SWALLOW THE SUN – “The Victorian North”

Δεν είναι πολλά τα συγκροτήματα, τα οποία ακούω αυτά τα 20 χρόνια που ασχολούμαι με το αγαπημένο μας metal, που δεν έχουν βγάλει έστω ένα μέτριο ή κακό δίσκο. Ένα από αυτά τα λίγα, είναι οι Φιλανδοί doomsters SWALLOW THE SUN. Τα έξι full length και το ένα EP, που έχει κυκλοφορήσει στα 15 χρόνια πορείας της στο χώρο η μπάντα του Juha Raivio, είναι για μένα ένα και ένα. Από το “The morning never came” του 2003, μέχρι και το πρόσφατο (2015), τριπλό παρακαλώ έπος τους, “Songs from the North I, II & III”. Στηριζόμενοι πάντα στις μελαγχολικές μελωδίες, τα αργόσυρτα riffs και το Βικτωριανό ύφος των στίχων, οι Σκανδιναβοί έχουν δημιουργήσει το δικό τους ήχο, έχοντας αρκετές επιρροές από πρωτομάστορες είδους, όπως ΚΑΤΑΤΟΝΙΑ και MY DYING BRIDE. Επί τη ευκαιρία του επερχόμενου live τους στην Αθήνα, στις 28 του μήνα στο Κύτταρο, μαζί με τους TYR, ας κάνουμε μία αναδρομή στη προσφορά των SWALLOW THE SUN στο μελαγχολικό ήχο.

2003 – “Τhe morning never came”
Η πρώτη επίσημη full length δουλειά τους, κυκλοφόρησε από την άσημη φιλανδική δισκογραφική Firebox. Αποτελούνταν από οχτώ τραγούδια, από τα οποία όμως, τα τέσσερα ήταν καινούρια. Τα υπόλοιπα υπήρχαν στο demo “Out of This Gloomy Light” του 2003 (τα οποία επανακυκλοφόρησαν ως bonus στο EP “Plague of Butterflies” του 2008), το οποίο όμως το χρησιμοποίησαν μόνο σαν promo. Ευτυχώς λοιπόν που εμπεριέχονταν στο “Τhe morning never came”, μιας που μιλάμε για τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου. Ο δίσκος διέπεται από μια σκοτεινή, καταθλιπτική ατμόσφαιρα, η οποία εκφράζεται κυρίως μέσω των δακρύβρεχτων lead riffs και τα συνοδευτικά πλήκτρα. Τα death φωνητικά του Mikko Kotamäki, δίνουν έναν ζοφερό δυναμισμό στα τραγούδια, συνεισφέροντας στην εναλλαγή των συναισθημάτων. “Through her silvery body” και “Swallow (Horror Pt. I)” ξεχωρίζουν, από ένα γενικά πολύ καλό δίσκο. Με τέτοιο ξεκίνημα, έθεσαν πολύ καλές βάσεις για το μέλλον.

2005 – “Ghosts of loss”
Δύο χρόνια μετά, κυκλοφορούν το “Ghosts of loss”. Ο δίσκος είναι ακόμα πιο doom, έχοντας αρκετά ξεσπάσματα όμως. Τα brutal φωνητικά του Mikko γίνονται ακόμα πιο δυναμικά, βάζοντας τον στο παλμαρέ των frontmen του είδους. Ακόμη, πειραματίζεται με καθαρά κιόλας, που όμως δεν είναι και τα καλύτερα, όντας το ψεγάδι του δίσκου. Οι συνθέσεις του Juha όμως, πάλι είναι υψηλού επιπέδου, με ακόμα πιο εκφραστική lead.  Η διαφορά, κατ εμέ, με τον προκάτοχο του, είναι ότι ποικίλουν περισσότερο οι εναλλαγές. Ουσιαστικά μας έδειξαν τι πορεία θα ακολουθήσουν και ότι δε θα παραμείνουν απλά μια funeral doom μπάντα. Η λυρικότητα που ξεκίνησε από το “Τhe morning never came”, εδώ απογειώνεται. Προσωπικά όμως, το θεωρώ το πιο αδύναμο άλμπουμ της μπάντας, χωρίς να σημαίνει ότι δεν είναι καλό. Ξεχωρίζω σαν σύνθεση το “Ghost of Laura Palmer”.

2007 – “Hope”
Υπογράφοντας συμβόλαιο με την Spinefarm, το 2007 κυκλοφορούν, το κατά πολλούς καλύτερο δίσκο της καριέρας τους, με τίτλο “Hope”. Πραγματικά, η συγκεκριμένη δουλειά τους, θεωρείται και όχι άδικά, ένας από τους καλύτερους δίσκους του ιδιώματος. Απίστευτα μελαγχολικές μελωδίες, πιο πιασάρικη lead (κάνει μπαμ από το 1ο δευτερόλεπτο), τα καθαρά φωνητικά του Mikko, αυξάνονται, αλλά ταυτόχρονα βελτιώνονται πολλάκις. Δεν είναι τυχαίο ότι το πιο εμπορικό κομμάτι του δίσκου είναι το “Don’t fall asleep (Horror part II)”. Οι επιρροές από oldschool KATATONIA αυξάνονται αρκετά. Και μια που αναφερθήκαμε στους Σουηδούς, στο 3ο κατά σειρά τραγούδι “The justice of suffering”, συμμετέχει ως guest στα φωνητικά ο Jonas Renkse και αναμφίβολα απογειώνει το κομμάτι. H συνεργασία τους με μια εταιρία όπως η Spinefarm, δίνει (προ)ώθηση στη μπάντα και μέσα από τις συνεργασίες, αλλά και από τα δύο video clips για τα “Don’t fall asleep (Horror part II)” και το funeral doom “Doomed to walk the earth”, τo πιο ζοφερό και βαρύ κομμάτι τους ως εκείνο το δίσκο. Έτσι λοιπόν οι SWALLOW THE SUN μπαίνουν και επίσημα στην elite του είδους. Δύσκολο να διαλέξω κομμάτια από έναν τόσο άψογο δίσκο, αλλά αν θα έπρεπε, θα έλεγα το ομώνυμο, το “The justice of suffering” και το “Don’t fall asleep (Horror part II)”.

2009 – “New Moon”
Μετά το “Hope” και το EP “Plague of butterflies”, κυκλοφορούν το “New Moon”. Εδώ να αναφέρουμε πως ο προσωπικός φίλος του Juha, Pasi Pasanen, αποχωρεί από τη μπάντα και τη θέση παίρνει ο drummer των WINTERSUN, Kai Haito.  Έχοντας βάλει υψηλά τον πήχη με το “Hope”, οι Φιλανδοί έμελε να αποδείξουν ότι έχουν ακόμα πολλά να δώσουν. Και το πέτυχαν στο έπακρο. Το  “New Moon” βαδίζει στα χνάρια του προκατόχου του σε ποιότητα, συνθέσεις και συναίσθημα, αλλά γίνεται ακόμα πιο λυρικό, χάρη στα αρκετά ακουστικά περάσματα, αλλά και τα φωνητικά του Mikko, τα οποία βελτιώνονται ακόμα περισσότερο. Επιπροσθέτως, δεν είναι λίγες οι στιγμές που τα φωνητικά του, αγγίζουν black metal. Αυτό είναι και το μοναδικό με αυτή τη μπάντα. Ότι παρόλο που θα περίμενε κανείς ότι θα «μαλακώσουν», αυτοί δεν αφήνουν το παρελθόν τους, αλλά απλά το συνδυάζουν με πιο «χαλαρές» φόρμες. Στο συγκεκριμένο δίσκο, ακούμε για πρώτη φορά την αιθέρια φωνή της Aleah στο  “Lights on the lake (Horror pt. 3)”, η οποία από τότε εμφανίζεται ως guest έως και σήμερα στους δίσκους των Φιλανδών. Το μεγάλο guest όνομα όμως στο δίσκο ήταν ο πολυσχιδής Dan Swanö, οποίος δανείζει τη φωνή του στο “Falling world”. Αγαπημένο τραγούδι το ομώνυμο.

2012 – “Emerald forest and the blackbird”
Τρία χρόνια μετά το “New moon” η μπάντα κυκλοφορεί το “Emerald forest and the blackbird”, το οποίο προσωπικά θεωρώ είναι η καλύτερη τους δουλειά ως τώρα. Βγαλμένο από τη Βικτωριανή εποχή, λυρικότατο, γεμάτο έντονα συναισθήματα. Εν σύγκριση με το παρελθόν, δεν είναι τόσο ακραίο. Πιο πολλά καθαρά φωνητικά, πολλά ακουστικά περάσματα, μελωδικότατη lead. Τη παράσταση κλέβουν τα πλήκτρα του Aleksi Munter, τα οποία είναι σαν μια μίνι ορχήστρα. Η μπαλάντα “Cathedral walls”, για την οποία γυρίστηκε και video clip, με την συμμετοχή της Anette Olzon (ex-NIGHTWISH) τους έκανε ακόμα πιο γνωστούς στο ευρύ κοινό. Συνθέσεις όπως το ομώνυμο τραγούδι, το “Labyrinth of London (Horror, Part IV)”, ή ακόμα και το “Of death and corruption” ξεχωρίζουν, σε ένα άλμπουμ που όλες οι συνθέσεις είμαι μία προς μία. Η Aleah για ακόμα μια φορά δανείζει τη φωνή της σε δύο τραγούδια, το ομώνυμο και το “Labyrinth of London (Horror, Part IV)”. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι πλέον είναι μόνιμο μέλος της μπάντας. Η Νοτιοαφρικανή ταιριάζει γάντι στη μπάντα. Από τους καλύτερους δίσκους του ιδιώματος που έχω ακούσει ποτέ.

2015 – “Songs from the North I, II & III”
Τον περασμένο Νοέμβριο οι Φιλανδοί έκαναν κάτι μοναδικό για το είδος και γενικά σπάνιο για τα μουσικά δρώμενα. Μεταπηδώντας στη Century Media, κυκλοφόρησαν ένα τριπλό δίσκο, με τίτλο “Songs from the North I, II & III”. Ένα τεράστιο ρίσκο, το οποίο τελικά άξιζε το κόπο. Το κάθε μέρος είναι διαφορετικό μουσικά, με κοινή συνισταμένη, τι άλλο, τη λυρικότητα. Στο πρώτο μέρος, ακούμε τους γνωστούς SWALLOW THE SUN που ξέρουμε όλα αυτά τα χρόνια. Συνδυασμός μουντής επιθετικότητας με μελωδικά μέρη. Το δεύτερο μέρος, ήταν κάτι πρωτόγνωρο για τη μπάντα, αφού ήταν ακουστικό. Εδώ τα φωνητικά του Mikko κάποιες στιγμές θυμίζουν αρκετά Jonas Renkse. Στο τρίτο μέρος ακούμε ένα κλασικό funeral doom δίσκο. Είναι ότι πιο heavy και ζοφερό έχει κάνει ποτέ η μπάντα. Γενικά στο συγκεκριμένο είδος είναι κορυφή. Στο τρίτο τραγούδι του τρίτου μέρους, “Empires of Loneliness”, συμμετέχει ως guest ο Nathan Ellis των Αμερικανών DAYLIGHT DIES, ο οποίος αφηγείται ένα απόσπασμα. Δυόμισι ώρες απαισιόδοξης μουσικής, που ταξιδεύει. Τρεις δίσκοι που ακούγονται είτε μονορούφι, είτε ξεχωριστά, χωρίς να χάνεται η μαγεία. “Heartstrings Shattering”, “From Happiness to Dust”, “Pray for the Winds to Come” και “The Gathering of Black Moths” ξεχωρίζουν, σε άλλη μία top notch δουλειά των Σκανδιναβών.

Όπως καταλαβαίνετε, οι SWALLOW THE SUN είναι μια μπάντα που βρίσκεται στο peak της καριέρας της και αν μη τι άλλο σε καλλιτεχνικό/δημιουργικό οργασμό. οι Φιλανδοί είναι από τις κορυφαίες μπάντες του ήχου και θεωρώ εαυτό τυχερό που θα τους δω live στo καλύτερο momentum τους. Μη χάσετε αυτή την ευκαιρία να παρευρεθείτε στο Κύτταρο στις 28 του Γενάρη (σε co-headline εμφάνιση με τους TYR από τα Νησιά Φερόε), θα το μετανιώσετε γιατί τέτοιες μπάντες δε μας επισκέπτονται συχνά… Πόσο μάλλον στο απόγειο της καριέρας τους.
Γιώργος Δρογγίτης