Περίεργο πράγμα η μουσική, και αυτό γιατί διέπεται από συναίσθημα, βιώματα και μνήμες. Μπορεί μια μέρα να είσαι χάλια, να ακούσεις ένα τραγούδι που γουστάρεις και να νιώσεις καλύτερα ή να ακούσεις κάτι που σου θυμίζει κάτι αρνητικό και να σε ρίξει ακόμη περισσότερο. Μπορεί να είσαι χώμα από την κούραση, να βάλεις να παίξει κάτι πωρωτικό και να είσαι έτοιμος για… τρίαθλο.
Μπορεί, όπως έγινε και σε ένα τεράστιο ποσοστό μουσικόφιλων το Σάββατο που μας πέρασε, να βλέπεις το farewell των BLACK SABBATH εκεί όπου ξεκίνησαν όλα, και να νιώθεις μια τόσο δυνατή, γλυκόπικρη συναισθηματική φόρτιση που να μην μπορείς να την περιγράψεις με λόγια. Τι είναι όμως αυτό που μας κάνει να δακρύζουμε βλέποντας τον Bill Ward πίσω από τα ντραμς, τον Ozzy να κάθεται στον «θρόνο» του, ή τους γίγαντες Tony Iommi και Geezer Butler επί σκηνής;
Σε αυτό το σημείο, επιτρέψτε μου να σας διηγηθώ ένα προσωπικό βίωμα, στο οποίο ίσως ταυτιστείς κι εσύ, αγαπητέ ή αγαπητή που με διαβάζεις. Βρισκόμαστε πίσω στο 1999, όταν ήμουν στην έκτη δημοτικού. Η μουσική που άκουγα τότε ήταν ό,τι έβαζε ο πατέρας μου στο σπίτι. Λόγω ηλικίας, είχε βιώσει όλες τις αλλαγές στα μουσικά ρεύματα: από τα blues του B.B. King και την άνοδο του Elvis, στον ηλεκτρικό ήχο του Bob Dylan, μέχρι την κατάκτηση του κόσμου από τους BEATLES και τους ROLLING STONES. Αγαπούσε τους καλλιτέχνες του «παλιού, ορθόδοξου» Woodstock – Hendrix, Janis Joplin, Santana – αλλά και το hard rock, με τους LED ZEPPELIN, DEEP PURPLE, RAINBOW και WHITESNAKE να έχουν ξεχωριστή θέση στις προτιμήσεις του, όπως και οι PINK FLOYD, που τους λάτρευε.
Θυμάμαι όμως μια ημέρα που έβλεπα τηλεόραση και έπαιξε μια διαφήμιση δισκογραφικής συλλογής από γνωστή τότε εταιρεία. Κάποια στιγμή ακούγεται το “Paranoid” και δείχνει τον Ozzy να τραγουδάει σε ένα πλάνο από το βίντεο κλιπ του τραγουδιού. Ήταν πραγματικά μια κεραμίδα για τον παιδικό τότε εαυτό μου αυτή η εικόνα, σε συνδυασμό με το τραγούδι. Μαθαίνοντας ποιο είναι, πήγα στον πατέρα μου και του ζήτησα να μου γράψει μια κασέτα όπου στη μία πλευρά έβαλε συλλογή τραγουδιών των DEEP PURPLE και στην άλλη ολόκληρο το “Paranoid”. Για σχεδόν δύο χρόνια δεν άκουγα τίποτα άλλο. Αν σκεφτούμε ότι σήμερα ένα παιδί μπορεί να μπει στο YouTube και να τα ακούσει όλα με ευκολία, ως αποτέλεσμα να μην έχει το «δέσιμο» με κάτι συγκεκριμένο, καταλαβαίνετε ότι για μένα, που είχα μόνο αυτή την κασέτα στο Walkman μου, ήταν κάτι παραπάνω από θησαυρός.
Από εκεί ξεκίνησαν όλα, και αργότερα ήρθαν στη ζωή μου οι IRON MAIDEN, οι METALLICA και όλα τα υπόλοιπα θηρία που αγαπώ μέχρι σήμερα. Αυτή λοιπόν η στιγμή, όταν έβλεπα το τελευταίο live των BLACK SABBATH, υπήρχε στο υποσυνείδητό μου και μου έφερνε εικόνες. Εικόνες του πατέρα μου, που δεν είναι πια μαζί μας. Εικόνες από την εφηβεία και αισθήματα ξεγνοιασιάς. Εικόνες που έπαιζα το riff του “Iron man” με την αόρατη κιθάρα μου. Και είμαι σίγουρος πως πολλοί νιώσατε αντίστοιχα συναισθήματα. Όπως επίσης, σε πολλούς από εμάς τα μάτια κοκκίνισαν, βλέποντας τους ήρωες που είχαμε κρεμασμένους στους τοίχους του υπνοδωματίου μας, να βρίσκονται επάνω στη σκηνή για μία τελευταία φορά.
Ο λόγος που γράφω αυτό το κείμενο, είναι γιατί πολλοί από εμάς νιώθουμε έτσι και θέλουμε να εκφράσουμε τι σημαίνουν για εμάς οι BLACK SABBATH και συγκροτήματα αυτού του μεγέθους, που πλέον αποχωρούν. Η μουσική τους είναι κομμάτι της ζωής μας και έχει συνδεθεί βιωματικά με πολλές εκφάνσεις της. Μόνο για αυτόν τον λόγο, θέλω να κλείσω με ένα τεράστιο ευχαριστώ για όσα μας έχουν προσφέρει όλα αυτά τα χρόνια.
Tony Iommi, Ozzy Osbourne, Geezer Butler και Bill Ward, ευχαριστώ για όλα.
Of all the things I value most in life
I see my memories
And feel their warmth
And know that they are good
Δημήτρης Μπούκης
