Λοιποοοοοοόν…….. εν αρχή ην οι MAIDEN…. Και οι MAIDEN είναι οι MAIDEN και κανείς άλλος δεν μπορεί να είναι οι MAIDEN. Το μεγαλείο του Βρετανικού Θηρίου είναι τέτοιο, που μπορεί κανείς απλά να το θαυμάζει και να υποκλίνεται. Και αφού το ξεκαθαρίσαμε αυτό, ας πάμε παρακάτω.
Στην πορεία των χρόνων που το Θηρίο περπατάει στη γη, πολλοί, πάρα πολλοί, επηρεάστηκαν, εμπνεύστηκαν, πάτησαν πάνω στους δρόμους και τις λεωφόρους που άνοιξε το Θηρίο για την αγαπημένη μας μουσική, χωρίς το οποίο τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο. Παράλληλα, πολλές tribute μπάντες έκαναν την εμφάνισή τους, αφιερώνοντας στη Σιδηρά Παρθένο ολόκληρη τη μουσική τους δραστηριότητα, αναπαράγοντας την μουσική τους όπου γης. Άλλοι με επιτυχία και άλλοι όχι και τόσο επιτυχημένα.
Εντός συνόρων, η λατρεία για το Θηρίο είναι δεδομένη και ανάμεσα στους λατρεύοντες, φυσικά υπάρχουν και εκπρόσωποι της ελληνικής Metal σκηνής (πλην εξαιρέσεων στην ολότητά της).
Ένας εξ αυτών των θιασωτών των μέγιστων IRON MAIDEN, είναι κι ο Bob Katsionis, γνωστός σε όλους από τους OUTLOUD, SERIOUS BLACK και φυσικά τους FIREWIND, αλλά και από την solo καριέρα του, τη συμμετοχή του σε πραγματικά πολλά project και σχήματα, μέσα και έξω από την χώρα μας και φυσικά από την δραστηριότητά του ως μουσικός παραγωγός, έχοντας βοηθήσει ουκ ολίγες Ελληνικές και μη μπάντες να βρουν τον ήχο και τα πατήματά τους.
Ο Bob λοιπόν, κατά κόσμον Μπάμπης, με όπλα την παικτική του δεινότητα αλλά και την εμπειρία του στη μίξη και το arrangement μουσικών ιδεών, τον σωστό ήχο και την σωστή τοποθέτηση των μουσικών οργάνων, αποφάσισε να βγάλει ένα άλμπουμ, που σύμφωνα με την κεντρική ιδέα, θα μπορούσαν να το έχουν γράψει οι ίδιοι οι IRON MAIDEN.
Πειραματιζόμενος με ένα καινούργιο μπάσο και ασχολούμενος με τις μπασογραμμές του θρυλικού αρχηγού Steve Harris, έφτασε σε ένα διάστημα έξι ημερών, να έχει συλλέξει ιδέες και υλικό αντάξιο για ένα άλμπουμ. Και κάπου εδώ, η ιδέα παίρνει μορφή. Επιστρατεύει εκλεκτούς μουσικούς, τον Dan Baune των MONUMENT ο οποίος εκτός της προσφοράς μερικών υπέροχων σόλο στο άλμπουμ, σύστησε και τον τραγουδιστή Artur Almeida, γνωστό από τους ATTICK DEMONS, τον Gus Macricostas στο μπάσο, μπασίστα του θρυλικού Biff Byford και πολλών άλλων σχημάτων και τον Θάνο Παππά των OUTLOUD στα drums, ο οποίος παίζει επίσης τύμπανα για τους URIZEN, το μοναδικό ελληνικό tribute συγκρότημα στον Bruce Dickinson.
Κι εγεννήθησαν οι STRAY GODS και εγένετο το “Storm the Walls”. Ως οπαδός των μεγάλων Βρετανών, η επιφυλακτικότητα στην αντιμετώπιση του πονήματος του Μπάμπη και της παρέας του ήταν (δυστυχώς) δεδομένη. Δεν θα ήταν άλλωστε η πρώτη φορά που θα ακούγαμε ένα κακέκτυπο που θα προσπαθούσε να επιτύχει αναγνώριση πάνω στο όνομα των MAIDEN. Το όνομα του Bob βέβαια εγγυόταν ότι δεν θα ακούγαμε πλίνθους και κέραμους ατάκτως ερριμμένους, αλλά είπαμε. Όταν πρόκειται για τους MAIDEN, χωράνε οπαδικά.
Και μπαίνει το “The seventh day”. Το εναρκτήριο τραγούδι του δίσκου. Και μια Powerslave-era ατμόσφαιρα ξεχύνεται από τα ηχεία. Και ακούγεται το μπάσο. Και μπαίνουν τα φωνητικά. Και οι πρώτες αμφιβολίες αρχίζουν να υποχωρούν. Ακολουθεί το “Black horses”… μαζί του, το “The number of the Beast”, αυτό το άλμπουμ ορόσημο στην ιστορία του Metal, κάνει την εμφάνισή του. Και φτάνουμε στο τρίτο από τα οχτώ τραγούδια του δίσκου, το “Alive for the night”. Και κάπου εδώ, έχοντας ήδη ακούσει τρία τραγούδια, η επιφυλακτικότητα σκορπίζεται στους νυχτερινούς ανέμους και αφήνεσαι επιτέλους χωρίς τύψεις να παρασυρθείς. Να παρασυρθείς, να απολαύσεις, να θυμηθείς όλους τους λόγους που λατρεύεις το σπουδαιότερο Metal σχήμα που πέρασε ποτέ από το στερέωμα και να χαρείς με το γεγονός ότι αυτοί οι οποίοι παίζουν την μουσική που απολαμβάνεις, είναι και αυτοί αγνοί οπαδοί, οι οποίοι από την άλλη μεριά των ηχείων τιμούν την κοινή κληρονομιά μας.
Την τιμούν με σεβασμό, με μεράκι, με αγάπη μικρού παιδιού που χαίρεται αυτό που κάνει. Ο ήχος είναι αυτός που πρέπει να είναι. Τα τύμπανα, οι κιθάρες, το μπάσο. Αν κλείσεις τα μάτια και τυχαία ακούσεις μια από τις μελωδίες αυτού του δίσκου, σίγουρα θα αναρωτηθείς «μα πιο τραγούδι των MAIDEN είναι αυτό;»
Το άλμπουμ συνεχίζει να κυλά, διάφορες μορφές του Eddie παρελαύνουν μπροστά από τα μάτια σου…. “Silver moon”, “Love in the dark”, “The world is a stage” (και πραγματικά είναι. Μια σκηνή γεμάτη με τα σκηνικά που μας μεγάλωσαν).
Όπως όλα τα ταξίδια, έτσι και αυτό φτάνει στο τέλος του. Το ομώνυμο “Storm the Walls”, είναι ο τελευταίος σταθμός αυτού του ταξιδιού. Και πιστό στις παρακαταθήκες του Θηρίου, ως τελευταίο τραγούδι, πρέπει να είναι επικό. Και είναι. Επτάμιση λεπτά, επικής μουσικής, βγαλμένης λες μέσα από το μυαλό του ίδιου του αρχηγού.
Ο Μπάμπης και οι υπόλοιποι, έδειξαν πως μπορείς να γράψεις μουσική φουλ επηρεασμένη, φουλ φόρο τιμής στην Σιδηρά Παρθένο, χωρίς να γίνεις κακέκτυπο, χωρίς να γελοιοποιήσεις αυτό που αγαπάς και κατ’ επέκταση και εσένα τον ίδιο. Με μία διάθεση νοσταλγική, ίσως με μία δόση χιούμορ, το πείραμα κρίνεται απόλυτα επιτυχημένο.
UP THE IRONS Bob, Eddie would approve!
P.S.: Το (πολύ όμορφο) εξώφυλλο δεν θυμίζει σε τίποτα το περιεχόμενο του δίσκου… κρίμα; Ίσως και όχι.
8 / 10
Φανούρης Εξηνταβελόνης
