Oι STRATOVARIUS είναι αγαπημένο συγκρότημα. Έπαιξαν κομβικό ρόλο στα 90s στην επαναδιατύπωση της βασικής φόρμουλας του power metal με δική τους συνταγή αυξάνοντας τα πλήκτρα, τα νεοκλασικά στοιχεία και τον όγκο της παραγωγής, παίρνοντας εκείνη την δεκαετία το θρόνο από τους HELLOWEEN με αριστουργήματα όπως το “Dreamspace”, το “Fourth Dimension”, το “Episode” και το “Visions”. Επιπρόσθετα, η πιο έντεχνη πλευρά που έδειξαν σε αργόσυρτες συνθέσεις όπως το “Season of Change” μεγάλωσαν το εύρος του τι σημαίνει ένα power metal album. Ως αποτέλεσμα των παραπάνω, επηρέασαν πολλά συγκροτήματα της σκηνής τόσο στη μουσική όσο και στις ενορχηστρώσεις τους, αλλά και εκτός σκηνής, κυρίως στον τομέα της παραγωγής-trademark της “κοινοπραξίας” Tolkki – Finnvox Studios.
Η φυγή του μοναδικού μέχρι τότε συνθέτη/κιθαρίστα/παραγωγού Timo Tolkki το 2008 καθώς και όσα απερίγραπτα σκηνικά οδήγησαν σε αυτή, προκάλεσε μια τεράστια πτώση. Από το 2009 και μετά υπήρξαν πολλές αλλαγές και καταλήξαμε σε ένα νέο σταθερό line-up που οριστικοποιήθηκε στο “Nemesis” το 2013. Η επαναφορά της μπάντας στις επιτυχίες ολοκληρώθηκε σε εκείνο τον δίσκο που περιείχε αρκετά νέα και prog στοιχεία και άρεσε σχεδόν σε όλους. Μετά το “Eternal” του 2015, δεν είχαμε νέα κυκλοφορία εκτός τη συλλογή b-sides της post-Tolkki εποχής “Intermission 2” (2018). Είχα λοιπόν μεγάλο ενδιαφέρον να ακούσω πως ηχεί σήμερα το συγκρότημα, ειδικά αφού έγινε γνωστό από δηλώσεις μελών ότι το αποτέλεσμα ήταν προϊόν από κοινού συνεργασίας, και όχι απλώς υλικό με τη σφραγίδα του ενός ή του άλλου μέλους.
Ξεκινάμε με τα αρνητικά που είναι -ευτυχώς- λιγότερα: Ρε παιδιά, ποιος και κυρίως γιατί επέλεξε ως 3 πρώτα singles τα χειρότερα τραγούδια του δίσκου; Το “Survive” βασίζεται σε μια μέτρια επανεκτέλεση της μελωδίας του “Abandon” από το “Nemesis” με πολύ επεξεργασμένα φωνητικά, το “Firefly” είναι τυπικό Eurovision metal με εξίσου τυποποιημένες, σχεδόν ρομποτικές μελωδίες, ενώ το “World on Fire” πάσχει στα φωνητικά που είναι σαν να τα διαβάζει ο Kotipelto από autocue. Κοινό αρνητικό χαρακτηριστικό η εμφανής απουσία του πιο ταλαντούχου μέλους της μπάντας, δηλαδή του Jens Johansson: δεν ακούμε ούτε ένα keyboard solo ή lead σημείο. Σαν να αφήνεις εκτός τον Σπανούλη ή τον Σλούκα σε τελικό. Γιατί;
Πάμε τώρα στα θετικά, που υπερισχύουν: η μπάντα στα υπόλοιπα 8 τραγούδια αποδεικνύει περίτρανα ότι έχει πράγματα να δώσει, τιμώντας ισορροπημένα την ιστορία της και συνεχίζοντας τη νέα πορεία. Κορυφαίες στιγμές; το “Glory Days” που ξεκινά με ένα riff βγαλμένο από εποχές “Dreamspace”, έχει ρεφρενάρα και Visions-ικό σόλο με μεγάλη μελωδία. Τη θέση του καλύτερου χάνει στα σημεία το δεκάλεπτο έπος “Voice of Thunder” (καθώς το “Glory Days” έχει ένα κλικ καλύτερο ρεφρέν) όμως περιλαμβάνει τα πάντα: bigger than life μελωδίες, σολάρες σε κιθάρες πλήκτρα, και βέβαια το πιο συγκινητικό σημείο του δίσκου στο 08:40 όπου για τα επόμενα λεπτά νομίζεις ότι είσαι στο “Episode”, η κιθάρα του Matias κελαηδάει, ο Timo τραγουδάει πιο συναισθηματικά καλογραμμένες φωνητικές μελωδίες και ο Jens ζωγραφίζει μια μελαγχολική ατμόσφαιρα στα keyboards, φέρνοντας στο νου το αντίστοιχο φινάλε των “Twilight Symphony”, “Night Time Eclipse” ή “Mother Gaia”. Εδώ αποδεικνύεται ότι η μπάντα όποτε θέλει μπορεί να πιάσει συνθετικά και υφολογικά τα classics της.
Το “Demand” είναι δείγμα εξαιρετικού europower παίζοντας τον ρόλο ενός modern day “Distant Skies”. Tο πιο prog/power “Broken” που ακολουθεί χαμηλώνει ταχύτητες αλλά κρατάει την ποιότητα ψηλά και στα solos επιτέλους λάμπει ο Johansson. Ο ύμνος “We are not alone” πρέπει να μπει στο setlist αντί για το “Survive” καθώς έχει catchy intro, ωραία γέφυρα, δυνατό chorus. Η επιβλητική εισαγωγή του “Frozen in time” μας πηγαίνει στα 90s, και στην πορεία το κομμάτι μετατρέπεται σε ένα μοντέρνο, στακάτο μελωδικό χιτάκι, ένα πραγματικό STRATOVARIUS τραγούδι μεσαίας ταχύτητας που κλείνει με κορώνα του Timo. Ευτυχώς τελευταία στιγμή το κυκλοφόρησαν ως 4ο single λίγο πριν την κυκλοφορία του δίσκου. Το επικό “Break Away” είναι μια power ballad με καλή κιθαριστική δουλειά και εμπορικό ρεφρέν, ενώ το “Before the Fall” σκάει υπερηχητικά, συνεχίζει με σφυροκόπημα και ριφάρες και γενικά είναι grower.
Αν έλειπαν τα “Survive”, “World on Fire” και “Firefly” θα μιλούσαμε για τεράστια επιστροφή. Αν, επίσης όπως φημολογείται, είχαν επιλέξει να τους γράψει ο Tolkki έστω και ως εξωτερικός συνθέτης 2-3 τραγούδια θα μιλούσαμε για θρίαμβο, καθώς συνθέσεις όπως το YouTube demo “Dangerous” που κυκλοφόρησε ο ίδιος πέρσι θα έδεναν τέλεια με το πολύ καλό υλικό του “Survive” (του δίσκου εννοώ, όχι του κομματιού, για να μην ξεχνιόμαστε). Το συμπέρασμα όμως, αν λάβουμε υπόψη μας τι μας μένει από τις πολλές ακροάσεις του album, είναι ότι οι STRATOVARIUS είναι ξανά μαζί μας κυκλοφορώντας ίσως τον καλύτερο δίσκο της μετά-Tolkki εποχής.
8 / 10
Δημήτρης Μελίδης
