a
Ιρλανδία. Χώρα πολυτραγουδισμένη, με παράδοση που χάνεται στους αιώνες. Η Ἰουερνία, η «Μικρή Βρετανία» του Πτολεμαίου. Η Hibernnia των Ρωμαίων. Γη ποιητική, η γη των Δρυίδων. Το βασίλειο του Brian Boru. Με ένα λαό σκληρό, ανυπότακτο, μα και με καθαρό «πρόσωπο». Και για να έρθουμε στα καθ’ ημάς, δηλαδή στα καθαρά μουσικά και δη «μεταλλικά», η πατρίδα του Phil Lynott και των THIN LIZZY, του Gary Moore, του Rory, αλλά και των PRIMORDIAL, CRUACHAN, MAEL MORDHA, DREAD SOVEREIGN, OLD SEASON, MOURNING BELOVETH. Ναι, το ξέρω, θα μου πείτε πως οι TERMINUS είναι από τον βορρά, αλλά δεν έχει σημασία. Η πολιτική διχοτόμηση του νησιού δεν άλλαξε το κοινό αίμα των κατοίκων του και αυτό κρατήστε το για την συνέχεια.
Τέσσερα χρόνια μετά το ΚΟΛΟΣΣΙΑΙΟ ντεμπούτο της μπάντας, “The Reaper’s spiral”, ο πολύ-οργανίστας David Gillespie και ο τραγουδιστής James Beattie, σε συνεργασία με τον Richard Whittaker των SOLSTICE στην παραγωγή, κυκλοφορούν το “A single point of light” και βάζουν το λαιμό τους κάτω από τη λαιμητόμο. Μιλάμε για το άλμπουμ που διαδέχεται ένα αριστούργημα, το ρίσκο είναι μεγάλο και είμαι σίγουρος πως το κατάλαβαν πρώτοι οι ίδιοι οι δημιουργοί του. Στη χειρότερη περίπτωση, θα πρέπει ο διάδοχος του “The Reaper’s spiral” να είναι λίγο χειρότερος του προκατόχου του, αφού απανωτά αριστουργήματα δύσκολα πια ακούμε, αλλιώς η λεπίδα θα πέσει στον αυχένα της μπάντας. Περιθώρια για αλλαγή ήχου, μουσικής κατεύθυνσης και διαφορετικής συνθετικής προσέγγισης δεν υπάρχουν.
Πάμε να δούμε τα πράγματα όμως προσεκτικά. Ο δίσκος ξεκινά με την απόλυτη κατά μέτωπον επίθεση του “To ash, to dust” και τα πρώτα δείγματα είναι θετικότατα. Τα τέσσερα πρώτα κομμάτια είναι εντυπωσιακά. Οι TERMINUS που ξέρουμε και λατρεύουμε είναι παρόντες, όπως τους θέλουμε και όπως θα έπρεπε να είναι έτσι κι αλλιώς. Επικότατη προσέγγιση, αλλαγές ρυθμών, κέλτικες κιθάρες που θυμίζουν πολιορκητικό κριό έτοιμο να χτυπήσει ξύλινη, μην πω αχυρένια, πόρτα και φωνητικά, που ενώ δεν είναι κάτι το φοβερό από τεχνικής άποψης, είναι τόσο επιβλητικά, που τα λατρεύεις με την πρώτη ακρόαση. Θα μπορούσαμε να πούμε πως μοιάζουν με μία μίξη ARGUS, SOLSTICE (στα πιο κλασσικομεταλλικά τους στοιχεία) και VISIGOTH, ενώ θυμίζουν πολύ και το καταπληκτικό εκείνο “Mighty and Superior” EP των αδικοχαμένων ISEN TORR. Όλα καλά ως εδώ, λέω «πάμε για το 2/2». Όσο όμως η ακρόαση προχωρά στο δεύτερο μισό του άλμπουμ, πιάνω τον εαυτό μου να μην αισθάνεται άνετα. Τα κομμάτια, καίτοι εντυπωσιακά, μοιάζουν λες και είναι συρραφή ιδεών. Σαν να στερούνται αυτού που λέμε «κεντρικής καθοδήγησης». Έχουν αρκετά σημεία που είναι και εδώ θεαματικά, αλλά στο τέλος, η σύνθεση, το songwriting που λέμε, δεν σου έχει μείνει. Το δε “Spinning webs, catching dreams”, που ξεπερνά τα 10 λεπτά, θα μπορούσε να είναι σαφέστατα μικρότερο.
Οπότε, καταλαβαίνουμε όλοι πως με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, άμεσα ή έμμεσα, οι TERMINUS μπαίνουν πλέον σε άλλη… φάση. Να ξεκαθαρίσω πως τους θεωρώ ακόμη σημαντικότατη μονάδα και πως δικαίως διεκδικούν δάφνες μεγάλης μπάντας. Μετά από αυτόν εδώ το δίσκο όμως, μπήκαν λίγο σε περιπέτειες. Το “A single point of light”, θα μπορούσε να τους βάλει στην τελική ευθεία της καταξίωσης και να απομένει η κρίσιμη τρίτη δισκογραφική τους δουλειά για την καθιέρωση, αλλά και συνάμα την απογείωση, όπως συμβαίνει με τους ATLANTEAN KODEX ή τους CRYPT SERMON. Τώρα, θα πρέπει πρώτον να δουλέψουν ακόμη περισσότερο, ώστε το τρίτο άλμπουμ να βγει όπως πρέπει να βγει και δεύτερον, η «μπάλα» κατά ένα μεγάλο ποσοστό «παίζεται» στο γήπεδο του κόσμου. Θα πάρει το νέο άλμπουμ τον χρόνο του; Θα γίνει «κτήμα» των οπαδών του συγκροτήματος, αλλά και του ήχου γενικότερα; Προσωπικά, θα του δώσω όσο χρόνο χρειαστεί και όπως είπαμε, ο χρόνος θα δοθεί για το δεύτερο μισό του. Το πρώτο είναι έπος. Συνεπώς, βγάζοντας κομπιουτεράκι και κάνοντας τις απαιτούμενες πράξεις, μας βγαίνει ένα…
7/10
Δημήτρης Τσέλλος
