Κάποια στιγμή, για άλλο πράγμα ξεκινάς, και άλλο πετυχαίνεις. Αυτό είναι κάτι που βρίσκει εφαρμογή σε πλείστες εκφράσεις και εκφάνσεις της ζωής, οπότε η μουσική δεν θα μπορούσε να είναι εκτός. Μα, τι λέω; Εδώ έχουμε πρώτο και καλύτερο το παράδειγμα των BLACK SABBATH, οι οποίοι θέλοντας να παίξουν βαρύτατα blues, έθεσαν τις βάσεις για την «γέννηση» του heavy metal. Χρειάζεται κάποιο άλλο, πιο τρανταχτό επιχείρημα; Όχι. Γιατί όμως αυτός ο πρόλογος, θα ρωτήσεις. Λογικό. Άκου λοιπόν…
Τούτοι οι Αμερικανοί από το L.A, είχαν στο μυαλό τους να δημιουργήσουν τον “Candlethrower” ήχο. Να συνδυάσουν δηλαδή το επικό doom metal των CANDLEMASS (“Candle”) και το death metal των BOLT THROWER (“thrower”) και να αποκτήσουν την δική τους ηχητική ταυτότητα. Ναι, η μουσική τους περιέχει στοιχεία τόσο από τους Σουηδούς όσο και από τους Βρετανούς. Όσον αφορά τους πρώτους, θυμίζουν περισσότερο τα άλμπουμ “Candlemass” και “King of the Grey Islands”, γεγονός το οποίο μόνο ως θετικό μπορώ να το εκλάβω, καθώς δεν πιστεύω να χρειαζόμασταν μια ακόμη εκδοχή του “Nightfall”. Οι BOLT THROWER από την άλλη πλευρά, έχουν «δανείσει» το (σήμα κατατεθέν) μπάσο της Jo Bench, που «έρπεται», αλλά και κάποια σημεία σε riffs που θα μπορούσαν πολύ εύκολα να αποκτήσουν death metal «χαρακτήρα». Σε αυτό πάντως, για να λέμε την πάσα αλήθεια, σίγουρα δεν παίζει ρόλο μόνο το θρυλικό συγκρότημα από το Coventry, αλλά και το γενικότερο «ακραίο παρελθόν» των μελών του group (MORGION, GRAVEHILL, MORBID ECLIPSE). Πέραν των προαναφερθέντων όμως, οι Αμερικανοί τελικά πέτυχαν πολλά περισσότερα πράγματα από τον αρχικό στόχο που είχαν θέσει, με αποτέλεσμα ο δίσκος τους να έχει την δική τους, προσωπική σφραγίδα και υπογραφή!
Δύο πράγματα θα σου κάνουν εντύπωση με το πρώτο άκουσμα: οι πραγματικά ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ, χαμηλοκουρδισμένες κιθάρες των Andy Hicks και Nelson Tomas Miranda, οι οποίες σε χτυπούν αλύπητα, και τα εξαίσια φωνητικά της Melissa Pinion. Η frontwoman του group μπορεί να έχει κλασσική παιδεία και αυτό να φαίνεται (ή σωστότερα, να ακούγεται) στις ερμηνείες της, ωστόσο απέχει πλήρως από τις «ντίβες», λυρικές συναδέλφους της. Στο λαρύγγι της θα βρεις μια Jutta «κυριευμένη» από το «πνεύμα» του Robert Lowe των SOLITUDE AETURNUS, αν θες να κάνουμε έναν «χοντροκομμένο» μα ταιριαστό παραλληλισμό. Η φωνή της θα τραντάξει συθέμελα την ύπαρξή σου ως μουσικόφιλος, στο υπογράφω αυτό. Τα παραπάνω δεν σημαίνουν βέβαια πως το μονολιθικό rhythm section των Jason Thomas στο μπάσο και Rhett A. Davis στα τύμπανα υστερεί σε κάτι. Η εισαγωγή “The hall of two truths”, μόνο με πλήκτρα και την Melissa να «θρηνεί», χωρίς λέξεις, είναι εντυπωσιακή όσο και ταιριαστή με το «αφιερωμένο» στην θεά των αρχαίων Αιγυπτίων Αμμούτ, θηριώδες και εσχατολογικό “Devour the dead”, που «ανοίγει» τον δίσκο. Συνεχίζουν, παίρνοντας την σκυτάλη, στο ίδιο μεγαλειώδες ύφος, τα “Up from the depths” (ύμνος απίστευτος) και “Through divine rite”. Τώρα για το “Flametongue”, τι να πει κανείς… η αποθέωση του επικού doom metal! Τι ΘΕΟΡΑΤΟΣ ήχος είναι αυτός;!; Ούτε τα κομμάτια σου δεν μπορείς να μαζέψεις στο άκουσμά του… στα συνθλίβει και αυτά, για να έρθουν στο τέλος και να σκορπίσουν στον άνεμο τα θρύψαλα που έχουν απομείνει δύο ακόμη μεγαλοπρεπείς, μεγαλεπήβολες συνθέσεις, τα Trampled into the Earth” και “Two coins for the Ferryman” (ο γνωστός, δικός μας «βαρκάρης», της ελληνικής μυθολογίας).
Τελικά, με ποιους θα μπορούσαν να θεωρηθούν «ομοτράπεζοι» οι STYGIAN CROWN; Η απάντηση είναι δυσκολότερη απ’όσο δείχνει με μια πρώτη ανάγνωση. Και αυτό, γιατί μπορεί τα συστατικά του ήχου τους να τα βρίσκουμε και σε άλλα σχήματα, αλλά το τελικό αποτέλεσμα είναι δικό τους, κατάδικό τους. Ίσως να τους βάζαμε δίπλα στους SOLSTICE και τους CAPILLA ARDIENTE. Ίσως πάλι λόγω του όλου ύφους και των γυναικείων φωνητικών να τους συγκρίνουν κάποιοι με τους SMOULDER αλλά και εδώ η σύγκριση θα ήταν άδικη… για τους SMOULDER. Και πάντα, θα υπάρχει η συσχέτιση με μπάντες του επικού doom metal όπως οι SORCERER και SOLITUDE AETURNUS, εκτός φυσικά των CANDLEMASS οι οποίοι έτσι κι αλλιώς «μακαρίζονται» από τους ίδιους τους Αμερικανούς ως μέγιστη επιρροή, όπως είδαμε. Αν με ρωτάς, θα σου πω πως είναι όλα αυτά μαζί αλλά και τίποτα από αυτά, και θα ξέρω πως θα έχω πέσει «μέσα». Θεωρητικές συζητήσεις βέβαια αυτές που μικρή σημασία έχουν, γιατί αυτό που πρέπει να προσεχθεί ιδιαίτερα στο “Stygian crown” είναι ένα και μόνο ένα: σε μια μακρά περίοδο πολλών ετών, όπου το επικό heavy/doom διανύει ημέρες «παχέων αγελάδων», δόξας και ζηλευτής (από άλλα ιδιώματα) έμπνευσης, τούτο το ντεμπούτο ήδη κέρδισε την θέση του σε ψηλό σκαλί στο βάθρο και όχι, δεν είμαι καθόλου υπερβολικός. Η ποιότητά του είναι τέτοια που καλά το κατάλαβες…μόλις διάβασες για τον, ως τώρα εννοείται, καλύτερο δίσκο της χρονιάς. Οποιοσδήποτε λόγος για οποιοδήποτε άλμπουμ, αφορά τις θέσεις «2» και κάτω. ΤΕΛΟΣ. A new doominion is here!
9/10
Δημήτρης Τσέλλος
ΥΓ: Να σημειωθεί εδώ πως στην ψηφιακή και στην cd έκδοση του άλμπουμ, υπάρχει και bonus track, το “When old gods die”. Οι λάτρεις του βινυλίου θα ακούσουν επτά κομμάτια, αντί για οκτώ.
