Τους TELMA, τους έμαθα επί σκηνής πριν κάποιο καιρό, ως support στην επετειακή συναυλία των BEYOND PERCEPTION στο Temple. Το groove metal υβρίδιο που περιλαμβάνει PANTERA, MACHINE HEAD, LAMB OF GOD σαν τις βασικότερες των επιρροών, μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση επί σκηνής. Και όπως έχει πολλάκις επιβεβαιωθεί, μπάντα που εντυπωσιάζει επί σκηνής (όπου όλα μπορούν να πάνε στραβά), μην τη φοβάσαι. Τότε, είχαν βασιστεί στο ντεμπούτο τους “Eternal” με ελάχιστες επιλογές από το επερχόμενο, άτιτλο τότε άλμπουμ τους. Επιλογές, που έδειχναν εκτός από την αναπόφευκτη ωρίμανση μιας μπάντας, την αλλαγή στο στιχουργικό περιεχόμενο. Από το “Eternal” που αφορούσε τον άνθρωπο και τις προσωπικές του μάχες, στο “Awakening” και θέματα έμφυλης βίας, κοινωνικής δικαιοσύνης και πάει λέγοντας.
Και δεν είναι το μόνο πράγμα που άλλαξε στο “Awakening” που κυκλοφόρησε στην αρχή του Μαρτίου. Αντιθέτως, εκ πρώτης όψεως, όλα πάνε ένα σκαλί πάνω. Παραγωγή και μίξη στα Devasoundz studios, mastering στα Fascination Street studios από τον Tony Lindgren, ακόμα και το εξώφυλλο από την Artaxas Design δείχνει ανώτερο αισθητικά και ακόμα πιο επαγγελματικό από του “Eternal”. Φυσικά, όλα αυτά, είναι απλώς το περιτύλιγμα. Για να δουλέψουν υπέρ του συνολικού αποτελέσματος, πρέπει η ουσία, η μουσική δηλαδή να είναι κατ’ ελάχιστον αξιόλογη και προσεγμένη. Ειδάλλως, καταλήγουμε σε κάτι σαν το “Genesis XIX” των λατρεμένων μου κατά τα άλλα SODOM, όπου το εξώφυλλο – κόσμημα του θρυλικού Joe Pentagno, χαραμίστηκε σε μια χρυσή μετριότητα (πολύ επιεικής ήμουν σε εκείνο το κείμενο θυμάμαι).
Πίσω στο θέμα μας, πατάμε play και από την εισαγωγική δυάδα “Crystal clear”/“Belly of the beast” οι TELMA δείχνουν πως το όνομα τους, περιγράφει το αντίθετο από αυτό το σημείο στο οποίο βρίσκονται. Και αυτό διότι ο ήχος τους, είναι σε πλήρη συμφωνία με το τι συμβαίνει σήμερα στον metal ήχο, αντλώντας παράλληλα από τις κατάλληλες πηγές έμπνευση για την τραγουδοποιία τους. Πέραν των συγκροτημάτων που ανέφερα στην αρχή, ακούμε ακόμα πιο δουλεμένα τα καθαρά, με πειστικότητα εξίσου με τα πιο τσαμπουκαλεμένα. Τι λέγαμε πιο πάνω για ωριμότητα; Αυτό το μεσαίο μέρος στο “Stray dogs” είναι δείγμα τρομερής κλάσης, αλλά και ενός δίσκου που αφορά κόσμο έξω από τα σύνορα της χώρας μας. Το “Seventeen” όντας η μεγαλύτερη σύνθεση του δίσκου, δείχνει την πιο περιπετειώδη πλευρά της μπάντας (ειδικά το χορωδιακό φινάλε), με περισσότερες αλλαγές, χωρίς ωστόσο να θυσιάζει τη γκρούβα και τη βία.
Σε πιο μελωδικό/λυρικό πνεύμα τόσο το ομώνυμο κομμάτι όσο και το “Journey of dust”, που δείχνει τα τρομερά καθαρά φωνητικά, τα οποία θυμάμαι μου φέρανε στο μυαλό μέχρι και τους SHINEDOWN και εξακολουθούν να μου κάνουν εντύπωση. Απίστευτα φυσική ραδιοφωνική χροιά, κάτι το οποίο μπορεί σε κάποιους να κάνει “τζιζ” σαν σχόλιο, αλλά εγώ το λέω σαν μέγιστο κομπλιμέντο πάντα. Σκεφτείτε απλά ποια είναι η αγαπημένη μου μπάντα. Συνεχίζουμε με το ειρωνικά ονομασμένο “Got no rhythm”, γιατί το δικό μου κεφάλι ακολουθεί το ρυθμό σαν διακοσμητικό σκυλάκι! Άλλο ένα κομμάτι που θα μπορούσα κάλλιστα να φανταστώ ως πρώτο single, με τρομερή λεπτομέρεια το μεσαίο riff. Το φινάλε έρχεται με τη μορφή του “The price of freedom” (το θυμάμαι κι από το live αυτό), με την ιδιότυπη γκρούβα του και το γεμάτο ρεφρέν του.
Όλα αυτά, σε ούτε 40 λεπτά μουσικής, σε μια σοφή απόφαση που ευνοεί τις συνεχείς ακροάσεις. Δεν μπορώ προσωπικά να σκεφτώ καλύτερο διάδοχο για το “Eternal” από το “Awakening” και δεν μπορώ να σκεφτώ καλύτερο δίσκο για να κάνουν το βήμα παραπέρα οι TELMA στη πορεία τους. Εύγε!
8 / 10
Γιάννης Σαββίδης
