαμηλά. Επιπλέον, το “Infinite” ήταν το τελευταίο άλμπουμ της δεύτερης περιόδου του γκρουπ που βρέθηκε στο νούμερο ένα των Φιλανδικών charts. Το 2013 μάλιστα, θα ανακηρυχθεί πλατινένιο. Τεράστια εμπορική επιτυχία λοιπόν, το οποίο δεν συνεπάγεται απαραίτητα και καλλιτεχνική. Και η επιτυχία αυτή οφείλεται κατά πολύ στο hit single. Κάποιες χρυσές επιτυχίες της μπάντας μου αρέσουν αρκετά, αλλά τούτο εδώ όχι μιας και περισσότερο Eurovision μου θυμίζει παρά euro power, κάτι που θα συνεχίσει να με ενοχλεί με τους STRATOVARIUS. Εν συνεχεία, το “Millennium” είναι καλό αλλά το έχουμε ακούσει από τους ίδιους πολλάκις όπως και το “Phoenix” που ανακυκλώνει το εναρκτήριο riff του “Speed of light”. Αναπόφευκτα, μετά από ένα σερί μεγάλων δίσκων, έπονται η επανάληψη και η κούραση. Παραδόξως, για ένα άλμπουμ που φανερώνει μια απουσία έμπνευσης, τα δύο κομμάτια που ξεπερνάνε τα οχτώ λεπτά, “Mother Gaia” και “Infinity”, είναι όχι μόνο τα καλύτερα αλλά, προσωπικά, τα τοποθετώ ψηλά σε μια γενικότερη λίστα.
Highlight του δίσκου: “Infinity”
- “Twilight time” (1992)
Βρισκόμουν για πολλή ώρα σε δίλημμα με το “Twilight time” μιας και, όσο και αν μου αρέσει, οφείλω να ομολογήσω πως είναι κάπως άτεχνο σε φάσεις, ακόμα και πρωτόγονο. Φανερώνει ένα νεαρό ακόμα γκρουπ με τρομερή όρεξη και ενέργεια αλλά χωρίς την πείρα και γνώση που θα έρθουν λίγο πιο μετά όπως όλοι ξέρουμε. Ωστόσο, η φωνή του Tolkki μου αρέσει πολύ και λατρεύω το «ψυχρό» και τεχνικό ύφος των πιο αργών και σκοτεινών mid tempo συνθέσεων. Πάνω απ’ όλα, διακρίνω τα πιο αμιγώς power κομμάτια όπως το έπος “Hands of time”, τα “Twilight time”, “out of the shadows” και το απρόσμενα καλό και σκοτεινό “Madness strikes at midnight”.
Highlight του δίσκου: “Hands of time”
- “Fright night” (1989)
Τώρα, με όσα έγραψα παραπάνω, το ντεμπούτο κανονικά θα έπρεπε να βρίσκεται πιο χαμηλά. Δεν ξέρω για σας, αλλά μου αρέσει πάρα πολύ όσο και αν πάσχει στο κομμάτι της παραγωγής, όσο και αν οι συνθέσεις δεν είναι και ιδιαίτερα εκλεπτυσμένες ή μοναδικές. Βγάζει τρομερή νεανική ενέργεια, είναι μπολιασμένο με μια αγάπη για HELLOWEEN, QUEENSRYCHE και YNGWIE MALMSTEEN και αυτά από μόνα τους φτάνουν, ακόμα και αν ξέρω πως σχεδόν κανένας δεν λογαριάζει το “Fright night” όταν μιλάμε για αντιπροσωπευτικά άλμπουμ των STRATOVARIUS. Είναι ένας πραγματικά δυνατός και μεστός power metal δίσκος.
Highlight του δίσκου: “Night screamer”
- “Survive” (2022)
Το τελευταίο στούντιο άλμπουμ του γκρουπ έλαβε γενικά καλές κριτικές αλλά προσωπικά, ακόμα και μετά από επαναλαμβανόμενες ακροάσεις, βρίσκω πως μόνο το πρώτο μισό μου αρέσει αρκετά. Θα πω εδώ πως δεν είμαι της συνομοταξίας «no Tolkki no STRATOVARIUS» αφού ο νέος έχει εκσυγχρονίσει το παίξιμο του προκατόχου του. Όχι πως έπασχε φυσικά, αλλά όσο και να λατρεύω το παίξιμο και τον ήχο του Timo Tolkki, οφείλω να πω πως ήταν, και είναι ακόμα, αρκετά συντηρητικός στις επιλογές του. Το “Survive” λοιπόν περιέχει μια trademark power metal ορμή, κάποια νεοκλασικά και συμφωνικά στοιχεία και τα απολύτως πιασάρικα ρεφραίν και κουπλέ στα οποία οι STRATOVARIUS, με ή χωρίς τον Tolkki, είναι ειδικοί. Είναι σίγουρα ένα απολύτως αντιπροσωπευτικό άλμπουμ των STRATOVARIUS στα 2010s. Βρίσκω όμως πως συχνά τα πιασάρικα μέρη είναι πολύ εύπεπτα, τα mid tempo κομμάτια προβλέψιμα και το τελικό έπος δεν εντυπωσιάζει όσο άλλα. Βάλε στην εξίσωση και το γεγονός πως ο wall of sound ήχος στα ρεφραίν μου φαίνεται τουλάχιστον ξένος για το συγκρότημα αυτό και θα καταλάβετε γιατί είναι στη θέση που βρίσκεται.
Highlight του δίσκου: “Survive”
- “Eternal” (2015)
Το δέκατο πέμπτο άλμπουμ των STRATOVARIUS είναι ένα εν γένει δυνατό δείγμα euro power, αντιπροσωπευτικό του που βρισκόντουσαν στα 2010s. Εδώ έχουμε αρκετά σκοτεινά, για τα δεδομένα του γκρουπ, κομμάτια που διατηρούν το στυλ του “Nemesis” με τον wall of sound ήχο να αποτελεί μια σταθερή συνιστώσα της παραγωγής και του mastering με ψηλές εντάσεις που πάνε την κιθάρα και το μπάσο αρκετά μπροστά. Αυτό που πάνω απ’ όλα εξαίρω είναι η χημεία που έχει αναπτύξει το γκρουπ με το καινούργιο lineup, ειδικά μεταξύ των Johansson και Kupiainen ο οποίος πραγματικά ακολουθεί το δικό του μονοπάτι αναπληρώνοντας με τον καλύτερο τρόπο το κενό που άφησε ο Tolkki.
Highlight του δίσκου: “Rise above it”
- “Polaris” (2009)
Νέο lineup, νέο logo και αρκετά αλλάζουν στο στυλ των STRATOVARIUS αφού έχουμε έναν νέο κιθαρίστα που ακολουθεί στα βήματα της σχολής του Tolkki αλλά με πολλές ακόμα τεχνικές (whammy bar, pinch harmonics), πιο στιβαρό και τραχύ ήχο, με πολλά riff που δεν θα περιμέναμε να ακούσουμε από αυτό το γκρουπ. Και τα καταφέρνουν! Το πρώτο άλμπουμ λοιπόν της Mark III era των STRATOVARIUS ξεκινά δυνατά με ένα άλμπουμ που δεν προσπαθεί να επαναλάβει παλιότερες συνταγές αλλά να κοιτάξει στο μέλλον, διατηρώντας την ταυτότητα του συγκροτήματος αλλά με πολλά μοντέρνα χαρακτηριστικά ώστε να μην μείνουν στο παρελθόν ως μια legacy μπάντα.
Highlight του δίσκου: “Forever is today”
- “Nemesis” (2013)
Στον τρίτο δίσκο της mark three era, με νέο ντράμερ τον Rolf Pilve, οι STRATOVARIUS τολμούν να πειραματιστούν με έναν ήχο ιδιαίτερα τραχύ, με πολλά mid tempo βαριά τραγούδια που ξεχωρίζουν για τα δυνατά riff. Παράλληλα έχουμε αρκετά prog στοιχεία που αναμειγνύονται πολύ όμορφα με το υπόλοιπο σύνολο. Ακόμα και οι μελωδίες, μινόρε και ματζόρε, και τα πιασάρικα μέρη είναι πιο σκοτεινά, απρόβλεπτα και αδιαμφισβήτητα μοντέρνα. Συναντάμε μέχρι και κάποια ηλεκτρονικά μέρη και κουπλέ που γέρνουν ελαφρώς προς το thrash! Εδώ είναι που λες πως οι STRATOVARIUS έχουν πραγματικά απωλέσει τον παλιό τους εαυτό και αναγεννηθεί συνεχίζοντας προς το μέλλον.
Highlight του δίσκου: “Nemesis”
- “Elysium” (2011)
Το “Elysium” είναι σίγουρα ο αγαπημένος μου δίσκος του post-Tolkki lineup και ο τελευταίος με το κτήνος Jorg Michael στα τύμπανα. Το άλμπουμ έχει και τα πιασάρικα mid tempo κομμάτια με εύπεπτα ρεφραίν, όπως το εναρκτήριο “Darkest hours” και “The game never ends”, αλλά και speed-άτα τραγούδια όπως “Under flaming skies”, “Infernal maze” και το κορυφαίο “Event horizon” που ακούγεται σαν να κοιτάει τους 90s STRATOVARIUS φέρνοντας τους στο παρόν με ανανεωμένη έμπνευση και φιλοδοξία. Το ομώνυμο 18λεπτο έπος είναι και το μεγαλύτερο κομμάτι που έχουν γράψει και ενώ θα μπορούσε φυσικά να είναι κατά 5 λεπτά ίσως πιο σύντομο, το λατρεύω γιατί δεν ανακυκλώνει παλιότερες τάσεις και γιατί είναι πολύ πιο progressive.
Highlight του δίσκου: “Event horizon”
- “Elements Pt.1” (2003)
Με το πρώτο ιδιαιτέρως ορχηστρικό μέρος των “Elements” δίσκων, οι STRATOVARIUS μας επαναφέρουν στο σύμπαν των “Episode” και “Visions” με παρόμοια δομή, ύφος και φιλοδοξίες. Και το πετυχαίνουν. Το άλμπουμ ανοίγει με το δεύτερο μεγαλύτερο hit του γκρουπ, το “Eagleheart” που είναι λίγο πιο στιβαρό από το “Hunting high and low” και ένα fan favourite που σχεδόν πάντα βρίσκει θέση στα live playlist. Από κει και πέρα όμως συναντάμε μονάχα επικά και βαριά power metal κομμάτια που με πάνε σε μερικές από τις καλύτερες στιγμές του συγκροτήματος στα 90s όπως “learning to fly”, το αναγκαίο instrumental, “Stratofortress”, “Find your own voice” και εννοείται το ομώνυμο έπος, μια φόρμα που πλέον έχει γίνει κανόνας. Και το συγκεκριμένο δωδεκάλεπτο έπος δείχνει πόσο έχει δουλέψει η μπάντα πάνω στο θέμα της δομής ώστε να μην κουράζει και να επαναλαμβάνει γνωστά μοτίβα. Το κλείσιμο με την μπαλάντα “A drop in the ocean” πάει να θυμίσει το “Forever” και, αν και δεν το καταφέρνει ακριβώς, παραμένει μια πολύ όμορφη κατακλείδα.
Highlight του δίσκου: “Elements”
- “Dreamspace” (1994)
Ο καλύτερος δίσκος της Mark I era των STRATOVARIUS είναι επιπλέον ένας από τους καλύτερους power metal δίσκους στην ιστορία του είδους. Εδώ βλέπουμε πόσο καλά έχει σμιλεύσει το γκρουπ τον ήχο και το στυλ του με ένα χαρακτηριστικό euro power αντιπροσωπευτικό του γκρουπ και που θα αποτελέσει σημείο αναφοράς ειδικά για τους πιο φανατικούς οπαδούς που ωρίμασαν μουσικά στα 90s. Εδώ έχουμε πολλά από τα πλέον κλασσικά «ψυχρά» αλλά και συμφωνικά πομπώδη mid tempo κομμάτια όπως το “4th Reich” και το “Reign of terror” που φανερώνει τις πολλές SAVATAGE επιρροές. Παράλληλα συναντάμε και γρήγορο power metal με γκάζια όπως “Chasing shadows”, “Hold on to your dream”, “Shattered” και φυσικά το ομώνυμο έπος, ένα από τα τοπ πέντε τραγούδια στην ιστορία των STRATOVARIUS άνετα.
Highlight του δίσκου: “Dreamspace”
- “Fourth dimension” (1995)
Περνάμε τώρα στη δεύτερη φάση στην ιστορία των STRATOVARIUS με τον ερχομό του Timo Kotipelto, δίχως αμφιβολία μια από τις πιο καθοριστικές μεταγραφές τραγουδιστή στην ιστορία της heavy metal μουσικής. Θα τολμούσα να πω πως ήταν όπως η μετάβαση από τον Paul Di’Anno στον Bruce Dickinson. Το “Fourth dimension” είναι επίσης το πρώτο άλμπουμ του γκρουπ που απέκτησα μιας και είχα ακούσει πρωτύτερα το “Against the wind” που ανοίγει το άλμπουμ και που μπάζει τους STRATOVARIUS στα μεγάλα σαλόνια του euro power με ένταση και στόφα νικητή. Από κει και πέρα, έχουμε ένα σερί από καταπληκτικές συνθέσεις όπως “Distant skies”, “Lord of the wasteland” και φυσικά τα πιο συμφωνικά και prog “We hold the key” και “Twilight symphony”. Παραβλέπουμε ωστόσο το “030366” που είναι μια, στη καλύτερη, αμήχανη απομίμηση του “Screaming in digital” από το “Rage for order”. Ακούγοντας πάντως ξανά το “Fourth dimension”, η ανοδική πορεία του γκρουπ φαίνεται πως ήταν προδιαγεγραμμένη σαν μια γραμμική εξέλιξη.
Highlight του δίσκου: “Twilight symphony”
- “Visions” (1997)
Το “Visions” είναι ο πρώτος δίσκος των STRATOVARIUS που βίωσα σε πραγματικό χρόνο και που φυσικά έπαιζε δίχως παύση στο CD player μου και χιλιάδων ακόμα οπαδών διότι αποτελούσε και συνεχίζει να αποτελεί ένα ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ της heavy metal μουσικής, ένα σημείο αναφοράς για το euro power, για το συγκρότημα και τους οπαδούς του. Ακόμα θυμάμαι που βρισκόμουν στην Αθήνα τότε στο 1997 όταν αγόρασα το CD από το Rock City. Εδώ βρίσκουμε προφανώς κλασσικά, πλέον ιστορικά κομμάτια για το συγκρότημα και το είδος εν γένει όπως “Black diamond” και “Kiss of Judas” αλλά το ζήτημα ουσιαστικά είναι πως ο δίσκος είναι ένα πλήρες απόσταγμα του μοναδικού ήχου και στυλ των STRATOVARIUS, με όλα όσα μας είχαν μάθει μέχρι τότε. Κανονικά, θα έπρεπε να βρίσκεται στο νούμερο ένα και, αν με ρωτήσετε αύριο, ίσως να το έβαζα εκεί αλλά έλα που υπάρχει και το…
Highlight του δίσκου: “Black diamond”
1.“Episode” (1996)
Ειλικρινά, είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς ανάμεσα στα δύο αδιαμφισβήτητα αριστουργήματα που έβγαλαν οι STRATOVARIUS στα 90s. Εδώ όμως μιλάμε για το άλμπουμ που όχι απλώς ανοίγει μια πόρτα, αλλά την διαλύει με το καλημέρα καθώς έχουμε “Father time” και “Will the sun rise”. Το “Eternity” είναι ένα τρομερό mid tempo τραγούδι χαρακτηριστικό του «ψυχρού» ήχου που ήταν εχέγγυο των STRATOVARIUS στα 90s. Μόνο που εδώ τελειοποιούν αυτή τους τη προσέγγιση στο mid tempo power. Αυτό και το “Uncertainty” όπου το μπάσο δίνει έναν εμβατηριακό ρυθμό και οι κιθάρες είναι πιο heavy και μπροστά από ποτέ άλλοτε. Έλα όμως που οι μπαλάντες εδώ είναι συγκλονιστικές, επίσης σκοτεινές αλλά με γήινο και αυθεντικό συναίσθημα, προτού η μπάντα το γυρίσει σε ένα πιο απλό και άμεσο ύφος και οι μπαλάντες γίνουν σαφώς πιο απαλές. Αν θέλω να ακούσω power metal μπαλάντες, επιστρέφω πάντα στους πρώιμους STRATOVARIUS. Αντιπροσωπευτικό αυτού είναι το “Season of change” όπου ο Kotipelto φέρνει δάκρυα με την συγκινητική του ερμηνεία. όσο για το “Forever”, την απόλυτη ακουστική μπαλάντα της σχολής “Dust in the wind”, τι να πούμε; Όμοιό του είναι μόνο το “The bard’s song – in the forest” μιας και, όταν παίζεται ζωντανά, ο τραγουδιστής απλά σταματά και διευθύνει τον κόσμο που τραγουδά από κάτω. Αλλά οι STRATOVARIUS είναι power metal μπάντα και το απέδειξαν με τον δυνατότερο τρόπο στον πέμπτο δίσκο τους με speed ύμνους όπως “Speed of light”, “Stratosphere”, “Tomorrow” και το πιο prog “Nighttime eclipse”. Ειλικρινά, βγαίνουν τέτοιοι δίσκοι σήμερα;
Highlight του δίσκου: “Season of change”
Φίλιππος Φίλης
