Sweden Rock Festival (5-8/6/2019, Solvesborg, Sweden) Part II

Τρίτη μέρα και φαρμακερή. Ίσως η πιο δύσκολη μέρα του φεστιβάλ γιατί με το πρόγραμμα και τις μπάντες που υπήρχαν, ήξερα ότι θα είχε υπερβολικό τρέξιμο, έστω να προλάβεις λίγο από όλα. Η μέρα ξεκίνησε με μια πανέμορφη καταιγίδα και να σας πω την αλήθεια τρομάξαμε ότι δεν θα προλάβουμε να φτάσουμε στην ώρα μας στο φεστιβάλ. Ως δια μαγείας όμως μετά από ένα 2ωρο που έριξε όλη την βροχή για τον μήνα Ιούνιο στη Σουηδία, ο ήλιος ανέλαβε δράση.

Φτάνοντας στον χώρο του φεστιβάλ, να σας ενημερώσω λίγο για τα μέτρα ασφάλειας που υπάρχουν κατά την είσοδο σου. Υπήρχαν 4 ( ναι 4!) έλεγχοι κατά την είσοδο σου. Αυτός που απλά σε τσέκαρε, ο επόμενος που κοιτούσε τα βραχιολάκια σου αν είναι τα σωστά, ο τρίτος που σου άνοιγε την τσάντα σου (και τα κοιτούσε όλα, ακόμη και το πακέτο με τα τσιγάρα άνοιγε ) και ο τέταρτος που σου έκανε σωματικό έλεγχο. Κάποιοι θα σκεφτείτε ότι είναι υπερβολικό, εγώ θα σας πω ότι καραγούσταρα. Δεν είναι εδώ μπανανία φίλε μου για να φέρνεις μαζί σου καπνογόνα και ότι άλλη ανοησία σου κατέβει στον εγκέφαλο. Αισθανόσουν ασφαλής και ας μη μιλήσω για τα security που ενεργούσαν μέσα σε δευτερόλεπτα και μάζευαν όποιον δημιουργούσε φασαρίες ή είχε πιει ότι υπήρχε και γινόταν ενοχλητικός στους γύρω του. Στις πρώτες σειρές, επίσης έδιναν μπουκαλάκια με νερό για να μην υπάρξουν λιποθυμίες. Αυτά να τα βλέπουν κάποιοι εδώ στο Ελλάντα.

Φτάσαμε ακριβώς με το ξεκίνημα της εμφάνισης των TNFO και πόσο χαίρομαι που κοιμηθήκαμε ελάχιστα και καταφέραμε να δούμε αυτή την μπαντάρα on stage. Γιατί για να πατήσουν στην χώρα θα πρέπει κάποιος διοργανωτής να θέλει να χάσει αρκετά από τα χρήματα του. Οι ΤΝFO είναι ένα side project των Bjorn Strid (η φωνή των SOILWORK) και του Sharlee D’Angelo (δεν θα κάτσω να αναφέρω τις 500 μπάντες που παίζει ). Και εκεί που περιμένεις κάτι ακραίο, οι τύποι έφτιαξαν ένα hard rock/AOR θηρίο που αν είχε εμφανισθεί στα 80΄s θα μεσουρανούσε. Ακόμη και αυτή η μουσική κατηγορία είναι πολύ μικρή για να περιγράψει την μουσική τους, όπως και τα συναισθήματα που βγάζουν πάνω στην σκηνή, όπου κατάφεραν να κάνουν τον κόσμο να μπεκροπίνει και να χορεύει από τις 12 το μεσημέρι! Αυτό το αεροπορικό πλήρωμα (που έτσι εμφανίζεται στη σκηνή) είναι μάλλον από τα πιο ιδιαίτερα πράγματα που έβγαλε η μουσική μας εδώ και πολύ καιρό. Συστήνω οπωσδήποτε να ακούσετε το τελευταίο άλμπουμ τους “Sometimes the World Ain’t Enough” και αν σας μαγέψει προχωρήστε και στα υπόλοιπα άλμπουμ τους. Σημείωση. Τι φωνάρα έχει αυτός ο Bjorn ρε παιδάκι μου;;;

Τρέχουμε προς το κεντρικό stage να προλάβουμε τους MAGNUM, οι οποίοι ήταν η απογοητευτική εμφάνιση για μένα ΟΛΟΥ του φεστιβάλ. Ξεροκαήκαμε στον ήλιο για να ακούσουμε μια μπάντα η οποία, εμφανώς δεν το έχει πλέον και πάρα πολύ. Δεν καταλαβαίνω γιατί κάποια σχήματα συνεχίζουν να παίζουν μουσική αφού δεν έχουν καν την δυνατότητα να προσφέρουν, το ελάχιστο από αυτό που ήταν στο παρελθόν. Μερικοί μόνο οπαδοί τους έδειχναν να διασκεδάζουν αλλά η πλειονότητα του κόσμου, στάθηκε παγεροί απέναντι τους και καλά έκανε. Απογοήτευση. Ευτυχώς που δεν έπαιξαν το αγαπημένο μου “Kingdom of Madness” γιατί θα το κατακρεουργούσαν και αυτό.

Εδώ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, έχουμε λίγο κενό στο φεστιβάλ, οπότε διάλεξα να το περάσω backstage στα δημοσιογραφικά, για λίγη μπύρα και χαλάρωση. Φέτος ο χώρος του VIP έγινε ένα με το Press Area, με αποτέλεσμα ελάχιστοι από τους «μεγάλους» των συγκροτημάτων να κάνει κάποια περατζάδα εκεί. Έτσι για κακή μας τύχη συναντήσαμε ελάχιστους από τους stars του φεστιβάλ. Ο χώρος πάντως ήταν πανέμορφος και είχες την δυνατότητα να απολαύσεις την μπύρα σου σε καναπέδες με τον απαραίτητο ίσκιο. Η μουσική που άκουγες ήταν επί το πλείστον κλασικά hard n’ heavy άσματα, αλλά γινόντουσαν και κάποια πολύ αστεία karaoke, τα οποία γούσταρε τρελά ο κόσμος. Η μπύρα όμως έγινε μπύρες και γνωρίζοντας μια τρελαμένη παρέα από Σουηδούς καταλήξαμε να πίνουμε παρέα σχεδόν σε όλη την διάρκεια της εμφάνισης του AXEL RUDI PELL. Ήδη «κόκκαλο» μετά από 3 ώρες μπεκροποσίας κατάφερα να μαζέψω το κουφάρι μου και να απολαύσω τα τελευταία δεκαπέντε λεπτά της εμφάνισης του. Χωρίς να είμαι τρελαμένος οπαδός του, μπορώ να πω ότι το σχήμα του, είναι τρομερά δεμένο και αν και δεν είχαν το τελειότερο ήχο, έδωσαν το 100% ενώ ο κόσμος το καταδιασκέδαζε.

Η ξανθιά φιγούρα το δεξιοτέχνη του εξάχορδου, Axel, δημιουργούσε το πρέπον σεβασμό. Εκεί που άλλοι μόνο στην τοστιέρα μπορούμε να ζωγραφίσουμε, αυτός κάνει την ταστιέρα ότι θέλει. Ώρα όμως για το πρώτο δίλλημα της ημέρας.

CANDLEMASS η ULI JON ROTH; Έχοντας δει και τους δύο αρκετές φορές, μοίρασα τον χρόνο, με την πλάστιγγα να γέρνει προς τους CANDLEMASS τελικά.

Ο ULI JON ROTH, εμφανίστηκε με το κλασικό του στυλ, αγέραστος πραγματικά (o «λευκός Jimi Hendrix» όπως μου αρέσει να τον αποκαλώ) μαζεύοντας από κάτω πολλούς SCORPIONS fans, που έδειξαν βέβαια τον απαιτούμενο σεβασμό στα κομμάτια του από ELECTRIC SUN, αλλά φυσικά δεν χρειάζεται να πω τι έγινε σε κάτι “Polar Nights”, “We’ll Burn The Sky”, “Sails of Charon” με έναν τύπο γύρω στα 55 να κλαίει και να μου δείχνει στο κινητό του την φωτογραφία του με τον Uli. Τρέχω στο Sweden Stage να δω τι κάνουν οι CANDLEMASS και αντιμετωπίζω τον πιο μουντό και βασανιστικό ήχο του φεστιβάλ. Όποιος και να το έκανε αυτό δεν μας χάλασε καθόλου, καθώς ταίριαξε τέλεια με τις μελαγχολικά βασανιστικές μελωδίες των Σουηδών. Μέχρι και ο ουρανός γέμισε με σύννεφα! “A Sorcerer’s Pledge”, “Crystal Ball”, “Bewitched”, Under the Oak”, “Dark Are the Veils of Death” και ο γραφών βρίσκεται ανάμεσα στην κόλαση και στον παράδεισο του heavy metal. Το κλείσιμο με “Solitude” και χιλιάδες κόσμο να χτυπιέται αργά και βασανιστικά (μα πόσες φορές θα την γράψω αυτή τη λέξη ακόμη) στο ρυθμό, ήταν το καλύτερο κλείσιμο για μια από τις πιο όμορφες «κηδείες» που έχω ζήσει. Απίστευτο θέαμα με τον κόσμο να τους αποθεώνει.

Ο κόσμος αρχίζει να γίνεται υπερβολικά πολύς στην κεντρική σκηνή. Γιατί; Μα για τους θεούς ZZ TOP φυσικά. Δεν πίστευα ποτέ στην ζωή μου ότι θα έβλεπα τους ZZ TOP για δεύτερη φορά. Αυτό το τρίο αυθεντικού hard n’ blues με τον τόσο μοναδικό ήχο, έκανε για μια ακόμη φορά το θαύμα του. Ενώ παρουσιάστηκαν σε ένα κοινό που δεν ήταν και τόσο fan του συγκεκριμένου ήχου (όπως και η παρέα μου που προτίμησε να δει τους JAG PANZER που έπαιζαν την ίδια ώρα στο 4Sound Stage, οι οποίοι από όσα έμαθα έδωσαν ένα αρκετά δυναμικό show) και έκατσε να τους δει πιο πολύ για την «ιστορία», κατάφεραν στο τέλος να κάνουν τον κόσμο να χορεύει στους ήχους του “Jailhouse Rock”! Ο ήχος δεν τους βοήθησε πολύ μιας και ενώ ήταν καθαρός, ήταν τρομερά χαμηλά! Πολύ παράξενα πράγματα εκείνη την ημέρα με τον ήχο… τέλος πάντων. Τι να πω για τον Billy Gibbons, έναν από τους καλύτερους blues κιθαρίστες ever! Χάζευες τα μαγικά του χέρια, καθώς μία και μόνο κιθάρα μπορεί να γεμίζει τόσο πολύ όλα τα μέρη της μουσικής τους. Dusty Hill στο μπάσο (ο οποίος έχει φωνάρα) και Frank Beard στα drums, έκαναν το απόλυτο rhythm section. Τρείς άνθρωποι, με τα όργανα τους, χωρίς φωτιές, χωρίς σκηνικά, χωρίς stage show, απλά με μόνο τα τραγούδια τους να είναι ο οδηγός, μας έδειξαν το σημαντικότερο που μετρά στο τέλος της ημέρας. Η ίδια η μουσική. Αν και απογοητεύτηκα από την αντίδραση του κόσμου μέχρι την μέση της συναυλίας, χάρηκα που στο τέλος κατάφεραν να τον παρασύρουν στο ρυθμό τους. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον παππού που είχα δίπλα μου, με μπλουζάκι ZZ TOP, ο οποίος ίσα που μπορούσε να σταθεί όρθιος, έβγαζε βίντεο με το κινητό του σαν μικρό παιδί. Εξάλλου η μουσική δεν μας θυμίζει πάντα ότι μέσα μας παραμένουμε μικρά παιδιά; Ώρα για το δεύτερο δίλλημα της ημέρας.

DISTURBED η AT THE GATES; Μη γελάτε οι καφρομέταλλοι. Ενώ υπεραγαπώ τους AT THE GATES, τους έχω δει αρκετές φορές. Έτσι ο κλήρος έπεσε στους τρομερούς DISTURBED. Παρόλο που μου άρεσαν πάρα πολύ, ομολογώ ότι ξενέρωσα με τον ήχο τους και ήταν πλέον σαν κάποιο διαβολάκι να είχε βάλει το χεράκι του να καταστρέψει τον ήχο των περισσότερων συγκροτημάτων της βραδιάς. Ευτυχώς το setlist μας αποζημίωσε καθώς ήταν το απόλυτο best of και αν ακόμη οι αντιδράσεις πολλών ήταν νωχελικές, κέρδιζαν κομμάτι με κομμάτι τον κόσμο. Μην ξεχνάτε ότι οι DISTURBED, ήταν σε ένα φεστιβάλ που το μεγαλύτερο κομμάτι του κοινού ήταν δοσμένο στο πιο κλασικό hard n’ heavy, έτσι και μόνο που κατάφεραν να κάνουν τον περισσότερο κόσμο μπροστά τους να κοπανιέται παρά τις αντίξοες συνθήκες που έπαιζαν θεωρείται κατόρθωμα. Είχαμε βέβαια και κάτι παρατράγουδα με διάφορους μεθυσμένους, χατζημεταλλαδες (ναι υπάρχουν σε όλες τις χώρες του κόσμου) που απλά κορόιδευαν όταν ο Draiman, αναφερόταν στα προβλήματα, εθισμού και κατάθλιψης και στα άτομα που φίλους και μουσικούς που «έφυγαν» από κοντά μας. Με ένα γρήγορο βλέμμα «θανάτου» από έμενα, αποφασίζουν να πάνε μερικές σειρές πιο πέρα να κάνουν τα σούργελα. Αν και χάρηκα που τους είδα για πρώτη φορά, οφείλω να ομολογήσω ότι δεν έγινε υπό τις κατάλληλες συνθήκες Ευτυχώς είχα την τύχη να τους δω όπως έπρεπε, λίγο καιρό μετά στην χώρα μας.

Θέλω να πω εδώ πόσο δύσκολο πλέον ήταν να μεταφερθείς από την μία σκηνή στην άλλη. Ο όγκος των 40.000 μεταφέρθηκε φυσικά στην κεντρική σκηνή γιατί όλοι ήθελαν να δουν την τελευταία εμφάνιση των KISS. To δύσκολο δεν ήταν το γεγονός ότι έπρεπε να περάσεις, μέσα από τόσο κόσμο. Το δύσκολο ήταν ότι έπρεπε να περάσεις μια απόσταση 200 μέτρων η οποία ήταν γεμάτη με τύπους που έφερναν τις καρέκλες τους και δημιουργούσαν πραγματικό συγκοινωνιακό κομφούζιο μέσα στον χώρο του φεστιβάλ. Αυτό είναι μάλλον και το μόνο μου παράπονο από όλη την διοργάνωση. Του χρόνου ας δημιουργήσουν ένα συγκεκριμένο χώρο για καρέκλες να κάθονται όλοι αυτοί, χωρίς να μπορούν να τοποθετηθούν όπου γουστάρουν και να προκαλούν τέτοια ανούσια ένταση και εκνευρισμό στην μετακίνησή μας από σκηνή σε σκηνή. Έχοντας δει τους KISS στην Ελλάδα, ήξερα ότι μια εμφάνιση τους στο εξωτερικό, θα ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό. Αυτό όμως που έζησα δεν το περίμενα ποτέ. Είναι σίγουρα από τα καλύτερα show που έχω δει ποτέ στην ζωή μου. Οκ ο Stanley δεν έχει πλέον την φωνή που είχε και είναι ολοφάνερο πως ζορίζεται πολύ. Είναι όμως βέβαιο, ότι οι άνθρωποι, δημιούργησαν ένα τρομακτικά δεμένο show, με άρτιο παίξιμο και τον Simmons να παραμένει ο αγέραστος δαίμονας που τόσο αγαπάμε. Είναι τέτοιου επιπέδου το show, που μέχρι και η σκηνή τροποποιήθηκε ελαφρώς για να καλύψει τις ανάγκες. Μια ατελείωτη μυσταγωγία από φωτιές, εκπληκτικό light show, κομφετί σε επίπεδο να μην μπορείς να δεις τον διπλανό σου και πυροτεχνήματα τα οποία φώτιζαν τον ουρανό της Σουηδίας ακόμη και δέκα λεπτά μετά το τέλος της εμφάνισης τους. Ο Simmons τραγουδούσε μέσα στα αίματα και έφτυνε φωτιές (μέχρι και ο καιρός άλλαξε στο “God of Thunder” με μιας έντασης ομίχλη που δεν έχω ξαναδεί στην ζωή μου), ο Stanley έκανε την κλασική βουτιά και τραγούδησε από ξεχωριστό βάθρο στην μέση ακριβώς του φεστιβάλ με τον κόσμο να παραληρεί και να τραγουδά αδιάκοπα. Ναι, ο Σουηδός μεταλλάς δεν είναι ιδιαίτερα φωνακλάς αλλά για χάρη τους, έκανε την πιο μεγάλη ανατροπή, τραγουδώντας το κάθε κομμάτι με πάθος. Στο τέλος της εμφάνισης τους με έκαναν να μιλώ πλέον για εμπειρία ζωής. Παραθέτω το σετ τους και βγάλτε μόνοι τα συμπεράσματα σας.

1 Detroit Rock City

2 Shout It Out Loud

 3 Deuce

 4 Say Yeah

 5 I Love It Loud

 6 Heaven’s on Fire

 7 War Machine

 8 Lick It Up

 9 Calling Dr. Love

10 100,000 Years

11 Cold Gin

12 God of Thunder

13 Psycho Circus

14 Let Me Go, Rock ‘N’ Roll

15 Love Gun (Paul on stage in crowd)

16 I Was Made for Lovin’ You (Paul on stage in crowd)

17 Black Diamond

 Encore:

18 Beth (Eric Singer on piano)

19 Crazy Crazy Nights

20 Rock and Roll All Nite

Μια παρατήρηση εδώ. Ενώ σε όλη την ημέρα του φεστιβάλ ο ήχος ήταν σε πολύ μέτρια επίπεδα κατά μέσο όρο, ξαφνικά στους KISS, ο ήχος ήταν απίστευτα καλός και τρείς φορές πάνω σε ένταση από οποιαδήποτε άλλη μπάντα..

Μετά από το σοκ των KISS, ότι και να βλέπαμε θα ήταν λίγο. Συγκεκριμένα άντεξα δέκα λεπτά από τους DREAM THEATER (ξέρω Σάκη, απολύομαι), οι οποίοι δια μαγείας, είχαν πολύ καλό ήχο. «Τι έγινε ρε παιδιά;» αναρωτιέμαι μόνος μου. Ανεβαίνουμε προς την έξοδο και το 4Sound Stage, όπου έπαιζαν οι GORGOROTH. Επίσης πολύ καλός ήχος. Άντε να μη σου μπαίνουν πονηρές ιδέες μετά! Μπροστά το κοινό τους ήταν αρκετά κινητικό και οι ίδιοι έδειχναν πως ήταν στη μέρα τους. Άφησαν πολύ καλές εντυπώσεις και ήταν το καλύτερο «ξύπνημα» από τον γαλαξία που με έστειλαν οι KISS. “Revelaton of Doom”, “Forces of Satan Storms”, “Incipit Satan”, “Unchain My Heart”, “Destroyer”, “Krig” ήταν μερικά από τα κομμάτια που πρόλαβα και μπορώ να πω ότι τα πήγαν υπερβολικά καλά στην δύσκολη αποστολή που είχαν.

Βαθμολογία

Διοργάνωση 7/10

Μπάντες 7/10

Κοινό 4/10

Η ομίχλη είχε σκιάσει σχεδόν τα πάντα στο φεστιβάλ, ειλικρινά δεν έχω ξαναδεί κάτι τέτοιο, μιας και στα δέκα μέτρα απόσταση δεν έβλεπες. Μέχρι να βρούμε το αμάξι και να γυρίσουμε, πηγαίνοντας σαν κότες φυσικά γιατί δεν βλέπαμε την μύτη μας, καταφέραμε να ζήσουμε το απόλυτο black metal σκηνικό, με επιθετικό black να βαράει στο αμάξι, την τελευταία εικόνα με τους GORGOROTH πάνω στην σκηνή, την στιγμή που τα δάση σταμάτησαν για μια και μοναδική φορά να δείχνουν «φιλικά» απέναντι μας και το υπόκωφο μωβ χρώμα που ξεπετιόταν ανάμεσα στα δέντρα να δίνει νέα διάσταση στο “Funeral Fog” των MAYHEM. H βραδιά έκλεισε με επική προβολή του “The Dirt” , της ταινίας για τους MOTLEY CRUE και ίσως μια μικρής σιωπηρής θλίψης γιατί το ταξίδι έφτανε σιγά- σιγά στο τέλος του…

Το έβλεπες πλέον ακόμη και στα πρόσωπα μας ότι η κούραση είχε αρχίσει να μας καταβάλει. Είναι λογικό. Όταν βρίσκεσαι σε ένα τέτοιο μέρος με τόσες μπάντες που στην χώρα σου θα έδινες μια περιουσία για να απολαύσεις, θέλεις να ζήσεις την κάθε στιγμή ακόμη και αν χρειάζεται να στέκεσαι όρθιος για 12 με 13 ώρες κατά μέσο όρο κάθε μέρα. Αν και κουρασμένοι λοιπόν αποφασίσαμε να βρεθούμε πάλι πολύ νωρίς στον χώρο του φεστιβάλ, μιας και θέλαμε να προλάβουμε το ελληνικό χρώμα της διοργάνωσης…

Μιλάμε φυσικά για τους BEAST IN BLACK και τον Γιάννη Παπαδόπουλο στα φωνητικά. Η μπάντα αυτή, όσο περνά ο καιρός δείχνει όλο και πιο πολύ, ότι έχει τα κατάλληλα υλικά, για να ανέβει πολύ ψηλά. Με δυνατή fan base από κάτω (χαμός από κόσμο με μπλουζάκια τους) μας έστειλαν αδιάβαστους με το μελωδικό αλλά συνάμα δυναμικότατο metal που παίζουν. Για τον Γιάννη δεν μπορώ να πω πολλά, πέρα του ότι είμαι πολύ συγκινημένος που τον γνώρισα στα πρώτα του βήματα και να τον βλέπω πλέον εκεί που του αξίζει. Η απόδοση του ήταν εκπληκτική, όπως και όλης της υπόλοιπης μπάντα παρά τον ήλιο που τους χτυπούσε αλύπητα. Η ελληνική σημαία σηκώθηκε στην παρέα μας και ο Γιάννης μας χαιρέτισε από την σκηνή. Μοναδικές στιγμές! Είχαν αρκετά καλό ήχο και με χωρίς πολλά- πολλά το ένα κομμάτι οδηγούσε στο άλλο με αποτέλεσμα να παίξουν μια full γεμάτη ώρα με 12 κομμάτια που δεν άφησαν κανέναν παραπονεμένο.

Οι περισσότεροι όταν σκέφτεστε τους STYX, έρχεται μάλλον το “Boat on the River” στο κεφάλι σας και δεν σας αδικώ. Αλλά αν έχετε χρόνο ψάξτε την ιστορία ενός από τα μεγαλύτερα rock group που δημιουργήθηκαν στην ιστορία της ροκ μουσικής. Μετά την άβραστη και ανάλατη «πατάτα» που φάγαμε από τους MAGNUM την προηγούμενη μέρα, κρατούσα μικρό καλάθι αλλά οι άνθρωποι μας απογείωσαν. Με ήχο διαστημικό, απόδοση που κανείς μας δεν περίμενε στην ηλικία τους, με έκανα να θέλω να τους ξαναδώ οπωσδήποτε σε ένα δικό τους show. “Lady”, “Blue Collar Man”, “Come Sail Away”, “Renegade” και τόσα άλλα μοναδικά τραγούδια που στιγμάτισαν την δεκαετία του ’70 και ναι δεν είπαν το προς τιμήν τους το “Boat On The River”. Είναι από τις περιπτώσεις που χαίρεσαι τόσο πολύ όταν το κάνει αυτό ένα συγκρότημα. Το παιχνίδισμα με το ορχηστρικό μέρος του “Bohemian Rhapsody” που έκανε όλο το φεστιβάλ να τραγουδά ήταν όλα τα λεφτά. Και αν ακόμη δεν σας έχω πείσει, μόνο να βλέπατε κάτι τύπους με μπλουζάκια SLAYER να χορεύουν με τρελή πώρωση και ρυθμό το “Mr.Roboto”. BRING STYX IN GREECE!

Πρώτο quiz της ημέρας. DEMONS &WIZARDS η UFO; UFO έχουμε δει… άρα……άρα ήρθε η ώρα για καυτό ατσάλι, φωνητικά βάρδων και ριφς από την κόλαση.

Οι DEMONS ήταν κάτι περισσότερο από ότι περίμενα και μέσα σε 70 λεπτά κατάφερνα να μας ξεσηκώσουν. Ο Hansi, ξέχωρα ότι διαθέτει από τις πιο χαρακτηριστικές φωνές και χροιές που έχω ακούσει ποτέ, γίνεται χρόνο με τον χρόνο ακόμη καλύτερος. Σε σημείο που πρέπει να μιλάμε για ένα θαύμα της φύσης. Ο Schaffer από την άλλη, «ελαφρώς» γερασμένος και με κοντά πλέον μαλλιά αλλά το ίδιο θηρίο πάνω στην σκηνή να εξαπολύει τα δολοφονικά του ριφ. Και πέρα από τα δικά τους “Terror Train”, “Crimson King”, “Fiddler on the Green”, “The Gunslinger” και τόσα άλλα που μας έστειλαν αδιάβαστους, πάρε και “Valhalla”, πάρε και “Welcome to Dying”, πάρε και “Burning Times και “I Died For You”. KΟΛΑΣΗ!

Όλο σχεδόν το φεστιβάλ τραγουδά μαζί τους. Μια παρατήρηση. Πόσο τρομακτικά ωραίο είναι να ακούς τα ICED EARTH κομμάτια με τον Hansi; Χριστέ μου!

Schaffer παράτα τους ICED EARTH και κατέβα με Hansi και τα υπόλοιπα παιδιά στους GUARDIAN! Στο κλείσιμο ο Hansi μας χαιρετά αστεΐζοντας «Τα λέμε ξανά σε 19 χρόνια». Όχι ρε παιδιά! Να μας κάνετε τέτοια δώρα συχνότερα…

Σκέφτομαι να πάω στην Rockklassiker Stage να δω έστω για λίγο τους φοβερούς Τυνήσιους progressive/oriental (μη γελάτε) metallers MYRATH, οι οποίοι είχαν ετοιμάσει ένα πολύ πρωτότυπο show με φωτιές, χορεύτριες, μάγους, ταχυδακτυλουργούς και τόσα άλλα, πέφτουν όμως στην δίνη της «μπλε τέντας» με αποπνικτική ζέστη και ατμόσφαιρα και ήχο κάτω του μηδενός. Δέκα λεπτά ήταν αρκετά για να αποφασίσω να δω SAXONAΡΑ για μια ακόμη φορά, στην κεντρική σκηνή. Και τι καλά που έκανα. Τι είναι αυτοί οι παππούδες ρε παιδιά; Μέσα σε μιάμιση ώρα μας σφυρηλάτησαν ανελέητα και ήταν σίγουρα η εμφάνιση της ημέρας. Ήχος «μπόμπα», συναίσθημα λες και ο χρόνος γύρισε στο 1986 και με συνοπτικές διαδικασίες, όλος ο κόσμος ήταν με το μέρος τους. Επιπλέον; Από τα καλύτερα σετ που έχω δει τους SAXON να παίζουν σε φεστιβάλ Για ρίχτε μια ματιά…

1 Wheels of Steel

2 Strong Arm of the Law

3 Denim and Leather

4 Sacrifice

5 Battering Ram

6 Thunderbolt

7 And the Bands Played On

8 Broken Heroes

9 They Played Rock and Roll

10 Power and the Glory

11 Dogs of War

12 Solid Ball of Rock

13 Backs to the Wall

14 747 (Strangers in the Night)

15 Dallas 1 PM

16 Crusader

 Encore:

17 Motorcycle Man

18 Heavy Metal Thunder

19 Princess of the Night

Είπατε τίποτα; Ομολογώ ότι μου έφυγε η μαγκιά και κάτι κιλά ιδρώτα. Απόδοση που θα ζήλευαν πολλοί 30χρονοι, κέφι που λίγες μπάντες μπορούν να μεταδώσουν στο κοινό και τέρμα το πολύ μπλα-μπλα…οι SAXON είναι μέσα στις δέκα καλύτερες live heavy metal μπάντες του σύμπαντος. ΡΕ ΦΕΡΤΕ ΤΟΥΣ σε κανένα κλειστό στην Ελλάδα να αφήσουμε τα κοκαλάκια μας μετά από τις 4 ώρες σερί που θα παίζουν!

Δεύτερο quiz της ημέρας. HAMMERFALL η UNLEASHED; Έχοντας δει τους δεύτερους πρόσφατα στην χώρα μας, ενώ τους πρώτους από τότε που έπαιξαν support στους GAMMA RAY στην Ελλάδα στο ντεμπούτο τους (αρχαία χρόνια), η απόφαση ήταν εύκολη. Ναι, βαριέμαι τους HAMMERFALL. Ναι πιστεύω ότι είναι υπερεκτιμημένοι σε σχέση με τις πραγματικές τους δυνατότητες. ΑΛΛΑ πρόκειται για μια μπάντα που δουλεύει σκληρά, έχει κάνει ανά καιρούς 2-3 πολύ καλά άλμπουμ και έχει κτίσει μια βάση χιλιάδων fans ανά τον κόσμο, που την γνώμη μου την γράφουν στα παλιά και στα καινούργια παπούτσια τους. Και καλά κάνουν.

Παραδέχομαι πάντως ότι διασκέδασα την εμφάνιση τους και πιο πολύ με τις αντιδράσεις του κόσμου, μιας και η μπάντα στην πατρίδα της αντιμετωπίζεται σαν rock stars και μπράβο στον κόσμο που τους στηρίζει. Ήταν ανεπανάληπτο να βλέπεις 5χρονα κοριτσάκια στην αγκαλιά του πατέρα τους να τραγουδούν κομμάτια σαν το “Any Means Necessary”. Από εκεί και πέρα ακούσαμε επιτυχίες τους όπως τα “Blood Bound”, “Last Man Standing”, “Let the Hammer Fall”, “Renegade” και θυμήθηκα και τα παιδικά Power metal χρόνια μου με το “The Dragon Lies Bleeding”. Η έκπληξη ήρθε με το “(We Make) Sweden Rock”, ένα ολοκαίνουργιο άσμα, ύμνος στο Sweden Rock! Πιστεύω ότι θα ακούγεται κάθε χρόνο πλέον στο φεστιβάλ!

Ήταν πάντα όνειρο ζωής να δω, ζωντανά μπροστά μου, έναν από τους ανθρώπους που είτε το θέλει, είτε δεν το θέλει, είναι ένας από τους λόγους που δημιουργήθηκε το heavy metal, μαζί με τον άλλον αρχιερέα της κιθάρας Tony Iommi. Ας μη γελιόμαστε, πόσες ευκαιρίες θα έχεις να δεις τον Blackmore μπροστά σου να ζωγραφίζει στην κιθάρα; Με μια πολύ δυνατή ομάδα μουσικών, μεταξύ τους των γνωστό μας από τους STRATOVARIUS, Jens Johansson, αλλά και έναν πολύ καλό τραγουδιστή από την Χιλή (!), τον Ronnie Romero και φυσικά τον θεό Blackmore στην κιθάρα, είχαμε τις ελπίδες ότι θα βλέπαμε κάτι που σίγουρα δεν θα έπιανε τα στάνταρ του παρελθόντος, αλλά θα μας μετέδιδε έστω και λίγο το συναίσθημα μιας άλλης εποχής. Ε λοιπόν αυτό δεν έγινε σε καμία σχεδόν στιγμή του live.

Δεν ξέρω τι έφταιξε, αλλά δυστυχώς η μαγική σύνδεση μεταξύ κόσμου και καλλιτέχνη κάπου χάθηκε στην πορεία. Υπήρξαν βέβαια μοναδικές στιγμές, όπως τα “Stargazer”, “Burn”, “Perfect Strangers” αλλά περισσότερο είδαμε έναν τύπο να δίνει εντολές πάνω στην σκηνή στους μουσικούς του, παρά μια μπάντα που ζει και αναπνέει σαν μια οντότητα. Ναι ρε Blackmore, εσύ είσαι ο αρχηγός το ξέρουμε όλοι. Δεν χρειάζονται φαφλατισμοί στην κιθάρα, ούτε να κανείς υποδείξεις στους άλλους κατά την διάρκεια του show. Από την άλλη ο Ronnie Romero, ενώ είναι πραγματικά φωνάρα, σε κάποια κομμάτια ακούγεται… λίγος. Είναι αυτή η παρακαταθήκη μάλλον από το παρελθόν, που το κάνει απίστευτα δύσκολο να μπαίνεις στην θέση ανθρώπων που τραγούδησαν στους PURPLE και στους RAINBOW. Μέσα σε μιάμιση ώρα κατάφερε να παίξει μόνο 12-13 κομμάτια. Αμ το άλλο το κόλλημα με το “Smoke on the Water”; Ο κόσμος ως επί το πλείστον προσπάθησε και να τραγουδήσει και να διασκεδάσει αλλά στο τέλος, μάλλον οι περισσότεροι μείναμε με μέτρια συναισθήματα…

Και ενώ περίμενα πως και πως την εμφάνιση των BEHEMOTH, σαν το κερασάκι στην τούρτα μιας εκπληκτικής εμπειρίας που ήταν το Sweden Rock του 2019, τελευταία στιγμή, μαθαίνουμε ότι ακυρώθηκε η εμφάνιση τους λόγω του ότι δυο μέλη της μπάντας «κόλλησαν» στην γραφειοκρατία του αεροδρομίου στην Γερμανία που βρισκόντουσαν. Σοκ και απογοήτευση. Στην θέση τους μπήκαν για ένα δεύτερο σερί show οι MYRATH, οι οποίοι άδραξαν την ευκαιρία να παίξουν σε πολύ καλές συνθήκες και όχι στο κλουβί που τους έβαλαν στην αρχή. Αν και ήθελα να τους δω, ήταν τέτοια η απογοήτευση μας που πήραμε νωρίς τον δρόμο της επιστροφής…

Βαθμολογία

Διοργάνωση 9/10

Μπάντες 8/10

Κοινό 8/10

Στον γυρισμό δεν αφήσαμε την θλίψη για το τέλος αυτής της υπέροχης εμπειρίας, αλλά αντίθετα ακολούθησε τρελό party, όπου φάγαμε ότι υπήρχε μπροστά μας, με το αλκοόλ να ρέει άφθονο, επί μία ώρα να ακούμε ότι «καμένο» υπάρχει σε k-pop και j-rock και εμένα κατά τις 5 το πρωί μόνος ,να απολαμβάνω με ένα ποτήρι ουίσκι, τις αγαπημένες μου ταινίες με zombie apocalypse από το Netflix του σπιτονοικοκύρη μας… Life is good sometimes…

Ευχαριστώ την Μαίρη, τον Χάρη, τον Κωνσταντίνο και τον συνάδελφο Χρήστο για τις στιγμές που ζήσαμε παρέα. Του χρόνου πάλι εκεί! Ένα μεγάλο hail επίσης σε όλους τους Έλληνες που συνάντησα στο φεστιβάλ. ΜΟΝΟ SWEDEN BABY!

Δέκα πράγματα που δεν θα ξεχάσω ποτέ.

1. Την φιλικότητα και την εγκαρδιότητα των Σουηδών. Οι άνθρωποι διδάσκουν επίπεδο. Εκτός από τις στιγμές που έχουν πιεί βέβαια και δεν βλέπουν μπροστά τους! Τρελό γέλιο.

2. Το ότι βρέθηκε μέσα στο πουθενά ένας γέρος με το τρακτέρ να φωνάζει και να μας κράζει που παρκάραμε κοντά σε μια φάρμα.

3. Το ότι καταφέραμε να φάμε κλήση 100 ευρώ, επειδή κάναμε το λάθος (!!!) και αφήσαμε το αμάξι λιγότερο από 10 μέτρα από την διάβαση πεζών.

4. Ότι την ημέρα που φόρεσα μπλουζάκι MANOWAR, με αγκάλιασαν 7 άτομα άλλα 12 μου έκανα το σύμβολο των MANOWAR από μακριά με τα χέρια και άλλοι 2 που με τον έναν τραγουδήσαμε όλο το ομώνυμο κομμάτι και με έναν άλλον το “Kings of Metal”.

5. Ότι στο μικρό φεστιβάλ στο χωριό μας, άκουσα να παίζουν live, διασκευές ABBA σε country version

6. Ότι κάποιο τεχνικό πρόβλημα με τους πυλώνες δικτύου της περιοχής, δημιούργησε ένα χάος, όπου καταφέραμε να συνεννοούμασταν και να μην χαθούμε σχεδόν με σήματα καπνού.

7. Ότι στο backstage βλέποντας τον Blaze Bayley από μακριά, αναφώνησα «ποιος είναι αυτός ο Κουασιμόδος;»

8. Ότι κατάφερα να επιβιώσω συνολικά 5 μέρες με κάτι ντορίτος, 1 σακουλάκι με μάφιν, μισή σαλάτα, μισό πιάτο μακαρόνια και 3 burger. Να είναι καλά το κριθαράκι της μπύρας.

9. Ότι στα TGI Fridays, με περιέλουσε άθελα του ο σερβιτόρος με 4 ποτήρια coca-cola. Τουλάχιστον μετά “the drinks is on the house” όπως μας είπαν οπότε καταλαβαίνετε τι έγινε! Χαχαχαχα!

10. Ότι κατάφερα να είμαι ο μόνος Έλληνας που γύρισε από την Σουηδία με εγκαύματα πρώτου βαθμού στα χέρια από τον ήλιο. Ακόμη και οι Σουηδοί γελούσαν στα backstage. To ανέκδοτο του φεστιβάλ.

Γιώργος Καραγιάννης

Φωτογραφίες-video: Χρήστος Δουλγεράκης