Οι TEN είναι ένα συγκρότημα εγγύηση στο είδος αυτό, πριν ακόμη πατήσεις το play, έχεις ακούσει τον κάθε τους δίσκο. Είναι όλοι στο ίδιο ύφος, δεν υπάρχει καμία μα καμία διαφορά, σου δίνουν αυτό ακριβώς που θες να ακούσεις. Πειραματισμοί δεν χωρούν, είναι αχρείαστοι. Το μόνο που δεν ξέρεις, είναι το αγαπημένο σου τραγούδι! Ναι, όπως και κάθε σχήμα με μεγάλη δισκογραφική παρουσία, πέρασε και αυτό μια περίοδο, κατά την οποία τα standards έπεσαν σχετικά. Προσοχή όμως, μιλάμε για τα standards των ιδίων, όχι γενικά. Συγκρινόμενοι με άλλες μπάντες, ακόμη παίζουν μπάλα μόνοι τους. Μελωδικό, πομπώδες, επικό και ενίοτε “κινηματογραφικό” hard rock, που κάνει «κόρτε» στο A.O.R και δέχεται αβίαστα τον χαρακτηρισμό του pomp με πομπώδεις ενορχηστρώσεις και επικό συναίσθημα. Σοβαρό ραδιοφωνικό rock αν θέλετε.
Το συγκρότημα – φετίχ όλων όσων έχουν λιώσει μνημειώδεις δίσκους όπως το “On a storyteller’s night” κυκλοφορεί το 14ο του πόνημα, μέσα από δέκα καινούργια κομμάτια. Μια ακρόαση, φανερώνει το εξής: Οι TEN εξακολουθούν να κυκλοφορούν αξιόλογους δίσκους, έστω και αν δεν γίνεται να τους συγκρίνουμε ειδικά με τις πρώτες πέντε δουλειές της μπάντας. Γεγονός αδιαμφισβήτητο είναι πάντως πως ακόμη και στις χειρότερές τους κυκλοφορίες, θα βρεις έστω ένα – δύο κομμάτια που θα μπορούν ανετότατα να έχουν θέση σε οποιοδήποτε ανθολογία τους. Εννοείται πως τούτος ο δίσκος πρέπει να ακουστεί από τους οπαδούς των MAGNUM, BALANCE OF POWER, ROYAL HUNT, PRIDE OF LIONS και όλους τους ομοϊδεάτες τους, αλλά γιατί όχι και από αυτούς των GALAHAD, PENDRAGON, SAGA, ως και RUSH. Είναι αλήθεια πάντως, πως τα τρία τελευταία (“Albion”, “Isla De Muerta” και “Gothica”), τα ευχαριστήθηκα περισσότερο. Οπότε, να ένα ωραίο και τίμιο…
7 / 10
Δημήτρης Τσέλλος
