Ένα από τα πρώτα θέματα που διδάσκεται κανείς στην σχολή εφηρμοσμένης μεταλλικής τέχνης (I.S.O.H.M.A- implemented school of heavy metal Art) στο Ελσίνκι, είναι η έννοια, ιστορία και ανάγκη των Super Group (S.G) στην μεταλλική ιστορία. Τα πρώτα υπερ-σχήματα, δημιουργήθηκαν τη δεκαετία του ‘60, όταν επιτυχημένοι μουσικοί από άλλα σχήματα ενώθηκαν σε κάτι νέο. Τυπικό και χαρακτηριστικό παράδειγμα οι BLIND FAITH των Steve Winwood, Eric Clapton, Jim Capaldi. Με τον όρο super group ορίζουμε ένα σχήμα, που τα μέλη του είναι εκ των προτέρων γνωστά και επιτυχημένα ως σόλο καλλιτέχνες ή σε άλλα σχήματα και θεωρητικά το άθροισμα των ικανοτήτων των μελών δίνει κάτι καλύτερο από ένα απλό σχήμα ικανών μουσικών. Το δεύτερο μέρος της πρότασής μου έχει αναιρεθεί άπειρες φορές. Η συνθετική δεινότητα, η χημεία και η υπέρβαση των εγωισμών, είναι δύσκολη. Είναι όμως μόνο αυτοί οι λόγοι, που τα σούπερ γκρουπ, παραμένουν στα χαρτιά; Ο όρος σουπερ γκρουπ, ισχύει ή είναι απλώς ένα δημιούργημα του μάρκετινγκ και των «οπαδών» που ψάχνουν για ευκαιρία να αγαπάνε το σχήμα που τους εκφράζει, με γνώμονα το μέγεθος των ονομάτων και όχι την παραγωγικότητά τους;
Μια μικρή αναφορά, παρατήρηση αυτού του φαινομένου που ανθεί στην μεταλλική και λιγότερο στην ροκ κοινότητα, θα μας διαφωτίσει. Οι Crosby, Still, Nash & Young ήταν ένα δημιούργημα των 60’s, από επιτυχημένους σόλο καλλιτέχνες που η δουλειά τους ήταν όντως αντάξια των προσωπικών δουλειών τους. Βέβαια το βραχύβιό τους, δεν επέτρεψε στον μύθο του σούπερ σχήματος, να φθαρεί. Την ίδια εποχή τέλη των 60’s, αρχές των 70’s, η κοινότητα του σκληρού ροκ, άρχισε να δημιουργεί τους πρώτους μύθους της αλλά και τα πρώτα σούπερ γκρουπ της όπως τους HUMBLE PIE, Beck Boggert Appice. Οι CREAM, YARDBIRDS, δημιουργούν τους μουσικούς θρύλους, που θα στελεχώσουν τα μετέπειτα σούπερ γκρουπ. Λίγο μετά δημιουργούνται τα πρώτα Hard rock σχήματα που θα δημιουργήσουν μουσικούς θρύλους, βλέπε LED ZEPPELIN, DEEP PURPLE, URIAH HEEP, YES και μια δεκαετία αργότερα IRON MAIDEN, JUDAS PRIEST, SCORPIONS, MONTROSE, VAN HALEN, SAXON, FOREIGNER, BOSTON, κτλπ. Το κοινό όλων αυτών των σχημάτων ήταν ότι είχαν βιρτουόζους μουσικούς στις τάξεις τους, που ουσιαστικά σαν άθροισμα φήμης τους έκαναν σουπερ γκρουπ, με την πρόοδο του χρόνου και μέσα από τις περιοδείες και δισκογραφικές δουλειές. Τα πιο απτά παραδείγματα είναι οι DEEP PURPLE, LED ZEPPELIN, που ανέδειξαν ουσιαστικά τους μουσικούς τους, πλην του ήδη γνωστού Jimmy Page, σε ονόματα ολκής.
Με τις πρώτες διαλύσεις επιτυχημένων σχημάτων, με αφορμή την ανάγκη για έμπνευση, δημιουργικότητα ή ακόμα καλύτερα γιατί ο μουσικός συγχρωτισμός δούλεψε, μουσικοί που είχαν πιο ειδικό μουσικό βάρος άρχισαν τις συνενώσεις σε σχήματα που ήραν τον τίτλο του σούπερ γκρουπ. Το πρώτο παράδειγμα που έρχεται στο νου μου είναι οι ASIA, ένα σχήμα που το πρώτο του άλμπουμ έμεινε κλασικό αλλά η συνέχεια γοήτευσε μόνο τους οπαδούς του τεχνικού AOR. Τα σούπερ γκρουπ υπήρξαν σχεδόν σε κάθε μεταλλικό είδος, αλλά βλέποντας το αποτέλεσμα αναρωτιόμαστε.
Στη δεκαετία των 70’s, από τα πιο επιτυχημένα supergroup, οι Beck Bogert Appice και οι Bruce West Laing (CREAM, MOUNTAIN) έδωσαν μια σειρά από άλμπουμ, τεχνικά άρτια για τους πρώτους, εκπληκτικά και σε συνθετικό επίπεδο για τους δεύτερους, που έκαναν τα σκληρά μπλουζ και το πρώιμο hard rock αγαπητά στις μάζες, κύρια των ειδικών και των φίλων των κιθαριστικών σόλο. Λίγο μετά ο Paul Rodgers αγγίζει την δόξα με τους BAD COMPANY, που αποτελούν τον πρόδρομο του κιθαριστικού ραδιοφωνικού ροκ. Ένα σχήμα που ξεπέρασε το άθροισμα των μελών του αλλά παρέμεινε ως σχήμα του Rodgers, ασχέτως των μετέπειτα μετασχηματισμών του, με άλλες συνθέσεις.
Τα 70’s έδωσαν τους Paice, Ashton, Lord (που αγάπησαν μόνο οι οπαδοί των DEEP PURPLE) με το μοναδικό τους άλμπουμ του 1977, τους UK (Wetton, Holdsworth, Bill Bruford, Eddie Jobson) με το πολύ καλό πρώτο άλμπουμ τους. Βρετανικά σχήματα με άλμπουμ που έμειναν ως κλασικά στο μυαλό και την καρδιά κύρια των συλλεκτών και οπαδών των αρχικών σχημάτων των μουσικών, αλλά ελάχιστα απασχολούν σήμερα τον μέσο μουσικόφιλο.
Ο Ozzy με τους BLIZZARD OF OZ, μετά την απόλυση του από τους BLACK SABBATH, πήγε να δημιουργήσει ένα νέο σχήμα, με γνωστούς μουσικούς (Kerslake,Daisley, Airey) που σύντομα κατέληξε σε μια προσωπική πλατφόρμα με αλλαγές κιθαριστών και τον Ozzy και τη Σάρον να καθορίζουν το μέλλον του σχήματος, δυστυχώς και δημιουργικά με ολέθρια αποτελέσματα όπως στα τελευταία προσωπικά του άλμπουμ. Αλλά και η AOR σκηνή είχε τα λάθη της με τους H.S.A.S (Hagar, Schon, Aaron, Shrieves) κι ένα άλμπουμ μέτριου μελωδικού ροκ, που απέδειξε ότι το πρόβλημα ήταν ο Schon που στο επόμενο σούπερ σχήμα του, τους Soto μας έδειξε ότι δεν είναι ότι καλύτερο όταν δεν βρίσκεται στη θαλπωρή των JOURNEY και SANTANA. Αντίστοιχα κοινότυποι και βαρετοί αποδείχτηκαν οι FIRM (Paul Rodgers, Jimmy Page, Tony Franklin, Chris Slade) με δύο άλμπουμ ανέμπνευστου ραδιοφωνικού ροκ, που σε κάνουν να απορείς τι σκέφτονταν όταν ηχογραφούσαν, αφού πρώτα χασμουρηθείς. Αντίθετα η pop σκηνή με την βοήθεια του κρυφο-ρόκερ Andy Taylor και του αδελφού του, είδωλα των popsters DURAN DURAN, έδωσε τους POWER STATION (Taylor, Thompson, Palmer) που με το pop rock τους έδωσαν έναν άλλο αέρα στην synth pop σκηνή της εποχής.
DEMONS AND WIZARDS μια συνεργασία που οι οπαδοί του power metal ανέμεναν με αγωνία, με τους Hansi Kursch – Jon Schaffer να είναι ονόματα που έγραψαν ιστορία με τα προσωπικά τους σχήματα. Το αποτέλεσμα ακόμα και σήμερα παραμένει ξεχασμένο στις προσφορές των εναπομεινάντων δισκάδικων. Σούπερ γκρουπ που τίμησε το όνομα του, αλλά κινήθηκε σε χώρο με μικρή απήχηση οι DEMOLITION 23, με τους Michael Monroe (HANOI ROCKS), Sami Yaffa, Nasty Suicide κι ένα άλμπουμ τσαμπουκαλεμένου punk /sleaze rock που ξεχάστηκε όπως και η πολύ καλή δουλειά των JERUSALEM SLIM της συνεργασίας του Monroe με τον Steve Stevens. Οι NEUROTIC OUTSIDERS των Steve Jones (SEX PISTOLS), Duff McΚagan (GUNS N’ ROSES) ήταν άνευρο άγευστο και καλογυαλισμένο punk rock της σειράς.
Της ίδιας εποχής οι ATOMIC PLAYBOYS, άλλο ένα σχήμα με κιθαρίστα τον βιρτουόζο Steve Stevens (Billy Idol) και φωνητικά από τον παραγνωρισμένο Paramore Mc Carthy (WARRIOR) με ένα άλμπουμ που ήταν γεμάτο καλές συνθέσεις και προθέσεις και εκεί έμεινε. Αντίθετα οι μισθοφόροι WHITESNAKE του “1987” πέτυχαν το σκοπό τους στα βίντεο τουλάχιστον. Η απομάκρυνση του Sykes και η αντικατάσταση του με τον Steve Vai αρχικά και τους Reb Beach/Doug Aldrich αργότερα και τον Hoekstra έδωσε βαρύτητα στο σχήμα ως σούπερ γκρουπ, αλλά ποτέ δεν έγιναν το υπερσχήμα που οι συμμετέχοντες μας έδιναν την ελπίδα.
Οι MANIC EDEN (Ron Young, Andrian Vandenberg) έδωσαν ένα εκπληκτικό άλμπουμ βασισμένου στα blues hard rock, αλλά έμειναν παραγνωρισμένοι, όπως και οι SHADOW KING [Lou Gramm-FOREIGNER/Vivian Campbell (DIO-DEF LEPPARD)] με το μοναδικό εκπληκτικό άλμπουμ τους, γεμάτο AOR υψηλής ποιότητας. MR.BIG ένα υπερσχήμα που απέδωσε τα μέγιστα από τις εξαιρέσεις του κανόνα, ίσως μαζί με το σχήμα του David Lee Roth στα δύο πρώτα στούντιο άλμπουμ τα “Eat ‘em and smile”, “Skyscraper”, (Vai, Bissonette) όταν οι μουσικοί έδωσαν το κάτι παραπάνω στις συνθέσεις, βάζοντας ο καθένας την προσωπική του πινελιά.
Σχήματα όπως οι RACER X, SIEGES EVEN, MEKONG DELTA, LIZZY BORDEN, CYNIC, ATHEIST, DEATH είχαν μουσικούς που άφησαν τον κόσμο ανοικτό με τις ικανότητες τους και τους καθιέρωσαν ως μουσικούς. Όταν αποφάσισαν να συνεχίσουν την καριέρα τους σε άλλες συνενώσεις λίγοι κατάφεραν να αποβάλλουν την ταμπέλα του σούπερ γκρουπ, τις προσδοκίες και να μεγαλουργήσουν.
Ο Paul Gilbert με τους MR.BIG τα κατάφερε, αντίθετα με τον Ritchie Kotzen στους POISON που χρειάστηκε να συναντήσει τους Portnoy, Sheehan στους WINERY DOGS, για να δείξει σε σχήμα μουσικών τι αξίζει, πέραν των εκπληκτικών προσωπικών δουλειών του. Σε αντίστοιχη πορεία οι M.A.R.S (Macalpine, Aldrige, Rock, Sarzo) έδωσαν ένα καλό άλμπουμ μελωδικού hard rock που ποτέ δεν έφτασε να μείνει αξέχαστο. Όπως και ο Steve Vai που η συνεργασία του με τον Devin Townsend ή η συμμετοχή του στους WHITESNAKE υπήρξε δίχως ουσιαστικό δημιουργικό αντίκρισμα.
ΒΒΜ (Bruce, Baker, Gary Moore) η αναβίωση των CREAM με άλλο όνομα, έδωσε ένα καλό άλμπουμ, μοναδικό δυστυχώς, αλλά η φλόγα της έμπνευσης δεν ήταν εκεί σε όλο το άλμπουμ. Στην εποχή της αναβίωσης των 70’s, οι BLACK COUNTRY COMMUNION (Bonamassa, Hughes, Sherinian, Bonham) μας αφήνουν με την γλύκα καθώς μετά από τρία στούντιο άλμπουμ, η μνήμη αδυνατίζει όταν τους ακούει και ξαναγυρνά στο “You keep on moving” και στο “Ballad of John Henry” και ας γράφει τετρασέλιδα κεντρικά σαλόνια του Classic Rock. Το τελευταίο άλμπουμ τους, αναθεωρεί τα δεδομένα και δείχνει ότι ίσως καταφέρουν να αφήσουν κάτι αξιομνημόνευτο.
Οι VELVET REVOLVER από την άλλη πλευρά, ήταν ένα σχήμα που με μουσικούς από τις τάξεις των GUNS N’ ROSES, STONE TEMPLE PILOTS, έδωσαν μια σειρά από καλά έως πολύ καλά άλμπουμ, γκρεμίζοντας τον μύθο των sleaze σχημάτων που μεγάλωναν από τις αρχές μαζί και οι καταχρήσεις τους ένωσαν δημιουργικά σε ομάδα. Εδώ η κόλλα ήταν η δημιουργική τρέλα και οι καταχρήσεις του τραγουδιστή η αιτία του χωρισμού. Η ομώνυμη hard rock παρέα των CHICKENFOOT των Satriani και Hagar με τον Michael Anthony είναι ακόμη μια εξαίρεση στην μετριότητα, με τρία στούντιο άλμπουμ που είχαν προσωπικότητα και συνθέσεις που ακόμη ακούμε.
H prog σκηνή με τους GTR (Bacon, Hackett, Howe, Mover (YES, MARILLION) μας χάρισε ακόμα ένα άλμπουμ πολύ τεχνικό, άψυχο και κάτω των αναμενομένων. Μια δεκαετία αργότερα ήρθαν οι TRANSATLANTIC με μέλη των (DREAM THEATER, FLOWER KINGS, MARILLION, SPOCKS BEARD) για να μας πείσουν ότι μπορεί αν υπάρξουν σουπερ γκρουπ που αξίζουν να παρακολουθήσει κανείς στο progressive rock και να ξεκουράζεται ακούγοντας τα τραγούδια τους, που διαρκούσαν όσο είχαν διάθεση και πάντα είχαν έμπνευση. Από τις φορές που ο Portnoy είχε τύχη. Οι LIQUID TENSION EXPERIMENT (Portnoy, Levin, Petrucci), η άλλη έμπνευση του Portnoy είναι το prog υπε σχήμα με δύο άλμπουμ, που αγκαλιάζουν την σκοτεινή πλευρά του prog, ξεσαλώνουν σε ορχηστρικές εκτελέσεις και κάνουν τον οπαδό, να τους λατρέψει, δικαιολογώντας απόλυτα τον τίτλο τους. Αδικημένοι όμως από την δημοσιότητα και την αποδοχή. Οι O.S.I είναι ένα ακόμα supergroup (Matheos, Kevin Moore, Portnoy), που βοήθησε τον Jim Matheos να ξεφύγει από την σκιά των FATES WARNING και το cult στάτους του και να απευθυνθεί σε ένα νεότερο και πιο ευρύ (πάντα στο χώρο του προοδευτικού metal) κοινό.
Το παλικάρι που μίσησε το metal όσο κανείς άλλος, ο Paul Di Anno δοκίμασε την αρπαχτή που ονομάστηκε GOGMAGOG (Gers, Willis, Murray, Burr) σε ένα άλμπουμ , EP που το έμεινε στα αζήτητα, λόγω έμπνευσης κυρίως. Στο χώρο του μελωδικού rock, τα 90’s υπήρξαν περίοδος που έδωσαν μερικές πολύ καλές συνεργασίες. Οι BAD ENGLISH (John Waite, Ricky Phillips, Deen Castronovo, Neal Schon) έδωσαν δύο άλμπουμ, ποιοτικού μελωδικού ροκ, με το πρώτο να αποτελεί υπόδειγμα ραδιοφωνικού ροκ, με pop ευαισθησίες. Αντίστοιχα οι DAMN YANKEES (Blades, Shaw, Nugent) ήταν μια απρόσμενη συμμαχία ενός «φωνακλά» rocker του Ted Nugent και δύο συνθετών ολκής από τους NIGHTRANGER και STYX. Το νούμερο δύο είναι και πάλι ενδεικτικό, με το πρώτο να συγκαταλέγεται στις μεγάλες επιτυχίες του μελωδικού χώρου για την δεκαετία των 90’s. Οι Καναδοί ALIAS ήταν ακόμη μια μελωδική παρέα γνωστών μουσικών, όχι τόσο μεγάλης φήμης (SHERIFF, HEART), όπως οι προηγούμενοι, που το μελωδικό ροκ τους στο πρώτο άλμπουμ τους άξιζε της προσοχής σας. Αντίστοιχα οι Αμερικανοί MAGDALLAN (Lanny Cordolla,Ken Tamplin) με το μελωδικό με blues επιρροές hard rock τους. Δημιούργησαν αίσθηση μόνο στον μικρόκοσμο του hair metal, των ψαγμένων. Οι CONTRABAND του Michael Schenker με μέλη από τους VIXEN, SHARK ISLAND, RATT, MSG είναι το σούπερ σχήμα του ενός άλμπουμ, που απογοήτευσε με την μετριότητα της δουλειάς του. Σε πιο πρόσφατα νέα και εποχές, οι NORTHERN KINGS (NIGHTWISH,SONATA ARCTICA, TAROT, CHARON) δημιούργησαν σχολή στην αναγέννηση του μελωδικού ροκ, αν και οι ίδιοι προήλθαν από αρκετά πιο σκληρά σχήματα. Ταυτόχρονα στο ύφος των DAMN YANKEES, οι REVOLUTION SAINTS (Aldrige, Castronovo, Blades) έδωσαν μέχρι στιγμής δύο άλμπουμ, εκ των οποίων το πρώτο θα μπορούσε να ανήκει στις χρυσές στιγμές της δισκογραφίας των JOURNEY και του AOR γενικά. Αντίθετα οι SOUL sirkUS (Schon, Soto, Castronovo, Mendoza) δίχως ουσιαστική κατεύθυνση, βυθίστηκαν στην μετριότητα των συνθέσεων και την επιθυμία του Schon να δείξει πόσο σκληρός κιθαρίστας είναι.
Παραπαίδι του hair metal στα 90’s, οι BLUE MURDER (Sykes, Franklin, Appice) έδωσαν το στίγμα του με δύο άλμπουμ, πομπώδους -με βάση τα 70’s και τους LED ZEPPELIN- hard rock, που γνώρισαν επιτυχία, πριν το εγώ του κιθαρίστα και αρχηγού βάλει τέρμα σε μια ελπιδοφόρα συνεργασία. Αντίστοιχα οι BADLANDS (Jake E lee, Ray Gillen) με heavy καταβολές, αναζωογόνησαν τον κλασικό hard rock με blues επιρροές και τρία πολύ καλά άλμπουμ, που κυκλοφόρησαν σε μια δύσκολη για τον κλασικό ροκ ήχο εποχή. Όλα αυτά, σε μια εποχή που ο όρος stoner, κοιμόταν μακάρια στα τρίφυλλα που στόλιζαν τα παράθυρα του νηπιαγωγείου, που πήγαιναν τα μέλη των KYUSS.
Στο πιο ανεξάρτητο ύφος, η παρέα του David Bowie, με τους TIN MACHINE, έδωσε διέξοδο στην πιο σκληρή πλευρά του «Λευκού Πρίγκιπα» με αμφιλεγόμενα αποτελέσματα. Αντίστοιχα στην σκηνή του Seattle οι TEMPLE OF THE DOG με τη συμμετοχή των Chris Cornell και PEARL JAM έμεινε κλασικό σαν το άλμπουμ , που το grunge ύμνησε τους LED ZEPPELIN. Αντίστοιχα οι MAD SEASON (Lane Staley – ALICE IN CHAINS, μέλη των PEARL JAM, SCRAMING TREES) έδωσαν και αυτοί ένα και μοναδικό άλμπουμ, που έδειξε τη βαθιά σύνδεση του grunge με το Hard rock των 70’s. H grunge σκηνή και το πιο ανεξάρτητο κομμάτι του metal, δημιούργησαν κάποια ακόμα σχήματα που γνώρισαν επιτυχία σε ευρύτερο κοινό. Οι AUDIOSLAVE (Cornell, Morello, Commerford, Wilk) έδωσαν το «επαναστατικό» ροκ τους στον κόσμο, που διψούσε για hard rock με μυαλό και το πρώτο άλμπουμ τους, έγινε κλασικό. Υπερσχήμα με μέλη των (TOOL, PRIMUS) οι PERFECT CIRCLE πέτυχαν να αποκτήσουν αποδοχή και δημοσιότητα. Το “Mer de Noms” έχει γίνει σημείο αναφοράς στον μοντέρνο prog/metal ήχο. Τελευταία προσθήκη στην παρέα οι ART OF ANARCHY με μέλη από DISTURBED, GUNS N’ ROSES, STONE TEMPLE PILOTS, CREED, που συνεχίζουν στο ύφος των ALTER BRIDGE με επιτυχία και δύο πλέον άλμπουμ, σε αυτό που αποκαλείται εναλλακτικό metal.
Οι TRAVELLING WILDBURRYS ήταν ο ορισμός του supergroup, στην ροκ κοινότητα, με ονόματα ιστορικά όσο η Ακρόπολη (Tom Petty, Roy Orbinson, Jeff Lynne, Bob Dylan). Το MTV τους έσπρωξε, αλλά η ουσιαστική μετριότητα του πρώτου άλμπουμ τους, δεν δικαίωσε ποτέ όσα περιμένανε εκατομμύρια φίλων της μουσικής, ανά την υφήλιο. Στην ίδια κατηγορία από πλευράς βαριών βιογραφικών κατατάσσονται και οι HIGHWAYMEN (Willie Nelson, Chris Kristofferson, Waylon Jennings, Johnny Cash) το σούπερ γκρουπ της country, που όμως η μουσική παραγωγή τους ήταν σε υψηλότερο επίπεδο.
Στο χώρο του Νότιου ροκ, οι SOUTHERN ROCK ALLSTARS (πρώην μέλη BLACKFOOT, MOLLY HATCHET, ROSSINGTON BAND, LYNYRD SKYNYRD) πέρασαν απαρατήρητοι αν και τα άλμπουμ τους ήταν γεμάτα, με τίμιο πλην τετριμμένο, Νότιο ροκ.
Στον πιο «ακραίο» μουσικά χώρο, ένα πραγματικά επιτυχημένο υπέρ σχήμα οι DOWN (Anselmo, Keenan) έδωσε μια σειρά από πολύ καλά άλμπουμ Νότιου metal, όπου οι SABBATH συναντούν τους SKYNYRD στο προβάδικο των BIOHAZARD και δικαίωσαν τον τίτλο του supergroup. Στον ακραίο χώρο θα συναντήσουμε και τους BLOODBATH (απ’ όπου πέρασαν μέλη από OPETH, PARADISE LOST, KATATONIA, HYPOCRISY και πολλούς άλλους) με θετικό πρόσημο στις δουλειές τους, τους FANTOMAS (Patton, Lombardo) με το ιδιόρρυθμο ακραίο/πειραματικό metal τους, που δικαιολογούν την έννοια του παραγωγικού supergroup.
Allen/Lande το supergroup, της σύμπραξης των δύο «υπερτραγουδιστών» με τον συνθέτη, κιθαρίστα Magnus Carlsson, έδωσε τέσσερα μέχρι σήμερα άλμπουμ, που δικαιολογούν τον τίτλο συνεργασία της δεκαετίας, για ένα τόσο κορεσμένο ιδίωμα, όσο το σύγχρονο power metal. Θα αναφέρω τιμής ένεκεν και τη συνεργασία των Blades /Shaw που όμως δεν ανήκει στα supergroup αν και οι δουλειές τους είναι υποδείγματα μελωδικού rock. Το άλλο σχήμα με γνωστά μέλη, οι BRIDES OF DESTRUCTION με μέλη από MOTLEY CRUE, LA GUNS, δημιούργησαν σκόνη, που καταλάγιασε εύκολα, αφού το αποτέλεσμα ,είχε περισσότερο μάρκετινγκ και λιγότερη έμπνευση από τη αναγκαία, για να επιζήσει σε βάθος χρόνου.
Από τα λίγα σχήματα που τα μέλη του κλασικού ροκ, ενώνονται και δημιουργούν ουσιαστικά τους DEEP PURPLE με άλλο τραγουδιστή, οι LIVING LOUD (Kerslake, Daisley, Morse, Airey, Jimmy Barnes) αποτελούν εξαίρεση γιατί είναι και πετυχημένοι στο κλασικότροπο hard rock τους, με την χαρακτηριστική γρέζα φωνή του Jimmy Barnes. Μια μίξη μουσικών από διαφορετικές σχολές (Grohl, Homme) , που χάριν του John Paul Jones μπαίνει εδώ, οι THEM CROOKED VULTURES συνδύασαν τον ανατολίτικο /ήχο των LED ZEPPELIN, με την αναβίωση των μπλουζ και του γκαράζ, σε ένα άλμπουμ, που δημιούργησε αίσθηση, πριν μπουν στον πάγο. Οι HOLLYWOOD VAMPIRES από την άλλη συγκινούν με το βρώμικο rock n’ roll τους, που μυρίζει ουίσκι, φτηνό αλκοόλ και έχει τους Alice Cooper,Joe Perry, Johnny Depp, ως εγγύηση, μαζί με αρκετές καλές διασκευές. Πιο σκληροί και ουσιαστικά αδιάφοροι, παρουσιάστηκαν οι TIPTON ENTWISTLE POWELL, με μια δουλειά, που ήταν κατώτερη των προσδοκιών από τόσο γνωστά ονόματα.
Οι THE LAST SHADOW PUPPETS είναι από τα λίγα αμιγή σχήματα του ανεξάρτητου ροκ χώρου, που ο όρος supergroup (ARCTIC MONKEYS,THE RASCALS,SIMION, MINI MANSIONS) τους χαρακτήρισε και συνθετικά και από πλευράς απήχησης.
Οι ADRENALINE MOB από τα πρόσφατα ονόματα supergroup του heavy metal, με τον πρόσφατα χαμένο (A.J. Pero) και την εκπληκτική φωνή που ακούει στο όνομα Russell Allen (SYMPHONY X) ξεκίνησαν με μεγάλες προσδοκίες και τον Mike Portnoy. Δυστυχώς οι αλλαγές μελών και η συνθετική μετριότητα τους οδηγούν στην κατηγορία των πολλά υποσχόμενων σχημάτων, που δεν υλοποίησαν τις υποσχέσεις τους.
Οι SONS OF APOLLO παρουσιάζονται μόνοι και τελευταίοι ως μία ακόμα περίπτωση, την νεότερη, δημιουργικότητας των Portnoy, Sherinian, Soto, Sheehan με αρωγό τον υποτιμημένο Bumblefoot σε ένα progressive metal άλμπουμ, που κέρδισε την κοινότητα και τους λάτρεις του είδους, κάνοντας τους DREAM THEATER, να νιώσουν άβολα στο θρόνο τους.
Εν κατακλείδι, supergroup και συνεργασίες επιπέδου, δημιουργήθηκαν πολλές, ειδικά στον μεταλλικό χώρο. Όμως ελάχιστες άντεξαν στον χρόνο και την δημιουργική πίεση και αναφέρονται ακόμη ως εξέχουσες στιγμές στην καριέρα των μουσικών που συμμετείχαν. Τη ζύμωση καλών μουσικών που δημιουργεί η ομάδα, το σχήμα, σπάνια θα την βρούμε στα supergroup, που μιλάνε τα εγώ, οι γυναίκες και οι μάνατζερ και οι δισκογραφικές εταιρίες. Ως την επόμενη φορά, απολαύστε όσες δουλειές ξεχώρισαν.
Στέλιος Μπασμπαγιάννης
Υ.Γ. Αρκετά πράγματα δεν αναφέρθηκαν ειδικά, πχ, οι εκπληκτικοί fusioners C.A.B (Brunel, Chambers, Macalpine) αλλά και συνεργασίες του Portnoy. Οι λόγοι απλοί, χώρος και ενδιαφέρον του αποτελέσματος.
