ΑΓΟΡΙΑ ΜΟΥ! ΠΑΙΧΤΑΡΑΔΕΣ ΜΟΥ! ΟΜΑΔΑΡΑ ΑΤΕΛΕΙΩΤΗ! Όχι μάγκες, δεν ξύπνησε ο δάσκαλος Αλέφαντος μέσα μου, αλλά η χαρά μου για την επιστροφή των αγαπημένων Άγγλων thrashers SYLOSIS, δε μπορεί να κρυφτεί κάτω από τον υποτιθέμενο επαγγελματισμό που πρέπει να έχω όντας συντάκτης του Rock Hard. 5 χρόνια αναμονής ήταν αυτά και μάλιστα χωρίς να έχουν φανεί πολύ τα ίχνη τους, αλλά τα παλικάρια από το Reading επέστρεψαν, για να δείξουν γιατί στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας θεωρήθηκαν μία από τις μεγαλύτερες ελπίδες του μεταλλικού ήχου συνολικά. Και αυτό διότι είχαν (και ακόμα έχουν, ευτυχώς για όλους μας) ένα απίστευτο παικτικό επίπεδο, που πάντα καθιστούσε τη μουσική τους άρτια και εντυπωσιακή και διατηρούν ακόμα έναν τέτοιο ήχο, που πολλοί τους μπερδεύουν συνεχώς για Αμερικάνους. Δε θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι η καταγωγή τους ως Βρετανοί, ίσως να τους στέρησε και μεγαλύτερο άνοιγμα προς την άλλη όχθη του Ατλαντικού, καθώς έχουν ξεκάθαρα Αμερικάνικο ήχο και δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από μπάντες με μοντέρνο ήχο που εμφανίστηκαν την περίοδο που υπήρχε έξαρση συγκροτημάτων στο στυλ τους. Μάλιστα, τους SYLOSIS είχα την πολύ μεγάλη τύχη να τους ανακαλύψω μαζί με τους REVOCATION και να είναι τα δύο προσωπικά μου πουλέν από όλη τη φάση.
Και αν οι REVOCATION είχαν μία ροπή προς το death metal στοιχείο (πράγμα που τους βγήκε στο τελευταίο άλμπουμ, “The outer ones”, αφήνοντας τη thrash-ίλα πίσω), οι SYLOSIS ακουγόντουσαν πάντα σαν σκληρότεροι TRIVIUM, με πιο thrash αισθητική, αλλά και πολλά στοιχεία που είχε το metalcore, χωρίς όμως να προκρίνονται έναντι της ταχύτητας και πάνω από όλα του σωστού παιξίματος. Θαρρείς και εξαρτιόταν η ζωή τους από αυτό, η παρέα του παιχταρά κιθαρίστα/τραγουδιστή Josh Middleton, είχε πάντα ως στόχο να είναι απόλυτα κατανοητό το σύνολο, χωρίς να είναι εμπορικό. Για την τεχνική τους κατάρτιση τα είπαμε παραπάνω, αλλά κάθε ένα από τα 4 άλμπουμ και 2 ΕΡ τους, είχε κάτι νέο να δώσει και θεωρώ άνετα το ντεμπούτο full-length (μετά τα 2 ΕΡ) “Conclusion of an age”, ένα από τα πλέον κορυφαία άλμπουμ της προηγούμενης δεκαετίας γενικά. Οι SYLOSIS, στην προσπάθεια να χωρέσουν όλη την τεχνική και ιδιοσυγκρασία τους μέσα στους δίσκους τους, πέσανε σε μία μικρή παγίδα τεράστιων σε διάρκεια δίσκων, με τα δύο επόμενα, “Edge of the earth” και “Monolith”, να είναι διάρκειας 72 λεπτών το καθένα! Όσο παιχταράς και αν είσαι, για να είσαι απόλυτα σωστός και στα 72 λεπτά, πρέπει να είσαι ή DREAM THEATER (άλλης εποχής) ή να τετραγωνίσεις τον κύκλο.
Με μεγάλη μου χαρά, το πρώτο που παρατήρησα στο πέμπτο, πλέον, άλμπουμ τους, “Cycle of suffering”, είναι ότι μιλάμε για άλμπουμ διάρκειας 51 λεπτών, το οποίο αυτόματα το καθιστά και ως το μικρότερο της καριέρας τους. Αυτό, πιστέψτε με, 5 χρόνια μετά και με όσα έγιναν ενδιάμεσα, αποδεικνύεται σωτήριο για το συγκρότημα. Επίσης, για πρώτη φορά, παρότι το υψηλό παικτικό επίπεδο έχει ήδη αυξηθεί (δεν ξέρω πως έγινε αλλά έγινε… απίστευτο κι όμως Βρετανικό), ακούγονται με κάποιο τρόπο πιο άμεσοι από ποτέ. Δε γνωρίζω αν αυτή η αλλαγή λογικής έγινε για να καλύψουν το χαμένο έδαφος των 5 ετών, αλλά είμαι σχεδόν πεπεισμένος, ότι θα το καλύψουν επιτυχημένα και ότι σε κάθε περίπτωση το αξίζουν. Εδώ, ακούγονται με μία όμορφη πείνα για καθιέρωση και στα 12 κομμάτια του δίσκου θα ακούσετε ό,τι θέλετε να ακούσετε από ένα πάμπλουτο σε αισθητική και ήχους μεταλλικό δίσκο. Τσαμπουκαλεμένα και συναισθηματικά παράλληλα φωνητικά από τον Middleton, κιθάρες που υφαίνουν riff-άρες και έξυπνα leads που οδηγούν πολλές φορές σε σολάρες που ρίχνουν σαγόνια, με τον έτερο συνεργάτη στο «έγκλημα», Alex Bailey, να σιγοντάρει τον Middleton και με τη συνεργασία των δύο να γίνεται με κλειστά μάτια (και ανοιχτά αυτιά από όλους θέλω να πιστεύω) και να μαγεύει.
Πήραμε ένα πολύ ενθαρρυντικό πρώτο δείγμα του δίσκου με το βίντεο για το “I sever”, αλλά που να φανταστούμε ότι όλο το άλμπουμ από την αρχή, με το “Empty prophets” (opener-κόλαση… τι έχει να γίνει στις συναυλίες τους με αυτό), μέχρι το τέλος με το “Abandon”, θα κινείται στα ίδια υψηλά επίπεδα. Δεν υπάρχει κομμάτι που να μπορεί να χαρακτηριστεί filler, δεν υπάρχει κομμάτι που στην πρώτη ακρόαση θα γίνει το αγαπημένο κάποιου, καθώς είναι τόσο συμπαγές το σύνολο, που ο καθένας που θα ακούσει το άλμπουμ θα βρεί τη δική του αδυναμία (άσχετα αν οι περισσότεροι ας πούμε θα γουστάρετε με την πρώτη το “Apex of disdain”, με τη δύναμη του και το απίστευτο σημείο στη μέση του). Ο drummer Ali Richardson, θυμίζει ώρες ώρες Chris Adler σε ακρίβεια και αρτιότητα παιξίματος, ενώ τα πόδια του κατεδαφίζουν οικοδομικά τετράγωνα. Ο νιούφης (μόλις 23 ετών) μπασίστας, Conor Marshall, αναμένεται να τους εμπλουτίσει με νεανικό ορεξάτο αίμα και πήρε τη θέση του χρόνια συνοδοιπόρου του Middleton, Carl Parnell. Οι SYLOSIS θα σας φέρουν σε εποχές που οι THE HAUNTED ήταν ότι καλύτερο υπήρχε στον κόσμο, με την αύρα των LAMB OF GOD και την τσίτα των CHIMAIRA, με τα SLAYER-ικά riffs να δίνουν το τέμπο. Όομως παρά τις όποιες παραπομπές και επιρροές, έχουν ένα μοναδικό ατού το να ακούγονται μοναδικοί, να μπορούν να κάνουν τον ακροατή να συγκεντρώνεται πλήρως στα κομμάτια (ένα-ένα και όλα μαζί παράλληλα) και από την πρώτη ακρόαση, διατηρείται το ενδιαφέρον κατά τη διάρκεια ενός κομματιού και το πώς θα εξελιχθεί. Έχουν ΦΟΒΕΡΕΣ ιδέες και ο τρόπος που τις ενσωματώνουν δείχνει μεγάλη κλάση. Υπάρχουν σημεία που θα μπορούσαν να ξεκινάνε νέο τραγούδι και όμως τα κρατάνε μέσα στο ίδιο κομμάτι, σε μία κίνηση που δείχνει μεγάλη αυτοπεποίθηση για το υλικό τους.
Δε βλέπω πως αυτό το άλμπουμ δε θα είναι στα 20 καλύτερα της χρονιάς και ας έχουμε μόλις Φεβρουάριο. Ο φρέσκος αέρας του και η όλη λογική των SYLOSIS, ας είναι παράδειγμα για πολύ πιο φτασμένες μπάντες εκεί έξω, ενώ στην περίπτωση τους, ισχύει κάλλιστα το ρητό «το καλό πράγμα αργεί να γίνει» και η πενταετής αναμονή άξιζε κάθε δευτερόλεπτο, όπως συμβαίνει και μέσα στο δίσκο αντίστοιχα. Να τονιστεί, ότι δίσκοι με πολλά κομμάτια πάντα εμπεριέχουν ρίσκο κοιλιάς, αλλά στην περίπτωση του “Cycle of suffering”, το δεύτερο μισό του είναι, αν όχι εντυπωσιακότερο, τουλάχιστον πιο φιλόδοξο ακουστικά και οδηγεί μέχρι τέλους τη μπάντα σε ένα μικρό θρίαμβο, με την αίσθηση ότι τα καλύτερα έρχονται μελλοντικά.
8,5 / 10
Άγγελος Κατσούρας
Αγοράστε το άλμπουμ από το Music Megastore
