a
Οι Βρετανοί hard rockers TEN επωφελήθηκαν του διαλείμματος που δημιουργήθηκε κατά τη διάρκεια της παγκόσμιας πανδημίας για να δουλέψουν σε όχι ένα, αλλά δύο νέα άλμπουμ. Το πρώτο άλμπουμ, “Here Be Monsters”, κυκλοφόρησε το Φεβρουάριο του 2022, και τώρα, ακριβώς ένα χρόνο μετά, επιστρέφουν με το δεύτερο άλμπουμ, “Something wicked this way comes”, χωρίς να υπάρχει θεματική σχέση μεταξύ των δύο, όπως ίσως να ήταν αναμενόμενο λόγω της κοινής περιόδου σύνθεσης και ηχογράφησής τους.
Σχετικά με το άλμπουμ τώρα… Εάν γνωρίζετε τον Gary Hughes και τους TΕΝ, τότε ξέρετε η κινητήρια δύναμη πίσω από τους TEN είναι ο Gary Hughes, τραγουδιστής και κιθαρίστας από την αρχή της μπάντας. Επίσης ξέρετε ακριβώς τι να περιμένετε από αυτή την κυκλοφορία: κλασικό μελωδικό hard rock με τη φωνή του Hughes να ηγείται του ήχου τους.
Δεν υπάρχει επανεφεύρεση του τροχού και περιπετειώδεις πειραματισμοί σε περίεργα ή νέα είδη. Ισχύει το παλιό ρητό, “αν δεν είναι χαλασμένο, μην το διορθώσεις”. Επομένως, αν είστε φαν, τότε μπορείτε να σταματήσετε να διαβάζετε εδώ και απλά να αγοράσετε το άλμπουμ. Θα μείνετε ευχαριστημένοι και ικανοποιημένοι. Όμως αμφιβάλλω αν ισχύει για τη συγκεκριμένη κυκλοφορία και το ρητό που λέει, “Ομάδα που κερδίζει, δεν αλλάζει”, μιας και δεν βλέπω να βρίσκουν δίχτυα για μία ακόμα κυκλοφορία.
Έτσι το άλμπουμ ανοίγει με κάποιες απαγγελίες που σκοπό έχουν να διατηρήσουν το κλίμα που αποπνέει το εξώφυλλο και ο τίτλος του άλμπουμ (περισσότερο σε ήχο Γκόλουμ μου έκανε….) και το opener “Look For the Rose” που ακολουθεί είναι ένα τυπικό τραγούδι των TΕΝ, με μουσική που συνδυάζει μελωδίες και ένα σκληρότητας επιπέδου TΕΝ (σκληρό και ΤΕΝ δεν συμβαδίζουν).
Το “Brave New Lie” περιέχει ένα “σκληρό” riff που όμως λειαίνεται και γρήγορα περνά σε δεύτερη μοίρα από τον ήχο των keyboards αλλά κυρίως των φωνητικών γραμμών, ενώ το “The Tidal Wave” είναι ένα radiο friendly ροκάκι που στηρίζεται στον ήχο του πιάνο και των keyboards, μέχρι να φτάσει το solo και να θυμηθούμε ότι υπάρχει και lead κιθαρίστας.
Το “Parabellum” συνδυάζεται περίεργα αλλά πολύ επιδέξια ένα στυλ AOR / Pomp Rock, ενώ το επόμενο ομότιτλο “ Something Wicked This Way Comes “ είναι ένα ήρεμο ροκ τραγούδι που δείχνει δεξιότητες στη σύνθεση αλλά χάνει λίγο από αυτό που αναφέραμε παραπάνω, σε «γκάζια»… Πάτα το λίγο… Δεν θα κάψει….
Το “New found hope” είναι η μπαλάντα του άλμπουμ και σαν ήρεμο κομμάτι αποστολή έχει να αγγίξει (υποτίθεται) τον ακροατή, αλλά δεν διακρίνω το λόγο, ενώ ο ρυθμός επανέρχεται στο “When darkness comes” από την κιθάρα να οδηγεί τα πάντα όμορφες (αν και τακτικότατα κοινότυπες) μελωδίες στα φωνητικά.
Το άλμπουμ κλείνει με ένα χαρακτηριστικό κομμάτι TEN, γεμάτο επιβλητικά και πομπώδη μέρη, το “The greatest show on earth”. Σφραγίδα και υπογραφή κομματιού μοντέλου Gary Hughes. Υπάρχουν πολλά ωραία σημεία, με έκπληξη των δύο εκτεταμένων τμημάτων σόλο κιθάρας, τα οποία είναι και τα δύο όμορφα σε μελωδία και συναίσθημα!!!
Η ευχαρίστηση που συναντάμε στη μουσική ενός δίσκου των TEN, είναι ότι η μουσική τους αποτελείται από καθαρό κλασικό ροκ, με συνθέσεις που περιέχουν όμορφη μελωδία και αρμονία, ρυθμό, με ισορροπημένο συνδυασμό πλήκτρων και κιθαρών. Από την άλλη, τα τραγούδια τους στερούνται αυτή την έξτρα δόση “έξαψης” που θα μπορούσαν να έχουν με μια δόση επιπλέον ταχύτητας ή πιο αλλαγών στο ρυθμό.
Επιπλέον θα πω ότι είμαι ότι είμαι από αυτούς τους ακροατές που το φωνητικό στυλ του Gary Hughes, ακούγεται πάντα το ίδιο: επίπεδο και μονότονο!
Πως θα ήταν ένα δίσκος TEN σε συνθέσεις Gary Hughes, αλλά με άλλο τραγουδιστή; Δεν πρόκειται ποτέ να μάθουμε γιατί TEN=Gary Hughes. Οπότε…
6,5 / 10
Πέτρος Καραλής
