a
Η επιστροφή των TEN στην Frontiers σηματοδοτεί και την κυκλοφορία της νέας τους δισκογραφικής δουλειάς, την δέκατη τρίτη στον αριθμό, με τίτλο “Gothica”. Το συγκρότημα συνεχίζει με την ίδια σύνθεση που είχε και στους προηγούμενους δύο δίσκους με τις τρεις κιθάρες να αποτελούν το ιδιαίτερο γνώρισμα του!
Αν και ο τίτλος με “τρόμαξε” αρχικά καθώς περίμενα μια πιο gothic μουσική προσέγγιση, οι TEN συνεχίζουν με την γνωστή μελωδική rock συνταγή με την οποία τους μάθαμε αλλά με ένα εμφανώς πιο σκοτεινό gothic θεματολόγιο στο λυρικό κομμάτι. Μουσικά ο δίσκος ξεκινάει με το εξαιρετικό “The grail”το οποίο ξεπερνάει σε διάρκεια τα οκτώ λεπτά, με τις κιθάρες να ξεχωρίζουν ενώ παράλληλα σου δίνει και μια κινηματογραφική αίσθηση. Αυτό είναι αρκετά εμφανές σε όλα τα κομμάτια του δίσκου (όπως πχ στα “Jekyll and Hyde”, “Travellers”, “La Luna Dra-Cu-La”) ενώ κάθε τραγούδι διαφέρει σχεδόν καθολικά από τα υπόλοιπα. Είναι σαν δέκα διαφορετικές μουσικές αφηγήσεις και αυτό εξηγεί και τη μεγάλη διάρκεια των τραγουδιών. Η ικανότητα του Gary Hughes να γράφει πολύπλοκα κομμάτια τόσο μουσικά όσο και λυρικά είναι αξιομνημόνευτη καταφέρνοντας να συνδυάσει άριστα το κλασσικό με το σύγχρονο. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι το “A man for all seasons” με την αναγεννησιακή του εισαγωγή (βασισμένο στο σενάριο της ομώνυμης ταινίας) και το “The wild king of winter” που είναι επίσης βασισμένο σε μυθιστορήματα του γνωστού από το “Games of Thrones” George R.R. Martin.
Γενικώς ο δίσκος θέλει κάποια εξοικείωση και ίσως πάρει αρκετά ακούσματα μέχρι να μπείτε στο πνεύμα του. Έχει ιδιαιτερότητες οι οποίες λειτουργούν προς όφελος του ακροατή όταν γίνουν κατανοητές και σίγουρα ανεβάζουν τον δίσκο πολλά επίπεδα. Παρά τη πιο σκοτεινή θεματολογία, μουσικά ο δίσκος είναι μελωδικότατος χωρίς να λείπει και η ένταση που προσδίδουν οι τρεις κιθάρες όταν αυτή χρειάζεται. Η παραγωγή είναι πολύ καλή και το αποτέλεσμα άκρως επαγγελματικό με το επίσης εξαιρετικό εξώφυλλο να μας προϊδεάζει για όλα αυτά.
Δεν σας κρύβω πως αρχικά χάθηκα λίγο με το “Gothica”. Ο επιμένων όμως νικά και αφού έδωσα στον δίσκο μπόλικες ακροάσεις, από ένα σημείο και μετά έγινε εθισμός καθώς σε κάθε τραγούδι το μυαλό συνδύαζε αυτόματα την μουσική με εικόνες βγαλμένες από τον κινηματογράφο. Αυτή είναι και η πραγματική μαγεία του δίσκου και αποτελεί ένα ξεχωριστό επίτευγμα του πολυτάλαντου Hughes. Σίγουρα από τις καλύτερες φετινές μελωδικές προτάσεις!
8 / 10
Νίκος Ανδρέου
