Καλώς τα παιδιά! Τη κουβέντα σας είχα τις προάλλες, με τον φίλο και συνάδελφο Φραγκίσκο (ξέρετε, αυτόν που γράφει εδώ μαζί μου και παριστάνει τον drummer σε INNERWISH και DIVINER). Μιλούσαμε λοιπόν περί power metal και έφτασε η συζήτηση και σε σας. Συμφωνήσαμε (πράγμα που έχει αρχίσει να καθίσταται σπάνιο, γι’ αυτό προσέξτε το παρακαλώ) πως ήσασταν μια ηγετική μπάντα στο χώρο. Τα έξι άλμπουμ που κυκλοφορήσατε μέσα σε δέκα χρόνια (1993-2003) αποτελούν πρώτης τάξεως προτάσεις για όποιον αρέσκεται σε δυναμικό, λυρικό και ταυτόχρονα προοδευτικό power metal, με τα τέσσερα εξ αυτών (“A Mended Rhyme”, “Undead”, “Matters of the Dark”, “Modus Vivendi”) να είναι πραγματικά κειμήλια του είδους.
Από τη φυγή του Urban Breed όμως και μετά, κάπου φανήκατε… αποπροσανατολισμένοι. Ίσως και ντεφορμέ… Δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω. Αυτά που ακολούθησαν, δεν ήταν ακριβώς αυτά που περιμέναμε και ζητούσαμε από μια μπάντα με τις δικές σας ικανότητες. Η αλήθεια λοιπόν είναι πως ήθελα πολύ αυτός ο δίσκος να μου αρέσει. Ήθελα πολύ να μπορώ να τον τοποθετήσω δίπλα στα αριστουργήματα του παρελθόντος. Ευτυχώς, όλα πήγαν κατ’ ευχήν. Έστω κατά ένα μεγάλο ποσοστό, οι TAD MOROSE που ξέραμε, επέστρεψαν! Μπράβο σας κύριοι. Μπράβο σας που μας γεμίζετε ξανά με δυναμικές όσο δεν πάει κιθάρες, τεχνικό rhythm section, λυρισμό, μελωδίες, ωραία refrains και κυρίως, μπράβο σας που ακούγεστε ξανά γεμάτοι αυτοπεποίθηση.
Ένα μόνο θα ήθελα να προσέξετε. Δεν χρειάζονται τόσα πολλά τραγούδια. Δεκατέσσερα είναι πολλά, και ο δίσκος κινδυνεύει να κάνει «κοιλιά» όπως λέμε χαρακτηριστικά. Ευτυχώς, στη δική σας περίπτωση, δεν μπορώ να πω πως βαρέθηκα σε κάποιο σημείο, έστω και αν ακόμη θεωρώ ιδανική την οκτάδα ως αριθμό και τα 40-45 λεπτά ως διάρκεια. Μπορεί να μην υπάρχουν εδώ τα θεάρεστα έπη του παρελθόντος σαν το “Anubis” (ανατρίχιασα…), το “Servant of the Bones” ή το “Lord on High”, αλλά το άλμπουμ έχει ομοιογένεια και πολύ δυνατές στιγμές σαν το “Come Morpheus”, το “Deprived of Light”, το “I am Night”, τα “Liar” και “Masquerader”, που θα μου κρατήσουν συντροφιά για πολλές ακροάσεις, αυτό είναι σίγουρο. Επίσης μη ξεχάσω να δώσω πολλά μπράβο στον Ronny Hemlin, ο οποίος ακούγεται πολύ κοντά στον Ripper Owens, με τη δική του όμως ταυτότητα να τον κρατά μακριά από το να θεωρηθεί απλά και μόνο «κλώνος».
Δεν έχω κάτι άλλο να προσθέσω. Όσοι διαβάσατε τη «συζήτησή» μου με τη μπάντα και όταν ακούτε βαρέων βαρών power metal αμερικανικής σχολής νιώθετε στο στοιχείο σας, κοιτάξτε και προς τα εδώ. Σίγουρα, μα σίγουρα, θα βρείτε έναν δίσκο που το λιγότερο θα σας αρέσει, απλά και όμορφα. Η βαθμολογία έχει να κάνει αυστηρά με το πόσο με τράβηξαν οι πρώτες ακροάσεις. Ο χρόνος θα δείξει αν ο βαθμός μείνει ως έχει (πιθανότατο), μειωθεί (δύσκολο) ή αυξηθεί (λιγότερο πιθανό, αλλά όχι αδύνατο).
8 / 10
Δημήτρης Τσέλλος
