Τα δικά μας παιδιά! Θυμάμαι όταν είχαμε τους SUICIDAL ANGELS μπάντα της εβδομάδας είχα γράψει τα εξής: “ Ήμουν εκεί… Το διάστημα που το συγκρότημα έκανε τα πρώτα του βήματα στο μαγικό χώρο του heavy metal. Ήμουν εκεί, τότε που έπαιζαν σε κάθε μικρό club της Αθήνας και οι τοίχοι έσταζαν από τον ιδρώτα των τίμιων μεταλλάδων! Ήμουν εκεί όταν ακούσαμε με τους φίλους μου το demo ‘’United by hate’’. Ήμουν εκεί στο ‘’Bloodthirsty humanity’’, όπως ήμουν εκεί και στο πρώτο τους άλμπουμ ‘’Εternal domination’’! Οι Έλληνες, τα δικά μας παιδιά, ακολούθησαν το όνειρό τους και τους έγινε πραγματικότητα. Από τις σταθερές αξίες του ακραίου χώρου εδώ και μια δεκαετία, με κάθε νέα τους κυκλοφορία με ανάγκαζαν να διαλύω τα όποια άλατα είχαν δημιουργηθεί στον αυχένα μου”.
Και να, που τόσα χρόνια μετά, είμαι έτοιμος και ψυχικά δυνατός να παρουσιάσω την έβδομη στούντιο δουλειά τους. Πολλές ακροάσεις από τη στιγμή που έλαβα το promo. Με το φτωχό μου μυαλό περίμενα ακόμα έναν καταιγισμό από thrash παλαιάς κοπής, αυτό που μου αρέσει, το παλιό το ορθόδοξο! Και με το “Endless war” που ανοίγει ο δίσκος, έφαγα την πρώτη σφαλιάρα με το στακάτο παίξιμο της μπάντας που με κόλλησε στον τοίχο! Σε αρπάζει από το λαιμό, σε γραπώνει, δε μπορείς να πάρεις ανάσα και γίνεσαι έρμαιο στις ορέξεις της μπάντας, ειδικά μετά το δεύτερο ρεφραίν, όπου η μπάντα γυρνάει σε mid tempo ρυθμό, χάνεται η μπάλα! Ακολουθεί το “Born of hate” που σχεδόν όλοι έχετε ακούσει. Η μπάντα κοιτάει προς τον ευρωπαϊκό βορρά, αντλεί την έμπνευσή της από τις σουηδικές μπάντες και μας σερβίρει ένα από τα καλύτερα τραγούδια του δίσκου! Ανεβαστικό όσο πρέπει, σε προκαλεί με κάθε του riff να κουνήσεις τα πόδια και τα χέρια τους σε έναν ανελέητο air drumming, με ρεφραίν που θα «φορεθεί» πολύ στις συναυλίες της μπάντας! Ομώνυμο τραγούδι και head banging μέχρι τελικής πτώσης! Η μπάντα κοιτάει την αστερόεσσα και αποδίδει φόρο τιμής στην αμερικάνικη ήπειρο χωρίς εκπτώσεις! Οργασμικό τραγούδι! Το “Bloody ground” ξεκινάει με ένα μικρό μελωδικό lead στις κιθάρες όπου οδηγεί την σύνθεση παρέα με το groove των τυμπάνων σε μία all metal εισαγωγή. Τραγούδι άκρως επηρεασμένο από τους JUDAS PRIEST, ευωδιάζει το αυτί με έναν ήχο που μοιάζει τόσο οικείως αλλά και τόσο καινούργιος και σου χαρίζει αυθόρμητα ένα χαμόγελο τόσο θελκτικό που αυτόματα το χέρι πάει στο repeat για να καταλάβεις τι διαδραματίστηκε στο εν λόγω τραγούδι! Στο D.I.V.A. επανερχόμαστε σε thrash καταστάσεις και πάλι, σε μονοπάτια που οι SUICIDAL ANGELS βαδίζουν με κλειστά τα μάτια και πάνε στον αυτόματα. Χρειάζεται κάτι άλλο; Δε νομίζω! “From all the one” για τη συνέχεια. Riff, mid tempo ξέσπασμα, break, up tempo ρυθμός, επιστροφή με «μπότες», πάλι up tempo και πάλι από την αρχή. Αποτέλεσμα; Κάποια διαλυμένα άλατα στον αυχένα. Απλά και όμορφα! Πολύ όμορφα βασικά! “Order of death” και η διαταγή είναι μία: “Good friendly violent fun” όπως μας είπαν και οι EXODUS πίσω στα 80s. Τραγούδι φόρος τιμής στο μεγαθήριο του ήχου, «μυρίζει» 80s από χιλιόμετρα και θα κάνει πολύ κόσμο να κουνηθεί στον ρυθμό του! Και από το mid tempo thrash πάμε πάλι στις ταχύτητες. Εκεί που πας να ηρεμήσεις, εκεί πάλι σου διαλύεται ο εγκέφαλος. To “the roof of rats” ξυπνάει άγρια ένστικτα με την πρώτη ακρόαση και εκείνο το hi-hat είναι εκεί για να σου θυμίζει πως οι SLAYER άφησαν τη στάμπα τους πάνω στη μπάντα! Και πάμε στο τελείωμα και στο “The sacred dance of chaos”. Ακουστικό intro με κιθάρες, σκοτεινό και ατμοσφαιρικό. Το κομμάτι γυρίζει σε ένα καθαρό all metal κομμάτι, με χαμηλές ταχύτητες στο κουπλέ, αργόσυρτο και επιβλητικό! Οι SUICIDAL ANGELS τολμούν και όχι απλά τα καταφέρνουν αλλά είμαι σίγουρος πως το συγκεκριμένο τραγούδι θα φέρει και άλλους οπαδούς στο στρατόπεδο της μπάντας! Στο μεσαίο μέρος ηρεμεί και πάλι με τον Gus Drax να μας χαρίζει ένα μικρό clean solo γεμάτο συναίσθημα και μελωδία, σχεδόν ανατριχιαστικό, πριν έρθει το ξέσπασμα πάλι σε αργόσυρτο tempo, κάνοντας το τραγούδι ιδανικό για το κλείσιμο του δίσκου!
Πάμε επίλογο τώρα. Εννέα τραγούδια, κάτι λιγότερο από 45 λεπτά μουσικής πανδαισίας! Η έβδομη δουλειά των SUICIDAL ANGELS θεωρώ πως είναι και η καλύτερή τους μέχρι σήμερα. Το “Years of aggression” είναι ένα άλμπουμ που θα το χαρακτήριζα “all metal”. Φυσικά και είναι thrash σε μεγάλο βαθμό αλλά η μπάντα έχει εισάγει και στοιχεία από τον κλασσικό ήχο που στα δικά μου αυτιά απογειώνουν τον δίσκο! Ένα άλμπουμ τόσο μοντέρνο αλλά και παλιό, τεχνικό μα και απλό, heavy αλλά και thrash, άψογο! Με παραγωγή που σκοτώνει, με συνθέσεις που δε σε αφήνουν να πάρεις ανάσα, με μηδέν filler. Δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να ζητήσει κανείς για να είναι ένα άλμπουμ τέλειο! Οι SUICIDAL ANGELS θεωρώ ότι δημιούργησαν το δικό τους “Seventh son of a seventh son” (μιας και είναι το έβδομο) και επιστρέφουν με τον πιο εμφατικό τρόπο στα δρώμενα! Μοναδικό ταβάνι ο ουρανός!
9/10
Ντίνος “Benjamin Breeg” Γανίτης
