Για μένα, το όνομα του σπουδαίου Russ Tippins αποτελεί εγγύηση. Δεν αναφέρομαι στο παρελθόν του, στα 80s. Αυτά είναι γνωστά, καταγεγραμμένα και πολλάκις ειπωμένα. Για τα τελευταία δέκα χρόνια μιλώ, από την στιγμή που δραστηριοποιήθηκε ξανά δισκογραφικά στα δρώμενα του «σκληρού ήχου», όπου η αξιοπρόσεκτη συνέπειά του συμβαδίζει με μια εξίσου αξιοπρόσεκτη, όσο και αξιοζήλευτη, έμπνευση. Και οι τέσσερεις εξαιρετικές κυκλοφορίες με τους SATAN, όπως και η μια με τους TANITH, είναι νομίζω αρκετές για να συνηγορήσουν ως προς αυτό.
Για όσους δε ξέρουν, οι TANITH εμπνεύστηκαν το όνομά τους από την Tanith Carlisle, μια ηρωίδα από την κλασσική ταινία της Hammer Horror “The Devil rides out” (a.k.a “The Devil’s bride”), ή αλλιώς «Η ερωμένη του Διαβόλου», με πρωταγωνιστές τους Christopher Lee, Charles Gray, Leon Greene και Nike Arrighi. Εν αντιθέσει όμως με αυτό που περίπου προστάζει το όνομά τους και που θα περίμενε ο ακροατής, οι ΤΑΝΙΤΗ δεν έχουν occult στοιχείο στη μουσική τους. Ο υπέρμετρος λυρισμός τους και η κατά κάποιον περίεργο τρόπο, «φωτεινός» ήχος τους, δεν αφήνει περιθώρια για άλλου είδους μουσικούς «επιχρωματισμούς». Ίσως γιατί, μπορεί το “Tanith” να προέρχεται από τον horror κινηματογράφο, αλλά οι ίδιοι το συνδέουν με το μυθολογικό όπως και με το sci-fi στοιχείο, όπως μαρτυρούν κάποια τραγούδια τους.
Πόσο υπέροχο εκείνο το “In another time”, με το οποίο μας συστήθηκαν το 2019… Το album αυτό βάζει “tick” σε πολλά από τα «κουτάκια» όλων ημών που σε κάθε ευκαιρία, δηλώνουμε τον έρωτά μας για το 70s hard/heavy rock, ειδικότερα δε το βρετανικό, αυτό που ανέκαθεν ακουγόταν λυρικό και…παραμυθένιο. Λογικό, αν αναλογιστούμε πως τα πέντε περισσότερο αγαπημένα albums της μπάντας, αυτά που επί της ουσίας διαμόρφωσαν, στο μεγαλύτερο ποσοστό, τον ήχο της, είναι τα “Salisbury”, “Houses of the holy”, “Fire of unknown origin”, “Argus” και “Fighting”. Όταν λοιπόν λατρεύεις τις «ρίζες», πως γίνεται να μην λατρέψεις και τα «κλαδιά» ενός τόσο όμορφου «δέντρου»;
Και ερχόμαστε στο “Voyage”, τον διάδοχο του “In another time”. Αλλαγμένοι οι ΤΑΝΙΤΗ κατά ένα μέλος… Ο Tippins έχει ακόμη δίπλα του την μπασίστρια/τραγουδίστρια Cindy Maynard και τον drummer Keith Robinson, δεν έχει όμως τον κιθαρίστα Charles Newton, που αποχώρησε από το group για δικούς του λόγους, εντελώς ξαφνικά. Πλήγμα αυτό, όπως παραδέχτηκε ο ίδιος ο Russ, για μια ομάδα η οποία «τρεφόταν» από τη διαδικασία του jamming, με κοινά ακούσματα, κοινό υπόβαθρο και όπως είδαμε με τα μάτια μας στην εδώ συναυλία της, εξαιρετική «χημεία» και σωστό επί σκηνής attitude. Τούτο όμως ήταν το δεύτερο πλήγμα στο «δέσιμο» του group. Το πρώτο ήταν ο Covid 19, που χώρισε γεωγραφικά το συγκρότημα κατά την συνθετική διαδικασία, καθώς ο Tippins ζούσε στο Ηνωμένο Βασίλειο, ενώ η Cindy και ο Keith κατοικούσαν στο Brooklyn.
Θα μου πεις, για τις πραγματικά καλές μπάντες, κάτι τέτοια δεν αποτελούν τροχοπέδη, αλλά πρόκληση. Θα σε βγάλει αληθινό το ίδιο το “Voyage”, που δεν είναι από αυτούς τους δίσκους που πάνω τους αποτυπώνονται τα όποια προβλήματα στην συνθετική και παραγωγική διαδικασία. Κι αυτό γιατί, αντιθέτως με το τι θα περίμενε κανείς, το συγκρότημα δεν σταμάτησε τον προγραμματισμό του. Δεν έχασε χρόνο, ψάχνοντας να βρει νέο μέλος, ούτε έγινε ένα αποπροσανατολισμένο power trio. Έτσι, αφού οι διπλές κιθάρες θεωρούνται “condicio sine qua non” για τον ήχο των ΤΑΝΙΤΗ, σε τούτο το album πέρασαν σε μεγάλο ποσοστό στα χέρια του Tippins, με την αρωγή του Andee Blacksugar, κιθαρίστα των Peter Murphy, BLONDIE, KMFDM και φίλο της μπάντας, ο οποίος έπαιξε εκεί που, χαρακτηριστικά, χρειαζόταν ένα διαφορετικό “touch”. Δεδομένο που αφενός δείχνει πως ο Tippins δεν έχει τον παραμικρό εγωισμό μέσα του, αφετέρου ότι μελλοντικά θα πρέπει να υπάρχει δίπλα του παρτενέρ με προσωπικότητα, όχι ένας οποιοσδήποτε κιθαρίστας που θα «εκτελεί εντολές». Όποιος και να είναι αυτός.
Αν θα ήθελες μιαν αντιγραφή, ένα “In another time pt.2”, δεν σου έχω καλά νέα. Το νέο album είναι η φυσική συνέχεια του προκατόχου του, χωρίς να είναι όμοιό του, επιφυλάσσοντάς μας ταυτόχρονα μια έκπληξη. Υπάρχουν τα τραγούδια όπου ακολουθείται η οδός του λυρικού art hard rock, τα γεμάτα από μεθυστικές, βρετανικές διπλές κιθάρες, Maiden-ικό μπάσο, έντεχνα, χωρίς να γίνονται περίπλοκα και δυσνόητα, τύμπανα και τον trademark πια συνδυασμό φωνητικών από τον Russ και την Cindy. Υπάρχουν όμως αυτούσιες συνθέσεις, όπως και στιγμές σε κάποιες άλλες, που προσεγγίζουν ιδιαίτερα τον καθαρό a la NWOBHM heavy metal ήχο, σαν να ήταν τραγούδια που δεν τα έδωσε ο Russ στους SATAN και τα κράτησε για τους ΤΑΝΙΤΗ. Αυτό το τελευταίο, ίσως να «στεναχωρήσει» λίγο όσους θα ήθελαν η μπάντα να είναι αυστηρά προσκολλημένη στο όραμα του “In another time”, πιθανότατα όμως να ενθουσιάσει ακόμη περισσότερο κάποιους παραδοσιακούς, «σκληροπυρηνικούς» metalheads.
Συμπερασματικά, το album είναι παραπάνω από «καλό», οι TANITH τα πήγαν περίφημα. Ερμηνευτικά, συνθετικά, ηχητικά, είναι όλο μια ομορφιά. Ξεχώρισα λίγο περισσότερο τα “Snow tiger”, “Adrasteia” (τα «SATAN τραγούδια», που λέγαμε πιο πάνω), το “Olympus by dawn” που οι BLUE OYSTER CULT θα το ζήλευαν σίγουρα, το “Architects of Time”, το “Mother of exile” και το δεύτερο μέρος της “Galantia” τριλογίας με τίτλο “Seven moons” (το πρώτο και το τρίτο μέρος τα είχαμε ακούσει στο προηγούμενο album), θα ήταν όμως μεγάλη παράλειψη, να μην αναφέρω πως ολόκληρος ο δίσκος είναι γεμάτος από υπέροχα τραγούδια, που μόνα τους ή ως σύνολο, θα αντέξουν στο πέρασμα του χρόνου.
Για τους ήδη γοητευμένους από τη μουσική του group, δεν χρειάζεται κάποια extra, ειδική προτροπή ώστε να προβούν σε αγορά. Για όσους τυχόν δε ξέρουν τη μπάντα, αν δεν έλκονται από ψηφιακές «ψευτιές» και θέλουν να ακούν πραγματικό vintage ήχο από πραγματικά vintage εξοπλισμό, ας ακούσουν και αφού ενθουσιαστούν (τόσο σίγουρος είμαι), ας πράξουν τα δέοντα. Δύο στα δύο για τους ΤΑΝΙΤΗ, πάλι θα πρωταγωνιστήσουν στο τέλος της χρονιάς και το μόνο που θα ευχηθώ, ολοκληρώνοντας την παρουσίαση του “Voyage”, είναι να τους ξαναδούμε επί ελληνικού εδάφους. Άντε και σε 2-3 χρόνια με νέο, τρίτο «διαμάντι».
8,5 / 10
Δημήτρης Τσέλλος
