a
H αποχώρηση του Urban Breed από τις τάξεις των TAD MOROSE αποτέλεσε ένα τεράστιο shock για τον γράφοντα. Οι απάτητες κορυφές των “Matters of the dark”, “Undead”, πρωτίστως και “Undead”, “A mended rhyme” σε δεύτερη φάση, πρακτικά σήμαινε ότι ο χαρακτηριστικός/χαρισματικός ήχος των Σουηδών που περνούσε απαραιτήτως μέσα από μία από τις πιο εκφραστικές φωνές που γέννησε το ευρωπαϊκό heavy metal τα τελευταία πολλά χρόνια, θα έβρισε αντικειμενικές δυσκολίες στο να συντηρηθεί και αναπαραχθεί δίχως την παρουσία του συγκεκριμένου ερμηνευτή. Η συνέχεια ήταν –ολίγον τι- προβληματική. Όχι τόσο όσον αφορά το μουσικό κομμάτι των επόμενων τριών κυκλοφοριών, όσο η απέλπιδα απόπειρα των T.M. να την προσαρμόσουν στα νέα δεδομένα που έφερε η έλευση του νέου τραγουδιστή Ronny Hemlin των ιδιαίτερα αξιόλογων –επί εποχής του- STEEL ATTACK. Η ιδιόμορφη φωνή του ήταν εκείνη που υπερκάλυπτε σχεδόν τα πάντα, παραμερίζοντας τα όποια καλά –που δεδομένα υπήρχαν- συστατικά στην ηχητική παλέτα για το οποίο υπεύθυνος ήταν το μακροβιότερο μέλος τους ο κιθαρίστας Christer “Krunt” Andersson. Η εύλογη ερώτηση επί του προκειμένου είναι που εντοπίζονται οι διαφοροποιήσεις και αν οι όποιες ενστάσεις είχαν επισημανθεί κυρίως από τους die hard οπαδούς της προηγούμενης κατάστασης έχουν βάση και λογικά επιχειρήματα.
Το μονολιθικό εξώφυλλο που επιμελήθηκε ο ντράμερ του κουιντέτου Peter Moren δεν αφήνει και πολλά περιθώρια παρερμηνειών… Συγκριτικά με όλα τα προηγούμενα (από το 2013 και μετά για να ακριβολογούμε) μπορεί να είναι πιο απλοϊκό αλλά αρκούντως επιβλητικό. Θα αποτελούσε, ωστόσο, σταγόνα στον ωκεανό αν το περιεχόμενο του 10ου άλμπουμ των Σουηδών δεν ανταποκρίνονταν σε μεγάλο βαθμό στις προσδοκίες μας. Το βασικότερο μειονέκτημα των προκατόχων του (με τον Hemlin πίσω από το μικρόφωνο) εστιάζονταν στο ότι μου έδιναν την εντύπωση πως η δημιουργία τους είχαν να κάνουν με την απόπειρα της μπάντας να προσαρμοστεί στον νέο τραγουδιστή και όχι το αντίθετο. Συνθέσεις με ενδιαφέρον σαφώς και υπήρχαν, ήταν όμως διάσπαρτες και έδιναν την αίσθηση του ανολοκλήρωτου. Στο “March…” τα πάντα δείχνουν πως έχουν πάρει τον δρόμο τους. Τα κομμάτια που το απαρτίζουν είναι εξαιρετικά σφιχτοδεμένα, μικρά σε διάρκεια, με έναν Hemlin να μην αναλώνεται σε φωνητικές ακροβασίες αλλά να έχει κατανοήσει αρκετά το πλέγμα στο οποίο οφείλει να κινηθεί. Αλλά και ο Andersson φαίνεται πως μετά από μία παρατεταμένη κρίση όσον αφορά το συνθετικό υπόβαθρο, κατόρθωσε να βρει τα πατήματα του και να ισχυροποιήσει εκ νέου τον οργανισμό TAD MOROSE.
Νιώθω αφάνταστη ικανοποίηση που ένα από τα σχήματα που ανέκαθεν ξεχώριζαν από τον κυκεώνα του ευρωπαϊκού power metal, επέστρεψε τόσο πειστικά και δείχνοντας πως μπορούμε να το υπολογίζουμε για το άμεσο μέλλον να “τραβήξει προς τα πάνω” στο καταταλαιπωρημένο ιδίωμα που χρόνια υπηρετεί με πίστη και αφοσίωση. Δεν θα αλλάξουν τα status, δεν ανακάλυψαν την γη της επαγγελίας, δεν θα κερδίσουν στρατιές ακολουθητών που θα γεμίζουν τα venues των συναυλιών τους. Οι TAD MOROSE δρούσαν ανέκαθεν μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας μιας και το βαρύ power metal στο οποίο επιδίδονταν δεν ήταν ποτέ στην πρώτη γραμμή ενδιαφέροντος της πλειοψηφίας. Η “ραχοκοκαλιά” του δίσκου είναι αντικειμενικά υπέροχη (“Phantasm”, “Dying”, “Escape”, “A trail of sins”), από κοντά και το εξόδιο “The perfect storm” ως επιστέγασμα μιας αναπάντεχα αξιόλογης κυκλοφορίας. Τηρουμένων των αναλογιών, λοιπόν, η ευχάριστη έκπληξη της χρονιάς, ένα άλμπουμ που βρίθει όλων εκείνων των συστατικών που μας έφεραν τόσο κοντά στην μουσική των T.M. και έγινε κτήμα μας. Δεν μπορεί να μπει στην κλειστή κάστα των magnum opus τους αλλά στην συνείδηση μας έχει αναρριχηθεί ψηλά στην σχετική λίστα. Βαρύ και θεοσκότεινο power metal made in Sweden… Τι άλλο να ζητήσουμε…
8 / 10
Γρηγόρης Μπαξεβανίδης
