Η υπομονή –άπαντες το εξομολογούνται- είναι μεγάλο προτέρημα. Ορισμένοι “κατέχουν” το άθλημα. Άλλοι πάλι δυσκολεύονται. Υπάρχουν, φυσικά κι εκείνοι που απλά αναγνωρίζουν πως απέχουν έτη φωτός μακριά από την συγκεκριμένη έννοια. Με τους SUBSIGNAL, οφείλεις να αποδέχεσαι απλά το δισκογραφικό status τους. Κυκλοφορίες κάθε δύο με τρία χρόνια, περιορισμένη συναυλιακή δραστηριότητα –και ως επί το πλείστον εντός των τειχών της Γερμανίας- ισχνή παρουσία ακόμα και σε media που είναι φίλα προσκείμενα στον ευρύτερο prog χώρο και γενικότερα ένα profile που δικαιολογεί σε μεγάλο βαθμό την εσωστρέφεια που τους χαρακτηρίζει από γεννησιμιού τους. Η χρονική απόσταση που χωρίζει το ολοκαίνουργιο “A poetry of rain” από το προηγούμενο “La muerta” είναι κοντά στα πέντε χρόνια. Κατανοητό αν σκεφτεί κανείς την μη κανονικότητα που έζησε ο κόσμος μας κατά την περίοδο του covid. Και έχω την πεποίθηση πως για τους καλλιτέχνες ανεξαρτήτου πεδίου έκφρασης ήταν κατά τι δυσκολότερη η συγκεκριμένη περίοδος. Ακριβώς γι’ αυτό τον λόγο, σχήματα όπως οι SUBSIGNAL νιώθουν την λύτρωση μόνο όταν κατορθώνουν να την εξωτερικεύσουν δίχως την παραμικρή περιστροφή, απόκλιση ή ακόμα και περιορισμούς.
Με ένα εξώφυλλο- ορισμό της απλότητας, του απέριττου και του αφαιρετικού- ξεκινάμε την περιήγηση μας στα άδυτα της πεντάδας με γκολ από τα αποδυτήρια. Τίτλοι τραγουδιών γεμάτοι βαθύτερα νοήματα που σε προσκαλούν να τα ανακαλύψεις μέσω των στίχων – μαχαιριά στην καρδιά με το ανθρώπινο πρόσωπο αλλά και την βαθύτατη φιλοσοφική προσέγγιση τους. Και ο ηχητικός καμβάς; Πλουσιότατος και εξόχως ελκυστικός. Από κλασική μουσική στις σχεδόν AOR μελωδίες διάσπαρτες σε κάθε μήκος και πλάτος του “APOR”. Και από την απαστράπτουσα μαγεία του ενδοσκοπικού προοδευτικού rock στις μεταλλικές “περιπτύξεις’ όταν και όποτε αυτό κρίνεται απαραίτητο. Μία αέναη επέλαση συναισθημάτων, ένας καλλιτεχνικός θρίαμβος από τα σπλάχνα του underground αυτού του μουσικού κινήματος. Και μη μας προκαλεί καμία εντύπωση ο όρος underground. Εκεί ανήκουν οι SUBSIGNAL. Δεν θα μπορούσε να γίνει με διαφορετικό τρόπο. Διότι δεν υιοθετούν την εκμοντερνισμένη προσέγγιση του κλασικού prog rock των 70s. Έχουν χαράξει από εκείνο το εξαιρετικής ομορφιάς και σύλληψης ντεμπούτο τους “Beautiful & monstrous” του 2009, το προσωπικό τους μονοπάτι, το οποίο συμπλέει με “μοναχικές” περιπτώσεις όπως αυτές εντοπίζονται στους WOLVERINE, AIRBAG, RPWL, SYLVAN μεταξύ άλλων. Εκεί εδράζονται τα κοινά συναπαντήματα όλων αυτών με τους εμπνευστές της ποίησης της βροχής. Ο αβάσταχτος εναγκαλισμός με τον λυρισμό, η μελαγχολική αποτύπωση του σήμερα αλλά και η ελπίδα για ένα ευοίωνο αύριο να αχνοφαίνεται κλεισμένη ωστόσο ερμητικά σε ένα κουκούλι εσωστρέφειας…
Η απόλυτη και θαυμαστή αλληλουχία σε εικόνες, ήχους και παραστάσεις βρίσκει δίοδο μέσα από ένα εξαιρετικά προσεγμένο song writing που είναι αν μη τι άλλο αφοπλιστικό. Και αν η σαγήνη της φωνής του Arno Menses μαγνητίζει για 1000+1 λόγους, η κιθάρα του Marcus Steffen ακουμπάει τις πιο συναισθηματικές πτυχές των μουσικών μας απωθημένων, είναι -εν τέλει- η περιρρέουσα ατμόσφαιρα που αναβαθμίζεται από το στιβαρό rhythm section και την ευφάνταστη χρήση των πλήκτρων και οι λεπτές ισορροπίες που επιτυγχάνονται με την εναλλαγή λυρικών/έντονων στιγμών που λειτουργεί προς όφελος της ψυχοσύνθεσης τόσο του δημιουργού, όσο και του απλού ακροατή. Μέσα από έναν κυκεώνα εσωτερικότητας και ελεγχόμενου δυναμισμού, οι SUBSIGNAL αποκαλύπτουν ένα ονειρικό σετ συνθέσεων που δρέπει δάφνες απαράμιλλης ποιότητας για κάτι περισσότερο από 52 λεπτά. Άσκοπη, αχρείαστη και ανώφελη η τυπική αναφορά στα highlights του έκτου δίσκου τους. Η ταπεινή μου πρόταση είναι να εκληφθεί το “A poetry of rain” ως ολότητα. Ένα ενιαίο έργο που βρίθει κάθετης και οριζόντιας αρτιότητας… Απελευθέρωση και λύτρωση αγκαλιασμένες σφιχτά. Και ναι, αυτό θα μπορούσε να είναι το απόλυτο soundtrack μίας βροχερής φθινοπωρινής ημέρας…
8,5 / 10
Γρηγόρης Μπαξεβανίδης
