Τα τελευταία χρόνια η τύχη δεν ήταν σίγουρα με το μέρος των STRYPER (τι κακό έκαναν αυτοί οι Χριστιανοί και τους τυραννάει ο Θεός…). Από τη μια πλευρά ο κιθαρίστας Oz Fox, που έπρεπε ν’ αντιμετωπίσει κάποιος όγκους στον εγκέφαλο και από την άλλη ο frontman-κιθαρίστας Michael Sweet, με τα πρόβλημα στο μάτι του που τον υποβάλλει σε συνεχείς επεμβάσεις. Όμως η θετική πλευρά είναι ότι το 2022 οι STRYPER συνεχίζουν να δισκογραφούν και να προσφέρουν έναν από τους καλύτερους δίσκους τους (μέχρι σήμερα σύμφωνα με τον Michael Sweet) και σίγουρα τον καλύτερο των τελευταίων χρόνων!
Το άλμπουμ ξεκινά με το “Transgressor” και τον Michael Sweet να εκτοξεύει μια κραυγή διάρκειας 15’’, και το συγκρότημα να ακολουθεί σε ένα φρενήρη ρυθμό, με τα riff του Oz Fox σε συν-πρωταγωνιστικό ρόλο με τα φωνητικά του Sweet. Ένα από τα καλύτερα ξεκινήματα!!! Σίγουρα ο Michael Sweet κλέβει τα φώτα με τις συνεχείς “τσιρίδες” του (και αν σκεφτούμε το πρόβλημα με το μάτι του…).
“See No Evil, Hear No Evil” για τη συνέχεια και ο ρυθμός πέφτει για να δώσει χώρο στα βαρύ riff που δεσπόζει σε όλη τη διάρκεια του κομματιού. Φυσικά τα γνωστά φωνητικά των STRYPER είναι παρόντα σε όλα τα κομμάτια, μέρος αναπόσπαστο της ταυτότητας των STRYPER από το ξεκίνημα τους! Μια ομαλή μετάβαση μετά το ξέφρενο ξεκίνημα.
“Same Old Story” και η ταχύτητα παραμένει στα ίδια μέτρια επίπεδα με πάλι έμφαση στο ρυθμό και στην μελωδία των φωνητικών. Κάπως παρόμοιο σε δομή και ρυθμό και το επόμενο “Heart & Soul”, με κάποιες εξάρσεις καθοδηγούμενες από τις αλλαγές στα riffs των Sweet/Fox. Πρέπει να γίνει ιδιαίτερη μνεία στο ρυθμικό υπόβαθρο τόσο του μπασίστα Perry Richardson για τα έξυπνα γεμίσματα αλλά και τον ήχο του αλλά και την ενέργεια που αποπνέει το παίξιμο στα τύμπανα ο Robert Sweet.
Φυσικά άλλο ένα γνώρισμα της μουσικής των STRYPER είναι οι μπαλάντες. Έτσι και εδώ το “Near”, χωρίς να είναι η τυπική μπαλάντα άλλων συγκροτημάτων, μεταφέρει το μήνυμα για τον πλησίον με τη φωνή του Michael Sweet και τη μουσική των STRYPER.
Πάλι είναι η ώρα του ρυθμικού διδύμου Richardson/Sweet να λάμψει στα “Out, Up & In”, σε ένα ωραίο κομμάτι που όμως δεν προσδίδει κάτι παραπάνω σε ύφος σε όσα μέχρι τώρα έχουμε ακούσει από το ξεκίνημα το άλμπουμ.
Στο “Rise To The Call” οι ταχύτητες αυξάνουν και το opening του άλμπουμ “Transgressor” αποκτά ανταγωνιστή!!! Γρήγορα riffs, συμπαγές rhythm section, πολλά γυρίσματα, ουρλιαχτά, και δισολιές από το κιθαριστικό δίδυμο, τα συστατικά ενός classic STRYPER τραγουδιού!!
Και πάνω που λέμε ότι οι STRYPER “το έχουν” με την ταχύτητα, έρχεται το “The Way, The Truth, The Life” λίγο πιο αργό στο ξεκίνημα, με μία πολύ έξυπνη ρυθμικά γέφυρα που καταλήγει σε ένα ρυθμικό ρεφραίν με την υποστήριξη του riff του Oz Fox!!!
Το “No Rest for the Wicked” διατηρεί την εστίαση στα δυνατά και αρμονικά φωνητικά του Michael Sweet. Ρεφραίν με αρμονίες (STRYPER, τα είπαμε….) και ένα ανατολίτικο ύφους αργό, βαρύ solo.
“Till Death Do Us Part” και παρά τον τίτλο του, ηχεί αρκετά ελαφρύτερο, μελωδικό και λιγότερο “σκοτεινό” και βαρύ σε σχέση με άλλες συνθέσεις του άλμπουμ. Ίσως το λιγότερο ενδιαφέρον κομμάτι του άλμπουμ, αλλά με κλασσική δομή, ήχο και ερμηνεία STRYPER…
Το άλμπουμ ολοκληρώνεται με μια σύνθεση γεμάτη ορμή και δυναμισμό, αλλά και ρυθμό και φωνητικές αρμονίες! “Ashes To Ashes” και κλείσιμο με όμορφες δισολίες και με ρεφρέν ερμηνευμένο στο θεό!!!! από τον Michael Sweet!!!!!!
Θα συμφωνήσω με τον Michael Sweet ότι το “The Final Battle” είναι το καλύτερο τους άλμπουμ μέχρι τώρα. Σίγουρα έχουν γράψει τραγούδια που έχουν γνωρίσει μεγαλύτερη επιτυχία από ότι θα γνωρίσουν τα τραγούδια του καινούργιου τους άλμπουμ, αλλά οι καιροί έχουν αλλάξει. Συνολικά όμως, είναι ότι καλύτερο μας έχουν δώσει στον 21ο αιώνα και σίγουρα metal. Ας ξεχάσουμε τα κομμωτήρια και τα eyeliners των 80s. Οι STRYPER παίζουν ΞΕΚΑΘΑΡΑ metal και αυτό το άλμπουμ είναι το μανιφέστο τους στον 21ο αιώνα.
8 / 10
Πέτρος Καραλής
