Σε μία θεωρητική δεκάδα με τα κορυφαία europower metal άλμπουμ όλων των εποχών, το “Visions” έχει δικαιωματικά και (θεωρώ) αδιαμφισβήτητα μία θέση. Το peak, προσωπικά, της καριέρας των STRATOVARIUS, ο δίσκος που όχι μόνο σφράγισε την τότε ανοδική πορεία τους, αλλά που τους έφερε και στην κορυφή της εμπορικότητάς τους. Δεν το συζητάμε για Ελλάδα, που ειδικά στα 90s είχαμε αυτήν τη λατρεία προς το power. Εδώ το “Visions” είναι από αυτούς τους δίσκους που τον παραδέχονται ακόμα και άνθρωποι που δεν μπορούν να ακούν πλέον power metal, κυρίως, επειδή είναι από αυτούς που σημάδεψαν με τον τρόπο τους μία εποχή.
Η ύπαρξη σταθερού lineup πλέον, έχοντας ξεπεράσει θριαμβευτικά τις διάφορες εσωτερικές τους αναταράξεις (μέχρι φυσικά να έρθουν τα τρισχειρότερα κάποια χρόνια μετά) και μάλιστα ενός all-star (πραγματικά) lineup της εποχής εκείνης, αλλά και η εδραίωση του δικού τους ήχου, έδωσαν μάλλον στον Timo Tolkki αυτήν την έξτρα συνθετική ελευθερία, η οποία αποτυπώθηκε πλήρως σε αυτό το άλμπουμ. Όχι ότι έκανε κάτι δραματικά διαφορετικό ο άνθρωπος απ’ ότι πχ στο “Episode”, απλά λίγο κάποια διαφοροποίηση στην ατμόσφαιρα και κυρίως η έμπνευση που είχε, έκαναν το δίσκο να ξεχωρίσει τόσο. Και πώς να μην το κάνει, έχοντας τόσα κλασικά πλέον τραγούδια τους μέσα.
Η έμπνευση αυτή του Tolkki φάνηκε και στον διάδοχο δίσκο, το “Destiny”, το οποίο ηχογραφήθηκε την ίδια χρονιά αλλά κυκλοφόρησε ένα χρόνο αργότερα. Και μπορεί να είναι σαφώς κατώτερος από το “Vision” και όχι καθολικά αποδεκτός από το κοινό, όμως έχει και αυτό μερικές τραγουδάρες μέσα.
Πάμε όμως για το κλασικό countdown του “Visions”…
The “Visions” countdown
- “Holy light” (5:45)
Instrumental. Κομμάτι που έγραψε ο Tolkki για να βγάλει όλο το neoclassical που είχε μέσα του και να μας δείξει το πόσο μα πόσο επηρεάστηκε από τον Yngwie Malmsteen. Θα μπορούσε να έχει και φωνητικά και να μην χάσει χαρακτήρα. Όμως ακόμα και αν είχε, δύσκολα θα διεκδικούσε κάτι παραπάνω συγκριτικά με τα υπόλοιπα. Καλό είναι, απλά και εγώ δεν τα πάω και πολύ καλά με τέτοιου τύπου instrumentals. Είναι του τύπου «από έναν κιθαρίστα, για εσάς τους κιθαρίστες εκεί έξω».
- “Coming home” (5:36)
Μπαλάντα. Ωραία μπαλάντα. Όχι καλύτερη από την έτερη μπαλάντα του δίσκου που θα δούμε αρκετές θέσεις πιο πάνω. Αυτό. Από μικρός που έλιωνα το δίσκο, ήταν από τα λιγότερο αγαπημένα κομμάτια μου, χωρίς προφανώς να σημαίνει ότι δεν μου αρέσει. Αλλά όταν τα βάζεις σε σειρά, ε δεν έχεις αρκετά ακόμα καλύτερα από αυτό;
- “Visions (Southern cross)” (10:17)
Το πρώτο τέτοιας διάρκειας τραγούδι των STRATOVARIUS. Και ξέρω κόσμο που είναι από τα πολύ αγαπημένα του μάλιστα της μπάντας και πώς να τους αδικήσει κανείς είναι η αλήθεια; Προσωπικά όμως, πάντα με γνώμονα ότι πρέπει να υπάρξει μία σειρά, είναι κάπου εκεί η θέση του στην καρδιά μου. Άντε να ήταν μία θέση πιο πάνω, ανάλογα τη μέρα. Ποικιλία, ωραίες μελωδίες, ωραία σημεία, προσωπικά δεν θα με χάλαγε να ήταν 2-3 λεπτά μικρότερο. Αλλά περί ορέξεως, σπανακοτυρόπιτα.
- “Paradise” (4:27)
Μου άρεσαν πολύ κάποτε αυτά τα happy-happy HELLOWEEN, ε, sorry, power τραγούδια. Τα απλά, groove-άτα, με την εύθυμη διάθεση, που απλά τα άκουγες και πέρναγες πολύ ωραία τα όσα λεπτά διαρκούσαν. Και ήταν εκεί στα 4 και κάτι λεπτά συνήθως. Τόσο όσο βασικά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το “Paradise” και δεν ξέρω αν το αδικώ, αλλά λίγο-πολύ πάντα «κονταροχτυπιόντουσαν» με το “Visions (Southern cross)” στη σειρά προτίμησής μου. Σήμερα «κέρδισε» αυτό, αύριο μπορεί να είναι το άλλο.
- “Forever free” (6:00)
Το εναρκτήριο riff με είχε τρελάνει είναι η αλήθεια. Power-άδικη riff-άρα. Και κλασικό, τυπικό, europower άσμα, με τον Jorg Michael να παίζει αυτό που τόσο καλά ήξερε, όπως πρέπει, χωρίς πολλά πολλά. Ωραίο ρεφρέν, μια χαρά power-ιά γενικότερα με όλα τα στοιχεία της, αλλά το main riff είναι το ατού της. Έχω πιο αγαπημένο από αυτό, όμως σου ξυπνάει ρε παιδί μου τον power-ά που έχει κρυφτεί μέσα σου.
- “Before the winter” (6:07)
Η έτερη μπαλάντα που λέγαμε πιο πάνω. Ε, μην μου πείτε ότι είναι καλύτερο το “Coming home”; Πολύ ωραία μπαλάντα. Πολύ ωραία. Ωραία πλήκτρα που προσθέτουν το αλατοπίπερο και δένουν τα υπόλοιπα όργανα με τη φωνή του Kotipelto. Kαι αυτή η μελωδία στο πιάνο… τι κόλλημα είχα φάει με δαύτη! Όλα πολύ καλά!
- “The abyss of your eyes” (5:38)
Μία από τις δύο προσωπικές αδυναμίες στο δίσκο. Έχω κόλλημα με τέτοιου τύπου mid tempo τραγούδια με ωραία ατμόσφαιρα και ωραίο groove, επομένως δεν γίνεται να μην μου άρεσε και πολύ αυτό το κομμάτι. Όλα είναι όπως πρέπει εδώ. Από τις μελωδίες, την ενορχήστρωση, τα grooves, τα πλήκτρα στο ρεφρέν που το ανεβάζουν δύο επίπεδα, όλα είναι όπως πρέπει για τέτοιου τύπου τραγούδια. Super!
- “Black diamond” (5:39)
Τι να πεις για μία από τις απόλυτες χιτάρες του europower metal; Κλασικό επίσης βίντεο εποχής, τραγούδι που παίζει να άκουγες παντού εκείνα τα χρόνια και φυσικά όχι άδικα. Σεμινάριο europower σύνθεσης με πλήκτρα, τα οποία κάνουν και πάλι ολόσωστα τη δουλειά τους, εκτοξεύοντας τα σημεία στα οποία βγαίνουν μπροστά και φυσικά ανοικτή μελωδία στο ρεφρέν με τον Kotipelto να δείχνει γιατί τότε ήταν ένας από τους κορυφαίους τραγουδιστές στο είδος και τη μουσική μας. Και αυτό το outro. Έλα ρε παιδιά. Κλασικό άσμα.
- “Legions” (5:43)
Η λογική λέει ότι δεν θα έπρεπε να είναι εδώ. ΟΚ, δεκτό. Η λογική λέει «τι λες ρε κουφέ, ημίτρελε, που όταν έχεις “Black diamond” δίνεις τη δεύτερη θέση στο “Legions”. Δεκτό επίσης. Αλλά τι να κάνουμε; Τα κολλήματα είναι κολλήματα και αυτό ήταν από τότε η αγαπημένη μου power-ίλα στο δίσκο! Riff-άρα ολκής, τσαμπουκαλεμένη και ειδικά όποτε πέρναγε το κομμάτι από το ρεφρέν στο main riff, ε, εντάξει. Δεν γίνεται να μην κουνιόταν το κεφάλι σου ρε συνάνθρωπε. Αγαπημένο.
- “The kiss of Judas” (5:49)
Δεν το περιμένατε ε; Είμαι γεμάτος εκπλήξεις, το ξέρω. Αναπάντεχο τελείως. Μα υπάρχει περίπτωση να ήταν άλλο κομμάτι στη θέση Νο 1; Ναι, ΟΚ, θα μπορούσε να είναι (και είναι για πολλούς) το “Black diamond”. Αλλά μιλάμε για το “The kiss of Judas”. Το πρώτο του δίσκου, το πρώτο που προώθησε η μπάντα και η εταιρεία τους τότε (αν δεν με προδίδει η καμμένη μνήμη μου), το κομμάτι που παρόλο που ήταν διαφορετικό από την πλειοψηφία που μας είχαν δείξει οι STRATOVARIUS ως εκείνο το άλμπουμ, έκανε πολύ κόσμο να πει «ώπα; Τι έγινε εδώ;» όταν το πρωτάκουσε. ΥΜΝΟΣ! Φανταστική ατμόσφαιρα, groove, μελωδίες, όλα είναι στην εντέλεια. Και είπα πιο πάνω, στο “The abyss of your eyes” (το ξαδερφάκι του), ότι με τέτοιου τύπου τραγούδια έχω κόλλημα. Ε, όταν είναι στο απόλυτο επίπεδο κιόλας, δεν γίνεται να μην προσκυνήσεις. Καλές οι «ψαγμενιές», καλά τα «γκανιάν», αλλά το ότι κάποια τραγούδια ίσως τα έχεις ακούσει περισσότερο από όσο έπρεπε ή αποτελούν «κασέτες» κλπ κλπ, δεν σημαίνει τίποτα απολύτως για την ποιότητά τους. Άλλωστε, κάτι έχουν για να τα γουστάρει τόσο ο κόσμος. Ένα είναι και αυτό. Όταν ο δίσκος σου ξεκινάει με αυτό και το “Black diamond”, πώς να μην γίνει ΚΛΑΣΙΚΟΣ;
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
