a
Το “Death” ξεκινάει καταιγιστικά. Το “Death” έχει μία από τις πιο απότομες εισαγωγές που θα μπορούσε να φανταστεί κανείς, για την ακρίβεια δεν έχει καμία εισαγωγή. Σκάει σαν ωστικό κύμα, ένα συνονθύλευμα από blastbeats, ξύσιμο, φωνές και leads που θα μπορούσαν να είναι solos αν είχαν κάποιου είδους αρχή ή τέλος, αλλά δεν έχουν, άρα δεν είναι μελωδικές γραμμές είναι μόνο συχνότητες και ηχόχρωμα. Δεν υπάρχει απολύτως κανένα σημείο ή στοιχείο στα πρώτα πέντε λεπτά του άλμπουμ στο οποίο θα μπορούσε κανείς να σταθεί, το οποίο θα μπορούσε να συγκρατήσει ή να ανακαλέσει. To “Anteinferno” είναι ένα πρελούδιο, μία παράθεση όλων των δομικών στοιχείων που συνιστούν το δεύτερο ουσιαστικά full-length των Ισπανών TEITANBLOOD και από την αρχή γίνεται εμφανές το γεγονός ότι εδώ μιλάμε για κάτι περισσότερο από μουσική.
Από εκεί και πέρα, το “Death” αναπτύσσεται και εξελίσσεται με τον τρόπο με τον οποίο επιβάλλει η αρχική δομή του ως διπλού βινυλίου – σχηματίζοντας τέσσερεις νοηματικά μουσικά μέρη, τα οποία περιστρέφονται γύρω από τον κοινό άξονα του τρόπου με τον οποίο είναι ενορχηστρωμένη η μουσική: ως πλήρης ενότητα των πάντων σε έναν ηχητικό (και όχι ακριβώς “μουσικό”) όγκο. Έτσι το άλμπουμ έχει μία ιδιότυπη ροή, εξελίσσεται με μία διαδικασία συστολής και διαστολής, ηχητικής διάσπασης και επανοργάνωσης, μέχρι το τελετουργικό κλείσιμο με το “Silence of the scream martyrs”. Ανά σημεία θα υπάρχει κάποιο στοιχείο το οποίο, μπροστά από το συνεχές ξύσιμο και τα blasts, θα παίζει τον πρώτο ρόλο. Eίτε αυτό θα είναι τα φωνητικά, με βάθος και οργανωμένα σε επίπεδα με τρόπο σχεδόν πολυφωνικό, είτε αυτό θα είναι το drumming το οποίο θα επιβάλλει ρυθμό και γεμίσματα με τρόπο πλήρως μη προβλέψιμο (από τα πιο ευφυή κληροδοτήματα των BLASPHEMY στην ακραία μουσική). Το προεξάρχον στοιχείο εδώ, στο οποίο σε παρασέρνει άνευ όρων το “Death” είναι ο ρυθμός: ο καταιγιστικός ρυθμός των blastbeats, ο στρωτός ρυθμός των φωνητικών γραμμών, ο αργός λασπώδης ρυθμός των rhythm σημείων. Και αυτό χωρίς να υπάρχει σαφής ή σταθερή μελωδική γραμμή σχεδόν πουθενά – δεν υπάρχουν μελωδίες που να ξεπερνούν τις τρεις νότες, δεν υπάρχει καμία ακολουθία νοτών στις κιθάρες που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μελωδική γραμμή, υπάρχει ένα ασαφές basso continuo που απλώς δίνει αλλαγή στην τονικότητα εδώ κι εκεί, τα leads εμφανίζονται ως συχνότητες και τρέμολα που έρχονται από το πουθενά και εξαφανίζονται. Η απλότητα με την οποία έχει συντεθεί μουσικά αυτό το άλμπουμ είναι εξοργιστική – δεν συμβαίνει σχεδόν τίποτα. Αυτό που συμβαίνει ο ακροατής το προσλαμβάνει ως επίθεση, ως μία πάλη μεταξύ των στοιχείων που συνθέτουν τη μουσική, και δεν μπορείς καν να προσδιορίσεις εύκολα αν αυτό το τίποτα συμβαίνει υπερβολικά γρήγορα ή υπερβολικά αργά.
Θα μπορούσε κανείς εύκολα να κατατάξει τους TEITANBLOOD στη σωρεία των επιγόνων της πρωτόγονης black/ death σχολής των BLASPHEMY, VON, INCANTATION, ARCHGOAT κλπ. Θα μπορούσε κανείς, εξίσου εύκολα, να χαρακτηρίσει το “Death” ως άλλη μία death/ black κυκλοφορία, με όλη την χαώδη βαβούρα που τείνει να χαρακτηρίζει (?) το συγκεκριμένο είδος. Ωστόσο οι TEITANBLOOD αυτήν τη φορά έχουν οργανώσει άψογα το χάος τους. Και έχουν βρει τον τρόπο να δημιουργήσουν κάτι εξαιρετικό – όχι μία μουσική την οποία καλείσαι να ακούσεις, αλλά μία κατάσταση, στην οποία καλείσαι να μετάσχεις. Όσοι έχουν παρακολουθήσει το συγκρότημα θα αναγνωρίσουν αυτό που έχουν προσπαθήσει να κάνουν οι Ισπανοί σε όλες τους τις κυκλοφορίες. Το “Death” αποτελεί φυσική εξέλιξη, ωρίμανση και κατά κάποιο τρόπο εξευγενισμό του ήχου του “Seven Chalices”, με τα δύο ενδιάμεσα EP να το προετοιμάζουν άψογα ως, κατά κάποιο τρόπο, σχεδιάσματα. Με πολύ καλύτερη παραγωγή και ηχητική ισορροπία από το “Purging tongues”, με περισσότερο χώρο και χρόνο και ανάπτυξη από το “Woven black arteries”.
Οι TEITANBLOOD μας γυρνούν σε ένα παλιό αξίωμα – το black metal δεν είναι μουσική. Δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι μουσική. Το “Death”, λοιπόν, είναι μία κατάσταση και ως τέτοια είναι αδύνατο να κριθεί αξιολογικά ως καλό ή κακό – απλώς είναι αυτό που είναι, και είναι μάλλον δυσάρεστο και, οδεύοντας προς το τέλος, γίνεται σχεδόν κατανυκτικό. Σε κάθε περίπτωση και για όλους αυτούς τους λόγους, το “Death” είναι ένα πάρα πολύ σημαντικό άλμπουμ που επιβεβαιώνει το γεγονός ότι οι TEITANBLOOD είναι ένα πάρα πολύ σημαντικό συγκρότημα.
8.5/10
Μαριλένα Σμυρνιώτη
