a
SWEDEN ROCK FESTIVAL DAY 1 – Τετάρτη 05 Ιουνίου
Το ημερολόγιο ενός ξενιτεμένου – Ημέρα πρώτη
Κάθομαι σαν ηλίθιος περίπου ένα μισάωρο και ψάχνω να βρω πως θα ξεκινήσω αυτό το μαραθώνιο που έζησα στην Σουηδία. Γιατί η εμπειρία αυτή θα μου μείνει πραγματικά αξέχαστη. Ξεκινώντας Τετάρτη χαράματα για Κοπεγχάγη (ναι Δανία και θα καταλάβετε αργότερα γιατί) παρά την κούραση από την συνεχόμενη εργασία και χωρίς καθόλου ύπνο, το κέφι ήταν ατελείωτο και η διάθεση για πειράγματα στα ύψη.
Αυτό το ξέρουν μόνο οι υπάλληλοι της Aegean, όπου βρέθηκαν με τρεις τρελούς να τους λένε αν τα κεφτεδάκια που μας σέρβιραν είναι από τα ΙΚΕΑ και αν το αλογίσιο κρέας είναι πλούσιο σε ιχνοστοιχεία (είχαν όμως Serenata ftw!). Κάποτε τελείωσε το βάσανο τους και φτάνοντας πλέον στην Δανία συναντηθήκαμε με τον Σουμάχερ της ομάδας (κοινώς αυτός που τράβηξε όλο το ζόρι να μας μεταφέρει πάνω κάτω με το αυτοκίνητο που νοικιάσαμε ) και ήμασταν πλέον έτοιμοι για Σουηδία. Θα μου πεις πάει από Δανία – Σουηδία οδικώς; Μα βέβαια!
Ανάμεσα σε Δανία και Σουηδία, βρίσκεις στον χάρτη ένα μικρό νησί (Peberholm), ε οι Δανοί από την δικιά τους πλευρά μέχρι το νησί, έφτιαξαν έναν υπόγειο αυτοκινητόδρομο (ναι, κάτω από την θάλασσα) ο οποίος συνεχίζει στο νησί και στο τέλος του συνδέεται με μια εκπληκτική γέφυρα που έχουν φτιάξει οι Σουηδοί και φτάνει μέχρι την χώρα τους. Μέσα σε ένα τέταρτο είσαι Σουηδία και δεν το παίρνεις χαμπάρι. Πραγματικά απίστευτη εμπειρία.
Μετά από μιάμιση ώρα ταξίδι φτάσαμε στην κωμόπολη (Tollarp), περίπου 50 χιλιόμετρα από το φεστιβάλ, που είχαμε κλείσει το σπίτι που θα μέναμε μιας και δεν μπορώ να πω πως είμαι και ιδιαίτερα λάτρεις του κάμπινγκ σε φεστιβάλ (μετά από αυτά που έπαθα στο Hellfest ποτέ ξανά!). Αν σας κάνει εντύπωση η απόσταση, στην Σουηδία τα συμπλέγματα σπιτιών το ένα από το άλλο, απέχουν αρκετά μεταξύ τους. Ενδιάμεσα τι βλέπεις; Δάσος. Δάσος παντού. Ένα ατελείωτο πράσινο τοπίο που σου γαληνεύει την ψυχή. Και ανάμεσα σε αυτό, βοσκοτόπια, άλογα, αγελάδες και ανεμόμυλοι. Πολλοί ανεμόμυλοι.
Μην έχοντας αρκετό χρόνο να ασχοληθούμε με την περιοχή που θα μέναμε, τρέξαμε όπως ήμασταν για το φεστιβάλ. Φτάνοντας εκεί δεν συναντήσαμε αρκετή ταλαιπωρία μιας και η πρώτη ήταν πιο πολύ σαν warm up κατάσταση. Βρήκαμε αρκετά εύκολα από πού θα προμηθευτούμε τα απαραίτητα βραχιολάκια μας για να μπούμε στο φεστιβάλ και μέσα σε δεκαπέντε το πολύ λεπτά, ήμασταν ήδη μέσα και οι DEMON βρισκόντουσαν πάνω στο Sweden Stage (μέγεθος σκηνής περίπου σαν το δεύτερο stage που χρησιμοποιούν στο terra vibe, ίσως λίγο μεγαλύτερο)
18:30 – 19:30 DEMON (Sweden Stage)
Πρώτη μπάντα που βλέπαμε στο φεστιβάλ και ήταν το κατάλληλο ξεκίνημα του μαραθωνίου μας. Οι Άγγλοι NWOBHM ήρωες ήταν στα κέφια τους και έδειχναν να το διασκεδάζουν παρά την ζέστη (αφόρητη ζέστη) που επικρατούσε και τον ήλιο να βαράει στα κεφάλια τους. Ο κόσμος το ευχαριστήθηκε και ήταν λογικό μιας και το άλμπουμ “The Unexpected Guest” είχε την τιμητική του (συνολικά παίχτηκαν νομίζω 8 κομμάτια από αυτό). Είχαν αρκετά καλό ήχο και έκαναν ακόμη και encore, ενώ να μην ξεχάσω να αναφέρω ότι ο Dave Hill (φωνητικά) βγήκε με λευκό demon make-up και μια μάσκα. The circle must keep going on and on!
19:45 – 20:45 KRISIUN (Rockklassiker Stage)
Μεταφορά στην Rockklassiker Stage (η στην μπλε τέντα όπως λέγαμε) μια σκηνή που ήταν για τις μικρές μπάντες του φεστιβάλ. Σίγουρα η χειρότερη από όλες τις σκηνές, μιας και επί το πλείστον είχε πολύ κακό ήχο, περισσότερη ζέστη λόγο του ότι ήταν κλειστή με την τέντα οπότε δεν έμπαινε ούτε το δροσερό αεράκι και σε μέγεθος η σκηνή θα έλεγα ότι ήταν περίπου κάτι σαν ένα λίγο μεγαλύτερο Κύτταρο. Εκεί βγήκαν οι Βραζιλιάνοι deathmetallers KRISIUN και υπό τις συγκεκριμένες συνθήκες η παρακολούθηση τους ήταν ένα μαρτύριο, οπότε η δίψα υπερνίκησε την μουσική για λίγο. Ώρα για τουρ στο φεστιβάλ για χαλαρή μπυρίτσα. Να προσθέσω εδώ ότι σε όλους τους χώρους του φεστιβάλ η πρόσβαση σε οτιδήποτε φαγώσιμο η πόσιμο, ήταν πανεύκολη. Επιπλέον δεν είχε ούτε μάρκες, ούτε ταλαιπωρία, ούτε ουρές που διαρκούν ένα μισάωρο η κάθε μια γιατί είτε ο υπάλληλος δεν ξέρει να κάνει την δουλειά του, είτε το όλο σύστημα είναι άθλια οργανωμένο. Δεχόντουσαν κάρτα και επιτέλους μετρητά! Οι τιμές ήταν φυσικά αρκετά τσιμπημένες κάτι που συμβαίνει στα περισσότερα φεστιβάλ του εξωτερικού. Ποτό γύρω στα 10 ευρώ, μπύρα στα 7 ευρώ και το νερό στα 3 ευρώ. Πουλούσαν ακόμη και τσιγάρα σε μια τιμή γύρω στα 6 ευρώ. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι υπήρχαν ακόμη και μηχανήματα που έκανα συνάλλαγμα. Δεν θέλω να σκέφτομαι τι θα συνέβαινε σε ένα τέτοιο μηχάνημα στην Μαλακάσα, χαχαχαχα!
21:00 – 22:15 JOE LYNN TURNER (Sweden Stage)
Αφού καταφέραμε να δροσιστούμε λίγο, ήρθε η ώρα για την «περούκα» τις διοργάνωσης και μιλώ φυσικά για τον τεράστιο JOE LYNN TURNER o οποίος σε σχέση με αυτά που έχετε δει στην Ελλάδα ήταν μέρα με την νύχτα. Με μια τρομερή ομάδα από πίσω του να παίζει τις κάλτσες τις ακούσαμε το σετ που θα παρακαλούσαμε να ζούσαμε στην Ελλάδα! Κομμάτια από DEEP PURPLE (“Street of Dreams”), κομμάτια από MALMSTEEN (“Rising Force”, “Deja-vu” ) και πολλά από RAINBOW που έγινε ο πραγματικός χαμός! “Death Alley Driver”, “Spotlight Kid” (πανικός!), “Jealous Lover”, “Difficult to Cure”, “Can’t Let You Go” και τόσα άλλα. Αυτόν τον TURNER θέλουμε ο οποίος πραγματικά ακόμη κρατά την φωνή του σε υψηλό επίπεδο. Οι αντιδράσεις του κοινού ήταν όλα τα λεφτά και γενικότερα η αγάπη των Σουηδών στο κλασικό Hard rock & Heavy είναι μοναδική. Φέρτε τον TURNER με αυτή την μπαντάρα στην Ελλάδα να γίνει ο κακός χαμός! Η ώρα είναι 10.30 το βράδυ κα ο ήλιος στέκεται ακόμη από πάνω μου περίτρανα. Welcome to Sweden my friend!
22:30 – 23:30 DEATH ANGEL (4Sound Stage)
H ώρα δηλαδή που βγήκαν και οι DEATH ANGEL στην 4Sound Stage σκηνή, η οποία είναι λίγο μικρότερη από την δεύτερη σκηνή στην Μαλακάσα και έχει ικανοποιητικό ήχο. Να μου επιτρέψετε ότι δεν άντεξα ούτε δέκα λεπτά από την κούραση και την αϋπνία και το στομάχι μου έπαιζε Σοστάκοβιτς από την πείνα (αν δεν ξέρετε ποιος είναι ο Σοστάκοβιτς κάντε μια έρευνα στο internet). Μια μέση τιμή για να φας κάτι στο φεστιβάλ, ήταν γύρω στα 10 ευρώ. Και από επιλογές ουκ ολίγες. Καταρχήν μου έκανε εντύπωση το γεγονός ότι είχε παντού «παραδοσιακή» Σουηδική κουζίνα. Δηλαδή Tαϊλανδέζικη, Κινέζικη, Ιταλική, Fish &Chips, Burger με ότι μπορείς να φανταστείς μέσα, Burger κλασικό Αμερικάνικο, Burger με Burger κτλ…. χαχαχαχα! Αποφεύγοντας κάθε είδους σάλτσα (νόμος στα φεστιβάλ αν δεν θέλετε να τρέχετε στις τουαλέτες σαν τον Βέγγο και είστε με τα Ιmodium στο χέρι και τώρα που το ανέφερα θα ήταν ωραίο όνομα για grindcore μπάντα) είχαμε πλέον πίσω τις δυνάμεις για το τελευταίο γκρουπ της βραδιάς. Είχε πλέον νυχτώσει.
23:40 – 01.15 SKID ROW (Sweden Stage)
Μείναμε όλοι με ανοιχτό το στόμα. Αυτό μπορώ να πω για την εμφάνιση των SKID ROW οι οποίοι έχοντας πλέον έναν αρκετά καλό τραγουδιστή, ονόματι ΖP Theart, κατάφεραν να κάνουν 20.000 άτομα να κοπανιούνται δίχως αύριο και αν έχουν το ίδιο setlist σε λίγες μέρες στην Αθήνα, προβλέπω τεράστιο πανηγύρι. Είσοδος με “Slave to the Grind”, “Sweet Little Sister”, “Get the Fuck Out”, “Big Guns” και το φεστιβάλ παίρνει φωτιά. Η ιστορική πλέον μπαλάντα “18 and Life” φέρνει ανατριχίλες και αναμνήσεις από άλλες εποχές. “Piece of Me”, “Living on a Chain Gang”, “Ghost” και η διασκευή στο “Psycho Therapy” των RAMONES, οδηγεί στην δεύτερη ανατριχίλα της πρώτης νιότης. Το “I Remember You”. Κλείνουν το σετ τους με τα “Monkey Business” και “Makin’a Mess”. Η απόδοση της μπάντας είναι πάρα πολύ καλή, με τον καινούργιο στα φωνητικά να δίνει ρέστα παρόλο που δεν είναι φυσικά Bach. Αυτό που μου έκανε εντύπωση επίσης ήταν το τρομερό light show, σε όλη την διάρκεια της εμφάνισης τους. Ο κόσμος ζητούσε και άλλα κομμάτια και η μπάντα δεν τον απογοήτευσε μιας και ξαναβγήκε και μας αποτελείωσε με τα “We are the Damned”, “In A Darkened Room” και “Youth Gone Wild” (περιττό να πω τι έγινε εδώ έτσι;).
Βαθμολογία:
Διοργάνωση : 10/10
Μπάντες : 9/10
Κοινό : 9/10
Με το χαμόγελο ζωγραφισμένο στα πρόσωπα μας μετά από μια απροσδόκητα καλή ημέρα, γυρίσαμε στη βάση μας και παρόλη την κούραση και την αϋπνία είχαμε κουράγιο για μια όμορφη βόλτα στο χωριό που μέναμε. Ενώ όμως περιμέναμε να υπάρχει νεκρική σιγή και ότι αν μας έβλεπαν στο δρόμο με τις μπύρες στο χέρι θα μας πέρναγαν για τρελούς, ακούσαμε μουσική και έντονες ομιλίες! Είχαν και εκεί φεστιβάλ γιατί την επόμενη ακριβώς ημέρα ήταν η εθνική ημέρα της Σουηδίας! Τίποτα δεν είναι τυχαίο τελικά… μετά από μερικές μπύρες και 3-4 σακουλάκια γίγας με τα πιο νόστιμα Doritos και γενικώς junk food που έχουμε φάει ποτέ γυρίσαμε κατά τις 3.30 στα κρεβατάκια μας να ξεκουραστούμε επιτέλους… αλλά κανείς δεν μας προειδοποίησε για την πρωινή έκπληξη που θα είχαμε…
SWEDEN ROCK FESTIVAL DAY 2 – Πέμπτη 06 Ιουνίου
Το ημερολόγιο ενός ξενιτεμένου – Ημέρα δεύτερη
…ανοίγω τα μάτια μου. Ο ήλιος ξεχύνεται από το παράθυρο. Η πρώτη σκέψη είναι:
«ω ρε φίλε, παρακοιμήθηκα και την έχουν κάνει τώρα όλοι». Κοιτάς το ρολόι σου. Είναι 4.45 το πρωί. Καλά είμαστε σοβαροί; Και όμως με την ανατολή του ηλίου στις 4:15 τα πράγματα γίνονται δύσκολα στη Σουηδία, ειδικά όταν τα παράθυρα δεν έχουν ούτε μια τυπική κουρτίνα, μιας και οι Σουηδοί λατρεύουν τον ήλιο! Το καλό της υπόθεσης είναι ότι ο ύπνος σου σε αυτήν την περιοχή είναι αρκετά βαθύς και ποιοτικός, οπότε το πρωί ήμασταν όλοι αρκετά ξεκούραστοι και έτοιμοι για την δεύτερη μέρα του φεστιβάλ που ουσιαστικά, ξεκίναγε και το «κυρίως πιάτο».
Στο δρόμο για το φεστιβάλ, ήταν και η πρώτη και μοναδική μέρα που ουσιαστικά συναντήσαμε και κίνηση αφού ο βασικός κορμός του κόσμου (περίπου 40.000) συμπληρώθηκε από εκείνη την μέρα και μετά. Κάνοντας έναν ωραιότατο κύκλο αφήσαμε τα 5,5 χιλιόμετρα ουρά και περνώντας από ένα χάος από κάμπινγκ, βρήκαμε τρόπο να παρκάρουμε κάπου σχετικά κοντά.
12:15 – 13:15 BLAZE BAYLEY (Rock Stage)
Η καθυστέρηση αυτή είχε σαν αποτέλεσμα να χάσουμε τον BLAZE BAYLEY, ο οποίος έπαιζε στο Rock Stage, μια σκηνή στο μέγεθος της κεντρικής σκηνής στην Μαλακάσα, η οποία ως επί το πλείστον είχε πάρα πολύ καλό ήχο. Από ότι έμαθα ήταν αρκετά καλός και έπαιξε μόνο κομμάτια από IRON MAIDEN των “X Factor” και “Virtual XI”. Μπήκα όταν τελείωνε το σετ του με το «τρομερό», “Come Estais Amigos”, το οποίο θέλω να αφιερώσω με πολύ αγάπη στον Σάκη Φράγκο αφού είναι γνωστή σε όλους η «αγάπη» του για το συγκεκριμένο κομμάτι.
13:15 – 14:15 SEVENTH WONDER (4Sound Stage)
Αλλαγή σκηνικού και πάμε στο 4Sound Stage, όπου ήρθε η ώρα για τους Σουηδούς Progressivάδες SEVENTH WONDER, που αξίζουν για όσους δεν τους ξέρετε και αγαπάτε το prog, την προσοχή σας. Παίζοντας στην χώρα τους είχαν αρκετή ανταπόκριση από το κοινό, και με τον αέρα του «εντός έδρας» έδωσαν ένα πολύ ωραίο show και σετ που κάλυψε σχεδόν όλη την δισκογραφία τους. Η φωνή της μπάντας δεν είναι άλλος από τον Tommy Karevik, τραγουδιστή των KAMELOT. Εκτός του ότι ο τύπος έχει φωνάρα και πολύ καλή επικοινωνία με το κοινό, πιστεύω ότι πραγματικά περιορίζεται στους KAMELOT. To έβλεπες κάθε λεπτό, πόσο άνετος και “flawless”, ήταν πάνω στην σκηνή. ‘Ήταν το καλύτερο ορεκτικό για τον χαμό που θα ακολουθούσε.
14:30 – 15:45 POWERWOLF (Rock Stage)
Λίγο νερό με ανθρακικό για να μην ξεδιψάσουμε και πίσω στο Rock Stage, όπου είχε στηθεί το σκηνικό για τους POWERWOLF. Οι οποίοι ήταν ακριβώς αυτό που περίμενα και δεν με απογοήτευσαν καθόλου. Στημένοι όπως πρέπει πάνω στην σκηνή, έχουν φτιάξει το δικό τους σόου και τα απαραίτητα «παιχνιδάκια» με το κοινό που ακόμη και αυτός που δεν τους ξέρει δεν υπάρχει περίπτωση να μην διασκεδάσει και να μην μπει στο κλίμα. Είμαι σίγουρος πως θα ζήσουμε μεγάλες στιγμές στην Αθήνα! Μετά από 75 λεπτά ο κόσμος ζητούσε κι άλλο σημάδι ότι ο «λύκος του power metal” κέρδισε και αυτή τη μάχη. Έπαιξαν 14 κομμάτια και συμπεριέλαβαν σχεδόν όλες τις επιτυχίες τους όπως, “ Army of the Night”, “Amen & Attack”, “Armada Strigoi”, “Blessed & Possessed”, “Resurrection by Erection” (με κάποιους οπαδούς τους να ανεμίζουν δονητές που είχαν φέρει μαζί τους, τρελό γέλιο!). Στα “Sanctified with Dynamite” και “We Drink Your Blood” έγινε ο απόλυτος χαμός.
Ραντεβού ξανά στην Αθήνα λοιπόν!
16:00 – 17:15 KROKUS (Festival Stage)
KROKUS σημαίνει σκληρό rock n’ roll και μπύρες. Συνοδεία με την αγαπημένη μου “Falcon Beer” (αλήθεια που μπορούμε να την βρούμε στην Ελλάδα;;; Help!), είδα τα γερόντια που δεν θέλουν να σταματήσουν και καλά κάνουν. Ο κόσμος τους υποδέχτηκε με ιδιαίτερη χαρά και μπορώ να πω ότι διασκέδασα σε όλη την διάρκεια της εμφάνισης τους, κατά την οποία τα έδωσαν όλα. Απέφυγαν να παίξουν τις επιτυχίες τους, κάτι που ίσως να χάλασε κάποιους, αν και για μένα το μόνο φάουλ της μπάντας είναι ότι έπαιξαν τα αχρείαστα “American Woman” και “Keep On Rockin’ In The Free World” (όπου περίπου 50 μαντράχαλοι χαζεύαμε δυο τύπισσες με σορτσάκια που χόρευαν κάτω από τον καυτό ήλιο). Όταν έχεις μια τεράστια δισκογραφία, και 70 λεπτά σετ, είναι ανούσιο να παίζεις διασκευές. Είχαν όμως τόσο καλή απόδοση και τόσο καλό ήχο (έπαιζαν στην κεντρική σκηνή του φεστιβάλ η οποία πραγματικά είναι ΤΕΡΑΣΤΙΑ!) που όλα αυτά μπορούσες να τα παραβλέψεις.
17:30 – 18:45 ARCH ENEMY (Rock Stage)
«Άλλη μια όμορφη μέρα και ο ήλιος καίει σαν πού…» αλλά εμείς κάτσαμε και φάγαμε στην μάπα ένα 75λεπτό τον ήλιο στα μούτρα μας, μόνο και μόνο για χάρη της Alissa White-Gluz. Και αν και πάθαμε κάτι όμορφα καψιματάκια τα οποία μας οδήγησαν να δανειζόμαστε γυναικείες ενυδατικές κρέμες, άξιζε και με το παραπάνω. Οι ARCH ENEMY είναι πλέον μια καλογυαλισμένη μηχανή του πολέμου. Δεν υπάρχει αυτό που κάνουν on stage. Εκπληκτικός ήχος, τρομερό παίξιμο όπου πλέον ο ένας ξέρει στο δευτερόλεπτο πάνω στην σκηνή τι θα κάνει ο άλλος, με το δίδυμο Amott-Loomis να κάνει τα Priestomaidenikά κόλπα και το θηρίο Alissa, να αλωνίζει την σκηνή χωρίς να κουράζεται και χωρίς να χάνει ούτε λεπτό την δυναμική στα φωνητικά της. Ο Amott έχει φτιάξει πραγματικά μια all-star ομάδα η οποία φτύνει φωτιές και δεν αφήνει κανένα περιθώριο για αμφισβητήσεις. Έπαιξαν 14 κομμάτια, με το “War Eternal” να παίρνει τα περισσότερα credit με πίσω του το “Will to Power” από το οποίο θα ήθελα περισσότερα κομμάτια. Από παλιά ακούστηκαν ισόποσα άσματα με τα “Dead Eyes See No Future”, “My Apocalypse” και “No Gods No Masters” να σπέρνουν τον πανικό. Η κραυγή της Alissa στο “Nemesis” θα μου μείνει για πάντα χαραγμένη στο μυαλό μου. Πείτε ότι θέλετε εσείς οι χατζημεταλλάδες. Η μπάντα αυτή είτε το θέλετε, είτε δεν το θέλετε θα ορίζει γενιές μελλοντικών οπαδών του ήχου μας. Όπως και η ακριβώς επόμενη που ήταν στη σειρά…
19:00 – 20:30 AMON AMARTH (Festival Stage)
Τι να πεις τώρα για τα 90 λεπτά που οι AMON AMARTH, άλωσαν το Sweden Rock.
Αν υπάρχει μία λέξη να χαρακτηρίζει την εμφάνιση τους είναι «αρχηγική». Οι άνθρωποι ανέβηκαν πάνω στην σκηνή σαν άρχοντες και επιβλήθηκαν στους πάντες. Ακόμη και οι fans του πιο “hard n’ heavy” ήχου, όχι μόνο χειροκρότησαν, αλλά συμμετείχαν και διασκέδαζαν σε όλη την διάρκεια του σετ τους. Έχοντας την χαρά να τους πάρω συνέντευξη στο από πρώτο τους άλμπουμ, είμαι πραγματικά συγκινημένος που αυτή η μπάντα έφτασε τόσο μα τόσο ψηλά. Και όλα αυτά βέβαια με σπουδαία άλμπουμ, σκληρή δουλειά και show που θα ζήλευαν πολλοί. Και τι να μην ζηλέψεις άλλωστε; Μηχανάκια πάνω στην σκηνή, ατελείωτο headbanging και σφυροκόπημα, φωτιές παντού (στις πρώτες σειρές πραγματικά βράζαμε από την ζέστη που προκαλούσαν τα pyro) συν το θεατρικό μέρος με μάχες Vikings. Και ενώ είχαν ένα ολοκαίνουργιο άλμπουμ στις αποσκευές τους δεν ξέχασαν και τους αρκετά Oldschool οπαδούς τους με εκπλήξεις όπως τα “Arson” και “Legend of a Banished Man”. Οι AMON AMARTH βρίσκονται πλέον σε τέτοιο επίπεδο που δεν χρειάζεται να βγάζουν νέα άλμπουμ και μπορούν να περιοδεύουν όσο αντέχουν με τις πάμπολλες επιτυχίες που έχουν ήδη στην 20 και βάλε χρόνια, ιστορία τους. Ίσως η εμφάνιση της ημέρας. All hail the Vikings of death metal.
20:45 – 22:15 TENACIOUS D (Rock Stage)
Νηστικό αρκούδι λένε δεν χορεύει και στην περίπτωση μας, «θανατώθηκαν» οι TENACIOUS D στο βωμό της πείνας. Τα λιγοστά που προλάβαμε, “Belzeboss”, “Kickapoo” και “Tribute” (που τραγουδούσε όλο το φεστιβάλ συγχρονισμένα), ήταν απολαυστικοί. Εγώ πάλι προτίμησα να χωθώ στην τρίτη σειρά του Festival Stage διότι είχε έρθει η ώρα να δω για δεύτερη φορά μια από τις πολύ αγαπημένες μου μπάντες όλων των εποχών!
22:30 – 00:00 DEF LEPPARD (Festival Stage)
Που δεν είναι άλλοι από τους θεούς DEF LEPPARD! Χωθήκαμε τρίτη σειρά πίσω από το κάγκελο και οι stars της βραδιάς ήταν έτοιμοι για εμάς. Μπήκαν δυναμικά με “Rocket”, “Animal”, “Let it Go” (yeah!) και “Foolin’”. Ήχος κρύσταλλο, πανέμορφο stage show αλλά το κοινό ήταν λίγο μουδιασμένο. Το κατάλαβε αυτό ο Joe Elliot και πριν παίξουν την πανέμορφη μπαλάντα “When Love And Hate Collide”, ρώτησε το κοινό «μήπως θέλετε να ακούσετε death metal;». Το «yeah!» μίας κοπελιάς της έδωσε την πληρωμένη απάντηση από τον Elliot, «ανέβα τότε επάνω να το τραγουδήσεις εσύ!». Επιστροφή στα δυναμικά άσματα με “Armageddon it”, “Let’s Get Rocked” και την εκπληκτική διασκευή του “Rock On”! Οι αντιδράσεις ανέβηκαν και μαζί με αυτές και το ίδιο το γκρουπ, που «ζωγράφιζε»! Θα το ξαναπώ. Τι κιθαρίστας είναι αυτός ο Phil Collen; Τι διαστημικός ήχος είναι αυτός που βγάζει; Οι εκτελέσεις των “Hysteria”, “Bringin’ On The Heartbreak” απλά συγκίνηση. Το solo του «ήρωα» Rick Allen στα drums, προκαλούσε δάκρυα και θαυμασμό. Κλείνουν το βασικό τους σετ με το “Pour Some Sugar On Me” για να ξαναβγούν και να γνωρίσουν την αποθέωση με τα “Rock Of Ages” και “Photograph”. Μετά από 17 κομμάτια και κάτι κιλά ιδρώτα πάνω στη σκηνή και τα λόγια του Elliot, «σας αγαπάμε, όσο μας κρατάτε στο μυαλό σας θα είμαστε πάντα εδώ για εσάς». Ένας οπαδός της πορείας των DEF LEPPAD θα έμενε ικανοποιημένος από το show τους; Απόλυτα! Εντάξει ίσως να ήθελε λιιιίγο πιο πολύ ΝWOBHM, αλλά ειλικρινά ποιος νοιάζεται. Οι DEF LEPPARD απέδειξαν γιατί έχουν την θέση αυτή στο πάνθεων του Hard Rock, για άλλη μια φορά.
00:00 – 01:30 SLAYER
Η τελευταία εμφάνιση των SLAYER στην Ελλάδα με είχε κάπως απογοητεύσει οπότε κρατούσα μικρό καλάθι. Δεν περίμενα ποτέ όμως να πω ξανά “Fucking SLAYEEEEEEER” με τέτοια ένταση. Ναι φίλοι μου. Ένας Araya ξανανιωμένος, λες και τον έβλεπα 20 χρόνια πριν με τον κλασικό «κοπανιέμαι όλη την ώρα» Kerry King, να σπέρνει, χωρίς υπερβολές και βεντετισμούς. Από το δεύτερο κομμάτι μας χάζευαν οι Σουηδοί που κοπανιόμασταν “the oldschool way”. Μα μπορείς να μην κοπανιέσαι όταν ακούς ξανά μετά από τόσα χρόνια το “Evil Has No Boundaries”; Στη σκηνή επάνω ένα ατελείωτο show από φωτιές σε όλα περίπου τα κομμάτια, πολύ μεγαλύτερο show από το πρώτο κομμάτι της περιοδείας τους και πραγματικά αυτό είναι κάτι που ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΕΙΤΕ. Οι εικόνες να αλλάζουν πίσω από την σκηνή, ανάλογα με το κομμάτι και την εποχή του και μπορώ να πω ότι είδα ίσως την καλύτερη εμφάνιση των SLAYER, από το 1996 στο ιστορικό Rock Of Gods. Μετά από μιάμιση ώρα ατελείωτου κανονιοβολισμού, αφήνοντας κάτι χιλιάδες από πτώματα γύρω τους μας αποχαιρέτισαν με τον τυπικό τρόπο του Araya, που ζήτημα να μίλησε πάνω από τρεις φορές στο όλο το live και εγώ αναρωτιέμαι αν όντως είναι αυτή η τελευταία τους περιοδεία… Δείτε το σετ για να ξέρετε τι μας περιμένει στην Αθήνα.
1.Repentless
2.Evil Has No Boundaries
3.World Painted Blood
4.Postmortem
5.Hate Worldwide
6.War Ensemble
7.Gemini
8.Disciple
9.Mandatory Suicide
10. Chemical Warfare
11.Payback
12.Temptation
13.Born of Fire
14.Seasons in the Abyss
15.Hell Awaits
16.South of Heaven
17.Raining Blood
18.Black Magic
19.Dead Skin Mask
20. Angel of Death
Βαθμολογία:
Διοργάνωση : 10/10
Μπάντες : 10/10
Κοινό : 10/10
Κατάκοποι αλλά ευτυχισμένοι, πήραμε το δρόμο της επιστροφής όπου δεν ακούστηκε ούτε «κιχ», ούτε ο παραμικρός ήχος. The show is still on!
Γιώργος Καραγιάννης
Φωτογραφίες: Χρήστος Δουλγεράκης
