Όταν ξεκινάς να ασχολείσαι περισσότερο με την μουσική, συμβαίνει τα πρώτα σου ακούσματα, οι πρώτες σου αγάπες, να είναι από τις εντονότερες. Τα δικά μου πρώτα βήματα, στο πρώτο μισό της δεκαετίας του ’90, σημαδεύτηκαν από τα δυο πρώτα άλμπουμ των THE ALMIGHTY. Σε σημείο που τα είχα λιώσει, σε σημείο που είχα μάθει όλους τους στίχους και σε κάθε τραγούδι έκανα ατελείωτο air drumming. Επειδή, τα χρόνια που βρέθηκα στην Μεγάλη Βρετανία, το συγκρότημα σχεδόν απουσίαζε συναυλιακά, μέχρι που διέλυσε, δεν μου δόθηκε η ευκαιρία να τους δω επί σκηνής. Μια περίεργη συγκυρία όμως, μου επέτρεψε τελικά να βρεθώ στο Λονδίνο, για το τρίτο και τελευταίο σόου, μια σύντομης επανένωσης της αρχικής τετράδας των Σκοτσέζων. Συγχωρείστε μου λοιπόν την υπερβολικά προσωπική εισαγωγή κι ας πάμε στο ψητό.
Ήδη οι εμφανίσεις των THE ALMIGHTY σε Γλασκόβη και Μάντσεστερ, τις προηγούμενες δυο βραδιές, ήταν εξαιρετικές, για ένα συγκρότημα που πάντα έπαιζε δυνατά στις συναυλίες του, όλα προμήνυαν, πως και η τελευταία στο Λονδίνο, θα ήταν εξίσου υπέροχη. Το O2 Forum, είναι ένας ιδανικός χώρος για μεσαίου μεγέθους συναυλίες, με έναν τεράστιο εξώστη με καθίσματα, και τρία αμφιθεατρικά επίπεδα κάτω. Αφού και οι τρεις εμφανίσεις ήταν sold out, καταλαβαίνετε πως η ατμόσφαιρα ήταν ιδανική, με το κοινό να αποτελείται κυρίως από κόσμο που τους ακούει παθιασμένα (άλλωστε έχουν να δισκογραφήσουν από το 2001) και που διψούσε να τους ξαναδεί.
Το συγκρότημα των BALAAM AND THE ANGEL κλήθηκε να ανοίξει την βραδιά, ως παλιόφιλοι από την σκηνή των 80s. Τα τέσσερα αδέρφια Morris που τους απαρτίζουν, έπαιξαν αρκετά μέσα από την δισκογραφία τους (κυρίως τα πιο hard rock τραγούδια τους), και σε κάποιους έφεραν μνήμες της underground πορείας τους από το 1987-1991, η οποία χρονικά ταίριαζε απόλυτα με το ξεκίνημα των THE ALMIGHTY. Μουσικά, το rock τους, έχει αρκετά εναλλακτικά και garage στοιχεία και το αποτέλεσμα δεν με κέρδισε. Βέβαια, τα πιο προσιτά στα δικά μου γούστα, “She knows” και το “I’ll show you something special” ξεχώρισαν.
Αυτό που ακολούθησε όμως, δεν ήταν απλά το κυρίως πιάτο, αλλά και το επιδόρπιο, η πιατέλα με το τυρί, το χωνευτικό, μέχρι και το ταπεράκι για το σπίτι! Οι THE ALMIGHTY βγήκαν ακριβώς στις 21.00 στην σκηνή του Forum και για σχεδόν δύο ώρες δυναμίτισαν το Λονδίνο με το εκρηκτικό τους hard rock. Από το ξεκίνημα του βρώμικου “Resurrection mutha” από το “Blood fire and love”, ήταν αισθητή η ατμόσφαιρα γιορτής, όπου όλοι ήρθαν να διασκεδάσουν και να περάσουν καλά. Από τα μέλη που χαμογελούσαν, μέχρι το τελευταίο άτομο που πλήρωσε το εισιτήριο γι’ αυτή την βραδιά. Επιπλέον, η πολύχρονη απουσία τους, έδινε μεγαλύτερη αξία στην στιγμή, αφού δεν μπορούμε να ξέρουμε αν ποτέ θα τους ξαναδούμε μαζί.
Όπως μας είχαν υποσχεθεί, έπαιξαν τραγούδια, αποκλειστικά από τα πρώτα τέσσερα άλμπουμ και το καθένα απ’ αυτά, ξεσήκωνε κύμα ενθουσιασμού. Το “Over the edge” είναι το single του “Powertrippin’” που αμέσως είχε γίνει κλασικό και δεν έχει λείψει από τις συναυλίες τους, από την μέρα που βγήκε. Ήρθε δεύτερο και ανέβασε γρήγορα την θερμοκρασία. Η πρώτη τριάδα έκλεισε με το “Power”, την κομματάρα από το ντεμπούτο τους, που ανέκαθεν μου θύμιζε τους CIRCUS OF POWER (κανείς εκεί;).
Από εκεί κι έπειτα, ο Ricky Warwick, έλεγχε το μαγεμένο κοινό λες και είχε τον μαγικό αυλό του, πότε αστειευόμενος, πότε ωθώντας το να ξεσηκωθεί και άλλοτε με σύντομες ιστορίες. Ο Tantrum σιγοντάριζε με τα ριφ που οριοθετούν την δύναμη κι εκρηκτικότητα των THE ALMIGHTY, ενώ ο Floyd, συχνά ανέβαινε στο drum-riser πάνω στα μόνιτορ, παρακινώντας τον κόσμο. Τραγούδια όπως το “Wrench” με το βαρύ κι ασήκωτο ριφ, το “Full force lovin’ machine” και το “Addiction” μας διέλυσαν. Οι πρώτες συνθέσεις που ακούστηκαν από το “Soul destruction”, ήταν τόσο ευπρόσδεκτες, όσο και καταλυτικές στην ροή της βραδιάς. Τόσο το “Little lost sometimes”, το “Devil’s toy” αλλά και το “Bandaged knees”, φανέρωσαν την ξεχωριστή ομορφιά αυτού του δίσκου, που τόσο μας έχει λείψει.
Η ποιότητα του Stump, είναι τόσο υποβαθμισμένη στην όλη προβολή της μπάντας, αλλά τόσο τα γεμίσματά του, όσο και η ξεχωριστή εισαγωγή του “Crucify”, υπάρχουν για να μας θυμίζουν την τεράστια συμβολή του στο οικοδόμημα του ήχου τους. “Free ‘n’ easy”, “Crank & deceit”, “Jesus loves you”, “Blood, fire & love”, έδεσαν ιδανικά μαζί και τα δυο χιλιάδες άτομα, τραγουδούσαν και χοροπηδούσαν ασταμάτητα. Προσθέστε και τα “Destroyed”, “Taking hold”, “Welcome to the defiance”, “Sin against the light”, “The unreal thing”, “Jonestown mind” και θα καταλάβετε γιατί το Λονδίνο είχε θερμοκρασία κάτω από το μηδέν, αλλά εμείς ιδρώσαμε αυτό το βράδυ.
Μπορεί ο Warwick να έχει χάσει το μακρύ κόκκινο μαλλί εδώ και χρόνια, ο Tantrum να έχει ασπρίσει, ο Stump να έχει βαρύνει λίγο (όχι πως δεν ήταν και πριν βαρύς) και ο Floyd να έχει λιγοστέψει τα ξεσπάσματά του, όμως, ακόμα και σήμερα, 35 ολόκληρα χρόνια από το ξεκίνημά τους, οι THE ALMIGHTY παραδίδουν σεμινάριο παίζοντας όσο παθιασμένα, όσο στα πρώτα τους χρόνια. Η μουσική τους είναι γραμμένη για να παίζεται ζωντανά, όμως και οι ίδιοι με την απόδοσή τους, αποδεικνύουν την διαχρονικότητα του καλού hard rock και την αξία τους ως συγκρότημα. Είναι αυτό το συγκρότημα που αγκάλιασε ο Lemmy, μετά το ντεμπούτο τους και το ίδιο που τίμησε ο Steve Harris, φορώντας το μπλουζάκι τους στην φωτογράφιση του “Fear of the dark”. Μια μαγική βραδιά, που μετέτρεψε πολλούς πενηντάρηδες, για δυο ώρες σε εφήβους. Αυτή είναι η χαρά της μουσικής και η δύναμη του rock n’ roll.
Κλείνοντας ο τραγουδιστής, υπαινίχθηκε πως μπορεί να υπάρξει κάποια συνέχεια, αλλά αυτή η μπάντα είναι απούσα εδώ και 20 χρόνια (με μοναδική εξαίρεση, κάποιες εμφανίσεις 15 ολόκληρα χρόνια πριν). Έτσι οι αναμνήσεις από την αποψινή βραδιά, είναι ιδιαίτερες και μπορώ να τις περιγράψω μόνο με τον τίτλο του τραγουδιού που την ολοκλήρωσε: “Wild & wonderful”.
Αυτοί ήταν οι THE AL-fuckin’-MIGHTY. Καληνύχτα σας.
Γιώργος “Come back to see me, when you’re…. something” Κουκουλάκης
