Επιστροφή για τους πάντα ενεργούς και δραστήριους Bay Area thrashers, TESTAMENT, οι οποίοι επανέρχονται δισκογραφικά με το δέκατο τρίτο στούντιο άλμπουμ τους, “Para Bellum”, ύστερα από πενταετές κενό από το προηγούμενο “Titans of Creation”. Παρά την απουσία νέου υλικού στο ενδιάμεσο, η μπάντα δεν έμεινε αδρανής, παρότι η πανδημία του COVID-19 έβαλε προσωρινό φρένο στα πλάνα τους. Ακολούθησαν σημαντικές αλλαγές στο line-up, καθώς ο Gene Hoglan αποχώρησε από τα τύμπανα και τη θέση του κάλυψε αρχικά ο βετεράνος Dave Lombardo, πριν αναλάβει ο ανερχόμενος Chris Dovas, φέρνοντας νέο αέρα στις τάξεις της μπάντας.
Ο νέος δίσκος επιχειρεί να συνδυάσει διαφορετικά στοιχεία από την πορεία της μπάντας με πιο σύγχρονες κατευθύνσεις, απομακρυνόμενος σε κάποιον βαθμό από τη μανιέρα των τελευταίων κυκλοφοριών. Ο χαρακτηριστικός thrash metal ήχος των TESTAMENT παραμένει ακλόνητος, όμως σε αρκετά σημεία κάνουν την εμφάνισή τους και black metal επιρροές, κυρίως μέσα από κιθαριστικά θέματα και ατμόσφαιρες. Αν και αυτή η μίξη είναι ενδιαφέρουσα ως σύλληψη, δεν είναι πάντα βέβαιο ότι λειτουργεί υπέρ της συνοχής του υλικού. Τραγούδια όπως τα “For the Love of Pain”, “Infanticide A.I.” και “Shadow People” δείχνουν αυτή τη διάθεση εξερεύνησης, με άλλοτε καλύτερα και άλλοτε πιο συγκρατημένα αποτελέσματα. Με τον Chris Dovas πίσω από τα τύμπανα, ο Eric Peterson βρήκε το κατάλληλο πλαίσιο για να ενσωματώσει αυτές τις επιρροές, που μέχρι τώρα δεν είχαν περάσει τόσο καθαρά στο υλικό της μπάντας, ενώ είχαν υπάρξει σχετικές απόπειρες και σε προηγούμενες δουλειές με πιο περιορισμένο ρόλο.
Προσωπικά μου άφησε μια αίσθηση αμηχανίας, κάτι που μου είχε συμβεί έστω και σε λιγότερο βαθμό και με το “Demonic”, γιατί ενώ από τη μία θαυμάζω το θάρρος να ενσωματώνουν στοιχεία από τον πιο ακραίο χώρο, κάτι που δεν συνηθίζεται από συγκροτήματα της γενιάς τους, η προσέγγιση αυτή μου ακούγεται αναχρονιστική. Eιδικά αν ληφθεί υπόψη πως ήδη από το 2001, όταν ο Eric Peterson εξερευνούσε πιο ακραία, με black metal επιρροές μονοπάτια με τους DRAGONLORD, ήταν μάλλον “late to the party” και η επανάληψή της σήμερα φαίνεται λιγότερο φρέσκια, καθώς η metal σκηνή φαίνεται να έχει εξελιχθεί σημαντικά από τότε. Μήπως είχατε κριντζάρει κι εσείς με το blast του Hoglan στο “Native Blood”;
Σύμφωνα με τον Peterson, οι εναλλαγές στη διάθεση και στο ύφος των τραγουδιών οφείλονται στο γεγονός ότι ορισμένες ιδέες αντλούνται από παλαιότερα riffs. Για παράδειγμα, η εισαγωγή του “Para Bellum” βασίζεται σε ένα μουσικό θέμα που αρχικά προοριζόταν για το τραγούδι “The Legacy”, από το δίσκο “Souls of black” του 1990. Με αυτό το πάντρεμα παλιών και νέων στοιχείων, το αποτέλεσμα δείχνει ενδιαφέρον, αλλά δεν λείπουν και κάποιες ασάφειες στην κατεύθυνση του δίσκου. Η μπαλάντα “Meant to Be”, με τη χρήση κλασικών εγχόρδων, λες και βρισκόμαστε στο 1990 όταν το MTV μας βομβάρδιζε με το “Silent Lucidity”, δεν πετυχαίνει τον σκοπό της. Οι πιο mid-tempo στιγμές του άλμπουμ, καθώς και κάποιες “Practice what you preach” πρακτικές, διατηρούνται αυτούσιες μέσα στο γνώριμο ύφος των TESTAMENT. Το ίδιο ισχύει και για τον απολαυστικό τρόπο με τον οποίο εμπλουτίζουν μελωδικά κάθε riff, ανεξαρτήτου ύφους.
Παρ’ όλα αυτά, ακόμη και όταν η κατεύθυνση μοιάζει ασαφής και παρότι ίσως φαινόμαστε αυστηροί επισημαίνοντας τα όποια αρνητικά του στοιχεία, η τεχνική επάρκεια της μπάντας λειτουργεί ως σταθεροποιητικός παράγοντας που συγκρατεί το σύνολο σε ικανοποιητική βάση.
7,5 / 10
Κώστας Αλατάς
