a
Ακούραστοι, ακαταπόνητοι, ασταμάτητοι. Τι άλλο να πει κανείς για τους Γερμανούς thrashers TANKARD που, σχεδόν απόλυτα συνεπείς στο δισκογραφικό τους ραντεβού, επιστρέφουν με το νέο τους άλμπουμ με τίτλο “Pavlov’s dawgs”. Και λέω “σχεδόν” γιατί η νέα τους δουλειά είναι η πρώτη που έχει τόσο μεγάλο διάστημα απόστασης από την προηγούμενη καθώς το “One foot in the grave” είχε κυκλοφορήσει το 2017. Πέντε χρόνια για άλλες μπάντες δεν είναι τίποτα, για τους TANKARD όμως που μας είχαν συνηθίσει να βγάζουν άλμπουμ το πολύ μέχρι την τριετία, μάλλον είναι αρκετά μεγάλο το κενό. Φυσικά η καθυστέρηση (για τα δεδομένα των TANKARD πάντα) έχει την εξήγηση της και λέγεται covid, όμως ούτε η πανδημία κατάφερε να αναχαιτίσει τους Γερμανούς μπεκρούλιακες να επιστρέψουν με νέο δίσκο.
Το “Pavlov’s dawgs” είναι το δέκατο όγδοο παρακαλώ άλμπουμ για τους TANKARD, πρώτο με την Reaper Entertainment και με το ίδιο line up από το 2000 και το “Kings of beer”, αποδεικνύοντας μια αξιοζήλευτη σταθερότητα. Προφανώς και δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας, καθώς οι TANKARD έχουν βρει εδώ και πολύ καιρό την ιδανική για αυτούς συνταγή για να γράφουν άλμπουμ. Η ουσία είναι κατά πόσο επιτυχημένα εφαρμόζουν εδώ τα όσα γνωρίζουν. Και η αλήθεια είναι ότι και αυτήν την φορά τα καταφέρνουν περίφημα. Σοβαρό και άρτια εκτελεσμένο thrash metal, πότε σε υψηλές ταχύτητες και πότε πιο mid tempo, διανθισμένο με καυστικούς στίχους και βιτριολικό χιούμορ, χωρίς φυσικά να λείπουν οι αναφορές στη μπίρα, όπως για παράδειγμα στο “Beerbarians”.
Έχω τονίσει στο παρελθόν ότι εδώ και πάρα πολλά χρόνια οι TANKARD προσπαθούν να αποτινάξουν από επάνω τους την ετικέτα του αμιγώς χαβαλετζίδικου συγκροτήματος, χωρίς όμως να απαρνιούνται εντελώς το χιούμορ τους. Έχουν γίνει πιο κυνικοί, πιο καυστικοί, πιο ώριμοι. Και εκτιμώ ότι τους ταιριάζει αυτό. Προφανώς και εδώ οι TANKARD ακολουθούν το ίδιο σκεπτικό. Οι συνθέσεις είναι καλοδουλεμένες, με πολύ μελωδικά και όμορφα solos από τον Andy Gutjahr. Κατά βάση ο δίσκος είναι πολύ ρυθμικός, με πολλές εναλλαγές στις ταχύτητες κρατώντας τον ακροατή σε συνεχή εγρήγορση. Και αυτό είναι επίτευγμα από μόνο του, να μην βαριέσαι καθόλου ακούγοντας έναν thrash δίσκο διάρκειας σχεδόν μιας ώρας. Πραγματικά διασκέδασα σχεδόν κάθε λεπτό του “Pavlov’s dawgs”, από το εκπληκτικό εναρκτήριο ομώνυμο με την εισαγωγή που μου θύμισε αμυδρά το “Battery” των METALLICA, μέχρι τον επίλογο του “On the day I die”. Εκτός από τα δύο προαναφερθέντα, αξίζει να προσέξετε λίγο περισσότερο τα σκοτεινά “Veins of terra” και “ Dark self intruder”, με το δεύτερο να βγάζει μια αύρα… RUNNING WILD, το σχεδόν progressive thrash “Memento” και βέβαια το “Lockdown forever”. Από την άλλη μεριά, το “Beerbarians” είναι το πιο αδύναμο κομμάτι και, χωρίς να είναι κακό, υστερεί σαφέστατα έναντι των υπολοίπων. Επίσης, μπορεί να κάνω και λάθος, αλλά ο Gerre εδώ σαν να μου ακούγεται λίγο κουρασμένος, λιγότερο παθιασμένος. Ενδεχομένως αυτό να οφείλεται και στα προβλήματα υγείας που αντιμετώπισε ο συμπαθέστατος σε όλους μας frontman αλλά εμένα μου έβγαλε αυτήν την αίσθηση. Λεπτομέρειες, που όμως δεν καταφέρνουν να μειώσουν την ποιότητα του δίσκου.
Τέλος να πούμε ότι το άλμπουμ κυκλοφορεί και σε τρεις επιπλέον εκδόσεις, όπου στην πρώτη θα βρείτε πακέτο το CD μαζί με το βινύλιο, στη δεύτερη υπάρχει ένα DVD από μια συναυλία των TANKARD στη Φρανκφούρτη το 1988 και βιβλιαράκι με φωτογραφίες και βιογραφία της μπάντας, ενώ η τρίτη περιέχει επιπλέον το άλμπουμ σε picture disc βινύλιο, τα δύο πρώτα demos των TANKARD σε κασέτα και διάφορα άλλα συλλεκτικά καλούδια.
Χωρίς πολλές εκπλήξεις, το “Pavlov’s dawgs” είναι άλλη μια αξιόλογη και τίμια προσθήκη στη μακρά δισκογραφία των Γερμανών, γεμάτο ώριμες, στιβαρές thrash συνθέσεις, όπως μας έχουν συνηθίσει τα τελευταία χρόνια. Ανοίξτε μια παγωμένη μπιρίτσα, βάλτε το άλμπουμ να παίζει δυνατά και απολαύστε υπεύθυνα.
8 / 10
Θοδωρής Κλώνης
