Αν η πρόσφατη φωτογράφηση της μαύρης τρύπας που δεσπόζει στον κέντρο του γαλαξία Messier 87 και γύρω από την οποία τα αενάως στροβιλιζόμενα καυτά νέφη σκόνης και αερίων από κοινού με τις ακραίες καμπυλώσεις του χωροχρόνου σχηματίζουν ένα φωτεινό υπόβαθρο, θεωρήθηκε δικαίως από την κοινότητα των αστροφυσικών ως ορόσημο για την συνεχιζόμενη διαδικασία αποκρυπτογράφησης των μυστικών του σύμπαντος, το έρεβος που φωλιάζει εδώ και σχεδόν δυο δεκαετίες στο κέντρο της μαύρης τρύπας των SUNN O))) εξακολουθεί να παραμένει ένα αχαρτογράφητο μουσικό βασίλειο πίσσας και καταστροφής.
Εν αντιθέσει με την συνοριογραμμή εγκλωβισμού που χάραξε το μετριότατο “Kannon” πέρα από την οποία έμοιαζε να μην υπάρχει ορίζοντας επιστροφής, από τα μουσικά σπλάχνα του “Life Metal” ξεπροβάλλει εκείνο που μέχρι πρότινος φάνταζε από αδιανόητο έως ουτοπικό. Αχτίδα φωτός! Δεν είναι βέβαια τόσο δυνατή και διαπεραστική ώστε να σηματοδοτήσει μια θεμελιώδη αλλαγή στους a priori κατάμαυρους συσχετισμούς της δισκογραφικής πορείας των SUNN O))), δεν παύει να είναι όμως όσο στοχευμένη χρειάζεται για να προσδώσει έναν πιο αναζωογονητικό τόνο στην μουσική παλέτα όπου εξακολουθούν να στοιβάζονται παταγωδώς αναφορές από το drone και το doom μέχρι το ambient και το black metal.
Δεν υπάρχει χώρος όμως για υπερβολικές αυταπάτες. Μολονότι ο τελικός προορισμός μοιάζει να μην είναι κατά βάθος η ολοκληρωτική συντριβή αλλά η καθαρτική εξύψωση, η περιπλάνηση ανάμεσα στα διαφορετικά υποστρώματα του δίσκου εξακολουθεί να υπακούει στους όρους ενός βασανιστικού σύρσιμου. Αν υπάρχει κάτι που να «καθαγιάζει» εν μέρει αυτό το σύρσιμο, μετατρέποντας το ανά τακτά χρονικά διαστήματα σε ένα είδος κοσμικής ενσυναίσθησης, αυτό είναι σίγουρα η αναλογική ηχογράφηση που φέρει την υπογραφή του τεράστιου Steve Albini. Πιο ζοφερή αποτύπωση της συγκεκριμένης παρακαταθήκης από το εναρκτήριο “Between Sleipnir’s Breaths” δεν υπάρχει. Πρόκειται, άλλωστε, για το σημείο όπου οι κοσμικοί βρυχηθμοί των κυρίων Greg Anderson και Stephen O’Malley τέμνονται κάθετα από τα απαγγελτικά φωνητικά της Hildur Guðnadóttir υφαίνοντας έτσι τον ιστό μιας διαπεραστικής όσο και διαρκώς κλιμακούμενης ανατριχίλας.
Από την άλλη πλευρά, τα “Troubled air” και “Aurora” κινούνται σε ένα πιο κλειστοφοβικό μήκος κύματος, με την ενσωμάτωση του pipe organ και των keyboards δια χειρός Anthony Pateras, ωστόσο, να προσδίδει εκτός από την απαραίτητη ισορροπία ανάμεσα στις αβυσσαλέες drone εξάρσεις και έναν μινιμαλιστικό ηδονισμό, αρκετά σπάνιο ομολογουμένως για τα μέχρι τώρα δεδομένα των SUNN O))). Στο πέσιμο της αυλαίας με το “Novæ”, το halldorophone της Guðnadóttir λειτουργεί ως βαλβίδα ψυχολογικής αποσυμπίεσης για τον ακροατή, προσφέροντας ένα λυτρωτικό πλην όμως άκρως εκστατικό σβήσιμο.
Πίσω λοιπόν από το αιθερικό Χάος το οποίο μοιάζει να κυριεύει την παραμικρή σπιθαμή του αινιγματικού εξώφυλλου που έχει επιμεληθεί η Samantha Keely Smith, το “Life Metal” επιβάλλει εν τέλει την απόλυτη υποταγή σε μια εξόχως μυστικιστική εμπειρία. Αναμφίβολα, δεν αγγίζει τα επίπεδα μαυρίλας και πειραματισμού των αξεπέραστων “Black One” και “Monoliths & Dimensions”, η ουσία του όμως αποτυπώνεται στο γεγονός ότι με αυτό οι SUNN O))) δραπετεύουν πλέον από τον ασφυκτικό λαβύρινθο που οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια στη Μινωταυρική νέμεση της αβελτηρίας και της μονομανίας, και στηρίζουν την διαδικασία της μουσικής αυτοεκπλήρωσης τους σε πιο στιβαρά και ανανεωτικά θεμέλια.
8 / 10
Πάνος Δρόλιας
