a
Ω θεοί, σε τι έχουν μεταμορφωθεί αυτοί οι SUBROSA;
Όταν πριν από τρία περίπου χρόνια κυκλοφορούσαν το “More Constant than the Gods”, όλοι είχαμε καταλάβει ότι ο πήχης τοποθετούνταν σε δυσθεώρητα ύψη από το ίδιο το συγκρότημα. Η προσπάθεια και μόνο να βγάλεις έναν παρόμοιο δίσκο για να ξεπεράσεις αυτό το διαμάντι της doom, είναι εκ προοιμίου καταδικασμένη, γι’ αυτό και το πολυμελές σχήμα από το Salt Lake City, έψαξε και βρήκες άλλες οδούς για να βρεθεί ξανά (όχι άδικα) στο επίκεντρο της προσοχής μας.
Αφήνοντας πίσω την βαριά Sabbathική doomίλα του παρελθόντος οι SUBROSA εκμεταλλεύονται στο έπακρο την λυρικότητα που τους προσδίδει η αισθαντική φωνή της Rebecca Vernon, μα και το αξεπέραστο βιολιστικό δίδυμο των Sarah Pendleton και Kim Pack, ώστε να βυθιστούν στα μύχια της ψυχής με γνώμονα το φως. Ένα φως χλωμό, που δεν έχει σε τίποτα να κάνει με εκείνο που προμηνύει την ελπίδα. Διότι τα μουσικά μονοπάτια παραμένουν ακόμα μπλεγμένα μέσα στον μουσικό λαβύρινθο της doom, και μέσα σε αυτά εξακολουθούμε να περιπλανιόμαστε με το “For this We Fought the Battle of Ages”. Μεγαλύτερο παράδειγμα δεν είναι άλλο από τα “Black Majesty” και “Killing Rapture” όπου ο δίσκος εφάπτεται περισσότερο με το πιο βαρύ παρελθόν της μπάντας. Τα υπόλοιπα κομμάτια έχουν μια πιο darkwave/neoclassical προσέγγιση, που θυμίζει εν πολλοίς αυτή των BLACK TAPE FOR A BLUE GIRL, στο πιο heavy φυσικά. Το αποκορύφωμα αυτής της εξέλιξης που πραγματοποιείται στον ήχο των SUBROSA, έρχεται στην κατακλείδα του δίσκου, με το εξαίσιο “Troubled Cells”. Αν μάλιστα κάποιος εμβαθύνει στη μελέτη των στίχων θα αναριγήσει σύγκορμος, καθώς το συγκρότημα έχει αντλήσει την στιχουργική έμπνευσή του από τη φουτουριστική δυστοπική νουβέλα του Yevgeny Zamyatin, “We”, που πριν περίπου έναν αιώνα περιέγραφε την σημερινή απομόνωση, και την μετατροπή του όντος από άνθρωπο σε άτομο.
Μου πήρε καιρό ώστε να κατασταλάξω για το πώς επέδρασε το άλμπουμ μέσα μου. Οι πρώτες ακροάσεις πρέπει να ομολογήσω ότι με άφησαν αδιάφορο, κυρίως λόγω του πολύ δυνατού προηγούμενου δίσκου. Ωστόσο με την πάροδο του χρόνου το “For this We Fought the Battle of Ages” μεγάλωνε, παίρνοντας τις διαστάσεις που επιβάλλει ο τίτλος. Πρόκειται για ένα όχι και τόσο εύκολο άκουσμα, που δύσκολα αντιλαμβάνεσαι τι πραγματικά διαδραματίζεται πίσω από όλες αυτές τις ηχητικές πτυχές που παρεμβάλλονται μεταξύ δημιουργού και ακροατή.
7.5/10
Νίκος Ζέρης
