Η συγκεκριμένη μάζωξη όπου θα γιορτάζαμε τυπικά την κυκλοφορία του “Years of aggression” των SUICIDAL ANGELS είχε σημαδευτεί από πολύ κόσμο ως «καλημέρα» για το 2020 στα συναυλιακά δρώμενα. Δυστυχώς έχασα τις εμφανίσεις των SIXFORNINE και SACRAL RAGE, συνεπώς ήταν η πρώτη συναυλία για φέτος προσωπικά. Αν θα μπορούσα να φανταστώ καλύτερη αρχή; Δύσκολα ως αδύνατον. Φυσικά και περίμενα (στο περίπου) τι θα δω, αλλά ούτε ο πιο αισιόδοξος οπαδός της μπάντας δε μπορούσε να φέρει στο νου αυτό που τελικά ακολούθησε. Αρκετοί πήγαμε λίγο καταρρακωμένοι στη συναυλία φυσικά λόγω της τεράστιας απώλειας του Neil Peart των RUSH, ενός ανθρώπου χάρη στον οποίο πολλοί (και ειδικά οι ντράμερ του κόσμου) οφείλουν το ότι ασχολήθηκαν με τη μουσική γενικότερα και είναι και το μοναδικό «φάουλ» της βραδιάς πιστεύω ότι δεν έγινε από τα συγκροτήματα μία αναφορά στο όνομα του έστω για το τυπικό. Επειδή όμως αυτό που μετράει –καλώς ή κακώς- είναι ότι μένει κι όχι ότι έφυγε, είχαμε μεταξύ άλλων την ευκαιρία (χρυσή θα έλεγα) να παρακολουθήσουμε μαζί με τους SUICIDAL ANGELS και δύο ακόμα δύο πολύ αγαπημένα για ευνόητους λόγους συγκροτήματα, τους FULL HOUSE BREW CREW και DOMINATION INC. οι οποίοι με τη σειρά τους τα έδωσαν όλα προς τέρψη του κοινού.
Αρχή με τους DOMINATION INC. λοιπόν οι οποίοι σε κάνουν να χειροκροτείς με την εξέλιξη τους και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι πλέον ανήκουν στο δυναμικό της SPV/Steamhammer, ιστορικής εταιρείας και ειδικά για το ένδοξο thrash. Τα παιδιά έχουν πολλά βασικά που μπορούν να τους πάνε μπροστά. Αρχικά τρομερή διάθεση, στη συνέχεια τόνους ενέργειας, άγνοια κινδύνου και φοβερή όρεξη να βγάλουν προς τα έξω κάτι που είναι ξεκάθαρο ότι το αγαπάνε. Κοπανάνε και γκρουβάρουν σε ισόποσες περίσσειες δόσεις, ο ήχος πάει να τους τα χαλάσει λίγο αλλά δε μασάνε, πιστοί στο καθήκον τους και απόλυτα προετοιμασμένοι για τη συγκεκριμένη εμφάνιση, παίρνουν το κοινό (το οποίο προς τιμήν του είχε συρρεύσει από νωρίς στο χώρο) μαζί τους και στα 40κάτι λεπτά που παίζουν, αποδίδουν με υψηλή αδρεναλίνη. Είναι τόσο thrash όσο και PANTER-όκ@υλοι χρειάζεται για να είναι πωρωτικοί, ενώ ο τραγουδιστής έχει ξεκάθαρο εικόνισμα τον Anselmo (όπως εκατομμύρια εκεί έξω) και άμα λάχει, βγαίνει ακομπλεξάριστος με το καρό πουκαμισάκι ανέμελα να τα σπάσει παρέα με τους υπόλοιπους. Μπόρεσαν και ζέσταναν το κοινό (και με το παραπάνω θα προσέθετα) και έδειξαν ότι το μέλλον όχι απλά τους ανήκει αλλά με σωστές κινήσεις και σκληρή δουλειά, μπορούν να το ορίσουν κιόλας.
Οι FULL HOUSE BREW CREW είναι προσωπική αδυναμία που μου έλειψαν τρομερά πολύ και με υπέρτατη χαρά τους βλέπω ξανά στις επάλξεις και ακμαίους όσο ποτέ. Για ένα δηλωμένο Αμερικανάκι ηχητικά όπως εγώ, είναι αγαλλίαση για την ψυχή μου. Ζέχνουν τίμια μασχαλόμπιχλα, αξυρισιά και με πλήρως άξεστους συνεργάτες στο πλευρό τους, ο Βαγγέλης Καρζής στέκεται εκεί που του αξίζει, στο μέσο της σκηνής ως leader κι ως μικρός (ηλικιακά, όχι σωματικά, κάθε άλλο) Zakk Wylde. Δεν είναι και κάνα κρατικό μυστικό ότι είναι ΚΑΡΦΙ BLACK LABEL SOCIETY (ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΚΑΝΟΥΝ), αλλά άκρως πιο μεταλλικοί και αιχμηροί από το συνάφι του αγαπημένου μας Αμερικάνου μπουρτζόβλαχου. Ο ήχος είναι παντοδύναμος, τα τύμπανα ακούγονται με βάθος και προσθέτουν έξτρα διάθεση για χοροπηδηχτά, ενώ με έκπληξη και χαρά βλέπω την πιτσιρικαρία να κοπανάει κεφάλι, να φωνάζει ενδιάμεσα στα κομμάτια τους και συνολικά να έχουμε να κάνουμε με υπέρ του δέοντως επαγγελματικότατη όσο και ουσιώδη εμφάνιση. Το κενό ενδιάμεσα στα δύο άλμπουμ τους δείχνει να μην τους έχει επηρεάσει, εύχομαι κι ελπίζω σθεναρά να είναι πιο ενεργοί, να συνεχίσουν να κυκλοφορούν δισκάρες και να τους βλέπουμε συχνά, καθώς είναι εγγύηση διασκέδασης, πληρότητας και φυσικά τίμιου κοπανήματος. Βαγγέλη ξέρεις τι πρέπει να κάνεις. Κάντο!
Η μεγάλη ώρα έχει φτάσει. Υπό τους ήχους αρχικά των FOREIGNER και στη συνέχεια της Αυτοκρατορίας που αντεπιτίθεται από το Star Wars, οι SUICIDAL ANGELS εφορμούν στην πληρέστερη εμφάνιση της ιστορίας τους στον Ελλαδικό χώρο (μέχρι την επόμενη που θα έλεγε και ο μέγας Νίκος Γκάλης). Χωρίς να χάνουν καθόλου χρόνο, μπάσιμο με “Endless war” και το Piraeus Academy παίρνει Φ-Ω-Τ-Ι-Α! Ήταν τέτοια η δίψα του πολυπληθούς κοινού να τους δει (υπολόγισα 800-1000 άτομα τουλάχιστον) και σε συνδυασμό ότι ήταν η πρώτη τους πλήρης εμφάνιση μετά την αντίστοιχη του Φεβρουαρίου του ’17 για το “Division of blood” (τι να μας κάνει η τίμια 45λεπτη τσόντα σαν support στους γίγαντες SLAYER), το πιτ γέμισε άμεσα, κύκλοι άνοιξαν (ασύμμετρα μεν, επιτυχώς δε) και δεν έκλεισαν ποτέ και στον ατελείωτο πόλεμο που ξεκίνησαν, η Αθήνα έγινε η πρωτεύουσα της σύρραξης. “Capital of war” λοιπόν, τα μάτια όλων κοκκινίζουν, έτοιμοι ακόμα και οι μικρότεροι και λεπτότεροι στο δέμας να βγάλουν αφρούς από το στόμα, δεν βλέπουμε συναυλία, βλέπουμε βόμβες να πέφτουν ανάμεσα μας, έχουμε επίσημα πόλεμο και ο καθένας προσπαθεί να κάνει θύμα τον διπλανό του για να τη γλυτώσει ο ίδιος. “Let the bloodbath begin” προστάζει ο Νίκος και γίνεται της ιερόδουλης το κιγκλίδωμα!
Ο υποφαινόμενος «το χάνει», μπαίνει στον ατέλειωτο κύκλο και παίρνει αμπάριζα υποψιασμένους και μη, κεφαλοκλειδώνει κόσμο χωρίς συγκεκριμένο λόγο και ουρλιάζει “BLOODBAAAAAAATH” μαζί με όλους. Κλέβουμε όλοι ματιές να παρακολουθήσουμε και λίγο τη μπάντα και όχι το πάτωμα από το συνεχές κι ατελείωτο κοπάνημα. Ο συνονόματος Λελικάκης στο μπάσο έχει απασφαλίσει από την αρχή, σε mood “get to da choppa”, το κεφάλι του μοιάζει με ελικοφόρο πάνω από θάλασσα που σηκώνει τσουνάμι, καλεί τους οπαδούς να τον ακολουθήσουν και δε σταματάει να κοπανάει το κεφάλι που δεν κοπανιέται μέχρι τέλους. Ο Gus Drax με την ολοκαίνουργια κατακόκκινη κιθάρα σολάρει με προοδευτικό παίξιμο πάνω σε thrash δυναμίτες, το tapping δίνει και δε σώνει, ο κόσμος τον κοιτάζει αποσβολωμένος και κατανοεί ότι η «μεταγραφή» του έχει ανεβάσει συνολικά τη μπάντα. Από την άλλη, είναι ξεκάθαρο ότι οι δύο «παλιοί» είναι πλέον πιο απελευθερωμένοι από ποτέ. Ο Ορφέας στα τύμπανα κρύβεται από τα εντυπωσιακά και εκκωφαντικά φώτα και καπνούς, αλλά ακούγεται σαν να είναι δίπλα στο αυτί μας, έχει γίνει αέρινος και αβίαστος όσο ποτέ, ενώ ο Νίκος παρότι ανέκαθεν ψαρωτικός, δεν μπορεί να κρύψει τη χαρά του και την έκσταση που νιώθει βλέποντας τον κόσμο.
Ακολουθεί σειρά νέων κομματιών από το “Years of aggression”, αρχικά με το ομότιτλο, στη συνέχεια με το τιμημένο (ήδη) “Bloody ground”, στο οποίο προσωπικά συγκινήθηκα και σηκώθηκε η τρίχα (κι ότι άλλο υπάρχει) σε μία κολοσσιαία εκτέλεση και είναι δεδομένο ότι το κομμάτι δε θα βγει ποτέ από το σετ της μπάντας. Το “D.I.V.A.” ξεβιδώνει κεφάλια ενώ το “Front gate” και στη συνέχεια το κολασμένο “Eternally to suffer” (άνετα στο τοπ 5 της ιστορίας της μπάντας) εκπροσωπούν κολλητά το προηγούμενο άλμπουμ “Division of blood”. Το “The roof of rats” είναι το κορυφαίο από τα γρήγορα κομμάτια του νέου τους δίσκου, ενώ με ύψιστη χαρά και πριαπισμό υποδεχόμαστε όλοι το “Beggar of scorn” το οποίο έσπασε ραχοκοκαλιές και στη συνέχεια στο γρήγορο μέρος του έγινε Ο χαμός. Η ώρα του κοινού έρχεται και το “Moshing crew” δείχνει τι εστί βερίκοκο από μεριάς οπαδών, κύκλοι των κύκλων ώ κύκλοι και πανικός στο αφιερωμένο στους οπαδούς της μπάντας κομμάτι. Και κάπου εκεί έρχεται η μεγάλη έκπληξη από πλευράς μπάντας με κομμάτι που κανείς δεν περίμενε. Έτσι το “Vomit on the cross” είναι το παλιότερο κομμάτι που ακούμε σε άκρως φανατικό κλίμα και κάνουν αυτό που πρέπει με τον πλέον έξοχο τρόπο για όλους.
Τους τιμάει ιδιαίτερα ότι κάθε άλμπουμ τους εκπροσωπήθηκε (1000 Μ-Π-Ρ-Α-Β-Ο γιατί κανείς δεν πρέπει να ξεχνάει πως ξεκίνησε και πως εξελίχθηκε), έχουν ούτως ή άλλως το υλικό να υποστηρίξουν κάθε εμφάνιση τους, έτσι το “Seed of evil” (ΕΠΟΣ) είναι το μόνο δείγμα που ακούμε από το (παρεξηγημένο όσο κανένα άλμπουμ τους) “Divide and conquer” αλλά αρκεί να κάνει το κοινό να γκρουβάρει και λίγο μεταξύ άλλων. Τέλος, για το κύριο μέρος της συναυλίας, τελευταίο κομμάτι είναι το καλύτερο κομμάτι που δεν έχει μπει τα τελευταία… 15 περίπου χρόνια σε δίσκους των AMON AMARTH, ARCH ENEMY, IN FLAMES κι όσων Σουηδών μας χάρισαν κάποτε χαρές και πλέον φλώρεψαν περισσότερο από όσο θέλουμε να (παρα)δεχτούμε. Έτσι το “Born of hate” που έχει ήδη γίνει fan favorite κλείνει με τον κατάλληλο τρόπο την αρχική σφαγή, και πρέπει να παραδεχτώ κι εγώ με τη σειρά μου ότι δένει πολύ καλά με το υπόλοιπο υλικό τους. Δε μπορώ να κρύψω ότι με ξένισε όταν το πρωτοάκουσα, καθώς είναι πολύ μελωδικό για το στυλ τους, αλλά από την άλλη πώς να αρνηθώ ότι με κάνει και χαίρομαι όποτε το ακούω καπάκι με τα υπόλοιπα; Περνάει ελάχιστη ώρα και ξαναβγαίνουν μέσα σε αποθέωση και ατέρμονη δίψα του κοινού.
Το encore έχει την ιδιαιτερότητα να περιλαμβάνει το πιο ολοκληρωμένο, το πιο καλό και το πιο αναγνωρίσιμο κομμάτι που γράψανε ποτέ, το ένα μετά το άλλο. Έτσι το “The sacred dance with chaos” κάνει την αρχή, ο κόσμος κοιτάει με τα σαγόνια πεσμένα, δίπλα μου μέλη άλλων (αξιολογότατων) συγκροτημάτων της χώρας παραδέχονται «Έχουν ξεφύγει επίπεδο», «Τι φτιάχνουν τα άτομα, πως έχουν εξελιχθεί έτσι», «Δεν αντιμετωπίζεται αυτό που κάνουν» και πολλά άλλα παρόμοια. Τελειότητα αισθητικής και σύλληψης α λα “Master of puppets” είναι αυτό το κομμάτι, όσο και να τους αγαπώ, αν κάποτε με ρωτούσε κάποιος αν περίμενα να ακούσω ΤΕΤΟΙΟ σε δομή κομμάτι, θα έλεγα ξεκάθαρα όχι. Κι όμως το κατάφεραν και μας δώσανε τον εγκέφαλο στο πιάτο. Καλά όλα αυτά, η εξέλιξη, η πορεία μέσα στο χρόνο, αλλά η συναυλία άρχισε και πρέπει να τελειώσει με Ξ-Υ-Λ-Ο. Γι’ αυτό το λόγο αγαπήσαμε τη μπάντα και γι’ αυτό το λόγο θα την αγαπάμε αιώνια εξάλλου. Έτσι το κορυφαίο κομμάτι της ως τώρα πορείας τους παίζεται σε αρκετές δεκάδες bpm παραπάνω, το “Bleeding holocaust” με τον τρόπο που εκτελείται και εκτελεί και το κοινό κάθε φορά, θυμίζει SEPULTURA εποχών ’89-’93 που παίζανε τα κομμάτια 10 φορές πιο γρήγορα και άφηναν το κοινό νεκρό.
Στο λίγο που μεσολαβεί μέχρι να συνέλθουμε, ο Νίκος προστάζει “Deny, defy, destroy, attack”… “APOKATHILOSIS” λοιπόν και όσο και να ήθελε να κρατηθεί κι ο τελευταίος, έγινε του Ελ Αλαμέϊν στην Πειραιώς, ένας πρωτοφανής θρίαμβος για το συγκρότημα και το κοινό, ο Νίκος συγκινημένος ευχαριστεί το κοινό με τα χέρια υψωμένα, ο Ορφέας επιτέλους εμφανίζεται καθαρά δίνοντας μπαγκέτες στον κόσμο, ο Κώστας κι ο Άγγελος μοιράζουν πένες και βγάζουν την καθιερωμένη αναμνηστική φωτογραφία. Η 11η Ιανουαρίου 2020 είναι η ημερομηνία-επιστέγασμα ότι οι SUICIDAL ANGELS και με τη βούλα είναι η κορυφαία ΖΩΝΤΑΝΗ μπάντα στην ιστορία του Ελληνικού αυστηρά μεταλλικού ήχου. Αυτό το δείχνει η πορεία τους, η κ@υλ@ τους για περισσότερα πράγματα, η όρεξη που έχουν ακόμα, η φωτιά που καίει άσβεστη μέσα τους και η ΣΚΛΗΡΗ ΔΟΥΛΕΙΑ που τους έχει φέρει στο ανώτατο επίπεδο που ξεπερνάει τα Ελληνικά και τα Ευρωπαϊκά δεδομένα. Εύχομαι ολόψυχα να γίνει κάτι και να κάνουν το πολυπόθητο άνοιγμα στην Αμερική, να πάνε εκεί και να τους πάρουν τα κεφάλια, είναι βέβαιο ότι οι Αμερικάνοι θα τους λατρέψουν και είναι ακόμα πιο βέβαιο ότι με αυτή τη μορφή, η μπάντα θα πατήσει κορυφές που δεν φανταζόταν και που θα μας κάνει όλους περήφανους ως Έλληνες.
Σας ευχαριστούμε όλους σας και θα είμαστε πάντα δίπλα σας. Μέχρι τέλους!
Άγγελος Κατσούρας
Φωτογραφίες: Λευτέρης Τσουρέας
